Διαχείριση θυμού: A matter for the D/s ministry of affairs...

Αν ίσχυε θα είχαμε χάσει πολλά μα πάρα πολλά παλικάρια στη μάχη  

 

@brenda To like ως ευχαριστώ καταρχήν για το εκτενές ποστ και την απόφαση να μην το κρατήσεις στο σημειωματάριο  

Δυο - τρεις σκέψεις δικές μου, όχι ως απόρριψη ή κάτι σε αυτά που λες αλλά ως δική μου σκέψη και αφορμή για διάλογο (αν θέλουμε ή για όποιον θέλει, αν θέλει   )

Ο θυμός είναι πάντα ο ίδιος. Και είναι αυτό ακριβώς που λες:

Σήμερα έτυχε να μιλάμε για τις ενστικτώδεις αντιδράσεις. Και κάποια στιγμή, χωρίς να με προειδοποιήσει, φέρνει γρήγορα το χέρι Του προς το πρόσωπο μου. Φυσικά έκλεισα τα μάτια μου.
Αυτό είναι μια αντίδραση του νευρικού μου συστήματος (όπως περιγράφεις παρακάτω). Και φυσικά δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να μπορώ να κάνω για να ΜΗΝ κλείσω τα μάτια μου.  
Το ίδιο ισχύει και για τον θυμό όταν νιώσω ότι απειλούμαι ή κινδυνεύω.

Ακριβώς όμως επειδή αυτό:

καταλαβαίνουμε το θυμό σαν κάτι που έχει διαφορετικά είδη.
Το τι συναισθήματα ή και νοητικές διεργασίες θα παρέμβουν (έχει μετρηθεί ότι της σωματικής αντίδρασης, η συναισθηματική καθυστερεί κατά το 10πλασιο, δηλαδή η μια γίνεται στο 1 δευτερόλεπτο, η δεύτερη στα 10), θα δώσουν στο θυμό άλλες μορφές (οργή, αγανάκτηση...έξαψη, κακία, μανία, μπουρίνι, νεύρα, οργή, φούρκα, φρένιασμα, χολή   ).

Η εντολή ήταν για αυτό το δεύτερο κομμάτι. Θα ήταν τουλάχιστον Αφερέγγυος να Τον εμπιστευτώ αν μου ζήταγε να είναι για το πρώτο. Και μου το έχει διευκρινίσει άπειρες φορές ότι αυτό ζητάει  
Χαίρομαι που είπες αυτά και το αναλύσαμε περισσότερο   Αλήθεια  

Ναι έτσι ακριβώς!!! Θα έλεγα ότι ο θυμός είναι κάπου εκεί, (σ)το τέλος της λογικής.  

Όχι δεν είναι   Γιατί η ψυχραιμία είναι η "απάντηση" στο θυμό, η διαχείριση του. Όχι η κατάργηση του. Δεν συνυπάρχει δηλαδή με το θυμό.   Για αυτό δεν το θεωρώ αντίφαση.
Ψυχρ-αιμία... δηλαδή να ηρεμήσει, να κρυώσει το αίμα μας (των θυμωμένων). Αφού ζεσταθεί όμως. Πώς να κρυώσει αν δεν ζεσταθεί;  

Ισχύει. Όλοι όσοι θεωρούνται αναγνωρισμένοι (όχι καθολικά αλλά από πολλούς) πνευματικοί leaders ανά τους αιώνες (σε φιλοσοφίες και θρησκείες) παραδέχονται ότι θυμώνουν.  

Από την καλή και την ανάποδη το έχω γνωρίσει   Και επειδή είμαι και λίγο ανάποδο κατασκεύασμα το έχω γνωρίσει και με το παραπάνω από την ανάποδη μέχρι να το γνωρίσω από την καλή     (τουλάχιστον 3τομο βιβλίο οι ιστορίες μου επ΄ αυτού )

Ξέρω για την αγάπη και την ανταποδίδω ως εκεί που δεν πάει      
Θα πω κάτι που μπορεί να ακουστεί εγωιστικό, στραβό, αλαζονικό, απάνθρωπο: κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μου πάρει την ψυχή (δυστυχώς ή ευτυχώς). Ούτε καν οι γονείς που με γέννησαν. Γιατί καθένας έχει τη δική του ψυχή και (δυστυχώς ή ευτυχώς για εκείνον) δεν έχει χώρο να πάρει άλλη. Άσε που η ψυχή δεν είναι για μένα πεπερασμένο μέγεθος. Ας πάρει καθείς ό,τι θέλει. Δεν μου σώνεται   Θα έχω κι άλλη ( τουλάχιστον hasta la vista αλά Σβαρτσενέγκερ μου ακούστηκε αυτό τώρα που το έγραψα αλλά δεν πειράζει...  )

 

