Ενώ τρέμουν οι χορδές...

Για τον κροκόδειλο θέλεις να πεις...Θα μάθει ελληνικά χαχαχα...

Τεσπα, αυτό το νήμα πάει να σπάσει κάθε ρεκόρ τρολιάς απ' τον ίδιο τον νηματοθέτη χαχαχα...    

 

οχι αυτο ενα αλλο με λουτρινα ειναι λιγο μακαβριο και το βιντεο χαχαχαχαχαχαχαχα θα ρωτησω μια φιλη που το ξετρυπωσε και με ρωτουσε τι ελεγε.. (θα καταστραφει ο απογονος πριν καν γεννηθει)

 

Κάθε φορά που προσεγγίζω ένα αγαπημένο έργο,ένα έργο με το οποίο έχουμε "καλή χημεία",νιώθω πως η ψυχή του συνθέτη ενώνεται με την ψυχή μου,τη στιγμή που καταφέρνω να αποκωδικοποιήσω το αποτύπωμά της στην παρτιτούρα..εκείνη τη στιγμή που δημιουργείται η "μέθεξις" των αισθήσεων μέσω της έντασης των ψευδαισθήσεων..
απο τη στιγμή λοιπόν,που επιτυγχάνεται εκείνη η σύνδεση,πλέον εκείνος βρίσκεται μέσα στη ψυχή μου κι εφεξής μου δίνει τη δυνατότητα να ψηλαφίσω το σκοτάδι και το φως της δικής του,τον υψίσυχνο της συχνότητάς των συναισθημάτων της..
και όσο περισσότερο εκείνος με οδηγεί με τις γητειές της εμπνευσής του..τόσο εγώ μεθώ με το κρασί των Βακχικών μελωδιών του,που απομυζώ μέτρο-μέτρο..
Έτσι γίνομαι η φωνή της κραυγής του..το δάκρυ της σιωπής του..η τρυφερότητα της απόγνωσής του..το μέσο της εκπλήρωσής του και ακολουθώ τις επιθυμίες της έμπνευσής του,ωστε να τον λατρέψω στο απόγειο της δύναμής του,μ όλη τη δύναμή μου.
Θα έλεγα πως αυτές οι απότομες,σχεδόν βίαιες εναλλαγες συναισθημάτων και μεταπτώσεις που υπογραμμίζουν την βαθύτερη σύνδεση της ύπαρξης του Beethoven μέσω της μουσικής του στην ψυχή μου,βρίσκουν τα ψήγματά τους στην εποχή που μάθαινα την πρώτη μου σονάτα του ("Υπο το σεληνόφως",Οp.27)
Η αβίαστη,πηγαία ζωτική δύναμη που εκλύεται απο κάθε κοφτή συγχορδία που επέλεγε συνήθως να χρησιμοποιεί ως ένα είδος υπογράμμισης της επωνυμίας του στο φινάλε (για παράδειγμα στο πρώτο μέρος του "σεληνόφωτος",στο τρίτο μέρος της "αππασιονάτα" κτλ) ταυτίζεται με την δραστηριότητα των χεριών του επάνω μου.
..οταν γίνομαι εγώ το κλαβιέ στα χέρια του.. κι άλλοτε με αγγίζει τρυφερα και γίνεται το παιχνίδισμα του,ένα νυκτερινό του Chopin,μια μουσική φράση του Couperin..μια φαντασία του Mozart...
κι αλλοτε, όταν αυτοσχεδιάζει επάνω μου το θέμα του έρωτα,απογειώνοντας την ηδονή σε ατέλειωτες μετατροπίες..
οδηγώντας το κατακλυσμιαίο πάθος σ έναν παροξυσμό όλων των αισθήσεων,με απότομες εναλλαγες δυναμικών..forte..piano...pianissimo..Κι αμέσως ξαφνικά,fortissimo..με μια δύναμη μαγνητική και μεταφυσική που κορυφώνεται σ ένα ταυτόχρονο φινάλε που αντηχεί αιώνια..

