Διαδρομές με την Αγγελική

Εκείνο το βράδυ η έντονη κακοκαιρία με την πολύ δυνατή βροχή και τον ισχυρό αέρα μας απέτρεψε να κάνουμε την καθιερωμένη επίσκεψη στο εξοχικό της Αγγελικής. Θα έμενα στο διαμέρισμά της και θα είχαμε την ευκαιρία για κάποια από τα αγαπημένα μας παιχνίδια, χωρίς όμως έντονες παρεκτροπές, αφού δεν είχαμε το πλεονέκτημα της «ηχητικής απομόνωσης» που μας προσέφερε η κάθε χειμωνιάτικη επίσκεψη στα παράλια της Αττικής.

Η αγαπημένη μου κουκλίτσα γδύθηκε. Ανέμενε με για μια ακόμα φορά να βρεθεί σύντομα δέσμια σε μια σειρά από σχοινιά που θα αγκάλιαζαν το κορμί της και θα την οδηγούσαν και πάλι στην ηδονή απόρροια της αίσθησης ανικανότητας του ελέγχου του ίδιου της του εαυτού.

Όπως πάντα, πρώτα από όλα θα της έδενα τα χέρια πίσω από την πλάτη. Αυτή η απλή κίνηση ήταν ο θεμέλιος λίθος της ακινητοποίησης, της παγίδευσης και της παράδοσης της Αγγελικής στις διαθέσεις μου και τις τεχνικές μου. Έστρεψα το μαλακό άσπρο σχοινί γύρω από τους καρπούς της με τις παλάμες να ακουμπούν μεταξύ τους και τον τελικό κόμπο να γίνεται ανάμεσα στα δύο χέρια. Αν και ήξερα ότι η υποτακτική φύση της Αγγελικής θα υπερίσχυε του ενστίκτου της, έκανα τους κόμπους με τέτοιο τρόπο που δεν θα ήταν δυνατόν να λυθούν με τα δάχτυλά της.

Ακολούθησε ένα δεύτερο σχοινί. Στόχος μου τώρα ήταν οι αγκώνες της. Ήθελα να τους φέρω όσο πιο κοντά μπορούσα. Τύλιξα το σχοινί πολλές φορές γύρω από τους αγκώνες της και αφού το πέρασα κάθετα στον ενδιάμεσο χώρο, έκανα τον τελικό κόμπο και μετά τράβηξα προς τα πάνω το σχοινί δένοντας τα άκρα του στον πίσω κρίκο του κολάρου της. Με τον τρόπο αυτό το πάνω μέρος των χεριών της, οι ώμοι της και το πίσω μέρος του αυχένα της ήταν αδύνατο να κινηθούν. Η στάση αυτή έδωσε και την ανάλογη (και πολύ ηδονική) εξώθηση των πλούσιων μαστών της γλυκιάς μου συντρόφου. Στην οπτική και ψυχολογική μου άποψη η εξώθηση αυτή ηχούσε σαν ένα μελωδικό κάλεσμα των Σειρήνων να αγγίξω τους μαστούς της και να θωπεύσω τις θηλές τους που πετάγονταν ξαναμμένες από το δέσιμο και την ηδονή. Δεν είχα όμως ολοκληρώσει αυτό που ήθελα να κάνω.

Επέλεξα να της δέσω τα πόδια, ενώ εκείνη θα ήταν όρθια. Μετά τις πολλές περιστροφές του σχοινιού γύρω από τους αστραγάλους της, έφερα το σχοινί ανάμεσά τους και σφίγγοντας σε κάθε περιστροφή όλο και πιο πολύ, την δέσμευα ακόμα περισσότερο. Αγγίζοντας τους βελούδινους και ζεστούς αστραγάλους της μπορούσα με τη φαντασία μου να ακούω έναν υπόκωφο θόρυβο που ερχόταν από τα βάθη της καρδιάς της. Με ένα ακόμα σχοινί έδεσα τα πόδια της πάνω και κάτω από τα γόνατα και μετά με προσεκτικές κινήσεις βοήθησα την Αγγελική να πέσει στα γόνατα.

