Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Η κατάθλιψη είναι η ασθένεια της εποχής μας και θεραπεύεται με συνδυασμό αντικαταθλιπτικών - τα οποία βοηθούν να επανέλθει η βιοχημική ισορροπία- μαζί με ψυχανάλυση/ψυχοθεραπεία - ανάλογα με το τι ταιριάζει στον καθένα, ώστε να βρεθούν οι αιτίες που οδήγησαν στην ανισορροπία εξ αρχής.
Πολλές φορές ο λόγος που οδήγησε στην κατάθλιψη, έχει ήδη περάσει - ένας θάνατος, ένα διαζύγιο, ή πολλά μικρά περιστατικά μαζί- αλλά δεν θα αυξηθεί ξαφνικά ως δια μαγείας η σεροτονίνη χωρίς φαρμακευτική βοήθεια - είτε αυτό λέγεται saint's john word είτε λέγεται efexor.
Ποτέ δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τη στάση μερικών απέναντι στη κατάθλιψη.
Όταν πονά το κεφάλι παίρνουμε παναντόλ, όταν πονά το πόδι πάμε στο γιατρό και μας δίνει το αντίστοιχο φάρμακο, αν έχουμε υποθυρεοειδισμό παίρνουμε θυροξίνη, αν έχουμε διαβήτη παίρνουμε ινσουλίνη, αλλά όταν πάσχουμε από κατάθλιψη αρχίζουν διάφορες φιλοσοφίες και αβάσιμες αντιρρήσεις οι οποίες έχουν τη ρίζα τους στην προκατάληψη και την άγνοια.

Τα αντικαταθλιπτικά - είτε βότανα είτε χημικά- είναι απλά μια θεραπεία, δεν μετατρέπουν κανένα σε cyborg πλέον, η ψυχιατρική έχει κάνει τρομερά άλματα στην κατανόηση των μηχανισμών πίσω από την κατάθλιψη και τα σύγχρονα φάρμακα δεν έχουν καμία σχέση με τα "ψυχοφάρμακα" που μετέτρεπαν σε ζόμπι.
Μια θεραπεία που σίγουρα δεν σε μετατρέπει απ τη μια στιγμή στην άλλη σε χαρούμενο άνθρωπο, αλλά με την επαναφορά των ισορροπιών, σου επιτρέπει να σηκωθείς απ το κρεββάτι, να πάψεις να υποφέρεις για το κάθε τι, να πάψεις να θεωρείς άχαρη κι άνοστη κι ασήμαντη και χωρίς νόημα τη ζωή σου και μάταιη κάθε προσπάθεια να καλυτερεύσεις συνθήκες και την ποιότητα της ζωής σου, ή να θεωρείς πως είσαι άχρηστος κι αδύναμος να κάνεις οτιδήποτε και να αρχίσεις να απλώνεις το χέρι προς τη ζωή, τη χαρά, την ευχαρίστηση, την ηδονή, την αγάπη, την κοινωνικοποίηση, την δημιουργία και γιατί όχι και την εργασία.
Γιατί μπορεί ένα καλό χύσιμο να βοηθά γενικά κι αόριστα, αλλά όταν έχεις κατάθλιψη δεν έχεις πολλές φορές ούτε επιθυμία για σεξ και ουδεμία απόλαυση δεν σου προσφέρει.

Και η κατάθλιψη δεν είναι "προνόμιο" των υποτακτικών, μαζοχιστών αλλά όλων, ανεξαρτήτου στάτους και κοινωνικής θέσης.
Οι παθολόγοι σήμερα εκπαιδεύονται να αποκωδικοποιούν και να ερμηνεύουν τα σωματικά συμπτώματα με τα οποία καταφεύγει κοντά τους μεγάλος αριθμός ασθενών και δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από σωματικοποίηση της κατάθλιψης.