 

Μια βαθιά υπόκλιση στα λόγια σας.
Γράψατε ακριβώς εκείνο, που επιθυμούσα να διαβάσω περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.
Ήξερα ότι ανάμεσα μας όλο και κάποιος/α θα βρισκόταν και με μουσική παιδεία αλλά και με την κατάλληλη "τρέλα".
Να είστε καλά και σας ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα σας.

Y.Γ. Για να σας ευχαριστήσω "σωστά".
Έκανα edit την απάντηση μου για να σας κάνω tag @ροτόντα και να σας αφήσω λίγη μουσική.
Εύχομαι, να ήταν αυτό το κομμάτι που αναφέρατε...

 

Το βράδυ, με όλα όσαν είχαν προηγηθεί, ήταν από αυτά που λες ναι, ας γίνει ό,τι θέλει, οι άμυνες ας μείνουν στην πάντα.
Αμήχανες στιγμές στην αρχή, να γυμνωθούν τα σώματα, ν΄αντέξουν την εξέταση των ματιών, ν΄αντέξουν τον δαίδαλο των διαταράξεων του νου, να λευτερωθούν, να χαλαρώσουν.
Ακούεται στο βάθος μια βαθιά, ανδρική φωνή να τραγουδά της γλυκόλαλης το άσμα:

2.03 π.μ.
Κι άλλος χρόνος, χρόνος για εξοικείωση, για χάδια, για εναποθέσεις στο φιλοδοχείο της μέσης, αγγίγματα.
Ήταν τόσο ενθουσιώδης, ήταν τόσο χαλαρή...
Ο ενθουσιασμός του τον μπλόκαρε στην αρχή, την ήθελε τόσο, που δεν άντεχε το σώμα του να το εκφράσει.
Της ζήτησε μια αγκαλιά.
Τον έσφιξε επάνω της, ήταν τόσο γλυκό και ανθρώπινο αυτό που ζήτησε, που του το πρόσφερε με όλη της την καρδιά.
Κι αυτή της η φυσικότητα, άρχισε να τον λύνει.
Κόλλησαν ο ένας πάνω στον άλλον, άρχισαν να καταρρέουν τα εμπόδια του μυαλού.
Στο βάθος πάλι, ακουγόταν:

2.21 π.μ.
''Ωραία μουσική παίζει!'', είπε αυτός, ενώ συνέχιζε να την περιεργάζεται, να την γυρίζει δεξιά-αριστερά, να ερμηνεύει τα 1000 και ένα βλέμματά της, ενώ χαϊδεύει τα μισογελαστά χείλη της.
''Ναι, όντως'', αποκρίθηκε αυτή, αφημένη στα χέρια του, απολαμβάνοντας την παράδοση αυτή, χωρίς καμιά απολύτως προσδοκία.
Την είχε ψηλαφήσει παντού, την πιπίλιζε, έχωνε το πρόσωπό του ανάμεσα στα στήθη της, ακουμπούσε το κεφάλι του στην κοιλιά της, ρούφηξε με λαχτάρα τις μεγάλες της ρώγες που γλύκιζαν, έχωσε στο στόμα του όλη την άλω, την άγγιξε, κατέβηκε χαμηλά και ρούφηξε τους γλυκούς της χυμούς, έπαιξε με την κλειτορίδα της, δάγκωσε απαλά τον κώλο, έψαξε το κορμί της σπιθαμή προς σπιθαμή.
Άρχισαν τα κορμιά να συγχρωτίζονται, να συχρονίζονται.

2.34 π.μ
Kι ενώ, ο ερεθισμός του είχε υποχωρήσει αρχικά, από το άγχος και την αγωνία, ξανά, μετά από όλη αυτήν την υπέροχη διερεύνηση είχε ερεθιστεί απίστευτα και πάλι.
Την πήρε απαλά και της ζήτησε να κάτσει επάνω του.
Αυτή κάθησε, απαλά, βάζοντάς τον μέσα της αργά και ηδονικά, μέχρι που κλείδωσε η αίσθηση μέσα της.
Τον κρατούσε πια εκεί, δέσμιο του κόλπου της, βαθιά μέσα της, τον ρουφούσε με τις αργές της κινήσεις όλο και πιο μέσα, όλο και πιο βαθιά...
Eπιστροφή στην μήτρα.

