Είναι τόσο τρομακτική η ελευθερία;

  Αμοιβαίο 

 

...!!!

 

Ελευθερία είναι η δυνατότητα επιλογής. Τελεία.
Το τι θα επιλέξω να κάνω είναι δική μου ευθύνη. Αν θα υποταχθώ σε έναν άνθρωπο ή σε μία ιδέα, δικό μου θέμα. Οι σωστές ή λάθος επιλογές εξαρτώνται από την πνευματική και ηθική μου συγκρότηση πρωτίστως.

Το αν αξίζω την ελευθερία είναι επίσης άλλο θέμα. Εν κατακλείδι, ελευθερία σημαίνει δύο πράγματα : Επιλογή και ευθύνη.

 

Το αν την αξίζω ποιος το κρίνει;

 

Όλοι.
Η κρίση είναι σαν την κωλοτρυπίδα.
Όλοι έχουν από μία.

 

Αυτή είναι ίσως η πιο συμβατική και ανελεύθερη προσέγγιση της ελευθερίας που έχω διαβάσει ποτέ.

Δεν προσεγγίζει την έννοια της ελευθερίας μια τόσο μονοδιάστατη κατεύθυνση. Η ελευθερία εννοιολογικά είναι σαν την αλήθεια, καταλήγουμε ότι το απόλυτο είναι ουτοπικό. Σε μια καθημερινή συζήτηση όμως, όταν μιλάμε για ελευθερία στην ουσία περιοριζόμαστε στις μορφές ελευθερίας που μπορούμε να βιώσουμε και να εκφράσουμε.

Η τέχνη, η ηδονή, η έκφραση, η αγάπη κτλ είναι μορφές ελευθερίας, αλλά είναι κάτι περισσότερο από επιλογές, είναι ανάγκες.

Για να παραμείνω και στο θέμα του @Arioch . Αυτό που τρομάζει στην ελευθερία, είναι το γεγονός ότι πρέπει να παλέψεις για να την αποκτήσεις αλλά και να την διατηρήσεις. Να παλέψεις από περιορισμούς και καταπιέσεις που σε εμποδίζουν να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου.

Σε ένα υ η μετάβαση από το «κανονικό» στο φυσικό, σαφώς και είναι ελευθερία. Από εκεί και πέρα είναι ελεύθερο από την επιλογή της όποιας άλλης μορφής ελευθερίας, όπως την αντιλαμβάνεται το σύνολο. Έχει ανάγκη να είναι ιδιοκτησία, δεν επιλέγει την ανάγκη του. Το υ έχει ανάγκη να προσφέρει αγάπη, αφοσίωση και ευχαρίστηση. Να ανήκει.

Διεκδικεί να βιώνει την αγάπη μέσα από την υποταγή και αυτή είναι όλη η ελευθερία που χρειάζεται.

Οι ατομικές επιλογές και ευθύνες, είναι συνήθως περιττά βάρη, είναι σκόρπισμα σε ανούσια και αδιάφορα. Σαφώς και έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει, έχει εκπαιδευτεί γι αυτό από κούνια, αλλά αυτά είναι ρόλοι.

Η ανάγκη είναι να συγκεντρωθεί και να γεμίσει σε μια προτεραιότητα, σε μια ολοκληρωμένη σημασία, σε μια πηγή αποφάσεων.

@Arioch Θέλω να προσπαθήσω να λύσω - αν μπορώ- την καλλιτεχνική σου απορία και να μην το κλειδώσεις στο «γιατί έτσι», θα στο θέσω πιο μαθηματικά, για το υ η ελευθερία είναι το μηδέν. Η κατεύθυνση είναι προς το τίποτα. Όσο πιο μηδέν τόσο πιο ελευθερία. Μηδέν από εγώ, το εγώ είναι μοναξιά, είναι περιορισμός.

Αυτή είναι η μαγεία της υποταγής, η πιο αυθαίρετη πράξη βούλησης είναι να παραδώσεις όσο το δυνατόν στο μέγιστο την κάθε βούληση. Και χρειάζονται πολλά καντάρια ελευθερίας βούλησης για να μπορείς να παραδώσεις.