Αυτή τη φορά ήθελα να χρησιμοποιήσω το κόκκινο κυκλικό φίμωτρο που είχαμε αγοράσει λίγες ώρες νωρίτερα. Δεν το κρύβω ότι καθώς το ακουμπούσα στα αισθησιακά της χείλη, ζήλεψα αυτό το άψυχο παιχνίδι που θα μου στερούσε τη δυνατότητα να τα γευτώ με τον τρόπο που επιθυμούσα. Το κούμπωμα του δερμάτινου ιμάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της μου χάρισε την αίσθηση της αφής των όμορφων πλούσιων μαύρων μαλλιών της Αγγελικής. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που ένα φίμωτρο έκλεινε το στόμα της, χρειάστηκε ένα μικρό χρονικό διάστημα να το συνηθίσει, ένα διάστημα γεμάτο με μικρούς γρυλισμούς διαμαρτυρίας. Για λίγο το ένστικτο είχε υποσκελίσει την υποταγή, όμως καθώς εκείνη ήταν συνηθισμένη στην παράδοση, γρήγορα αποδέχθηκε σιωπηλά πια την μοίρα της.

Για άλλη μια φορά εγώ ήθελα το κάτι παραπάνω. Έτσι έδεσα τον πίσω κρίκο του κολάρου της με ένα ακόμα σχοινί από την ξύλινη μπάρα του κάτω μέρους του κρεβατιού της και συνέδεσα το υπόλοιπο σχοινί με τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών της που έτσι δέθηκαν μαζί. Η Αγγελική είχε πλέον χάσει κάθε έλεγχο και πρόσκαιρα οι πνιχτοί θόρυβοι από το βάθος του φιμωμένου στόματος επανήλθαν.

Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Γονάτισα μπροστά της. Την άγγιζα και τη φιλούσα αργά και ηδονικά σε όλο της το κορμί. Μέσα από το βλέμμα της μπορούσα να αντιληφθώ το πόσο όμορφα ένιωθε. Η κορύφωση και για τους δύο ήρθε όταν άρχισα να χαϊδεύω και να φιλάω τα στήθη της. Σε κάθε άγγιγμα των δαχτύλων μου, οι θηλές που ήδη ήταν εξογκωμένες λόγω του κρύου και φυσικά και των δεσμών της, τεντώνονταν όλο και πιο πολύ.

Η μικρή μου Αγγελική ήταν και πάλι αιχμάλωτη της ηδονής και το ένιωθα πια και εγώ ξεκάθαρα μέσω των ήχων ευχαρίστησης που έρχονταν από μέσα της. Άλλη μια μεγάλη βραδιά είχε αρχίσει.

 

Οι μήνες με τη γλυκιά μου Αγγελική περνούσαν με αλλεπάλληλα ταξίδια σε διαδρομές ανάμεικτες με πόνο και ηδονή. Η υποτακτικής φύσης κουκλίτσα είχε δώσει πια όλο της τον εαυτό στην εκπλήρωση των φαντασιώσεων μου, σε τέτοιο βαθμό που η ίδια ήταν δυνατόν να κατατάσσει τον εαυτό της σαν «σκλάβα». Ακολουθώντας με σε όλα τα «παιχνίδια» που επέλεγα στην κάθε συνεύρεσή μας, είχε αρχίσει έκπληκτη στην αρχή και πιο συνειδητοποιημένη με τον καιρό, να ζει έντονα την νέα τροπή που είχε πάρει η σχέση μας.

Ενστικτωδώς πριν αρχίσουμε το οποιοδήποτε «παιχνίδι», η Αγγελική ήταν έτοιμη να γονατίσει μπροστά μου και με χαμηλωμένο το κεφάλι να περιμένει την κάθε μου προσταγή. Αν και συνεπής στην μετάλλαξη της σχέσης μας σε πρακτικό επίπεδο, μέσα μου πάλευα κάθε στιγμή με τις ιδέες μου και τελικά λίγους μήνες αργότερα η πάλη αυτή με έκανε να απομακρυνθώ από αυτή πριν της προκαλέσω μεγαλύτερη ζημιά. Όμως εκείνη η στιγμή ήταν ακόμα μακριά. (Σημείωση: Τα παραπάνω ίσως δεν βρουν σύμφωνα αρκετά μέλη του forum, αλλά αποτελούν ξεκάθαρα την προσωπική μου άποψη).

