Είναι κάτι στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές που μετανιωνω για πράγματα που είπα, που εκανα, που δεν είπα, που φοβήθηκα να κανω..είναι κάτι στιγμές που νιώθω πως κουραστηκα να είμαι μια άλλη κι όχι εγώ.
στιγμές που οι αναμνήσεις με τσακιζουν και πεφτω στο πάτωμα κλαίγοντας.
Είναι κάτι στιγμές που σφίγγω τα δόντια και λέω καλύτερα έτσι.
Στιγμές που φοβάμαι, που ανυπομονω, στιγμές που φαντάζομαι και φαντασιωνομαι εσένα που δεν έχω.
Είναι κάτι στιγμές που κλείνω τα μάτια και μόνο ονειρευομαι.
Στιγμές που ξέρω αλλά δεν θέλω να παραδεχτώ.
Στιγμές που ''σπάω'', που καταριεμαι…
Είναι κάτι στιγμές που βριζω από νεύρα, άλλες από καυλα ..
Είναι κάτι στιγμές που όλα μοιάζουν βουνό και ας είναι λόφος.
Είναι κάτι στιγμές που με ψάχνω και δεν με βρισκω..και μόλις με βρω με χάνω πάλι..

 

Τα πες ολα για ακομη μια φορα   

 

που θέλω να σου ρίξω κάτι χαστούκια 

 

...Που θέλω πω πολλά!

 

είναι κατι στιγμες που μου λείπεις αφόρητα.
ειναι και άλλες που θέλω να σε σκοτώσω
είναι οι στιγμές σου της τρέλλας σου, της ανεμελιάς σου που σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο
και ειναι και οι στιγμές που μαυριζεις και όλα μαυρίζουν γύρω σου. κλείνεις τους διακόπτες και εξαφανίζεσαι.
οι στιγμές μου θέλω να είναι και δικές σου, θέλω να ειναι ΜΑΣ ... τότε εχουν σημασία

 

Ειναι κατι στιγμες, που δεν αντεχω τον ευατο μου που παλευω μαζι του και γινεται θηριο που θελει να με κατασπαραξει..
Ειναι κατι στιγμες που ξερω οτι για να το νικησω πρεπει να πεθανω για να πεθανει μαζι μου, που θελω να πεθανω και να αναγεννηθω..
Ειναι οι σιγμες που το μυαλο μου καθαριζει και τοτε βλεπω, βλεπω καθαρα και καταλαβαινω οτι ακομα και αν ξαναγεννιομουν μεσα και μετα το θανατο το θηριο θα ηταν παλι μεσα μου..θα ειχε αναγεννηθει μαζι μου..
Ειναι οι στιγμες που καταλαβαινω οτι το θηριο ειμαι εγω ειμαστε ενα και το αυτο..οσες φορες και αν πεθανω οσες φορες και αν ξαναζησω θα ζησει μαζι μου θα ειμαι το ιδιο, τα ιδια λαθη οι ιδιες επιλογες..Ειναι οι στιγμες ξερω οτι ειμαι ακριβως αυτα τα λαθη ακριβως το ιδιο θηριο και συμφιλιωνομαι..μεχρι να ξεκινησει παλι αυτο το παλεμα..

 

... που παίρνεις την ευθύνη.

 

Είναι κάτι στιγμές που δεν ξέρω που πατάω και πού βρίσκομαι...
Που χάνω τον εαυτό μου, που είμαι μόνη ανάμεσα στο πλήθος, χαμένη και τρομαγμένη...
Που μετανιώνω για όσα δεν έμαθα, για όσα δεν έζησα, που δεν τόλμησα...
Που δεν άκουγα την φωνή μου, την ψυχή μου, την καρδιά μου...
Που η λογική και το συναίσθημα δεν συμβαδίζουν, που διαλέγω το πρώτο από το δεύτερο και το μετανιώνω...
Είναι στιγμές που θυμάμαι ενώ θέλω τόσο πολύ να ξεχάσω...
Που πονάω τόσο που νομίζω ότι πνίγομαι, ότι σβήνω, ότι χάνομαι...
Που θέλω να ουρλιάξω, από πόνο από θλίψη από θυμό...

Είναι όμως και κάτι στιγμές...
Που θυμάμαι ότι είσαι εκεί μαζί μου, ότι μου πιάνεις το χέρι, ότι πορευόμαστε μαζί...
Που ξέρω ότι κάνεις τα πάντα για το καλό μου και ας λες το αντίθετο...
Που σε νιώθω κοντά μου, που σχεδόν σε αγγίζω, αγγίζεις την ψυχή μου...

Είναι κάτι στιγμές που νομίζω ότι όλα είναι δυνατά...
Γιατί απλά υπάρχω, υπάρχεις,υπάρχουμε...

 

Που όλα πάνε καλά....κι ανησυχώ 

 

Ειναι κατι στιγμες που θα μεινουν για μια ζωη

 

...που συναντιεμαι με τη ματαιότητα και αυτό με τρομάζει..