Είχα πάντοτε μια φυσική τάση να αποφεύγω τις εντάσεις. Κάθε φορά που ένιωθα πως κάποιος με προκαλούσε, έβρισκα τον τρόπο να αποφύγω την σύγκρουση μαζί του, μολονότι μέσα μου ξεσπούσε διαδικασία ταχείας ανάφλεξης που με συντάραζε.
Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο "φόρτωνα" εγώ, κι έτσι αναπόφευκτα, κάποια στιγμή γινόταν εκείνη η μεγάλη επίπονη έκρηξη. Εκτοξεύονταν τότε, αιχμηρά τα θραύσματα επιθυμιών, οι ατελέσφοροι κόποι, η ήττα του αναμενόμενου και λοιπά ουτοπικά αποκαΐδια.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως όλος αυτός ο εύφλεκτος εκρηκτικός μηχανισμός είναι τελείως ασύμβατος με φυσικές ευαλωτότητες και συνεσταλμένες ευαισθησίες.
Η σύγκρουση είναι μια μικρή μάχη που απαιτεί τσαμπουκά, αντοχές και τεχνάσματα, οπότε άλλος δρόμος δε μου 'μενε παρα να μάθω σταδιακά να προσαρμόζομαι στις περιστάσεις.
Ξεκινώ με την αποστασιοποίηση. Παίρνω έτσι λίγο χρόνο ώστε να καταλαγιάσει μέσα μου η φωτιά, εστιάζοντας στο τι στ' αλήθεια συνέβη, ως παρατηρήτρια.
Στη συνέχεια, προσπαθώ να επικοινωνήσω αυτό που νιώθω όσο πιο απλά και σύντομα γίνεται, αποφεύγοντας όσο μπορώ μελοδραματισμούς, υπερβολές και λοιπές συναισθηματικές κορώνες.
-Μέσα μου βροντάνε αστραπές και κεραυνοί εκείνη την ώρα, έξω χαμογελάει ψυχρή λιακάδα-
Τον ακούω με προσοχή καθώς μου εξηγεί την οπτική του και συχνά προσπαθώ να διαβάσω κινήσεις και βλέμματα ώστε να αποκρυπτογραφήσω ακόμη περισσότερα.
Όσο περνάει ο καιρός, σπανίζουν τέτοιες συζητήσεις. Ο κώδικας ανάμεσά μας γίνεται πιο εύγλωττος, λειαίνονται οι "γωνίες" του καθενός ώστε να μην πληγώνεται η πορεία που επιλέξαμε, στις δύσκολες "στροφές" μας.

 

Ααχχχ ρε Μαργαρίτα Μαργαρω, ζημιές που κάνεις αξημέρωτα......

Με θυμάμαι να θυμώνω και να το εκτονώνω προς κάθε κατεύθυνση επί δικαίους και αδίκους. Όποιος και αν βρισκόταν στο διάβα μου εκείνη την ώρα.

Το ουτοπικό αίσθημα της παντοδυναμίας την ώρα του θυμού γνώριμο και οικείο...

Μετά έμαθα να τον έλεγχο και να τον διοχετευω αλλού. Όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια την εκτονωνα σε δουλειές σπιτιού (λαμπικο το σπίτι  ) σε προπόνηση που στο τέλος αποκτούσα ματωμένα χέρια και μελανιές παντού (την επόμενη περπατούσα με δυσκολία  ). Όλα απαιτούσαν σωματικό κόπο για πνευματικό ούτε λόγος!

Εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα φράσεις σε συνδυασμό με συμπεριφορά που κάνουν τρικερ μέσα μου, βλέπω τις συνέπειες και δεν μπορώ να αντισταθώ δίνω μια σε όλα και λουζομαι μετά όμορφα της συνέπειες....   

Όταν θυμώνω ταμπουρώνομαι πίσω από τα τείχη μου και ετοιμάζομαι για πόλεμο.....

"Δεν μπορείς να εμποδισεις τα πουλιά από το να καλαηδανε, μπορείς να τα εμποδισεις από το να κάνουν φωλιά στο κεφάλι σου"
"Ντέρμπι μεταξύ μας δεν υφίσταται"
Οι δύο φράσεις που μου έμειναν....

 

Γνώριμο συναίσθημα  

 

Πολύ όμορφο κείμενο.

 

Ευχαριστώ  

 

Όμορφο κείμενο. Η διαχείριση θυμού για εμένα είναι μεγάλο κεφάλαιο. Ποτέ δεν θύμωνα εύκολα όταν όμως το έκανα η έκρηξη ήταν τέτοια που τρόμαζα και εγώ η ίδια με τον εαυτό μου. Χρειάζεται πολύ δουλειά με τον εαυτό μας τόσο για να αναγνωρίσουμε τι είναι αυτά που μας θυμώνουν, από που προέρχονται και γιατί μας θυμώνουν όσο και για να τα αποβάλουμε και στη θέση τους να εγκαταστήσουμε ένα πιο υγιές πλαίσιο με σωστή διαχείρηση του θυμού και για τους σωστούς πάντα λόγους. Άποψη μου είναι πως ο θυμός πρέπει να επικοινωνείται και όχι να τρώει το μέσα μας.

 

Μικρος θυμωνα συχνά και από λιγο.

Μεγαλύτερος θυμωνα σπάνια αλλα εκρηκτικά.

Σήμερα, δε θυμώνω πλέον. Και αν κάποιος/κάποια θυμωνει, με κουράζει υπερβολικα πολύ να ασχολούμαι μαζί του/της. Προτιμώ να απομακρυνομαι δια βιου.

 

 

(Jack Nicholson in Anger Management)