Βρεθήκαμε για ένα ακόμα χειμωνιάτικο βράδυ στο εξοχικό της. Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά από την έλευσή μας και η γυμνή Αγγελική ήταν γονατιστή μπροστά μου περιμένοντας την ικανοποίησή της μέσω του πόνου. Το έβλεπα ξεκάθαρα στο βλέμμα της και το ένιωθα αφουγκραζόμενος την αργή αναπνοή της.

Είχα ήδη τοποθετήσει μια καρέκλα στο μέσο του δωματίου. Αυτό το φθηνό άψυχο έπιπλο ήδη αποτελούσε το σημείο αναφοράς για την εμπειρία που ερχόταν. Προσπαθώντας να ελαφρύνω την κατάστασή της είπα «για να δούμε τι θα δημιουργήσουμε πάλι απόψε» και αμέσως μετά με ευγενικό τρόπο της ζήτησα να σηκωθεί και να έρθει προς την καρέκλα. Αργά και πάντα με τα χέρια στο πίσω μέρος του μεταξένιου λαιμού της, η Αγγελική με πλησίασε περιμένοντας την επόμενη προσταγή μου. Γρήγορα έφτιαξα ένα «σφίξιμο» με σχοινιά πάνω και κάτω από τα στήθη της τεντώνοντας προς τα μπροστά τους πλούσιους μαστούς της.

Της ζήτησα και πάλι ευγενικά να σταθεί μπροστά στην καρέκλα και αμέσως μετά να γονατίσει επάνω σε αυτή, ανοίγοντας τα πόδια της τόσο πολύ που οι γλουτοί της να ακουμπούν στο κάθισμα της καρέκλας. Το έκανε αδιαμαρτύρητα όσο δύσκολο και αν ήταν, όχι τόσο το να έρθει σε αυτή τη στάση, όσο το να κρατηθεί σταθερά σε αυτή. Αλλά για αυτό υπήρχαν τα σχοινιά με τα οποία η Αγγελική θα βρισκόταν δεμένη σε λίγη ώρα.

Της έπιασα τα χέρια και τα τοποθέτησα πίσω από την πλάτη της καρέκλας. Έδεσα από ένα σχοινί στις άκρες της κάτω οριζόντιας μπάρας της πλάτης της καρέκλας και έκανα τους κόμπους χρησιμοποιώντας τις δύο κάθετες μπάρες. Αμέσως μετά η Αγγελική ένιωσε το πρώτο σχοινί να τυλίγεται τέσσερεις φορές γύρω από τον καρπό του δεξιού χεριού της πριν δεθεί σε κόμπο ξανά επάνω στη μπάρα. Έκανα ακριβώς το ίδιο και με το αριστερό της χέρι.

Παρατήρησα με ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η Αγγελική είχε κλειστά τα μάτια της. Ήμουν σίγουρος ότι προσπαθούσε να ονειρευτεί κάτι. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό, αλλά δεν θέλησα να διαταράξω την ηρεμία της και έμεινα σιωπηλός να συνεχίζω το έργο μου με τους λεπτεπίλεπτους αστραγάλους της, οι οποίοι δέθηκαν με τη σειρά τους με τα ίδια σχοινιά που είχαν ακινητοποιήσει τα χέρια της επάνω στην πλάτη της καρέκλας. Μοιραία το δέσιμο, την ανάγκασε να ανοίξει ακόμα περισσότερο τα γόνατά της. Η στάση δεν ήταν και η πιο αναπαυτική, αλλά πλέον με τη βοήθεια των σχοινιών ήταν σταθεροποιημένη.

