Δεσποινίς έμπνευση

ωδή απο τον μέγιστο μάγο της ποίησης Καρβέλα τον πρώτο του ονόματος του !!!!    

Γαμώ τα λεφτά, γαμώ το φαΐ,
γαμώ την ηδονή.
Κανείς δεν τολμάει, κανείς δεν μπορεί
να τους αντισταθεί.

Μην την ψάχνεις αλλού, μία είναι η λύση:
τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (4)

Δυνατά φώναξέ το! (3)

Μην την ψάχνεις αλλού, μία είναι η λύση:
τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (2)

Πέθανε το πνεύμα, κατάλαβέ το.
Πέθανε το πνεύμα, Θεός σχωρέσ' το.
Ξέχνα το το πνεύμα, φίλε μου, χέσ' το.
Μίλα μου για ύλη, τα πάντα είναι ύλη.
Μίλα μου για ύλη, αν θες να 'μαστε φίλοι.

Μη μιλάς, μη μιλάς για τίποτ' άλλο.
Δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.
Μη μου τα ζαλίζεις, φίλε, άλλο.
Μη μου μιλάς για ανθρώπινα ιδεώδη.
Σ' αυτόν τον κόσμο μια ζωή θα κυβερνάει
η μαλακία αυστηρά κι η Έφη Θώδη.

Μην την ψάχνεις αλλού, μία είναι η λύση:
τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (2)

Σκίσε το Πιστεύω, τα ποιήματά σου.
Κατέβασε τις όπερες και τα βρακιά σου.
Αυτή είν' η εποχή της κοπρολαγνείας.
Άσ' τ' αριστουργήματα και πούλα τα σκατά σου.

Μην την ψάχνεις αλλού, μία είναι η λύση:
τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (2)

Δυνατά φώναξέ το! (3)

Μην την ψάχνεις αλλού, μία είναι η λύση:
τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (4)

Α........
Τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι. (3)

 

«ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου»