Πολλά άτομα θα ωφελούνταν και πολλές ζωές θα είχαν καλύτερη ποιότητα - και δεν αναφέρομαι μόνο στους πάσχοντες από κατάθλιψη αλλά και σε όλους γύρω τους που επηρεάζονται- αν η προκατάληψη και οι άγνοια ή οι απόψεις των γύρω τους, δεν τους σταματούσαν από το να ζητήσουν βοήθεια.
Αλλά η άρνηση της ίδιας της ασθένειας είναι μέρος του προβλήματος και δυστυχώς πολύς κόσμος ζει έχοντας μια άθλια ποιότητα ζωής, ενώ θα μπορούσε να μην, κάνοντας μια κούρα να επαναφέρουν τις ισορροπίες και να αρχίσουν να λειτουργούν οι νευροδιαβιβαστες του όπως οφείλουν - και να συνεχίσουν τη ζωή τους ελεύθεροι απ΄ αυτή την ασθένεια.

Αν θα είναι ευτυχισμένη η ζωή τους και όχι μίζερος κοπιαστικός άθλος, από κει και πέρα, είναι θέμα πλέον του ποιος είσαι ως άνθρωπος και τι επιλογές κάνεις ..ή δεν κάνεις.

 

Μύθοι & αλήθειες για τα αντικαταθλιπτικά

Μύθοι & αλήθειες για τα αντικαταθλιπτικά

Τρίτη, 02 Φεβρουάριος 2010
Μύθοι & αλήθειες για τα αντικαταθλιπτικά

«Τα βλέπω όλα μαύρα». Δεν είναι λίγοι όσοι διατυπώνουν και νιώθουν έτσι και ας μην έχουν τα μάτια τους κλειστά. Η κακοκεφιά και η επίτασή της υπό την κλινική εικόνα της κατάθλιψης μας χτυπάει την πόρτα, είναι δίπλα μας και δεν πρέπει να έχουμε τα μάτια κλειστά.

Η κατάθλιψη είναι η ψυχιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζεται από την αδυναμία και αδιαφορία ευχαρίστησης και ικανοποίησης. Η Ψυχιατρική είναι ίσως η μοναδική ιατρική ειδικότητα, η οποία έχει αποκλείσει κάθε εργαστηριακό εύρημα ως προϋπόθεση διάγνωσης. Δεν υπάρχουν ακτινογραφίες, δεν υπάρχουν εξετάσεις αίματος, δεν υπάρχουν ενδοσκοπήσεις. Η ψυχιατρική εκτίμηση βασίζεται στην κλινική εικόνα, στην παρουσίαση καθενός. Η δυσλειτουργική εικόνα είναι η αφορμή και η αιτία της ψυχιατρικής συνδρομής. Στη φαρέτρα των υποστηρικτικών και θεραπευτικών προσεγγίσεων της κατάθλιψης συγκαταλέγονται οι ψυχολογικές θεραπείες, οι κοινωνικές επεμβάσεις και η φαρμακευτική αγωγή.

Τα αντικαταθλιπτικά είναι από τα πιο συχνά συνταγογραφούμενα φάρμακα στη χώρα μας. Κι αυτό ΔΕΝ είναι μύθος. Υπάρχουν όμως πολλές άλλες ανακρίβειες και μύθοι γύρω από τη δράση των αντικαταθλιπτικών, στους οποίους επιγραμματικά θα αναφερθούμε.

Πολλοί ισχυρίζονται πως οι ψυχικές νόσοι δε μπορούν να αντιμετωπιστούν με φάρμακα. Η φύση της κατάθλιψης εμπεριέχει μεν συμπτώματα σχετικά με συναισθήματα και σκέψεις, αλλά εκτείνεται και σε μια σωματική διάσταση δημιουργώντας πολλά σωματικά προβλήματα στον ασθενή. Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να βοηθήσουν στην υποχώρηση όλων των συμπτωμάτων της κατάθλιψης.

«Ναι, αλλά ακόμα κι αν τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να βοηθήσουν, σίγουρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια πρόσκαιρη και επιφανειακή βοήθεια, που δεν λύνει το πρόβλημα της κατάθλιψης». Είναι γεγονός ότι τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι δυνατόν να δρομολογήσουν περιβαλλοντολογικές αλλαγές και ψυχολογικές διευθετήσεις, που ίσως σχετίζονται με την κατάθλιψη. Μπορούν όμως να βοηθήσουν στην ελάφρυνση των συμπτωμάτων της, οπότε και ο ασθενής είναι πιο πιθανό να ευνοηθεί από τις όποιες άλλες συμπληρωματικές και παράλληλες αλλαγές και διευθετήσεις εφαρμόσει ο ίδιος στη ζωή του.

