Εις το όνομα του Πατρός

@brenda τώρα πάω για τσίπουρα μαζί του. Έλα;-)

 

Αν και δεν μπορώ να διαλέξω καμιά από τις διαθέσιμες επιλογές πιο πάνω, νομίζω ότι μικρή σημασία έχει... Άλλωστε έχουν περάσει τόσα χρόνια από την στιγμή που τέθηκε η ερώτηση.

Ο μπαμπάς μου...
Μόνο καλά έχω να θυμηθώ από εκείνον.
Ψηλός, όμορφος με υπέροχα μάτια (Paul Newman ίδιος),
με την πιο τρυφερή ψυχή που συνάντησα σε άνθρωπο. Δυναμικός, τρυφερός, αποφασιστικός,αισιόδοξος, θετικός, απόλυτος σε πολλά άλλα πάντα συζητήσιμος. Μπορούσα να μιλάω με τιςς ώρες μαζί του.
Ήμουν η μοναχοκόρη πριγκίπισσα για εκείνον, και ο απόλυτος βασιλιάς για μένα. Ποτέ δεν ένιωσα να κάνει διαχωρισμό αγόρι κορίτσι και να μου επιβάλει συγκεκριμένο τρόπο ζωής.
Μιλούσαμε για οποιαδήποτε θέμα, μου έλεγε την άποψη του και η απόφαση ήταν δική μου. Ποτέ δεν με πίεσε για τίποτα... Και στήριζε κάθε μου απόφαση.
Πάντα μου έλεγε (και το αποδεικνύε στην πράξη) ότι αν έχω έστω και ένα λόγο να ρίξω την μπουνιά στο μαχαίρι, να το κάνω! Και ας γνωρίζω ότι θα κοπώ.

Μέχρι την στιγμή που έφυγε από το ζωή, ήταν το άλλο μου μισό .Και πάντα θα υπάρχει στην ζωή μου. Σε κάθε μου σκέψη, σε κάθε απόφαση...  

 

Και όμως, δέκα χρόνια μετά όλο και περισσότεροι επιλέγουν όλο και πιο συνειδητά να γίνονται πατεράδες, πολλοί περιχαρακώνουν την οικογενειακή τους ζωή και την υπερασπίζονται ως ένα αγαθό πολύτιμο αλλά και γενικότερα πολλοί διεκδικούν αυτόν τον ρόλο σε κοινωνικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο πατέρας μου παραμένει ακμαίος, πάντα έχει μια γυναίκα δίπλα του που δείχνει ικανοποιημένη και μετά, όταν το διαλάνε, ήρεμα λυπημένη και διακριτική και πάντα πηγαίνει απίστευτα ταξίδια σε απίστευτα μέρη και εγώ τώρα τολμώ να νιώθω πόσο με πονάει που δεν με έπαιρνε μαζί του ενώ όταν ήμουν πιο νέα το είχα σπρώξει τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ένιωθα τίποτα απολύτως. Και μετά, όταν ταξίδεψα κι εγώ, που ταξίδεψα πάρα πολύ, πάντα μέσα μου, όταν πήγαινα και ερχόμουν, έλεγα, αλλά πολύ ψιθυριστά και μόνο για μια στιγμή ή ίσως δύο "ορίστε κι εγώ". Αλλά μια φορά που πήγε τρίτο κόσμο - συνήθως κατα κεί πηγαίνει, εγώ μια και μοναδική φορά και δεν το ξανακάνω - και δέχτηκε να τον σερβίρουν άνθρωποι που πεινούσαν και ανέβασε κάπου την φωτογραφία του με το πρωινό του και λεζάντα "πρωινό γεμάτο βιταμίνες", έγινα θηρίο. Του έστειλα μήνυμα που έλεγε "καλημέρα, εντάξει από βιταμινούλες σήμερα;" Με είπε στον τοίχο μου ηλίθια που έχω άϊφον και όχι σάμσουγκ και που είχα πέσει και είχα σπάσει τη μύτη μου εκείνες τις μέρες και ρώτησε γιατί στο σπίτι μου, που έβλεπε στις φωτό, έχω αυτά τα φυτά και όχι άλλα. Έτσι τον έκανα πλοκ και ντηλητ να τελειώνουμε. Αρχίζω να ανησυχώ για την στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μάθω κάτι που θα με τρελάνει στον πόνο και αυτή τη φορά ο πόνος δεν θα είναι επειδή πήγε κάπου και δεν με πήρε μαζί του. Κάποτε, φαντασιωνόμουν τη στιγμή της απώλειας και γκρεμιζόμουν στα τάρταρα μόνον για πάρα πολύ αγαπημένο εραστή από αυτούς που δίπλα μας και πάνω μας και μέσα μας να έχουμε νιώθουμε ότι ποτέ δεν τον έχουμε αρκετά, ποτέ δεν είναι πραγματικά δικός μας, ποτέ δεν κρατούν οι στιγμές αρκετά. Παρά την φορά που έγινα έξω φρενών και παρά τις απίστευτες κουλαμάρες που λέει πολιτικά αλλά και για θέματα υγείας όπου το ένστικτό του επιβίωσης και αυτοίασης είναι κάτι το μοναδικό, νιώθω απίστευτη στοργή και τρυφερότητα και αγάπη, ιδίως για το εικοσιπεντάχρονο εκείνο παιδί που χωρίς καμία συναίσθηση κινδύνου έγινε γονιός, και έπιασε στα χέρια του για πρώτη φορά το νεογέννητό του και το κοίταξε "όπως ποτέ τρελός δεσπότης δεν κοίταξε άγιο δισκοπότηρο".