καίει τοσο πολύ εκεί έξω ,
καίγομαι τόσο πολύ μέσα μου
Φύγε, σε παρακαλώ , Δε με λυπάσαι ;
καΥλα μου , με υψιλον , δείγμα υστερίας ,
καΒλα μου , με βήτα , δείγμα βασανιστηρίου ,
ενα κάψιμο ψυχής που οδηγεί στη φώτιση είσαι,
-να με ραμφίζεις να ξημερώνει αέρας ,
να διώξεις τις μέρες που πολέμαγα σε
μια μάχη με αντίκες δαίμονες
-μονο μνήμες αίματος μπόρεσα ν’ανακαλέσω ,
ξεκούμπωσα τα φτερά μου για να ελαφρύνω και
απέμεινα απεικόνιση
"ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου"
- στήθος μου γυμνό , λευκο μου αγριoπερίστερο -
[ο λυγμός σου ξέχειλος ηχώ,
ηχώ άκρως αμετάβλητη,
αυτοσχέδιος άστατη ανάσα]
με αναγνωριζεις ;
ένας μοναχικός άντρας ,
ταλαιπωρία και αντίσταση
-υπηρέτησα με ερωτα τις γυναίκες
που έκλεψαν την πείνα και τη δίψα
από το σώμα μου
[ιχνηλατώντάς με ,
επι τη απουσία των,
αρρώσταινε η καρδιά
τῆς ἐκβολῆς σαρκίων ψιχουλα ]
με χείλη θολά ,
με ματια πεινασμένα
στάθηκα όλεθρος στο ανεκπλήρωτο
[κυρίως , εχθρός ενάντια στον εαυτό μου]
και ξεπουλήθηκα,
[ σχεδόν αυτοβιογραφικά ]
κατετεθη παραιτησις ,
το σωμα άρχισε να αρνειται ,
δε ηθελε , δεν ανατρίχιαζε ,
δεν καυλώνει , πουθενά μέσα μου κανείς ,
μηχανικα κινειται για τα απαραιτητα,
απλα επιβιωνει χωρις να ξερει το γιατι και το επειδη ,
δε χυνει ,
ειμαι εξω απο το σωμα μου και δεν αισθανομαι τι γινεται,
-έλειψα ακόμη και εγω απο το κορμί μου-
και αν ερθει το πολυποθητο χύσιμο μετά απο μια μαλακία
δεν ειναι αυτο οργασμός ,
δεν ειναι αυτη η εκρηξη στο κεφαλι ,
η θυελλα που ξεσπα και ακολουθειται απο την ηρεμια ,
δεν υπαρχει ηρεμια καταρχην,
απλα ενα ανικανοποιητο ,
ειναι κατι που δε συμβαινει σε αυτο το σωμα ,
σαν τις διηγησεις των πεθαμενων για ολιγο
σου προσφέρθηκα σε ενα σοκάκι ,
χρώμα κοκκινωπό απο λαγνία ,
το σώμα μου πήρε την στάση παιδιού
που βυζαίνει απο το ετοιμόγεννο στήθος σου ,
διπλώθηκα στα δυο και ακόμα δε μπόρεσα να
χωρέσω στη μήτρα σου
γινομαι ενα αντικείμενο χωρις αρνηση
απύθμενη καμπύλη για το υποκείμενο βυζί σου
εκμεταλλευόμενος την παρεξηγημένη γλυκύτητα
στο σκοτάδι για ενα γαμήσι ,
για ενα αγριο γαμησι στα όρθια
[η κάβλα μου σονέτο
αντιπαλος της γλώσσας σου,
σταφύλια σε σι ύφεση το ρούφηγμά σου ]
Ambrosia ,θυμάμαι με ονόμαζες τότε,και
με ‘πινες άπληστα ,
μμμ , πόσο αθώα με ρούφαγες
με μάτια , με χέρια και
με την καρδιά σου όλη με ρούφαγες
αμαρτία Virgin Μary καθε φορά που με αφηνες,
και γκρινιαζε το δέρμα κατά μήκος της έσω επιφάνειας των μηρών μου
την ωρα του αποχαιρετισμού ...
μετά σιωπή
- τα πλάνα των καρδιακών παλμών μας,
ατιμώρητοι ορίζοντες η αλληλογραφία των σιωπών μας
[...pf]
[Panagiotis Fragile]
με παρακολουθώ ,
είμαι νεκρός , χωρίς το δικό σου σώμα δίπλα μου...
-αφησε με να σου βάψω μενεξεδιά τα νύχια των ποδιών σου-

 

 

Το πληθος που μασουλαει φυστίκια
στριμωχνεται να δει
να με ξετυλιγουν απ' τη κορφή ως τα νύχια
το μεγαλο στριπτιζ....

S.Plath

 

 

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.

~ Νίκος Καροῦζος ~

 

You shall know the truth and the truth shall make you odd.
― Flannery O'Connor

 

 

[Χωρίς λίγη ανταρσία στο αίσθημα, λίγη τρέλα στο μυαλό, λίγον ίλιγγον που φέρνουν τα κοφτερά βράχια και τα φωτερά μετέωρα, χωρίς κάποιους οραματικούς σπασμούς και μερικές ενδείξεις μοναχικού παραμιλητού, δεν είναι εύκολο να ξεμακρύνει κανείς από την πεπατημένη]

Δημήτρης Λιαντίνης

 

 

Να παρεκκλίνω
Απ το κανονικό
Μήνες τώρα
Να ζω
Παράξενα
Αλλόκοτα
Ξενοτροπα
Αξεβγαλτα
Μες την τσέπη
Του μπλουτζιν σου
Να μη ξεθωριάζω

Να καρπώνομαι
Απ όλες τις ηδονές σου.

 

 

― Annie Hall (1977)

 

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος