Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι

Τις προάλλες συζητούσα με μια φίλη, για μία πρόσφατη έρευνα, που κατέληγε πως τα κορίτσια ξεκινούν να θεωρούν τους εαυτούς τους λιγότερο ταλαντούχους από τη φύση τους σε σχέση με τα αγόρια από την ηλικία μόλις των έξι ετών. Πως παρά τους αγώνες μιας ζωής, ακόμη κι εγώ, που μεγάλωσα σ ένα περιβάλλον που προωθούσε την ισοτιμία, έπεσα στην παγίδα όλων όσων μου γαλουχήθηκαν από παιδί, αναφορικά με τον ρόλο που μπορώ ως θηλυκό να ενσαρκώσω και κυρίως, τι δεν μπορώ, επειδή είναι «αντρικά» πράματα….Όριζα εαυτό εδώ και χρόνια, ως queer επειδή ποτέ δεν δέχτηκα να καταπιώ αμασητί τους ρόλους που μου επιφύλασσε η κοινωνία ή οποιοσδήποτε άλλος, αν δεν έφτανα να βιώσω και να καταλήξω τι μου ταιριάζει και τι όχι από μόνη μου, αλλά μου πήρε χρόνια να καταλάβω, και να βιώσω πως δεν είμαι ούτε κατώτερη, ούτε ανώτερη, βάσει των γεννητικών μου οργάνων, όπως κι ότι μέσα μου καραδοκούσαν όλα αυτά, μια και είναι εμφυτευμένα από παιδάκι. Όταν άνοιξαν τα μάτια μου και είδα πόσο πολύ επηρεάστηκα και πόσες εσωτερικές συγκρούσεις είχε αυτό δημιουργήσει και πόσο καταπίεσα εαυτό για να χωρέσω στα πρότυπα της γυναίκας και του πως θα "όφειλε" να είναι, επειδή μέσα μου ακόμη έπαιζαν τέτοια προγράμματα, αναρωτήθηκα για αρκετά απ όσα αναφέρει η συγγραφέας. Η οποία μπορεί να μην προτρέπει απλά να δούμε μια άλλη άποψη και οπτική, αλλά προπαγανδίζει το δικό της, ξεχνώντας ή μη λαμβάνοντας υπόψη πως παίζει να βρίσκεται σε ενδιάμεσους σταθμούς και πως καλές οι θεωρίες, ιδιαίτερα όσες έχουν βιωματική βάση, αλλά οι άνθρωποι είμαστε ευτυχώς διαφορετικοί και δεν μπορεί ένα ρούχο να ταιριάξει σε όλους και μπορεί στην τελική κάτι να της διαφεύγει κι εκείνης, αλλά είναι ένας κοινός συχνά παρονομαστής στους ακτιβιστές οποιουδήποτε σκοπού, που χάνουν για λίγο την μπάλα γιατί προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλα στεγανά και ορθά και καλούπια. Αναγνωρίζω την προσφορά τους, αλλά αντιλαμβάνομαι επίσης πως με την μεταφορά του προσωπικού σε κοινωνικό και δη πολιτικό, δεν προσπαθούν μόνο από αγάπη στην ανθρωπότητα και σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η θέση της γυναίκας στο μέλλον, αλλά και ως προσπάθεια να ενισχύσουν τις επιλογές τους. Έχω κι εγώ έντονες τάσεις μηδενισμού, αλλά προσπαθώ να περιορίσω αυτές τις τάσεις, αποδεχόμενη τον μηδενισμό, μόνο σε πλαίσιο νοητικών ακροβατισμών, και κάτι τέτοιο κάνω εδώ, που βοηθά στη μεγέθυνση των συγκρούσεων, ώστε να γίνονται πιο κατανοητές. Αλλά τα τραγούδια που τραγουδούσα πριν αναλογιστώ για το τι ακριβώς τραγουδούσα, για το ότι, ό,τι δεν γίνεται κόκκινο από ζωή θα γίνει από θάνατο, είναι παγίδα στα δικά μου μάτια, όπως είναι οτιδήποτε φανατικό και δογματικό.

Μόνο η ευρεία μόρφωση μπορεί να εξευγενίσει τον πίθηκο που κουβαλάμε μέσα μας και η συνεχής υπενθύμιση πως ακόμα κι εμείς μπορεί να κάνουμε λάθος ή πως αυτό που εμείς «φοράμε», αυτό προς το οποίο κινούμαστε, μπορεί απλά να είναι άλλος ένα δρόμος που οδηγεί στην Ρώμη και δεν κατέχουμε το αλάθητο, επειδή με το συμπάθιο κάναμε μερικές παρτούζες με κοινωνικά και καλά κίνητρα, να παλέψουμε ενάντια στην πατριαρχία.