Υπάρχει έντονη φημολογία πως τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν εθισμό και δύσκολα κάποιος μπορεί να τα διακόψει. Μύθος. Τα πιο κοινά συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν εθισμό. Επειδή όμως επηρεάζουν τη συγκέντρωση μιας φυσιολογικά υπαρκτής ουσίας, της σεροτονίνης, τόσο η έναρξη χορήγησης όσο και η διακοπή των αντικαταθλιπτικών πρέπει να γίνεται βαθμιαία και υπό τις οδηγίες ειδικού.

Τα αντικαταθλιπτικά είναι τα χάπια της χαράς. Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση των αντικαταθλιπτικών με όποια άλλα «χάπια» παράνομα κυκλοφορούν και τα οποία μπορούν να προκαλέσουν «ανέβασμα» ή ευφορία. Η χημική δομή των αντικαταθλιπτικών έχει εργαστηριακά τεκμηριωθεί ότι μπορεί να συντελέσει στη διόρθωση μιας συγκεκριμένης χημικής ανισορροπίας του ισοζύγιου της σεροτονίνης, η οποία ανισορροπία έχει στενά συσχετιστεί με την κλινική εικόνα της κατάθλιψης. Αν κάποιος, που δεν διαθέτει ανισορροπία στο ισοζύγιο της σεροτονίνης, πάρει αντικαταθλιπτικά, δε θα νιώσει ιδιαίτερη χαρά, ίσως μάλιστα νιώσει και δυσφορία.

Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να αλλάξουν την προσωπικότητά σου. Πολλοί έχουν μια αποστασιοποιημένη θέση για οποιαδήποτε ψυχο-ενεργή ουσία, η οποία θα μπορούσε να επιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο πάνω τους και ειδικότερα στο μυαλό τους. Η αλήθεια όμως είναι πως τα αντικαταθλιπτικά όχι μόνο δεν αλλάζουν τις συνήθεις διαθέσεις του ατόμου, αλλά το επιστρέφουν στην πρότερη του καταθλιπτικού επεισοδίου κατάσταση της προσωπικότητάς του.

Συχνή είναι επίσης και η γνώμη πως αν το πρώτο αντικαταθλιπτικό, που κάποιος πάρει, δεν είναι αποτελεσματικό, τότε κανένα αντικαταθλιπτικό δεν είναι αποτελεσματικό για το άτομο αυτό. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κατηγορίες αντικαταθλιπτικών φαρμάκων και πολλοί διαφορετικοί αντιπρόσωποι σε κάθε κατηγορία. Η αποτελεσματικότητα είναι συνάρτηση τόσο της φυσιολογίας του ατόμου, όσο και της ειδικής απάντησης του κάθε οργανισμού στην εκάστοτε ουσία.

Κάποιοι πιστεύουν και διαδίδουν πως τα αντικαταθλιπτικά έχουν πολλοί σοβαρές και επιβλαβείς παρενέργειες. Όπως και κάθε άλλο φάρμακο, τα αντικαταθλιπτικά έχουν παρενέργειες, που μπορεί να εκτείνονται από την ξηρότητα του στόματος μέχρι σεξουαλική δυσλειτουργία. Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αποπειράται να ανακαλύψει νέα φάρμακα με λιγότερες παρενέργειες. Οι νεότεροι αντιπρόσωποι των αντικαταθλιπτικών έχουν πολύ λιγότερες παρενέργειες συγκριτικά με παλαιότερα φάρμακα.

Μερικοί πιστεύουν πως αν το αντικαταθλιπτικό φάρμακο είναι αποτελεσματικό, αυτό θα φανεί αμέσως στη διάθεσή τους. Μύθος κι αυτό. Συνήθως απαιτούνται 4 με 6 εβδομάδες προκειμένου να ρυθμιστεί η ανισορροπία του ισοζυγίου της σεροτονίνης. Η όποια βελτίωση της διάθεσης αμέσως μετά την έναρξη της αντικαταθλιπτικής αγωγής είναι αποτέλεσμα μόνο της ψυχολογικής κατάστασης του ασθενούς, δηλαδή της αίσθησής του ότι τελεί υπό θεραπεία (placebo effect).

