Δεσποινίς έμπνευση

Αρκεί λιώνουν τα σώματα.
Και να εξατμίζονται τα μη.

 

Υδρατμοί | Μανώλης Τελώνης

Είδε τη γυναικεία φιγούρα της στο θολό τζάμι του μπάνιου. Ήθελε παρέα. Σταγόνες έρεαν στα τοιχώματα του ντους σαν σταγόνες φθινοπωρινής βροχής πάνω στα γυαλιά. Ανακατεμένα με δάκρυα που κανείς δεν είδε.
Έσυρε την πόρτα και την πλησίασε.
Αυτή έκανε δυο βήματα προς τα πίσω μέχρι που χτύπησε γωνία. Τα χέρια της βρέθηκαν απότομα κολλημένα στον τοίχο πάνω από το κεφάλι της καθώς αυτός τα κρατούσε με το ένα του χέρι.
Σε ένα ντους όπου τα όνειρα και οι αποφάσεις παίρνονται, ήταν καιρός και να υλοποιηθούν.
Τα χείλη της τρεμόπαιζαν ενα χαμόγελο, πιο υγρά απο ποτέ.
Ήθελαν κούμπωμα και το βρήκαν. Και πιο χαμηλά, να της φιλάει και να της δαγκώνει τον λαιμό, να μην ξέρει τι να περιμένει. Την γυρνάει και την φέρνει πάνω του. Τα σώματα γλιστρούσαν μα έμεναν κολλημένα. Ανατρίχιαζαν μα δεν έκανε κρύο. Υδρατμοί.
Αυτή αγχωμένη δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της γι' αυτό εκείνος την έβαλε να κρατάει τον τοίχο και τεντώθηκε προς τα πίσω μέχρι που εξέπνευσε βαθιά, αυτός το απόλαυσε. Η πόρτα έκλεισε και το μόνο που φαινόταν καθαρά ηταν οι δυο παλάμες της στο τζαμί, τα ζαρωμένα χείλη και το στήθος της. Βογκητά, ανάσες, χαλάρωση και διέγερση. Να φεύγω, να μην ενοχλώ.

 

 

Πατουσάκια

 

 

 

Σάββατο βράδυ
Κι η πόλη
Θυμίζει τα υπέροχα
Πόδια σου
Που άφηνουν
Σημάδια στην άμμο
Καθώς τη πατάς
Τη χαϊδεύεις
Τη σκάβεις
Της γράφεις
Τα πιο ωραία
Ποιήματα
Κοιτώντας την
Κατάματα
Όπως εκείνο
Το βράδυ

Που όλη
Η θάλασσα
Των παιδικών
Σου
Χρόνων
Ξεχύθηκε
Απο μέσα σου
Μόνον για μένα.

Μ.Λ

 

 

''Το πρόσωπο σου νοσταλγώ, γαμώ το σπίτι σου γαμώ''

 

Ερωτικό

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες
η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα
υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.

Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες
πάνω από τα εξόριστα μάτια σου
που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας
και σκάνε στην ποδιά του φάρου.

Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,
γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον.
μες απ' το βλέμμα σου
ώρες ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη
που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που λάμπουν εκεί απάνω
όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ' αγαπάω.

Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα
και τσαλαπατάει τα στάχια τα γαλαζιανά στον κάμπο.

Pablo Neruda

 

Τι να τα χρειάζομαι τα πόδια όταν έχω φτερά για να πετάξω;

Frida Kahlo