Συμφωνώ με το κείμενο σε αρκετά σημεία:
Συμφωνώ πως σε πολλούς κύκλους, συμπεριλαμβανομένου του κύκλου του bdsm, υπάρχει και η λογική του ότι οι γυναίκες έχουν ως χώρο εκπλήρωσης των κοινωνικών και σεξουαλικών επιθυμιών τους μόνο το ζευγάρι, το οποίο λειτουργεί ως άλλοθι, ως κατώφλι, ως εισιτήριο εισόδου, ως το χρυσό κλειδί που επιτρέπει σε μια γυναίκα να συμμετάσχει στον κοινωνικό (bdsmiko) κόσμο, χωρίς την ρετσινιά της νυμφομανούς τσούλας, εφόσον όλα γίνονται στο όνομα του Κυρίου. Όχι επειδή απαραίτητα εκεί έχει καταλήξει βιωματικά και γίνεται με επίγνωση, αλλά επειδή συνεχίζει να κουβαλά τέτοιες αντιλήψεις βαθιά μέσα της, ακόμα κι αν πάντοτε απ το στόμα της βγαίνουν λέξεις υπέρ της ισοτιμίας των γυναικών και πραγματικά και ειλικρινά πιστεύει πως δεν πάσχει από σεξισμό. Και ότι και να λέμε με την λογική, όντως υπάρχει η ψευδαίσθηση, η οποία εντέχνως και περίτεχνα περιφρουρείται και διαιωνίζεται και από μεγάλη μερίδα ανθρώπων, πως αφού εισέλθει στη «λαβή» του ζευγαριού, εγγυημένα, δεν θα υποφέρει από αλλοτρίωση, απομόνωση, ανία, ξεριζωμό. Συμφωνώ επίσης πως κοινωνικά –συμπεριλαμβανομένου και του χώρου μας- υπάρχει και η πεποίθηση κάποιων, πως ο τρόπος για να αποκτήσουν κοινωνική (βδσμική) ορατότητα, οντότητα και εκτίμηση, είναι να εισχωρήσουν μέσω του «ορθού» ζευγαρώματος στις ομάδες που τους ενδιαφέρουν και η απουσία οτιδήποτε αυθεντικού δικού τους και έλλειψη αξιόλογων χαρακτηριστικών που θα τους εξασφάλιζε και αυθύπαρκτη, αυτόφωτη ορατότητα, είναι κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται πλέον να κοπιάσουν. Εξασφαλίστηκαν….Μπορούν να ασχοληθούν μόνο με το μουνί τους κι αυτό και τις ικανοποιεί και τις ολοκληρώνει. Δικαιούνται; Προσωπικά πιστεύω πως ναι. Όλων των ειδών τα ζώα χρήσιμα στην φάρμα. Αλλά ας μην είναι αυτά γυναικεία πρότυπα γιατί αλλιώς κάποιες από μας, θα πρέπει να αρχίσουμε απ την αρχή να ψάχνουμε σε τι διάολο φύλο ανήκουμε. Συμφωνώ επίσης πως υπάρχει μισογυνισμός. Όχι μόνο ανάμεσα στους άντρες και δη σαδιστές, αλλά και στις ίδιες τις γυναίκες συχνά, όταν ως γυναικεία πρότυπα φωτογραφίζονται και εκφράζονται όλα τα συμπλέγματα και στερεότυπα και στάσεις ζωής που αναφέρω πιο πάνω, που κάποιες άλλες γυναίκες απορρίπτουν εξολοκλήρου, ως ανθρώπινες συμπεριφορές ανώριμων κι ανέντιμων ατόμων και τείνουν να προσπαθούν να τις υπερβούν.

Προσωπικά δεν κατακρίνω κανέναν πλέον. Αλλά ασκώ κριτική σκέψη συνεχώς και συμφωνώ με την μπλογκερ, πως εκείνη που ακολουθεί έναν άντρα με εξουσία σε ένα συγκεκριμένο περίγυρο, που πάντα χρειάζεται έναν άντρα γύρω της για να αρπάξει ό,τι μπορέσει, την γυναίκα που δεν λαμβάνει από πουθενά αρκετή αυτοπεποίθηση, παρά μόνο ούσα η φιλενάδα (σκλάβα) του τάδε και κάθεται χαρωπά στον «καναπέ των φιλενάδων και βλέπει τον άντρα με τον οποίο είναι μαζί ως καθρέπτη της δικής της μαεστρίας να τον «τυλίξει» και περιμένει έναν άντρα αρκετά εντυπωσιακό για να την πάει μπροστά και η γυναίκα της οποίας η διανοητική εργασία μονοπωλείται και τονίζω το μονοπωλείται, στο να ξενυχτάει χώνοντας πινέζες στο αιδοίο και σφήνες στον κώλο και γράφοντας απολογητικά e-mail στο αγόρι της αντί να σκαρώνει δικά της ποιήματα, θεωρίες ή αρχιτεκτονικά σχέδια, είναι ένα πρότυπο που οφείλει να εκλείψει, ως γυναικείο. Είναι ένα πρότυπο που αρκετοί κουβαλάνε και αρκετοί ασπάζονται. Και με γεια τους κι χαρά τους. Αλλά δεν είναι από μένα αποδεκτό να χαρακτηρίζομαι απ αυτά που και δεν με εκφράζουν, ακόμη κι αν κάπου κάπως κάποτε τα επέλεγα, αλλά που πάλεψα να ξεπεράσω και τα οποία και καταδικάζω και απορρίπτω. Αποδέχομαι την ύπαρξη και το δικαίωμα του οποιουδήποτε να επιλέγει και να είναι ότι θέλει, αλλά δεν δέχομαι πως μόνο αυτά μπορεί να είναι μια γυναίκα και δεν δέχομαι αυτά να είναι πρότυπα με τα οποία θα έπρεπε σήμερα να ορίζουμε όλο το γυναικείο φύλο και δεν δέχομαι πως αυτά είναι πρότυπα με τα οποία να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Συμφωνώ επίσης πως δεν κάνει να μεγαλώνουν με την «λογική του ζευγαριού να μεσολαβεί τη σχέση της γυναίκας με τον εαυτό της, και τις σχέσεις της με άλλες γυναίκες». Να εξαναγκάζονται να έχουν διαρκώς στο νου τους, ότι είναι αναγκαίο να την επιθυμούν κι ότι οφείλει να ντύνεται έτσι ή αλλιώς, να τρυπήσει θηλές, να κάνει οτιδήποτε που δεν είναι πραγματικά δικό της, να αναγκάζεται να ανταγωνιστεί, να μαχαιρώσει πισώπλατα, να δημιουργήσει ίντριγκες και να φέρεται σαν κατίνα, μόνο και μόνο για να κερδίσει κάποιον, να αξίζει την επιθυμία κάποιου, να είναι κατάλληλη για την αγάπη, για να μην την αφήσουν μόνη, για να έχει την εγγύηση της ορατότητας της, που πιστεύει πως εξατμίζεται αν δεν είναι ζευγάρι.