Με ανοιχτά μάτια λοιπόν, βλέπουμε στα μάτια την κατάθλιψη και την προτεινόμενη αγωγή. Όχι για κανένα άλλο λόγο δηλαδή, παρά μόνο γιατί τα κλειστά μάτια μπορεί να μας θυμίζουν το πως νιώθουμε όταν δεν είμαστε καλά.

Πηγή: Αρχική - Μεσογειακή Διατροφή - medNutrition
Γράφει ο Ευάγγελος Κατσιούλης, MD, MSc, PhD, Ψυχίατρος

 

Απάντηση: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Μια προσθηκη - επισημανση στα δυο παραπανω εξαιρετικα ποστ της Λαρα:
Το μεγαλυτερο προβλημα με τα αντικαταθλιπτικα φαρμακα εχει να κανει με την καθυστερημενη - συνηθως- προσφυγη σε αυτα των ασθενων ,εξ αιτιας των ταμπου και των προκαταληψεων απεναντι στις ψυχικες νοσους και την αντιμετωπιση τους(οι ανθρωποι δυσκολα πειθονται να καταφυγουν σε ιατρικη και φαρμακευτικη αντιμετωπιση) αλλα και στην κακη συνηθως συμμορφωση τους στην προτεινομενη θεραπεια.
Βασικος παραγων που θα συντελεσει στην επιτυχημενη φαρμακοθεραπεια ειναι η αποδοχη απο τον ασθενη της καταστασης του και η δικη του ενεργος συμβολη στην θεραπεια του που ειναι καλυτερα να καθοδηγειται απο καποιον ειδικο.

 

lara[E-p], παρόλο που συμφωνώ με τα παραπάνω ποστς σου, νομίζω ότι η atasai αναφερόταν σε περιπτώσεις όπου η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα άμεσα συνδεδεμένο ή/και προερχόμενο από εξωτερικούς (επηρρεάσιμους) παράγοντες και όπου το άτομο, αντί να φροντίσει (προσπαθήσει έστω) να αλλάξει/deal με αυτούς τους παράγοντες, καταφεύγει στα φάρμακα, ως μέσο το οποίο θα κάνει την κατάσταση στην οποία ζει/βρίσκεται υποφερτή, πράγμα το οποίο δεν βοηθά στην ουσία/επίλυση του (πραγματικού) προβλήματος, αλλά αντίθετα (σε αρκετές περιπτώσεις) την εμποδίζει.
Κατά τη γνώμη μου πάντα.

 

Απάντηση: Re: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Άσχετα με τους λόγους που προκάλεσαν εξ αρχής την κατάθλιψη, πρέπει να θεραπευτεί.
Αν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά οτιδήποτε.
Τα αντικαταθλιπτικά είναι αυτά που θα τον βοηθήσουν να μπορέσει να νικήσει την ασθένεια για να μπορέσει να χειριστεί την όποια κατάσταση τον οδήγησε στην ασθένεια.

Γι αυτό και έκανα λόγο για ψυχολογική στήριξη εάν οι λόγοι που οδήγησαν στην κατάθλιψη, δεν ήταν κάτι που έχει επιλυθεί - όπως ένας θάνατος, ένα διαζύγιο κ.τ.λ.

Δεν είναι poppers, δεν είναι αμφεταμίνες, δεν είναι ναρκωτικά που σε ανεβάζουν για να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, αντίθετα είναι φάρμακα που σε βοηθούν να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Δεν κάνουν υποφερτή τη ζωή σου, σε κάνουν να μπορείς να δεις καθαρότερα τη ζωή σου και να αντιμετωπίσεις όσα σε οδήγησαν εκεί με καθαρό μυαλό.

Δεν είναι σωσίβιο, είναι μια λέμβος που σε βγάζει στην στεριά. Και για να βγεις πρέπει να είσαι σε θέση να κωπηλατήσεις.
Κι αν πάσχεις από κατάθλιψη, δεν μπορείς να κωπηλατήσεις.

Όχι επειδή είσαι αδύναμος χαρακτήρας, όχι επειδή δεν θες αρκετά, όχι επειδή δεν επιθυμείς να αλλάξεις καταστάσεις, αλλά επειδή είσαι άρρωστος.

