Εις το όνομα του Πατρός

Re: Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Σωστά Incomplete_ και αυτή και άλλες επιλογές λείπουν. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στο τί θεωρείται ότι παράγει "υποτακτικούς". Αυτή που λες, μάλλον Dom/me μου κάνει να παράγει. Οχι;

zinnia, μας παρουσιάζεις δύο - συγκλονιστικά όντως - snapshots. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα. Δεν είμαι φυσικά αδιάκριτος να ρωτήσω, και δεν ρωτάω, απλώς θυμίζω ότι, καμμιά φορά, η μνήμη μας, αδικεί όταν συναιρεί.

lara, tender, MPslave, μια χαρά φυσιολογικός μου ακούγεται ο μπαμπάς.

Στο σημείο αυτό, να κάνω και την μία από τις δύο παρατηρήσεις που έχω για να κλείσω από μεριάς μου το θέμα πατέρας: ζούμε σε έναν παιδο-κεντρικό πολιτισμό. Γράφει κάποιος ένα βιβλίο π.χ. "Ο πατέρας μου" και περνάει τον πατέρα του από τον κώλο του σκύλου και όλοι λένε, πω-πω τί τράβηξε το παιδί, πάλι καλά που δε βγήκε (πιο) ανώμαλο...

Για σκεφτείτε να γράψει κάποιος πατέρας ένα βιβλίο "Τα τσογλάνια μου" και να περιγράφει τί τράβηξε, τί ευκαιρίες έχασε, πόσο καταστράφηκε η ζωή του, πόσο αλλοιώθηκε ο ψυχικός του κόσμος, πόσο κοντοποδάριασαν οι επιθυμίες του κλπ. κλπ. από κάτι κωλόπαιδα που έκανε, ε; Θα φάει κράξιμο που θα είναι όλο δικό του, αν και στην μεταμοντέρνα εποχή μας όλο και κάποια διαφημιστική θα τον πάρει να διαφημίζει καπότες...

Η κατάσταση αποενοχοποίησης της μητέρας έχει προχωρήσει κάπως, ίσως και χάρη στον φεμινισμό (και τις υπερβολές του), αλλά ο πατέρας... Ακόμη είναι εκεί, να φέρνει τα λεφτά με κοινωνικό αντάλλαγμα κάποια ανοχή στο ξενοπήδημα - κι αυτό με όριο, αλλιώς κατακραυγή...

Η δεύτερη παρατήρηση είναι βέβαια ότι τα παραπάνω που ονόμασα "παπάρια μάντολες" είναι έτσι ως ερμηνείες της υποτακτικότητας. Αυτό δεν σημαίνει, άσχετα με την υποτακτικότητα, ότι δεν συμβαίνουν λίγο ως πολύ έτσι τα πράγματα στην ζωή μας, σε σχέση με τον πατέρα. Αυτός ο κύκλος - υποταγή στην ανωτερότητα, μίμηση, αποκαθήλωση - είναι μια καλή μέθοδος μάθησης, που δεν την έχω δει να εγκαταλείπεται εύκολα στο υπόλοιπο της ζωής (hint: σας θυμίζει τίποτα σε σχέση με την "μανία" της Αστάρτη να γκρεμοτσακίζει το Δάσκαλο σε διάφορα ποστ για να πάει παρακάτω  Είναι μια μέθοδος που εγγυάται μάθηση. Αλλά αν παρεισφρύσει στον έρωτα, εγγυάται και μοναξιά.

Τέλος, με τα ζιλούνια υποτακτικούς άνδρες του φόρουμ θα περίμενα εντονότερη συμμετοχή ή/και σχολιασμό από αυτούς. Να είναι όλοι τους γονιδιστές, να πιστεύουν δηλ. ότι το είχαν στα οστά τους πάππου προς πάππου; Να είναι όλοι Μητερο-μανείς, να πιστεύουν δηλ. ότι η σχέση με την Μητέρα τους έπαιξε τον κύριο ρόλο; Ή να ναι γνήσιοι Χαυνωτιστές, να πιστεύουν δηλ. ότι απλώς βρέθηκε μπροστά τους η κατάλληλη μίστρες και τους αποχαύνωσε; Ποιός ξέρει...