Ενδιαφέρουσα και έγκυρη κρίνω και την άποψη της Solanas: «Η κοινωνία μας δεν αποτελεί κοινότητα, αλλά απλά συλλογή απομονωμένων οικογενειακών μονάδων. Απεγνωσμένα ανασφαλής, φοβούμενος ότι η γυναίκα του θα τον αφήσει αν εκτεθεί σε άλλους άντρες ή σε οτιδήποτε που έστω κι ελάχιστα μοιάζει με ζωή, ο άντρας προσπαθεί να την απομονώσει από τους άλλους άντρες κι από τον λίγο πολιτισμό που υπάρχει, οπότε την πηγαίνει στα προάστια, μια συλλογή ζευγαριών, που έχουν απορροφηθεί από τους εαυτούς τους, και των παιδιών τους».
Απλά δεν ισχύει για όλους τους άντρες αυτό και δεν κουβαλούν όλοι οι άντρες ευτυχώς, τέτοια μυαλά. Ενώ τα κουβαλάνε αρκετές γυναίκες.  
Συζητώντας με γυναίκες στα πλαίσια της εργασίας μου είναι απίστευτα τα πόσα μπορεί να συγχωρέσει μια γυναίκα, πόσα αφήνει να ξεγλιστρήσουν και για πόσο καιρό ανέχεται πράγματα που είναι στραβά, σάπια και μπορεί να ανεχθεί πολλά, γιατί εκπαιδεύτηκε ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεται πως αν χωρίσει, η ανυπακοή της στη λογική του ζευγαριού θα εμποδίσει την πρόσβασή της ακριβώς στους μηχανισμούς που υποτίθεται τη διασώζουν απ’ την περιφρονητική ύπαρξη που πιστεύει πως θα έχει, όταν πάψει να «ανέχεται». Κι όταν ρωτώ, τι θα άλλαζε πραγματικά όμως στην ζωή τους, αν απλά έπαυαν να καταφάσκουν στα όσα τις κάνουν δυστυχισμένες, απολαμβάνοντας κατά βάθος τον ρόλο του θύματος, που περιμένει να σωθεί από τον ιππότη, ακόμα και σε κουτσή φοράδα να τους έρθει και αν άρχιζαν όλη αυτή την καταπιεσμένη αγανάκτηση να την εκφράζουν, όχι αφού συσσωρευτεί, αλλά κάθε φορά που την νιώθουν, χωρίς να ντρέπονται για το πώς τις κάνει αυτό να φαίνονται στα μάτια άλλων, οι πλείστες απαντούν πως δεν ξέρουν πώς.
Οπότε αντί να μαίνομαι ενάντια στους άντρες και την πατριαρχία, προβάλλοντας πάνω τους όλες τις ευθύνες, συστήνω στον εαυτό και τις κόρες μου, να αναλάβει η κάθε μία την ευθύνη της ζωής της και της δικής της εξέλιξης. Άσχετα με το πλαίσιο της σχέσης, καιρός να γίνει κατανοητή η διαφορά μεταξύ ελέγχου και ευθύνης. Και να μάθουμε να επικοινωνούμε πρώτα ειλικρινά με τον εαυτό μας και μετά με τους συντρόφους και φίλους μας.

Τότε το ζευγάρι ίσως έχει ελπίδες και θα λειτουργεί όχι ως πρόβλημα, αλλά ως την λύση.

Από κει και πέρα, ομολογώ ευθαρσώς πως δεν μπορώ να ταυτιστώ με την πολυγαμία που αναφέρει η συγγραφέας. Την αποδέχομαι ως μία επιλογή, αλλά όχι ΤΗΝ επιλογή.
Συμφωνώ πως η πολυγαμία μπορεί να συνιστά πολλαπλασιασμό της λογικής του ζευγαριού και όχι την καταστροφή του στα πλαίσια και εντός της ζευγαρικής διαπραγμάτευσης, αλλά αδυνατώ να αντιληφθώ τις πολυγαμικές ή μη αποκλειστικές σχέσεις ως στρατηγικές ώστε οι γυναίκες να πλοηγηθούν στις πατριαρχικές κοινωνικές σχέσεις αντί να τις διαρρήξουν ή να τις αρνηθούν.
Δεν ασπάζομαι την αποδόμηση της λογικής του ζευγαριού, προτείνω την τροποποίηση/διαμόρφωση της λογικής αυτής, για όσους, όπως και εγώ, δεν επιθυμούν την κατάργησή του. Και να δεχτούμε πως κάποιοι είναι ασεξουαλικοί, κάποιοι μονογαμικοι, κάποιοι πολυερωτικοί και κάποιοι πολυγαμικοί. Δεν γίνεται και δεν χρειάζεται όλοι να χωράμε στα ίδια καλούπια!

Επίσης πιστεύω πως η απελευθέρωση του έρωτα, δεν αφορά το τι μου επέβαλε η κακή πατριαρχία, αλλά στο τι επιτρέπω εγώ να μου κάνει, πως διαιωνίζω με τις επιλογές και την συμπεριφορά μου, όσα οφείλουν να αλλάξουν, αλλά και με ποιο τρόπο εξελίσσω εαυτό, ανεβάζω αντοχές και δημιουργώ δεξιότητες, ώστε να μην πέφτω θύμα τους, χωρίς 2η σκέψη. Προσωπική ανάληψη ευθύνης. Φέρω ευθύνη δεν σημαίνει φταίω. Κι εκεί είναι που εξεγείρονται όσοι μπαίνουν σε ανακλαστικές αντιδράσεις, σε δύσκολα θέματα. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως αν δεν είσαι παιδάκι, ανήμπορος νοητικά ή σωματικά, τότε μπορεί να μην φταις, ευθύνη όμως φέρεις που επιτρέπεις για νιοστή φορά την όποια κακοποίηση σου, για να μην αναφέρουμε τις επαναλαμβανόμενες κακές επιλογές συντρόφου, ίσως ακριβώς επειδή όπως λέει στο κείμενο, δεν διανοείσαι πως δεν χρειάζεται να είσαι ζευγάρι, για να είσαι ορατή και αποδεκτή και αξιόλογη.

Ως άτομο που έχω μια μακροπρόθεσμη πορεία τόσο στις σχέσεις, όσο και στα ζευγάρια και την πολυγαμικότητα, το να ρίξω εμμηνορροϊκό αίμα στα νυφικά, να κάνω έρωτα και τα πάντα μπορούν να είναι σεξ, δεν είναι κάτι που είτε με εκφράζει, είτε το χρειάζομαι πλέον, ίσως γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να αποδείξω σε κανέναν τίποτα και δεν έχω ανάγκη να δικαιολογώ τις επιλογές μου, απορρίπτοντας όλα όσα αποφάσισα πως δεν κάνουν σε/για μένα.