Όταν ήμουν ένα τρομερά μικρό παιδάκι και η μαμά περίμενε "το καινούργιο μωρό", κάθε απόγευμα με έπαιρνε βόλτα και πηγαίναμε να αγοράσουμε την ένεση της μαμάς. Στο δρόμο μιλούσαμε επί παντός επιστητού - βερσιόν για τετράχρονα υποθέτω γιατί τώρα πια δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι με αντιμετώπιζε ως ενήλικη, μάλλον εγώ έτσι νόμιζα. Δεν ξέρω να συζητάει κανείς με ενηλίκους τα υπέρ και τα κατά του να πηγαίνει βόλτες στη ζούγκλα ο Μόγλης παρέα με την αρκούδα. Καθώς πηγαίναμε την βόλτα, περνούσαμε μπροστά από μερικά παιχνιδάδικα στη σειρά, μπαίναμε σε κάποιο από αυτά ήρεμα και καλά και μου έπαιρνε από ένα παιχνίδι, όποιο μας άρεσε. Όταν μπήκε η μαμά να γεννήσει μου έφερε ένα πορτ μπεμπέ παιχνίδι. Είχα σκεφτεί μέσα μου "αυτό γιατί μου το δίνει τώρα, αφού θα το χρειαστεί το καινούργιο μωρό, εγώ τι να το κάνω που είμαι μεγάλη." Και μετά από χρόνια, "ψυ" και "μυ" και "συ" και "τι" απορούσαν που όσο και να με τίναζαν πάνω κάτω ζήλια για το μικρότερο αδέλφι μου δεν έβρισκαν πουθενά, ούτε ίχνος...

 

