Δεσποινίς έμπνευση

Σ' ένα τραπέζι κομμάτια κρέας
φλέβα αιμορροούσα ομπρέλα ψάθινη
γάντια στεγνά κάτ' άπ' τον ήλιο
ξεχνάς να θυμάσαι
στο καθημερινό μεθύσι μιας ζωής
τροφή κάποιου θηρίου ταγμένος
τι να 'σαι άραγε
μικρέ νάνε περιπετειώδη
σύντριμμα - απόβλητο - πρόβλημα - θλίψη
μια σύνθλιψη ίσως μεγαλειώδους εαυτού
απόηχος συμφωνικής αρμονίας

Δημήτρης Μακούσης

 

Είσαι φως, είσαι ‘συ
και σε πίνω τη μέρα.
Είσαι και αναπνοή
στα μαλλιά μου λουλούδι.
Leonor Fini - the botany lesson '74

 

 

Πηνελόπη Ι Παντελής Μπουκάλας

Αυτός στον ανοιχτό του κόσμο
στα φονικά του και στα φαγοπότια
στις σκευωρίες και στα γιουρούσια του
να μηχανεύεται, όλο να μηχανεύεται
ο άνοστος.
Και στις γυναίκες του,
καν μια καν δυο.
Όλες τους να συντρέξουν τον ταλαίπωρο
τάχα η ξενιτιά τον φαρμακώνει
και θαλασσοδέρνεται.
Να σπέρνει μούλικα μην και χαθεί η
φύτρα του. Ποιό μόλυ
ποιό θεϊκό αντιφάρμακο
στα μαγικά της Κίρκης.
Περιττό. Ο χοίρος δεν μεταμορφώνεται
σε χοίρο. Είναι. Ώς και στον Κάτω Κόσμο
κατηφόρισε για να αργοπορήσει.
Να μάθει λέει απ’ τις σκιές των πεθαμένων.
Τον Παλαμήδη ούτε τον ρώτησε ούτε που
τον απάντησε.
Πού κότσια ο Διός να υποστεί το αίμα
του αδικημένου.
Κι εγώ κλειστή περίκλειστη
να σέρνεται ένα νιάνιαρο στα πόδια μου
να σέρνεται του κόσμου το
φαρμάκι φίδι να με φάει.
Και παίρνω την απόφαση
να κάνω πράξη όσα η δολερή τους
γλώσσα πέταγε.
Αυτός ο δόλος ο δικός μου. Η μηχανή μου.
Μια νύχτα δέσποσαν στο κούφιο σώμα μου
οι πάντες.
Αμέτοχο κορόιδευε την πείνα των μνηστήρων,
έζεχναν τα χνότα τους κρασί και ήττα.
Μες στ’ όνομά του κρύφτηκε
η ψυχρή ψυχρότατή μου εκδίκηση
όπως κι εγώ μες στο δικό μου όνομα
κρυβόμουν χρόνους είκοσι
να υφαίνω να ξεϋφαίνω την απάρνησή μου
η απαρνημένη.
Γύρισε κάποτε ο χορτασμένος
κι ούτε που γύρεψε
μα την ελιά στα στήθη μου
μα την ελιά κρεβάτι.
Αυτά τα λένε οι ποιητές.
Μα πώς να νιώσει να νοιαστεί
τον πόνο της γυναίκας ο αλλόφυλος.

[Vikenti Nilin, The Neighbours Series]
 

 