Αν εγώ επιθυμώ και αποφασίζω να είμαι ασεξουαλική ή μονογαμική ή πολυγαμική, εφόσον δεν γίνεται από καταπίεση, αλλά από επίγνωση και επιλογή των δικών μου δρόμων, είναι εξίσου αποδεκτή επιλογή, ότι κι αν ασπάζεται το υπόλοιπο σύμπαν. Κι αν επιλέγω να μην απελευθερωθώ από την «λαβή» εκείνων των μπράτσων που με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη, επειδή δεν τα αντιλαμβάνομαι ως φυλακή, δεν σημαίνει πως αποδέχομαι και ασπάζομαι την πατριαρχία ή τον νεοφιλελευθερισμό. Σημαίνει πως εγώ λειτουργώ με διαφορετικό τρόπο και επιθυμώ να σχετίζομαι με διαφορετικό τρόπο.

Όλα όσα λέει τα έκανα. Με έκαναν αυτά ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη? Όχι. Συνεπώς δεν μπορώ παρά να πω ήρεμα και χαμογελαστά, κάντε ότι θέλετε, αλλά ξέρω και που πατώ και που πάω, κι όπως αντιδρώ όταν κάποιοι προσπαθούν να μου επιβάλουν το απαραίτητο της ύπαρξης σχέσης για να είμαι αξιόλογη, το ίδιο αντιδρώ με την σύσταση να καταρρίψω το ζευγάρι γιατί αλλιώς είμαι πιόνι της πατριαρχίας και του καπιταλισμού.

Αυτά από μένα, θα διαβάσω τις τοποθετήσεις σας τώρα και πιθανόν να επανέλθω.
Εξαιρετικό θέμα! Με έβαλε σε σκέψεις  

 

Σε ευχαριστώ

Δομημένος λόγος

Να είσαι γερή

 

Ευχαριστώ! Και για τις ευχές και για το θέμα κι αντεύχομαι! Να είστε όλοι σας γεροί να σας απολαμβάνουμε!

 

@Iagos,

μερικά ποστ σας με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως η δεκαετία του 70 δεν υπήρξε..

Δεν το λέω για κακό αυτό, ίσα-ίσα θα ήμουν και 10 χρόνια νεότερη 

Αλλά υπήρξε. Από τα τέλη των 60ς και στη διάρκειά της έγιναν πάρα πολλά πειράματα εναλλακτικών σχημάτων συνύπαρξης και ερωτικών σχέσεων στο δυτικό πολιτισμό. Μπορεί εδώ η ηχώ εκείνης της δεκαετίας να έφτασε ως εικόνα "με την Βλαχοπούλου στα Μάταλα" όπως έχει γραφτεί και παλιότερα, αλλά υπήρξε. Οπως υπήρξαν και τα ελευθεριακά κοινόβια, και τα πολυ-σχήματα, με ιεραρχία και χωρίς.

( παρεμπιπτώντως, ωραίο νήμα εξαετίας ειδικά για BDSM πολυσχήματα εδώ: Building a Poly House: πολυκατοικία σε γερά θεμέλια με διαμαντάκια κυρίως από @vautrin και @camera. )

Τα πειράματα αυτά πέτυχαν και απέτυχαν.

Πέτυχαν, στο να δείξουν ότι μπορεί να υπάρξουν τέτοια εναλλακτικά σχήματα και να είναι βιώσιμα, αν τα μέλη που συμμετέχουν ταιριάζουν και εργάζονται μαζί για την επιτυχία τους. Βιώσιμα για πόσο; Για τόσο! Σάμπως για τα κλασικά ζευγάρια υπάρχει εγγύηση;

Απέτυχαν, στο να γίνουν το κυρίαρχο ή έστω ένα αρκετά διαδεδομένο μοντέλο ερωτικών / οικογενειακών σχέσεων. Και είχαν όλη την δυνατή προβολή που μπορούσαν να έχουν με τα μέσα της εποχής, συν την γοητεία του καινούργιου και του "προχώ" που σήμερα έχει χαθεί.

Φυσικά, το ότι απετυχαν άλλοι δεν προδικάζει τη δική μας αποτυχία. Αλλά αξίζει να αναλογιστούν οι ενδιαφερόμενοι γιατί απέτυχαν οι άλλοι.

Φοβάμαι ότι, αν κρίνω κι από τα σχόλια που διάβασα εδώ, πολλοί άνθρωποι όταν λένε "η φύση του ανθρώπου" είναι έτσι κι όχι γιουβέτσι, έχουν κατά νου την φυσιολογία του ανθρώπου. Ομως ο άνθρωπος είναι και ψυχικό υποκείμενο, είναι φύση του και η ψυχική του υπόσταση, και οι υπαρξιακές του αγωνίες και οι ψυχικές του ανάγκες για εγγύτητα, ταύτιση, μοναδικότητα, ιδιαιτερότητα κλπ. Δεν φάνηκε από τα πειράματα των 60ς και των 70ς να καλύφθηκε αυτός ο τομέας και μάλλον έτσι δεν μπόρεσαν τα εναλλακτικά σχήματα να γίνουν mainstream.

Μα, θα μου πείτε, οι ψυχές δεν αναπτύσσονται εν κενώ, επηρρεάζονται από τις ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συντεταγμένες μες στις οποίες δομούνται. Αρα οι πειραματιστές είχαν ήδη βαριές προκαταλήψεις.