 

Θεωρώ ότι το υποτακτικό άτομο μπορεί μεν να παραχωρεί την εξουσία για λήψη αποφάσεων σε κάποιο άλλο άτομο δεδομένου όμως ότι στην ουσία το άτομο στο οποίο δίνει αυτές τις εξουσίες είναι ένα άτομο που το επέλεξε ο ίδιος με βάση τα εκάστοτε κριτήρια του κι το ότι απολαμβάνει την υποταγή κι κατ' επέκταση την παραχώρηση εξουσιών στο κυρίαρχο μέρος μιας κι είναι αυτό που επέλεξε σαν "ρόλο" ο ίδιος με τη θέληση του, θεωρώ ότι είναι ελεύθερος. Επίσης προσωπικά σε περιόδους που είχα κάποιον άλλο να με κατευθύνει κι να παίρνει αυτός αποφάσεις για μένα ενιωθα πιο ασφαλής κι ελεύθερη από τις στιγμές που έπρεπε εγώ η ίδια να αποφασίζω για μένα.

 

Μα , αποφάσιζες για σένα. Επέλεξες να παραχωρήσεις την εξουσία σε κάποιον άλλο. Κι αυτό απόφαση είναι. Δεν σου έβαλε κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο. Αυτό είναι ελεύθερη βούληση.

 

Κάνεις κι εσύ το ίδιο λάθος. Ελευθερία είναι και η εκούσια μεταβίβαση της εξουσίας. Απόδειξη οτι μπορείς να φύγεις απο τη σχέση όποτε θελήσεις. Δεν σε κρατουν αλυσίδες, εκτός από εκείνες του δικού σου μυαλού.

Μου αρέσει οτι χαρακτηρίζεις την άποψή μου μονοδιάστατη, ενώ κάνεις μιά φλύαρη ανάλυση για να συμφωνήσεις τελικά μαζί μου.

Η μαγεία του να είσαι υποτακτική....χαχαχ

 

Είναι καπως διαφορετικό το "νιώθω ελεύθερη, γιατί είμαι εκεί που νιώθω επιτέλους όμορφα" με το "είμαι ελεύθερη προς αυτόν που με έχει κυριαρχήσει".
Ναι, βέβαια, πιστόλι στον κρόταφο δεν έχω αλλά εφόσον υπάρξει επικυριαρχία νιώθω ότι πλέον δεν έχω άλλη επιλογη παρά να υποταχθω.

Το γνωστο "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" μπορεί να είναι, κατά μία έννοια, επινόηση, αν όμως το μυαλό έχει εγκλωβιστεί σε αυτό το mindset πόσο ελεύθερος είσαι να φύγεις εφόσον νιώθεις ότι δεν το αντέχεις;

Προσωπικά βίωσα ότι είχα επιλογή μέχρι το σημείο όπου ξεκίνησα τον διάλογο, από εκεί και έπειτα σταδιακά όλο και περισσότερο την έχασα.

 

Τα πκρά δάκρυα των υποτακτικών (θα μπορούσε να είναι τίτλος νήματος)

Είθισται να ομολογούν οι υ με κάποια συντριβή ή ανακούφιση ή απλώς διαπίστωση οτι "c' est la vie" πως παραχωρούν την ελευθερία τους στην αυτού μεγαλειότητα τον Κ, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα γι αυτές γιατί οι ίδιες θεωρούν εαυτούς ελεύθερους μόνον όταν Τον υπακούουν και ικανοποιούν τις ανάγκες Του. Βαθιά συγκινητική ομολογία. Σχεδόν βουρκώσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιό υποκριτικά εγωιστικό από αυτό. Τις δικές τους ανάγκες ικανοποιούν. Παραχωρώντας την εξουσία δεν παραχωρούν την ελευθερία τους. Έχουν την επιλογή να φύγουν από τη σχέση όποτε το θελήσουν. Από την άλλη αποποιούνται όλες τις ευθύνες της σχέσης.

Η επισήμανσή μου αυτή δεν είναι κατηγορία. Είναι απόλυτα κατανοητό για ένα ανθρώπινο ον να φροντίζει για την ικανοποιηση των αναγκών του. Είναι όμως ιλαροτραγικό να κρύβει αυτή του την φροντίδα πίσω από το φωτοστέφανο της υποτακτικότητας.