 

Ήταν εκεί και αδιαφορούσε ουσιαστικά. Συνήθως, και μάλιστα όταν ασχολιόταν ήταν ενοχλητικός, από απορριπτικός έως παράλογα αυστηρός. Υπήρξαν περιστάσεις που το χαστούκι του μου γύριζε το μάγουλο βόλτα, και όχι γιατί υπήρχε όντως λόγος. Το πιό βασανιστικό όλων ήταν οι περιστάσεις που μετά από κάποιο παράπτωμα έπρεπε υπομονετικά να υποστώ κύρηγμα μιάς, δύο ωρών. Υπήρξαν και κάποιες περιπτώσεις με χάδια και τρυφερότητα, ιδίως όταν ήμουνα παιδάκι ακόμα. Αυτό που χάραξε τη μεγάλύτερη πληγή ήταν η απόρριψη, η οπόια μάλλον εκτεινόταν σε όλες τις γυναίκες της ζωής του. Κλασσικός εγωιστής, εγωκεντρικός, ανασφαλής κατά βάθος, το κέντρο του κόσμου. Σημαντικός παράγοντας η άσκημη σχέση με τη μητέρα, δυο ουσιαστικά δυστυχισμένοι άνθρωποι και επειδή ζούσαν μαζί, ευτυχώς κάποτε έβαλαν μυαλό και χώρισαν.

Όσο ζούσε με βασάνιζε πάντα που ένοιωθα ταυτόχρονα αγάπη και μίσος για αυτόν. Ποτέ εμπιστοσύνη, παρ' όλο τον αυταρχικό του τρόπο, που στους τρίτους ενέπνεε εμπιστοσύνη.

Τον συγχώρεσα αυτομάτως για όλα όταν πέθανε και τελικά.... όταν σκέφτομαι τι πέρασε κι αυτός, τους ταραγμένους καιρούς που τον χτύπησαν πολύ, τις ιστορικές συνθήκες, τον συγχώρεσα και λογικά.

Το καλύτερό του - με όλα του τα άσκημα, ήταν άνθρωπος με δυνατή προσωπικότητα.

 

Μιλάτε πολύ βαθιά δεν θα πω τίποτα ανάλογο. Κάπου στα 15 μου συνειδητοποίησα ότι ο πατέρας μου είναι πιο ανώριμος από εμένα, από τότε του φέρομαι πατρικά και Κανά δυο φορές έχει ομολογήσει ότι τον ωρίμασα κάπως. Μέχρι τα 15 βέβαια δεν μιλάω … πολύ ξύλο πολλές μπουνιές και κλοτσιές πολύ νοσοκομείο.

 

Τα όμορφα όνειρα, όμορφα καίγονται.

Έχω ζήσει master , έμαθα μέχρι που μου αρέσει όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη . Χαλάρωσα , μεγάλωσα , έμαθα ? . Ένα τραγούδι σαν σύσταση (έσπασα την ΣΟΛ και δεν μπορώ να το παίξω στην κιθάρα (συνήθως σπάω την ΜΙ Καντίνι) «Μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες,,,,,,,»

 

DreamMaster,

Εξαιρετικο το θεμα,θα θελα ομως να προσθεσω οτι υπαρχουν αρκετες δυναμεις που διαμορφωνουν τη προσωπικοτητα μας και καλο ειναι να μην κολλαμε μονο στο προσωπο του πατερα η της μητερας,ετσι οδηγουμαστε σε "συμπερασματα" που οντως ειναι παπαριες και οι ψυχολογοι κατα καιρους εχουν δειξει οτι κολλανε σε διαφορες θεωριες και "δογματα" μεχρι κατι καινουργιο να αποδειξει οτι υπαρχουν και αλλες πτυχες σε ενα θεμα,

επισης θα ηταν καλο να μην ξεχναμε οτι περαν της παιδικης ηλικιας υπαρχει και αυτο που βιωνουμε κα8ε μερα και σε καθε φαση της ζωης μας,παραγοντας μεγαλης σπουδαιοτητας για το αν καποιες τασεις θα υπερισχυσουν και θα βγουν στην επιφανεια,

και αν βαλουμε και τα γονιδια στο μιξερ τοτε γινεται ακομα πιο πολυπλοκο το θεμα,

την ψυχη πρεπει να τη βλεπουμε ως κατι πολυδιαστατο και πολυσημαντο,ακαμπτη σε καποια θεματα ευλιγιστη και ευπλαστη σε καποια αλλα,σαν ενα παζλ που χωραει αμετρητους συνδιασμους.

 

well εμένα ο μπαμπάκας ήταν και είναι κέρβερος.... πότε δεν τον αποκάλεσα "μπαμπά" αλλά πατερά και ποτέ επίσης δεν είπα μαμά αλλά μάνα ...

anyway είμαι ο ορισμός του μάυρου προβάτου ...


ελπίζω να Σ/σας κάλυψα όσο αφορά και τους υποτακτικούς...