Ναι, ξεκίνησαν όλα αυτά από ανθρώπους που ήταν ήδη μεγαλωμένοι σε παραδοσιακά περιβαλλοντα και ίσως δεν αποτίναξαν πλήρως τις προκαταλήψεις τους. Αλλά τα παιδιά τους;;; Τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε ελευθεριακά κοινόβια, σε κιμπούτς και σε πολυσχήματα, γιατί αυτά τα παιδιά δεν πορεύθηκαν να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη κηρύσσοντας την μαγεία της κοινοκτημοσύνης και του πολυ-σχήματος;

Τέλος, κάτι που θεωρώ σημαντικό, όσον αφορά το Πολιτικό που "κυκλοφορεί" μέσα και πίσω από τις γραμμές όταν παρουσιάζονται θέσεις γύρω από τα ζητήματα ερωτικών και σεξουαλικών σχέσεων:

αν συμφωνούμε όλοι ότι οι σχέσεις ανήκουν στο εποικοδόμημα, πώς περιμένουμε να μεταβληθούν χωρίς να αλλάξει η βάση (θεμέλια) που αυτό το εποικοδόμημα εξυπηρετεί; Ξαφνικά δλδ. θα γίνει π.χ. νόμιμος και αποδεκτός ο γάμος ομοφυλοφίλων, με τα δεδομένα θεμέλια, και θα είναι αυτός ένας τέτοιος γάμος που θα θίγει τα θεμέλια; Που δεν θα τα εξυπηρετεί ο πυρήνας και η υλοποίηση αυτού του γάμου; Αστεία πράγματα...

Στην ερώτηση, "μα πώς θα είναι οι ερωτικές / σεξουαλικές / οικογενειακές σχέσεις και δομές, αν ανατραπούν τα θεμέλια; Τί θα πιστεύουν και πώς θα συμπεριφέρονται αυτοί οι καινούργιοι άνθρωποι;" την απάντηση δεν τόλμησαν να την δώσουν ούτε αυτοί που οραματίστηκαν την συθέμελη ανατροπή:

 

Σε αγαπώ και ας μην σε ξέρω....

Θέλω να επεκταθώ αλλά δεν θα το κάνω...

 

Ζούμε σε σπίτια που τις περισσότερες φορές ένα διπλό κρεβάτι αφήνει χώρο για μισό κομοδίνο.
Για ένα τριπλό κρεβάτι ίσως χρειαζόταν η κρεβοτοκάμαρα να φάει το μισό χωλ.

The curse ruled from the underground down by the shore
And their hope grew with a hunger to live unlike before

 

Καλοειπωμένο... (Το καλό να λέγεται, κάποιες λεπτομέρειες εν προκειμένω αντιπαρέρχονται ευκόλως)...

 

Σκεφτόμουν διαβάζοντας όλες τις απόψεις που κατατέθηκαν ότι το θέμα είναι από που και γιατί πηγάζει η ανάγκη να γράφονται τέτοια κείμενα.
Γιατί υπάρχει αυτή η έντονη ανάγκη για ελευθεριότητα; και δεν λέω ελευθερία γιατί αν ψάχναμε πραγματικά για την ελευθερία μας θα στρεφόμασταν μέσα μας κι όχι στο να πατάξουμε τους διάφορους προσωπικούς δαίμονες που νομίζουμε ότι μας κρατάνε δέσμιους κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος.
Γιατί το ανδρικό φύλο ένιωσε την ανάγκη να καταπιέσει το γυναικείο; Φόβος;
Γιατί το γυναικείο φύλο με τη σειρά του στράφηκε στην άλλη ακρότητα τον φεμινισμό;
Γιατί οι άνθρωποι αντί να επικοινωνούν την ανάγκη τους για ένωση και αγάπη αντ' αυτού πάνε στο άλλο άκρο του δίπολου;
Μου θυμίζει το παιδάκι που έχει ανάγκη από αγκαλιά και στοργή και αγάπη και είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη του αυτή που ξεχειλίζει. Κι επειδή δεν μπορεί να το διαχειριστεί και δεν ξέρει πως να το εκφράσει θυμώνει και φωνάζει και κλαίει και χτυπιέται.
Κι αν οι γονείς, η μάνα που δικός της είναι αυτός ο ρόλος κυρίως έχει ανοιχτές τις κεραίες της κι αντιληφθεί τι συμβαίνει θα αγνοήσει το περίβλημα κι απλά θα το πάρει μια αγκαλιά κι όλα θα φτιάξουν και το παιδάκι θα νιώσει ασφαλής και τότε και στην υπόλοιπη ζωή του με παρόμοιες καταστάσεις. Αν οι κεραίες της πάλι δεν πιάνουν σήμα θα ανταποκριθεί ανώριμα στο ίδιο μοτίβο η σε χειρότερο, πολλές φορές και σε χειροδικία, κι αυτό το παιδάκι δεν θα ικανοποιήσει ποτέ του την ανάγκη για αγάπη σε όσα πρόσωπα κι αν την ψάχνει σε όλη του τη ζωή αφού δεν τη πήρε από κει που πραγματικά την είχε ανάγκη. Και δεν θα νιώσει ποτέ στην ουσία ασφαλής. Πάντα θα φυλάει τα νώτα του.
Αντι λοιπόν να μετράμε ποσοστά αποτυχιών θα ήταν καλύτερα να μετρήσουμε ποσοστά ανώριμων ενηλίκων.
Κι αν θέλουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο να αναρωτηθούμε τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι φοβούνται να δεσμευτούν (εκτός από τις χαζές δικαιολογίες που προβάλλουν πάνω από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό για να δικαιολογηθούν).
Φυσικά και υπάρχουν γυναίκες εμποτισμένες από τη μήτρα για το ποιες πρέπει να είναι όταν θα αντιπροσωπεύσουν ως ενήλικες το γυναικείο φύλο και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το ποιες πραγματικά είναι. Κι ακολουθούν πρότυπα που τους καλούπωσαν και ζουν δυστυχισμένες και δεν μπορούν να ευτυχίσουν.
Υπάρχουν όμως κι αυτές οι άλλες οι γυναίκες που βούτηξαν βαθιά στο είναι τους και σπάσανε τα δεσμά τους, αποτάξανε το ουτοπικό και το ψευδές ιδεατό που τις ποτίζανε και πήραν τη ζωή τους πίσω.
Αλλά αυτές οι γυναίκες είναι συνήθως δακτυλοδεικτούμενες (κυρίως από ανομολόγητη ζήλια) και οι φοβικοί άντρες δεν τις πλησιάζουν γιατί δεν ξέρουν πως να τις διαχειριστούν.
Γιατί φυσικά υπάρχουν κι αυτοί οι φοβικοί άντρες που ποτίστηκαν από τη μήτρα με τα πρέπει του πως είναι ο άντρας ο σωστός, ή ευνουχίστηκαν από έναν αυταρχικό πατέρα ή μια σκληρή μάνα. Που έχουν τις δικές τους συγκρούσεις και που και να θέλουν δεν μπορούν να δεσμευτούν ουσιαστικά με μια γυναίκα γιατί δεν υπάρχει χώρος.
Αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι άντρες που επίσης έχουν αποτάξει την πανοπλία που τους φορέσανε και επίσης βούτηξαν στον εαυτό τους και τον βγάλανε στην επιφάνεια.
Αλλά κι αυτοί οι άντρες είναι δακτυλοδεικτούμενοι και δύσκολα διαχειρίσιμοι.
Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό έτσι βλέπει τις σχέσεις αν διαχειρίζονται εύκολα, αν είναι του χεριού τους γιατί βαριούνται να ασχοληθούν με το να χτίσουν οτιδήποτε υγιές και γερό, όπως βαριούνται να ασχοληθούν και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γι αυτό οι λάθος σχέσεις, γι αυτό οι λάθος γάμοι ... γιατί γίνονται για λάθος λόγους.
Αντί λοιπόν να παίρνουμε ως πρότυπο το υψηλό ποσοστό των γυναικών που δεν μπορούν να σπάσουν τα καλούπια τους και βαφτίζουν φυσιολογία ότι τις βοηθάει να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους και τους άντρες που αντί να ζήσουν βουλιάζουν στην εικονική πραγματικότητα της τσόντας γιατί δεν παίρνουμε αυτό το μικρό "επαναστατικό" ποσοστό αυτών των λίγων?
Να πάρουμε αυτούς για παράδειγμα του πως λειτουργούν και πως ζευγαρώνουν?
Όχι στο υποχρεωτικό πλαίσιο της διαστρευλωμένης κοινωνίας μας, όχι κάτω από πρίσματα στρατηγικών, συμφερόντων, φοβιών, ψυχοσυναισθηματικών διστρευλώσεων αλλά κάτω από το πρίσμα της πηγαίας ανάγκης για ένωση, σωματική, ψυχική και πνευματική και κάτω από το πρίσμα της αγάπης.
Γιατί η αγάπη είναι τέχνη και μιλάει τη δική της γλώσσα και είναι και όχι και τόσο εύκολη στην εκμάθηση.
Λαβωμένοι άνθρωποι ψάχνουμε για ημίμετρες λύσεις και που όσο κι αν χτυπιόμαστε, όσο κι αν δοκιμάζουμε τα πάντα, τόσο θα μαζεύει ο καθένας μας τις εμπειρίες του αλλά θα παραμένουμε διψασμένοι όσο δεν πίνουμε από την πηγή.
Τα ελλείμματα της ψυχής μας θα συνεχίζουν να μας κάνουν να βλέπουμε την προσωπικότητα μας μέσα από καλειδοσκόπια.
Κι η πηγή είναι μόνο μέσα μας.
Κι όταν καταφέρω πραγματικά να φτάσω κι εγώ στη δική μου πηγή τότε και μόνο τότε θα μπορέσω πραγματικά να εκφέρω άποψη και να εισακουστεί πραγματικά για το θέμα ζευγάρι, γιατί υπάρχει, γιατί πρέπει να υπάρχει, τι εξυπηρετεί, τι ανώτερους σκοπούς επιτελεί, μέσα από αποκρυσταλλωμένη γνώση κι όχι μέσα από τις πλάνες που ζω καθημερινά.