Μου είπαν για την ποίηση
Πως αρκεί ένα κορίτσι
Να την φέρει μαζί του..
Μου είπαν για την ποίηση
Πώς ένα τραγούδι είναι η μουσική που θα φέρει...
Πώς ένα λουλούδι θα είναι τα μάτια στο πράσινο που θα φέρει ένα χαμόγελο!
Με ονόμασαν ποιητή μερικοί φίλοι,
Και εγώ τους ονομάζω ποιητές
Μα εκείνοι είναι που θα φέρουν
Μια θάλασσα κύματα στον ήλιο,
Μια φορά σήματα στον κύκλο!
Μα εκείνοι είναι που θα φέρουν σκόρπια ελπίδα..
Μου ψυθιρισαν για την ποίηση
Πώς μια γάτα την έχει μέσα της..
Και εγώ αναρωτήθηκα αν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να σώσουμε μια γάτα..
Μου ψιθύρισαν για την ποίηση
Σαν να είναι η πόρνη
Που καβάλησε τον ύμνο,
Σαν να ζευγαρώνε μίλια μακριά
Σε ένα παμπάλαιο βιβλίο..
Μου ζωγράφισαν για την ποίηση
Μια καρδιά σε ένα φύλλο!
Δύο καρδιές σε ένα βότσαλο!
Τρεις καρδιές σε ένα κυκλαμινο!
Μου ζωγράφισαν για την ποίηση
Φλέβα το αίμα από τα χέρια
Πού γράφουνε μια πινελιά!..
Μα εγώ δεν είδα ένα σχήμα, μια φιγούρα να υμνεί την ανθρωπιά..
Μου έστειλαν ένα γράμμα για την ποίηση δεν το διάβασα ποτέ..
Το έκρυψα στις στάχτες ενός βουνού..
Μου έστειλαν ένα γράμμα για την ποίηση πώς ένα χελιδόνι
Δεν θα δραπετεύσει τον Σεπτέμβρη,..
Με κατηγόρησαν πώς ένα ποίημα έχει μέσα του τον θάνατο!
Μα εγώ τους είπα να δούνε και άλλα ποιήματα για την ζωή τον έρωτα την αγάπη..

 

Τι να σου γράψω για να αισθανθώ απόψε μόνος! Έχω εσένα σαν τραγούδι στην σιωπη.. Και κρατώντας το τελευταίο φιλί σεργιάνιζω με λάφυρα αλλοτινα! Θα ναι της μοίρας μια πέτρα στο σύννεφο να χτυπά το μπλε του ουρανού σκαλιζοντας έτσι μορφές ξεθωριασμενες από το παρελθόν..
Τι να σου γράψω απόψε που να μην έχει μια δυστυχία..
Σαν αγερι σπαταλω την ανάσα μου κλεισμένη σε νότες από της ζωής τα θελγητρα..
Δικαιωση κανενός άλλου είναι ο χρονος σαν ο καιρός προφθασει
Τα νήματα της μοίρας..
Τι να σου γράψω απόψε σαν άλλοτε!
Σώπα και άκου μια στιγμή αηδόνια να κελαηδουν σε κύκλο σκοτεινό..
Και ένα μικρό χωριό ξεπροβάλει από τον κύκλο!
Τι να σου γράψω απόψε που πονω!
Τα φτερά μου σημαδεύω στον αγέρα σε δύο αστέρια να σου γράψω:
Θυμάσαι μια ευχή μας εκείνη την αναπάντεχη που είπε σε αγαπώ σαν φυσήξε η θάλασσα καραβάκια στο γυαλο!
Θυμάσαι τα χέρια σου σταυρόλεξα
Κυλούσαν στα δικά μου
Σαν μία πλεξίματος έρωτα σε ένα σύμπλεγμα πάθους..
Θυμάσαι σου είχα πει πως είσαι παράξενη κοπέλα...
Τι να σου γράψω απόψε που να θυμάσαι!
Τι να σου γράψω για έρθεις εδώ κοντά μου να σε αγκαλιάσω!

 

Μού μοιάζει σαν η μαμά του Παντελή να ήταν πολύ πονετικιά κι αυτός όταν μεγάλωσε τής έγραψε ένα ποίημα, για πάρτη του όμως, να ξεφορτώσει τα που τού φόρτωσε κλείνοντάς της το μάτι...

Αντιπρόεδρος φιλολογικού συλλόγου εραστών μεσογειακής ποίησης "Μήδεια"
Μετά τιμής κουλουπού κουλουπού...

 

Αφαντασία
Βέρα I. Φραντζή

 

Υπάρχει μια κατάσταση διανοητική που λέγεται αφαντασία και διάβαζα εδώ (http://www.bbc.com/news/health-34039054) για αυτήν χωρίς να την έχω ξανακούσει ποτέ.

Τρομακτικό πράγμα μου φάνηκε να μην μπορείς να αναπλάσεις εικόνες με το μυαλό σου, να βάλεις τον εαυτό σου να κρέμεται από τα πολύφωτα μάτια του ή να επαναφέρεις δυο σώματα να κρύβονται το ένα μέσα στην ηδονή του άλλου.

