Διαφορετικότητα, ευλογία ή κατάρα;

Προσπαθώ να μη βλέπω το διαφορετικό ως "διαφορετικό" και να μην το χαρακτηρίζω ως ευλογία ή κατάρα.
Το διαφορετικό είναι μια έννοια που πλάθεται στο "μυαλουδάκι" μας γιατί -δυστυχώς- επικρατεί ακόμη η γεροντοκρατία (και την αναφέρω με την αρνητική της χροιά: αποστειρωμένα μυαλά, πανάρχαιες αντιλήψεις, δογματισμοί κτλ κτλ).

Ας σκεφτούμε το κλασικό "πείραμα". Ένα παιδάκι που ακόμη δεν αντιλαμβάνεται έννοιες. Κάντε το παιδάκι λευκό. Και βάλτε ακόμη ένα δίπλα του, μαυράκι. Δε νομίζω πως αυτά τα δύο δε θα πιαστούν από το χέρι ή δε θα δώσουν ένα τυπικό παιδικό φιλάκι.

Το "διαφορετικό" λοιπόν, ίσως είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, απαρχαιωμένο, σαθρό, βρώμικο, ηλίθιο...
Τις προάλλες, για παράδειγμα, διάβαζα ένα άρθρο για τους ερμαφρόδιτους. Δε θεωρούν τον εαυτό τους διαφορετικό ούτε και "ανώμαλο" ούτε και αφύσικους, όπως πολλοί τους χαρακτηρίζουν, αλλά ούτε και επιθυμούν να συμμορφωθούν με ένα από τα δύο φύλα. Γιατί στην τελική, αν το κάθε τι "διαφορετικό" δεν έπαιζε το ρόλο του στη φύση, η ίδια η φύση θα το απέρριπτε. Βέβαια, θα μου πείτε πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με φυσικούς μόνο νόμους, αλλά με κοινωνικούς. Πολύ πιο δύσκολους στην κατανόηση. Και ίσως αυτούς τους διαφορετικούς η κοινωνία να τους "ξερνάει". Εγώ όμως εξακολουθώ να βλέπω "διαφορετικούς" γύρω μου.. Και ασυμβίβαστους.. Και απροσάρμοστους...

Άρα λοιπόν, αναρρωτιέμαι, ποιος είναι αυτός που θέτει τον νόμο της νόρμας κι έπειτα ορίζει και την άρση αυτού;

 

Στην μοναχικοτητα υπάρχει πολύ πλούτος. Αλίμονο σ αυτόν που φοβάται να κάτσει μόνος με τον εαυτό του. Σίγουρα καλό είναι να υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι αλλά τελικά δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε. Φόβοι, πάθη, απληστία, αλαζονεία, σκοτάδι, χαρά, λύπη, ευχαρίστηση, αγωνία και τόσα άλλα συναισθήματα υπάρχουν στον καθένα μας. Ίσως εκεί βρίσκεται το κλειδί. Να σκεφτούμε όχι ότι είμαι διαφορετικός από τους άλλους αλλά ότι ο καθένας είναι καθρέφτης του άλλου και να αποδεχόμαστε αυτούς που είναι γύρω μας. Δεν είναι εύκολο όμως. Για κανεναν.

 

Η διαφορετικότητα είναι ευλογία. Αν το σύμπαν δεν ήθελε τη διαφορετικότητα δε θα υπήρχε όλη η θαυμαστή βιοπικοιλότητα.

Ο Πυθαγόρας στο Ομακοείο του -όπου οι μαθητές ήταν εσωτερικοί- έβαζε στο ίδιο δωμάτιο σκόπιμα δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, ώστε μέσα από τη συμβίωσή τους να διδαχτεί ο ένας από τον άλλο.

Η διαφορετικότητα προάγει την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αυτό είναι διαπιστωμένο με ιστορικούς όρους. Οσοι την απορρίπτουν είναι φοβικοί και ανασφαλείς. Οφείλουμε να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό, ακόμα και αν δε συμφωνούμε μαζί του. Μέσα από την ώσμωση με αυτό θα γίνουμε καλύτεροι.

 

Αυτό με την διαφορετικότητα ...; μάστιγα ...!!!