Στο άρθρο που παρέθεσα το λέει πολύ ξεκάθαρα και το επαναλαμβάνω εδώ γιατί πρόκειται περί μύθου.
Η αντίληψη πως :Τα αντικαταθλιπτικά είναι τα χάπια της χαράς, δεν ισχύει.
Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση των αντικαταθλιπτικών με όποια άλλα «χάπια» παράνομα κυκλοφορούν και τα οποία μπορούν να προκαλέσουν «ανέβασμα» ή ευφορία. Η χημική δομή των αντικαταθλιπτικών έχει εργαστηριακά τεκμηριωθεί ότι μπορεί να συντελέσει στη διόρθωση μιας συγκεκριμένης χημικής ανισορροπίας του ισοζύγιου της σεροτονίνης, η οποία ανισορροπία έχει στενά συσχετιστεί με την κλινική εικόνα της κατάθλιψης. Αν κάποιος, που δεν διαθέτει ανισορροπία στο ισοζύγιο της σεροτονίνης, πάρει αντικαταθλιπτικά, δε θα νιώσει ιδιαίτερη χαρά, ίσως μάλιστα νιώσει και δυσφορία.

Οπότε αν κάποιος δεν πάσχει από κατάθλιψη και καταφύγει σε αντικαταθλιπτικά για να ξεφύγει από την πραγματικότητα και την ανάγκη αντιμετώπισης της, θα έχει αποτύχει.

Και αντιλήψεις του τύπου, είσαι τεμπέλης, είσαι αδύναμος και δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, ή μα αν πραγματικά θέλεις μπορείς να βγεις απ αυτή την κατάσταση χωρίς αντικαταθλιπτικά και λοιπά που πολλές φορές λέγονται σε άτομα που ασθενούν με κατάθλιψη - μερικές φορές δε, τα λένε οι ίδιοι οι ασθενείς στον εαυτό τους- είναι ανάλογα με το να πεις σε κάποιο που πάσχει από διαβήτη, είσαι αδύναμος που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την αυξημένη γλυκόζη στο αίμα σου χωρίς glucophage ή ινσουλίνη.

Η κατάθλιψη δεν είναι μελαγχολία που σε πιάνει όταν σε αφήσει ο καλός σου ή δεν πέρασες μια εξέταση. Είναι μια ασθένεια, προσωρινή εάν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και σωστά, χρόνια με πολλές πιθανές επιπλοκές και υποτροπές, αν όχι.

Και θεωρώ απίστευτα σημαντική την σωστή ενημέρωση όλων μας και το ξεπέρασμα των προκαταλήψεων και των λανθασμένων πεποιθήσεων αναφορικά με μια ασθένεια η οποία είναι πολύ πιο κοινή από άλλες ασθένειες τις οποίες φοβάται ο περισσότερος κόσμος, όπως ο καρκίνος ή το ΑΙDS και από την οποία, βάση των στοιχείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σήμερα πάσχουν περισσότερα από 450 εκατομμύρια άτομα σε παγκόσμιο επίπεδο και αναμένεται μέσα σε 20 χρόνια να αποτελεί το πιο συχνό πρόβλημα υγείας του γενικού πληθυσμού.

Όσο τουλάχιστο εμείς που ασχολούμαστε με bdsm ανήκουμε στον γενικότερο πληθυσμό.  

Υ.Γ. Για όσους ενδιαφέρονται για περαιτέρω μελέτη υπάρχει μια καταπληκτική ιστοσελίδα:
http://psi-gr.tripod.com/menu_depression.html
όπου υπάρχουν διάφορα σχετικά άρθρα, από τις μορφές της νόσου μέχρι και τις κεντρικές ιδέες της Melanie Klein και τους μηχανισμούς άμυνας του Εγώ στην ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

 

Απάντηση: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Συμπληρώνω εδω, ότι και η αντιδραστική κατάθλιψη, που προκαλείται από ένα εξωτερικό γεγονός πχ θάνατο, διαζύγιο και η οποία δεν έχει σωματικό, βιολογικό υπόβαθρο, όταν βρίσκεται σε έξαρση, αντιμετωπίζεται και με φαρμακευτική αγωγή, αν χρειαστεί.