 

Κατ΄ εμέ όλοι οι άνθρωποι, είτε γυναίκες είτε άνδρες,
υφίστανται καταπίεση και διακρίσεις, ή να το πω διαφορετικά πιεστική επιρροή πολλαπλών κατευθύνσεων πάνω στις επιθυμίες και τα συναισθήματά τους, στον βαθμό που η ιδιοσυγκρασία τους το επιτρέπει, σε συνδυασμό με την επιρροή που το περιβάλλον τους και η ταυτότητα που τους έχει δωθεί από αυτό το επιβάλει.

Σε αυτό το μόνο που αλλάζει ανάλογα το φύλο, τη φυλή, το χρώμα, τα πιστεύω, τον τόπο και την εποχή διαβίωσης είναι η μορφή που παίρνουν αυτές οι προκλήσεις και η ένταση που έχουν, αν και η τελευταία γίνεται αισθητή με διαφορετικό μέγεθος ανάλογα τον αποδέκτη και τον χαρακτήρα του.

Η πηγή όμως ήταν ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι σε όλα η ίδια.

Ο φόβος ως συναισθηματική μετάφραση της αντίληψης της πεπερασμένης και όχι πανίσχυρης και άφθαρτης φύσης μας σαν πλάσματα.

Επειδή αυτός γεννά την ανάγκη-επιθυμία να ελέγχεται ο κόσμος επειδή το εξωτερικό από την ύπαρξή μας περιβάλλον γίνεται αντιληπτό ως απειλή,
κάτι που οδηγεί σε ολοκληρωτικούς σχεδιασμούς διαμόρφωσης ιδεατού φαντασιακού περιβάλλοντος αρμονίας και ασφάλειας,
και που με τη σειρά του οδηγεί υπαρξιακή αγωνία και μισαλλοδοξία όσο αυτό δεν το βλέπουμε να υφίσταται έξω από εμάς,
η οποία με τη σειρά της οδηγεί στις διακρίσεις και στην εχθρότητα απέναντι στο διαφορετικό, ως αντίληψη δηλαδή κατάταξης αποκκλίσεων από το ψευδεπίγραφο ιδεατό και όχι ως φυσιολογική ποικιλομορφία,
και τέλος σαν φυσικό επακόλουθο οδηγεί στην καταπίεση με τη μορφή κάθε είδους ωμής ή υπόγειας και βελούδινης εχθρότητας και έτσι έκφρασης βίας.