Ο ΜΠΑΜΠΑΚΑΣ ΜΟΥ
Όταν γεννήθηκα, ο μύθος λέει, ότι οι άγγελοι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι θα είμαι κορίτσι...
Ο γυναικολόγος της μαμάς, επέμενε ότι ήμουν (το τρίτο κατά σειρά) αγόρι, προς μεγάλη θλίψη της μαμάς μου και συντριβή του μπαμπά....
Όταν γεννήθηκα, σχεδόν σκασμένη, με λέπια, μπλαβιά από την υπερβολική παραμονή στην κοιλιά της μαμάς μου, ήμουν ένα από τα πιο άσχημα κοριτσάκια που είχαν δει ποτέ οι δικοί μου (και το φως του κόσμου)...
Ωστόσο ο μπαμπάς, ήταν κατενθουσιασμένος, κερνούσε όλο τον κόσμο και εξέπληξε την μαμά μου στέλνοντάς της -για πρώτη φορά μετά από τρεις γέννες- λουλούδια στην κλινική...
Νομίζω ότι αγαπιόμασταν προτού γεννηθώ.... 
Οι μνήμες μου είναι άπειρες...
Πάντα η ομορφιά ήταν συνδυασμένη με τον μπαμπά...
Τα πρώτα μου βήματα, ήταν προς το μέρος του...
Η πρώτη μου λέξη ήταν ''μπαμπά''...
Το πρώτο μου κολύμπι, η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, που έσκυψε, με φίλησε, μου έδωσε μία μικρούλα φωτό στην οποία με είχε αγκαλιά και μου είπε:
''Μη φοβάσαι, θα είμαι για πάντα μαζί σου''
Ο μπαμπάς μου ήταν και είναι ακόμη και τώρα, στα 82 του, ένας πολύ ωραίος άνδρας, με γλυκά χαρακτηριστικά, τα πιο υπέροχα γαλάζια μάτια που έχω δει ποτέ και το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου...
Στα νιάτα του ήταν καλλονός, όλοι όσοι τον γνώριζαν, το έλεγαν, και οι φωτό, ανάκατες με τις παιδικές μου μνήμες το επικυρώνουν...
Πάντα κομψός, πάντα περιποιημένος και μοσχοβολιστός, πάντα καλοντυμένος και ήρεμος, πράος και ευπροσήγορος...
Ο έμπιστός μου, ποτέ δεν αποκάλυψε σε κανέναν τα μυστικά που του έχω εξομολογηθεί, πάντα με θετική διάθεση, ανοιχτό μυαλό κι αυτιά και κυρίως με μία πάντα ανοιχτή αγκαλιά...
Η μόνη φορά που χρησιμοποίησε βία, ήταν όταν ανησυχώντας για μένα, γιατί ήμουν τρελοκομείο, -οδηγούσα μηχανάκια στα 12 μου και άλλα χαριτωμένα- έχασε τον έλεγχο και σήκωσε χέρι επάνω μου, εκτός εαυτού, όχι μόνο γιατί ήμουν μποφοράτο προέφηβο, αλλά κυρίως γιατί του είχα πει ψέμματα...
Μετά όμως, νομίζω ότι αυτός έκλαψε πιο πολύ από μένα, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει την πράξη του....
Οι συνομωσίες των βιβλίων που κρύβαμε από την μαμά μου -γιατί γκρίνιαζε απίστευτα για το έξοδο των βιβλίων, όπως επίσης και για τις τεράστιες διαστάσεις των βιβλιοθηκών στο σπίτι-, ήταν η συνενοχή μας...
Μαζί με τα κρυφά χαρτζηλίκια και τα Κυριακάτικα πρωινά, που η μαμά πήγαινε εκκλησία κι εμείς ακούγαμε κλασσική μουσική αγκαλιά στον καναπέ και τα νταχταρίσματα στα γόνατά του όταν γυρνούσε κάθε μέρα από την δουλειά...
Αυτός μου μίλησε για το σεξ, από πολύ μικρή ηλικία, μου είχε πάρει και μία πολύτομη εγκυκλοπαίδεια με σχετικό περιεχόμενο και ηλικιακές διαβαθμίσεις, για να γνωρίζω αυτά που έπρεπε και να μην ρωτάω τον κάθε άσχετο...
Με στήριξε σε όλες μου τις επιλογές, ακόμη και τις πιο ανόητες, σ΄ολόκληρη την ζωή μου...
Μου έλεγε πάντα ''Εγώ θα σου πω την γνώμη μου, αλλά εσύ θα κάνεις αυτό που θέλεις, αυτό που θεωρείς εσύ σωστό. Εγώ θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίξω σε ότι αποφασίσεις''