 

lara[E-p] (και elfcat) δεν διαφωνώ καθόλου. Αναφερόμουν στις περιπτώσεις, που η φαρμακοθεραπεία συνεχίζεται για χρόνια και χρόνια (σε άτομα με κατάθλιψη, η οποία δεν είναι αποτέλεσμα καθαρά οργανικών αιτιών), χωρίς να συνοδεύεται από κάποιο είδος counselling (ψυχανάλυση, ψυχοθεραπεία, κτλ), ώστε, σταδιακά, να μην είναι απαραίτητη η χρήση των χαπιών αυτών.
Πιστεύω δηλαδή ότι ως ένα προσωρινό μέτρο και "χέρι βοηθείας" είναι ανεκτίμητα, αλλά διαφωνώ κάθετα με τη μέθοδο του να σου γράφουν απλά μια συνταγή και να σε στέλνουν στο σπίτι.

 

Απάντηση: Re: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Συμφωνώ απόλυτα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Bingo!

 

Απάντηση: Διαταραχές Προσωπικότητας - Νευρώσεις

Συμφωνώ, εξάλλου το ίδιο είπα όχι σε ένα αλλά σε δύο σημεία:

Θα ήθελα αν δεν έχω ήδη κουράσει, να προσθέσω μόνο το εξής.
Τον τελευταίο καιρό έφτασα στο συμπέρασμα, πως δεν είναι λογικό να κρίνουμε τους άλλους, τις ικανότητες, τη δύναμη χαρακτήρα κ.ο.κ. με τα δικά μας προσωπικά μέτρα.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί, το ίδιο ικανοί, δεν έχουμε την ίδια ικανότητα αντίληψης, κότσια, αντίδρασης ή ακόμα και μόρφωση, και κρίνοντας κάποιους μέσα από το δικό μας πρίσμα, είναι άδικο και για κείνους αλλά και για μας.

Στα 25 μου έβλεπα με περιφρόνηση άτομα που ήταν βυθισμένα μέσα σε μια μίζερη και άθλια ζωή και δεν έκαναν τίποτα να την αλλάξουν, δεν είχαν καν τα κότσια να αποδεχτούν τις ευθύνες των επιλογών τους και δεν διανοούνταν να ζητήσουν βοήθεια - άλλο ένα θέμα που άπτεται της κατάθλιψης και άλλων διαταραχών είναι η άρνηση να ζητήσεις βοήθεια μπας και σε θεωρήσουν αδύναμο, ανίκανο ή άρρωστο και τρελό.

Δεν θα πω, πως τώρα έχω ιδιαίτερη υπομονή με άτομα που κλαίγονται και παραπονιούνται και λένε μα αυτό δεν γίνεται, δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, δεν έχω αυτά που χρειάζομαι αλλά δεν σηκώνω τον κώλο μου απ την καρέκλα να δοκιμάσω καν οτιδήποτε, παρά μόνο φορτώνω την ύπαρξη μου σε άλλους τους οποίους θεωρώ υποχρεωμένους να με νταντεύουν και να με ανέχονται και να με παρηγορούν γιατί έχασα το τραίνο της ζωής και όχι μα δεν φταίω εγώ οι συνθήκες φταίνε, όχι εγώ δεν έχω καμία νεύρωση, κατάθλιψη είμαι εντελώς υγιής απλά κανείς δεν με καταλαβαίνει και λοιπές δικαιολογίες.

Αλλά υπάρχουν και άτομα που έχουν "σπάσει", άτομα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν πολλά απ αυτά που ένας μέσος άνθρωπος μπορεί.
Και τέτοια άτομα δεν αξίζουν την περιφρόνηση μας.

Λυπήσου εκείνους που πονούν,
βουβά κι ανώφελα, για κάτι,
και παίρνουν, για να λησμονούν,
της ζωής κάποιο άθλιο μονοπάτι·

λυπήσου αυτούς που έχουν χαθεί,
μες στη θλιμμένη ύπαρξή μας,
κι έγιναν αίνιγμα βαθύ,
μια και δεν είναι μεταξύ μας·

κι αυτόν, κι αυτόν που αναπολεί
τα περασμένα του λυπήσου·
μα όμως, ακόμα πιο πολύ,
τις ώρες της βαθιάς σιωπής σου,

λυπήσου αυτούς, που, μια φορά,
με φτερά ζούσαν, και τα χάνουν,
και δεν τους μένει άλλη χαρά,
παρά η χαρά πως θα πεθάνουν...

Λαπαθιώτης