 

Εγωιστής και ξεροκέφαλος, πανέξυπνος και πολυμήχανος. Διορατικός , ευαίσθητος και ζηλιάρης , με τα ξεσπάσματά του αλλά και το σαρκαστικό χιούμορ του. πλακατζής, του αρέσει η ταχύτητα και οι γυναίκες, αλλά έχει μάτια μόνο για μία την πρώτη του και την τελευταία του.
Έτσι είμαι κι΄εγώ , καρμπόν του, οπότε όπως καταλαβαίνετε υπάρχει μια αέναη σύγκρουση

Έχει δυο γιούς μάγκες, άνετους και χαλαρούς, και δυο κόρες κουκλάρες που δεν τον αφήνουν σε ησυχία.

Αυτός είναι ο Πάτερ φαμίλιας και εύχομαι σε όλους και όλες να χτίσουν ανθρώπους.
Αυτό έκανε ο πατέρας μου, μας έδωσε γερές βάσεις και πάμε μπροστά χωρίς φόβο και ανασφάλειες.

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Οι απαντήσεις δυστυχώς δεν καλύπτουν την δική μου περίπτωση. Κατά συνέπεια δεν μπορώ να ψηφίσω.
Άλλωστε, όπως πολύ καλά θα μπορούσε να σας εξηγήσει ο Χάινριχ, οι κρητικές οικογένειες είναι κατά βάσει μητριαρχικές, άσχετα με το πώς εμφανίζονται προς τα έξω.
Ελάχιστη σημασία έχει λοιπόν, που ήταν ο πατέρας μου και το πώς μου φερόταν στα παιδικά μου χρόνια . Μήπως θέλετε να σας πώ για τη γιαγιά μου, που ήταν ο αρχηγός της οικογένειας;
Ας είναι…. Ο πατέρας έτσι κι αλλιώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έδωσε το στίγμα του.
Μεγάλωσα λοιπόν χωρίς πολλές κουβέντες μαζί του... Λίγες και ξεκάθαρες. Με διαπαιδαγώγησε , με τη στάση του κυρίως, όπως είχε διαπαιδαγωγήσει αυτόν ο πατέρας του, να είμαι περήφανος, να μην φοβάμαι τίποτα, ούτε το θάνατο και κυρίως να μην εκφράζω με λόγια τα αισθήματα μου.
Και όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που ήρθε ο καρκίνος. Ήμουν τότε τριάντα έξι. Είχα μάθει να μην φοβάμαι το θάνατο. Και δεν τον φοβόμουν. Απλά λυπόμουν γιατί δεν είχα προλάβει
Ίσως γι αυτό,πρώτη φορά στη ζωή μου, έκανα κάτι που δεν είχα τολμήσει να ξανακάνω…Λύγισα . Ξεστόσισα μια φράση που δεν είχα ξαναπεί…
«Μπαμπά σ αγαπώ....» του είπα στο τηλέφωνο
Τον άκουγα να κλαίει, έως ότου οι δικοί μου λυγμοί κάλυψαν τους δικούς του.
Τώρα, μια δυό φορές το χρόνο που συναντιόμαστε, θέλει να τον παίρνω αγκαλιά.
Ο πατέρας μου άλλαξε.

ΥΓ Ξέρω ότι δεν είναι αυτό που ζητούσες αλλά αυτό έχω να καταθέσω

 

Τι μπορώ να πω για τον πατέρα μου????
Ένας πατέρας που αγαπούσε πολύ εμάς και την μαμά μου, ένας σωστός οικογενειάρχης,
το πρώτυπο, ο πατέρας που είχε τις γνώσεις και φρόντιζε να τις περνά και σε μας.
Ο πατέρας που όταν έπρεπε να μάθω διαίρεση, στην τρίτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, με έβαλε κάτω και προσπαθούσε μέχρι να την μάθω σωστά.
Φυσικά κάπου τον εκνεύρισα και έφαγα και ένα χαστούκι, μία από τις δύο φορές που είχε σηκώσει χέρι, αλλά έμαθα και ακόμα θυμάμαι.
Ο πατέρας που ήταν πρώτυπο και ήλπιζα ότι θα έβρισκα έναν τέτοιον πατέρα για τα παιδιά μου.
Τώρα 5 χρόνια μετά που έφυγε ακόμα τον σκέφτομαι.....δεν θα ξεχάσω που ενώ ήταν στο κρεβάτι του πόνου γύρισε και μου είπε : Αντωνια κοίταξε την υγεία σου και άσε με εμένα.
Πως να μην τον σκέφτομαι?
Μπαμπά ξέρω ότι είσαι καλά εκεί.

καλή αντάμωση

 

Ευχάριστο διάλειμμα σε αυτό το τοσο δυσκολο νήμα...

Οσο για μενα, βρίσκομαι σε ψυχικές διεργασίες επι του θέματος και δεν μπορω να απαντήσω... ακόμα!

 

 

Ψήφισα την τέταρτη επιλογή (αυστηρός και τρυφερός) γιατί μου φαίνεται ότι περιγράφει τον πιο ισορροπημένο τύπο Πατέρα, χωρίς όμως να περιγράφει απολύτως το δικό μου.