Γρήγορα η Αγγελική άρχισε να νιώθει την πίεση στους μηρούς της που τώρα είχαν επάνω τους σχεδόν όλο το βάρος της και έτσι είχαν αρχίσει να τρέμουν. Προσπάθησε να τους κάμψει και να βρει μια πιο βολική στάση, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε τη ματαιότητα της ενέργειας αυτής καθώς έτσι το κορμί της έπεφτε προς τα μπροστά και την έφερναν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση.

Η προσπάθεια αυτή την είχε απορροφήσει και έτσι με έκπληξη ένιωσε ένα ακόμα σχοινί που είχα πιάσει στην κεντρική οριζόντια μπάρα της πλάτης της καρέκλας να τυλίγεται τέσσερεις φορές γύρω από τη μέση της και να την φέρνει και πάλι προς το πίσω μέρος της καρέκλας πριν ο κόμπος δεθεί επάνω στην πλάτη της Αγγελικής. Πέρασα το υπόλοιπο σχοινί τεντώνοντάς το κάτω από το κάθισμα της καρέκλας και ύστερα προς τα επάνω ακουμπώντας το αιδοίο της πριν περαστεί στο δέσιμο της μέσης και ξανά προς τα κάτω και μέσω του αιδοίου ξανά στο πίσω μέρος της καρέκλας όπου τελικά δέθηκε ο κόμπος.

Η ενέργεια μου αυτή προκάλεσε μια ήπια αλλά ταυτόχρονα ηδονική πίεση επάνω στο εξωτερικό μέρος του αιδοίου της. Με κάθε της ένστικτο ή σκόπιμη κίνηση, η πίεση αυτή μεγάλωνε και μαζί της αυξανόταν σαν παλίρροια η ηδονή.

Χαμογέλασα… Είχα τελειώσει με τα σχοινιά. Σειρά είχε ένα ζευγάρι μεταλλικοί σφιγκτήρες που ενώνονταν με μια μικρή αλυσίδα, της οποίας τη μέση έπιασα από τον μπροστινό κρίκο του κολάρου της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι θηλές των μαστών της θα πιάνονταν με αυτά τα μικρά, αλλά διαβολικά αντικείμενα. Ακόμα και μόνο με τη θέα τους, η Αγγελική ένιωσε τις θηλές της να ανασηκώνονται ακόμα περισσότερο αναμένοντας την επίπονη συνέχεια. Η επαφή των μεταλλικών αντικειμένων επάνω στις θηλές της συνοδεύτηκε από κάποιους αναστεναγμούς που η χροιά τους έδειχνε αρχικά πόνο και αργότερα ευχαρίστηση.

Γονάτισα μπροστά της. Ήταν μια μορφή υπόκλισης στο μεγαλείο της Αγγελικής που προσέφερε για μια ακόμα φορά το κορμί της στον πόνο που της είχα δημιουργήσει. Άρχισα να φιλάω και να αγγίζω περιφερειακά τα εξωτερικά σημεία του αιδοίου της. Η αίσθηση του στόματος και των χεριών μου την αναστάτωναν. Με κάθε κίνησή τα σχοινιά την έσφιγγαν ακόμα πιο έντονα και επιπλέον το γεγονός ότι είχα πιάσει την αλυσίδα από τους μεταλλικούς σφιγκτήρες στο κολάρο της ήταν μια πρόσθετη επίπονη ενόχληση. Ήταν στα όρια της καθώς το κορμί της «σφυροκοπόταν» από συνεχόμενες ολοένα αυξανόμενες δόσεις πόνου και ηδονής.

Σίγουρα έβλεπε με πόθο τη στιγμή της «απελευθέρωσης» από τη θέση που είχε βρεθεί. Μέσα της υποσχόταν ότι αμέσως μετά θα μου παρέδιδε το κορμί και την καρδιά για μια ατελείωτη νύκτα ερωτικού πάθους…

 

πολύ καλό

 

Όντως πολύ καλό!!!!

 

όμορφες ιστορίες  

 

Είσαι πολύ ποιητικός. Μήπως να γράψεις κανένα βιβλίο να βγάλεις και τπτ??? χαχαχα