Είμαι εντελώς υπόδουλη σε φανταστικά σενάρια, πλασματικές εικόνες και ψεύτικες συγκινήσεις. Άλλωστε σε αυτό δεν βασίζεται κάθε είδους τέχνης, έρωτα και μητρικής αγάπης;

Από μικρές ανατριχίλες που πειραματίζονται με το δέρμα, τα χείλη και τις χειραψίες των ανθρώπων έως σενάρια ολόκληρα, η φαντασία είναι ένα ήρεμο μέρος να ζεις ακόμη και αν συμβαίνουν τα πιο κίβδηλα πράγματα και τα σκηνικά μπορούν να γκρεμιστούν από το πρώτο φύσημα του αέρα και τα χρώματα να ξεβαφτούν από τα πρώτα κλάμματα.

Υπάρχει η οντογένεση της ελπίδας που χορταίνει με το ημιτελές και το ανομολόγητο. Υπάρχει και η ασφάλεια ότι πάντα έχεις κάτι στο «υπάρχω σου» να σε περιμένει εξ ολοκλήρου και αναπάντεχα δικό σου. Υπάρχει και κάτι πέρα από στικ με φωτογραφίες, δωράκια και ξεραμμένες γαρδένιες ανάμεσα σε ημερολόγια που υπενθυμίζουν ως μπεστ-σελερ τις ιστορίες που έγιναν για να μην ξεχαστούν.

Ζήτω η φαντασία, περισσότερο των αναγνωστών παρά του δημιουργού.
Ζήτω η φαντασία των ζευγαριών που ζουν από απόσταση και των ανθρώπων που' χάσαν τις καβάντζες, προσβλέποντας μόνο σε κάποια μελλοντική θέα.

 

Φραντζέσκα Άβερμπαχ, Τρία πoιήματα


Λοιπόν,
το έχω πια αποφασίσει,
θα γίνω μια μέρα
ευτυχισμένη.
Λείπουν μοναχά
τα σύνεργα.
Προβλέπω ανατινάξεις.
Χρόνια έχω ν' ακούσω
ένα γλυκό πυροβολισμό.
Κι είχαν έρθει, θυμάμαι,
κι άλλες πιο άγριες και πονεμένες νύχτες.
Πέφταμε στο πάτωμα.
Ίσως έτσι βρίσκαμε
λίγο οξυγόνο.
Είχες πει δε θα γλιτώναμε.
Αγαπούλα,
προβλέπω ξανά ανατινάξεις
στα δάχτυλα μας.
Με τους καημούς που μ' έμαθες
ακόμα ανασαίνω.

Τη πρώτη δεκαετία της ζωής μου,
με βία
ξερίζωνα την ομορφιά
απ' τις κούκλες μου.
Μου τις φέρνανε
οι διάφοροι επισκέπτες
της οικογενείας μου.
Θαλπωρή.
Σαπισμένες κοπέλες
αγκαλιάζουνε τ' αγάλματα τους.
Διόλου δε τις ήθελα.
Τους έλεγα,
δε θέλω να παίζω εγώ με δαύτες.
Προτιμούσα
να κοιμάμαι διπλα στ' αδέρφι μου,
και πιο αργά
στης νύχτας τη κακομοιριά
να βάζουμε στο σώμα μας
αγάπη.
Και μ' εκείνο
το καημό
επέθανε όλη μας
η παιδικότητα.
Συχνα ονειρευόμουν.
Στο παρον ποτέ μου δεν υπήρξα.
Κούρνιαζα μέσα στο υγρό του
το κρεβάτι
καθώς οι γονείς μας λείπανε.
Δε τ' αντέχανε
τα βαριά μας τ' αισθήματα.

Ποτέ δε κατάλαβα
γιατί το μυαλό μου αφαιρείται τόσο,
σκοτάδι θα μου λέγανε.
Αφήστε με!
Τούτο το βράδυ
ο ξένος μ' εγκατέλειψε,
δεν χτύπησε
τις πόρτες της οικίας μου.
Κατέβηκα,
έλεγξα τα κουδούνια,
όλα λειτουργούσαν όπως πρώτα.
Υστερα είπα πως
καλύτερα.
Με έπεισα βαθιά,
τόσο που καταφέρνω και αποκοιμιέμαι,
κοιτώντας έξω
βρέχει μέρα όμορφη.
Η ποίηση είναι η ινσουλίνη
χτυπάει σε όλες τις αγάπες
που μάθαινα μεταγενέστερα:
τις είχα σκοτώσει όλες.
Πριν όμως,
με δείξετε σε επανάληψη,
μάθετε το,
δεν έχω εκείνον,
τόσο λιγότερη ομορφιά
απούσα.
Τόσο ηδονικά
σκοτώνω τις αγάπες μου