Άρα, για μένα:

- Η αγωνία ενός στρατιώτη στην Αρχαιότητα ή στον Μεσαίωνα ζωντανού μεν αλλά κρυμμένου σε ένα πεδίο μάχης που κυριαρχεί ο εχθρός,
- η αγωνία ενός ομοφυλόφιλου σε μία ομοφοβική κοινωνία,
- η αγωνία ενός χριστιανού στη σημερινή ανατολική Συρία του ISIS και στο βορειοανατολικό Ιράκ,
- η αγωνία ενός μουσουλμάνου σε μία βαθιά συντηρητική κοινότητα της αμερικάνικης ενδοχώρας,
- η αγωνία ενός εβραίου της μεσαίας τάξης στη ναζιστική Γερμανία τη δεκαετία του 1930 & αρχές '40,
- η αγωνία ενός αντισταλινικού στη Σοβιετική Ένωση της ίδιας μέσες-άκρες περιόδου μέχρι & αρχές '50,
- η αγωνία μίας καλλιεργημένης και με παραστάσεις και όνειρα στη μυαλό της γυναίκας σε μία δυτική κοινωνία της ισότητας στις εργασιακές υποχρεώσεις και ανισότητας σε βάρος της στις απολαβές και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις,
η οποία συνάμα να μην αισθάνεται την ανάγκη να μοιράζεται τα πάντα και όλες τις επιθυμίες και τους βαθιούς υπαρξιακούς προβληματισμούς της μόνο με έναν άνθρωπο ή με επίσημα ή κοινά αναγνωρισμένους "αρμόδιους" και μόνο μέσα από μακροχρόνιες σχέσεις αποκλειστικότητας (ζευγάρια),
- η αγωνία ενός άνδρα στην ίδια κοινωνία να επιθυμεί μία γενική αποδοχή, αναγνώριση, σεβασμό και καταξίωση διαπιστώνοντας ότι αυτή δυστυχώς περνά μέσα από πεδία που δεν τον συγκινούν καθόλου σαν άτομο και πνεύμα,
ο οποίος συνάμα να μην αισθάνεται την ανάγκη να μοιράζεται τα πάντα και όλες τις επιθυμίες και τους βαθιούς υπαρξιακούς προβληματισμούς του μόνο με έναν άνθρωπο ή με επίσημα ή κοινά αναγνωρισμένους "αρμόδιους" και μόνο μέσα από μακροχρόνιες σχέσεις αποκλειστικότητας (ζευγάρια),

άπειρα τα φαινομενικώς και επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους παραδείγματα αλλά με μία λέξη:

η αγωνία της αίσθησης ότι είμαι μόνος και εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον που θα δείξει μηδενική ανοχή και ευασθησία απέναντί μου έτσι όπως είμαι αληθινά μέσα μου κάθε στιγμή,

μπορεί να έχουν τελείως διαφορετική ένταση και εικόνα αλλά για μένα όλα έχουν την ίδια βάση. Και την ίδια "μυρωδιά".


Ο λόγος που ανάγω το θέμα "ενάντια στη μορφή-ζευγάρι" από αυτό που το θεωρώ ότι είναι, δηλαδή απλώς άλλη μία ακόμα από τις μυριάδες εκφράσεις της ίδιας βαθύτερης και ευρύτερης πηγαίας κατάστασης,
σε κάτι ευρύτερο που συναντά όλες τις καταστάσεις αυτού του είδους με άξονα την κοινή προέλευσή τους,

είναι επειδή μόνο ειδωμένο από αυτή την πέρα από το ίδιο το θέμα οπτική κρίνω ότι μπορεί κανείς να δει τις αληθινές αιτίες γέννησής της ως έκφραση καταπίεσης, όπως την εκλαμβάνει η συγγραφέας του αρχικού άρθρου του νήματος κατ΄ ισχυρισμούς της, ώστε να έχει ελπίδα να εξαχθεί στα σίγουρα αν χρειάζεται ή όχι μετάβαση σε κάποια άλλη καλύτερη κατάσταση, και για ποιους.

Αν και φυσικά, σε τέτοιου είδους νοητικές περιπλανήσεις πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ανακαλυφθεί πως ό,τι αρχικά εκλαμβανόταν σαν περιορισμός μπορεί να έχει άπειρες αποχρώσεις, όλες με τις δικές τους ξεχωριστές και αόρατες ίσως αρχικά ρίζες, πολλές από τις οποίες είναι όντως περιοριστικές και καταπιεστικές, άλλες όμως δεν είναι καθόλου τέτοιες σαν καταστάσεις, και μερικές μάλιστα ενδεχομένως είναι το αντίθετο.

Ή και άλλα απροσδόκητα.


Οδηγός και όπου χρειάζεται αντίδοτο σε ένα θέμα σαν αυτό του παρόντος νήματος, όποτε χρειάζεται τέτοιο, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία Ανθρωπιστική Παιδεία και μία εκπαίδευση στην ελευθερία της σκέψης και στην κριτική διάθεση με αυτοπεποίθηση, από την κούνια ως την ενηλικίωση,
και αν ο στόχος είναι συστημικά-μαζικά αποτελέσματα τότε πρόκειται για συστημικά προσφερόμενη και επιβαλλόμενη τέτοια Παιδεία από την Πολιτεία, από τα Σχολεία δηλαδή και τα λοιπά πέραν του Σχολείου Ιδρύματα Εκπαίδευσης και Σπουδών.

Μέχρι τότε απλώς αρκεί και ωφελεί το θέμα συζήτησης να μένει ζωντανό και ενεργό.

Και φυσικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει, ή δεν μπορώ να δω εγώ όσα και αν έχουν ειπωθεί ή γραφτεί στο θέμα της "απελευθέρωσης" του ανθρώπου, τελική κατάσταση στην εξέλιξη του ανθρώπου. Ούτε την υποθετική παραπάνω. Και το καλύτερο όταν μένει στάσιμο αλλοιώνεται. Η εξέλιξη είναι κίνηση. Όχι στάση.


Στη θεωρία φυσικά όλα αυτά και σαν συμπέρασμα από την εμπειρία. Γιατί στην πράξη, επειδή η οικουμενική πνευματική εξέλιξη είναι πολύ πιο βραδεία από την επιστημονική ή τεχνολογική, παρόλο που η μία επηρεάζει την κατεύθυνση και την ταχύτητα της άλλης με πολλούς έμμεσους τρόπους,
σε αυτό το θέμα ισχύει το "κάτσε και περίμενε, αργεί και δεν ξέρω πότε. Αλλά προχωρά το πράμα".