Είναι αυστηρός γιατί ανέβαζει τον πήχυ πάντα πολύ ψηλά για εμένα. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη τρυφερός, γιατί τη συνδέω κυρίως με τη σωματική επαφή. Ο Πατέρας μου δεν εκφράζει την αγάπη του στιγμιαία (με χειρονομίες, μορφασμούς, λόγια). Η αγάπη του μπορεί να εκτιμηθεί μόνο αν αξιολογηθεί η συνολική πορεία του ως Πατέρας, από μακροπρόθεσμα έργα του. Για το λόγο αυτό, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι με αγαπάει.

Επειδή δεν ανήκω στις γυναίκες που υπήρξαν "τα κοριτσάκια του μπαμπά" (αντιθέτως ταυτίζομαι απόλυτα με τη Μητέρα μου) μπορώ να σταθώ απέναντί του και δίκαια να τον κρίνω ακόμα ως: σοβαρό και ευφυή.

Από εκείνον έλαβα την αγάπη μου για τις επιστήμες, την αναλυτική και αποκλίνουσα σκέψη, την υπομονή όχι με την έννοια της ανοχής (την ανοχή την κληρονόμησα από τη Μητέρα μου) αλλά με την έννοια της εγκράτειας, την ψυχραιμία, την ψυχρότητα, την αυστηρότητα, την εξωτερική εμφάνιση.

Είναι ένας από τους δύο ανθρώπους μαζί με τη Μητέρα μου, στους οποίους δεν είπα ποτέ ότι αγαπώ και για τους οποίους αν χρειάζονταν θα σηκωνόμουν τώρα αμέσως από την πολυθρόνα μου και θα έπεφτα από το παράθυρο.

 

Από τότε που με θυμάμαι, ποτέ μου δεν ήθελα να τον απογοητεύσω.
Ίσως να πίστευα πως δεν κατανοούσε, κ' πολλές φορές έμεινα έκπληκτος
όταν πάνω στο άγχος μου με καθησύχαζε με κοινή λογική την οποία
συχνά στερώ από τον εαυτό μου(αναζητώ άτομα με τέτοια λογική όμως
κ' έχω μερικούς καλούς φίλους και φίλες των οποίων οι απαντήσεις
σε ερωτήματά μου με βοήθησε πολύ).

Έμαθα να τον αγαπώ λοιπόν, κ' ως πρότυπο τάξης και ηθικής να τον έχω.
Η μάνα ήταν κ' είναι η υπερπροστατευτική της οικογένειας, αν κ' ο πατέρας
δεν πηγαίνει πίσω σε αυτό, μιας κ' -από ότι έχω καταλάβει- για να νιώσει
ο ίδιος σίγουρος κ' ήσυχος δεν μπορεί παρά να ελέγχει το γνωστό σύμπαν.
Και άρα δύσκολα δοκίμαζα κάτι αν δεν περνούσε και από την έγκρισή του.

Κάπου εκεί πλέον δεν συμφωνούμε μιας κ' επιθυμώ διακαώς την ανεξαρτησία
μου από οποιονδήποτε κ' οποιαδήποτε (και εκεί έγκειται κ' το παράλογο
της εναπομείνουσας submissive συμπεριφοράς μου). Δεν ξέρω τελικά αν θέλω
κάποια υποδούλωση παρόμοια με αυτή του Πατρός, αλλά παράλληλα συχνά
βρίσκω τον εαυτό μου να χάνεται κ' μόνος του να μην τα καταφέρνει.
Δύσκολα το παραδέχομαι βέβαια, εγωισμός πάνω από όλα.

Όπως κ' να'χει ο Πατέρας κ' η επίδρασή του στην ζωή και την σκέψη μου
με απασχολούν ακόμη. Για την ώρα τείνω στο συμπέρασμα πως και να "φύγει"
ως πρωτότοκος φέρω τα ισχυρά σημάδια του στον πηλό της ψυχής μου,
και ίσως η ανάμνηση της μάνας να φέρνει μια ισορροπία στο χάος
που εκδηλώνεται μέσα μου. Το χάος λόγω της δίχως έλεος ανάγκης για
απόκτηση ελέγχου της ζωής μου.

Οπότε δεν ψηφίζω, γιατί καμία από τις επιλογές δεν με καλύπτει για να περιγράψει
τον πατέρα μου.

*άλλαξα γνώμη. Ψηφίζω την 4η επιλογή. Διότι μπορεί εμένα ορισμένες φορές
να μου φαίνεται ως ανισόρροπη η συμπεριφορά του, αλλά πίσω από τις εμμονές κ'
την τελειομανία του διακρίνω αρμονία και τάξη.