Όταν στα 18, ζήτησα να του μιλήσω με την πρόθεση να παντρευτώ -πιο ανώριμη πεθαίνεις-, δεν πανικοβλήθηκε, ούτε αντέδρασε απαγορεύοντας ο,τιδήποτε.
Καμμία σπασμωδική κίνηση. Συζητήσαμε απλά για ώρες. Ήμασταν στο μπαλκόνι του εξοχικού, με θέα τη θάλασσα. Δεν φάγαμε το μεσημέρι, μόνο μιλούσαμε.
Κάποιες ώρες αργότερα, επειδή όλοι οι άλλοι είχαν ανησυχήσει, κατεβήκαμε και τους βρήκαμε. Η αφεντομουτσουνάρα μου είπε στην οικογένεια με στόμφο:
''Κανονικά θα σας ανακοίνωνα τον γάμο μου, αλλά ο μπαμπάς με έπεισε οτι μία συγκατοίκηση είναι αρκετή προς το παρόν!''
Τι να πρωτοθυμηθώ?
Την λαχτάρα του για τα ταξίδια, που ποτέ δεν έκανε, λόγω όλων των υποχρεώσεων που είχε?
Το γεγονός ότι πάντα χρηματοδοτούσε και ενθάρρυνε τις δικές μου εξορμήσεις με λαχτάρα να γυρίσω να του τα περιγράψω?
Το ότι προσπαθούσε πάντα με τον καλύτερο τρόπο να με προσεγγίσει και να είναι δίπλα μου?
Την αγάπη με την οποία μου πλημμύριζε την καρδιά?
Την στιγμή που κύλησε ένα δάκρυ συγκίνησης όταν με συνόδευε νύφη (λέμε τώρα) στο ξωκκλήσι, για έναν γάμο που εγώ έκανα μόνο για αυτόν? (είχε προηγηθεί ο πολιτικός και δεν σκόπευα να κάνω θρησκευτικό, ήθελε όμως να με συνοδεύσει, πως να του το αρνηθώ?)
Το ότι κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να με βοηθήσει να γίνω καλύτερος άνθρωπος, με την ζωή του την ίδια, με αρχές και ιδανικά?
Όταν κόντεψα να τον χάσω, που ήταν η πρώτη (και τελευταία ίσως) φορά που μίλησα με τον Θεό...
Την συνειδητοποίηση ότι κάποτε θα τον χάσω, την έχω εδώ και χρόνια, από τότε που άρρωστος, έχοντας πάθει τοξίκωση από τα φάρμακα, είχε παραισθήσεις και νόμιζε ότι ήμουν η μαμά του. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια κι εγώ δεν ξεχνάω πια να του λέω πόσο τον αγαπώ, να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω, να ακούω ωραίες μουσικές μαζί του, να παίζουμε χαρτιά και να του βάζω στα κλεφτά απ΄τη μαμά μου North με τριμμένο πάγο, να αγναντεύουμε τα καλοκαίρια την θάλασσα, να κολυμπάμε παρέα, να του μαθαίνω τα βασικά του i-pad, να τον ακούω υπομονετικά όταν με παίρνει ακόμη και την τρίτη φορά τηλέφωνο αν πλήρωσα τις κάρτες και τους λογαριασμούς, να του εξηγώ αυτά που δεν μπορεί να καταλάβει από την σύγχρονη αργκώ, να του λέω πόσο μου αρέσουν οι ναϊφ θαλασσογραφίες του κι ένα σωρό άλλα. Κάθε στιγμούλα μαζί, τώρα πια μετράει πολλαπλά. Προσπαθώ να του ανταποδώσω, μέσα από την ψυχή μου, όλη την αγάπη, την προσοχή και την θετικότητα που απλόχερα μου χάρισε σε όλη μου την ζωή.
Γιατί το ξέρω ότι δεν θα τον έχω μαζί μου αιώνια. Κι όσο κι αν την τρέμω εκείνη την μέρα, ξέρω ότι η παρουσία του καθόρισε με μοναδικό τρόπο την ζωή και την ψυχή μου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην τον κουβαλάω για πάντα...
Έτσι όπως είναι, μειλίχιος, γλυκομίλητος και γεμάτος αγάπη...
Έτσι που με λέει ''Κόρη μου'' και λιώνουμε κι οι δυό...
Ο μπαμπάκας μου... 
έντιτ στο υστερόγραφο (τώρα που το ξαναδιαβάζω, δεν ήταν χέρι, αλλά ζώνη...) 

 

Δυο πραγματα θα θυμαμαι μια ζωη απο τον πατερα μου .....

 

Έκλαψα