Όποιος "τη βρίσκει μια χαρούλα" σε μία μακροχρόνια σχέση-ζευγάρι ή σε γάμο και αισθάνεται μέσα σε αυτά ικανοποιημένος και πλήρης δεν έχει καμία υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις σε κανέναν γιατί "τη βρίσκει" έτσι. Καλά κάνει και γούστο του και καπέλο του και μπράβο του.

Και φυσικά ισχύει το ίδιο ακριβώς και με όλους τους υπολοίπους.


Το κλειδί της αρμονικής συνύπαρξης όλων και της κοινωνικής προόδου και εξέλιξης είναι η ενεργή, καλοπροαίρετη και συνειδητή ανεκτικότητα. Που κατ΄εμέ μπορεί να διδαχθεί και να καλλιεργηθεί, όπως προανέφερα και περιέγραψα.

Αυτή δηλαδή που θεμελιώνεται στην αυτοπεποίθηση και στην αδιαπραγμάτευτη αποδοχή, εκτίμηση και αγάπη αρχικά εμών των ίδιων προς τους εαυτούς μας, ώστε να μπορούμε μετά να έχουμε την εσωτερική δύναμη και την προδιάθεση να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε το ίδιο και όλους τους άλλους και να έχουμε συνάμα τη δύναμη αυτό να το περιφρουρούμε ισχυρά και αποτελεσματικά έναντι οποιασδήποτε πρόκλησης το απειλεί.


Έτσι, αναφορικά με κάποια από τα ερωτήματα του άρθρου, κατ΄ εμέ:

- Πολλές γυναίκες είναι απολύτως ικανοποιημένες με τον γάμο τους, τους δίνει αληθινό νόημα στη ζωή τους και αγαπούν τον σύντροφό τους και είναι ευτυχισμένες να ζουν μαζί του μέχρι τα βαθιά γεράματα. Γνωρίζω προσωπικά πάρα πολλές τέτοιες γυναίκες.
Και γνωρίζω και πάρα πολλές άλλες γυναίκες για τις οποίες ισχύει το αντίθετο.

- Ο γάμος σαν θεσμός είναι απλώς ένα σύμβολο επικύρωσης, για όποιες κοινωνίες και για όποιους ανθρώπους τέλος πάντων στη συλλογική συνείδηση έχει τέτοια εικόνα. Τα σύμβολα, όλα τα σύμβολα, σε έναν που δεν πιστεύει σε αυτά είναι άχρηστα και ανίσχυρα. Σε έναν όμως που πιστεύει σε αυτά είναι πηγή δύναμης, πίστης και ζωντάνιας.
Μπορούν δηλαδή εξίσου να εγκλωβίσουν όσο και να απελευθερώσουν.
Φυσικά η βάση είναι η συνειδητή και αυθόρμητη επιλογή να σχετίζεται κανείς με έναν άλλο επειδή τον θέλει και το θέλει. Και αυτό είναι πολύ ευρύτερο, βαθύτερο και ισχυρότερο από οποιοδήποτε σύμβολο.
Ο γάμος λοιπόν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτόν, έχει θέση, αξία και νόημα να υπάρχει σαν θεσμός.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, και για μένα καλά κάνουν και δεν είναι και καλά κάνουν και όσοι το σέβονται αυτό και δεν κοιτούν να επιχειρήσουν να το αλλάξουν. Δεν μπορούν έτσι κι αλλοιώς.

- Ο ρομαντικός έρωτας υπάρχει. Είναι κομμάτι της ζωής. Και μάλιστα από τα αυθόρμητα και ζωντανά. Υπήρχε πάντα. είναι μέρος της φύσης του ανθρώπου σαν πλάσμα. Και ολοκληρώνει. Ίσως όχι για πάντα, και συνήθως όχι για πάντα, και πολλές φορές ούτε καν για πολύ καιρό, αλλά για όσο αναβλύζει αυθόρμητα από μέσα από τον καθένα, αν το νοιώσει κάποιος, μοιάζει με ολοκλήρωση του ανθρώπου όσο ελάχιστες άλλες εμπειρίες στη ζωή. Για όσο διαρκεί.
Είναι μοναδική κατάσταση.

Αυτά.

 

@elfcat σ ευχαριστώ για τις πληροφορίες για το 70, δεν γνώριζα και το πιο πανω ερωτημα με απασχολουσε αρκετα, γιατι πλεον προτιμω να μαθαινω και λιγα πραγματα απο τις εμπειρίες άλλων.  

Έχω ζήσει σε κάποιο είδος κοινοβιου για 10 χρόνια και η σκέψη να είμαι αναγκασμένη να ζήσω ξανά με οποιοδήποτε παρόμοιο τρόπο, είναι ίσως ο χειρότερός μου εφιάλτης.
Φεύγοντας απ εκεί ούτε με όσους τα πήγαινα καλα δεν ήθελα να έχω πάρε δώσε, τόσο είχα φλωμώσει και κουραστεί. Ακόμη κι όσους συμπαθούσα αρχικά, τους αντιπάθησα. Όσο γι αυτούς που δεν είχα επιλέξει και απλά αναγκάστηκα να ανέχομαι επειδή δεν υπήρχε άμεσα άλλη επιλογή, έφτασα να νιώθω μίσος και μπορεί σήμερα να μην θυμάμαι ούτε τα πρόσωπα ούτε τα ονόματα τους, αλλά το δηλητήριο που έσταζε λίγο λίγο κάθε μέρα, κράτησε χρόνια και χρειάστηκε μεγάλος αγώνας για να καθαρίσει. Από τότε έτυχε το σπίτι μου να μοιάζει με κοινόβιο απ τον αριθμό του κόσμου που φιλοξενούσα, αλλά άμα γνωρίζεις πως ο άλλος θα πάει αργά ή γρήγορα σπιτάκι του, κάνεις και υπομονή ακόμα κι αν κάποια πράγματα σε κουράζουν.χαχαχα

@lotus βρίσκω συγκλονιστικό το πιο πανω αποσπασμα <3