2.48 π.μ.
Ο ρυθμός της ήταν τέτοιος που ανέβαινε, κατέβαινε, γρήγορα, αργά, βαθιά, βαθύτερα, αλλά με τίποτα δεν έβγαινε, δεν χανόταν η σύνδεσή τους, ήταν τόσο έντονη, κάποιες στιγμές χανόταν, δεν μπορούσε καν να μιλήσει, ήταν εκεί και δεν ήταν εκεί, το ταξίδι αυτό ήταν τόσο απολαυστικό, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της διαδρομής ήταν μία αυθεντική αποκάλυψη.

3.08 π.μ.
Το κεφάλι της άρχισε να γυρίζει.
Ένιωθε πως ξέφευγε.
Δεν υπήρχε έλεγχος, δεν υπήρχε πρόθεση.
Όλα συνέβαιναν από μόνα τους.
Η έντασή της απίστευτη, η κλιμάκωση ήταν σαν να μην είχε τελικά πραγματική κορυφή.
Έφτασε σε αυτήν μία ή δύο φορές, τον μούσκεψε ολόκληρο, πότισε το σώμα του, το στρώμα και τα μαξιλάρια υγρές ηδονές. Και το κορμί της τεντωνόταν ξανά και ξανά, σαν τόξο που τεντωνόταν αφήνοντας τα βέλη του να διαδέχονται το ένα το άλλο.

3.19 π.μ.
Ήταν σα να εκτοξευόταν στο διάστημα με κάθε ανεβοκατέβασμα, η δόνηση είχε διοχετευτεί σε όλο της το σώμα, σε όλο του το σώμα.
Δεν ήταν δύο σώματα πια, μαζί ταλαντεύοντας στην κόψη της κάθε κίνησης, ερωτικοί εναερίτες δυσθεώρητου ύψους, διέσχιζαν τον χωροχρόνο με την διάχυτη καύλα που παραγόταν ανεξέλεγκτα πλέον, σε κύματα.
Eίχαν μπει σε μία περιοχή απαγορευμένη για τους περισσότερους, οι δονήσεις των ψυχών ήταν πλέον απόλυτα συντονισμένες και κυριολεκτικά συγκλονιστικές.

3.34 π.μ.
Συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό αυτό για ώρα πολλή ακόμη, που και που, της έκοβε λίγο τον ρυθμό για να δει αν είναι καλά, της μιλούσε, φοβόταν για το αν ήταν εκεί ή αν είχε χαθεί σε κάποιο space δικό της.
Αυτή απαντούσε μονολεκτικά και συνέχιζε απτόητη, σαν να είχαν περάσει δυό λεπτά από τότε που άρχισαν. Αλλά δεν υπήρχε ούτε σωματική κούραση, ούτε τράβηγμα, ούτε μείωση αυτής της αστείρευτης ενέργειας που έβγαινε. Μετά από τόση ώρα, ο ερεθισμός του ήταν εκεί, έντονος, αφού απολάμβανε αυτήν την κοσμογονική συνεύρεση, βιώνοντα το βακχικό της παραλήρημα, θέλοντας να δει μέχρι που θα φτάσει.

4.06 π.μ.
Kαι μετά, συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Ενώ χόρευε κυριολεκτικά πάνω του, σήκωσε τα χέρια της ψηλά, σαν επίκληση σε έναν ερωτικό Θεό, τα κατέβασε στο κεφάλι, κάπου στο μέτωπο κι ήταν σαν να την χτύπησε κεραυνός, ήταν όντως σα να έχει κεραυνοβοληθεί και να αναμεταδίδει την ένταση αυτή μέσα από το σώμα της σ΄αυτόν. Καθόταν απλά επάνω του κι όλο το σώμα της δονούνταν, με μία δόνηση τόσο έντονη, τόσο βίαιη, τόσο απολαυστική, που κανείς από τους δυό τους δεν το είχε βιώσει ποτέ μ΄αυτόν τον τρόπο.
Πέρασαν μερικά λεπτά έτσι, μ΄αυτή την οδυνηρή ηδονή να πάλλεται μέσα τους.
Τα λόγια του ήταν γλυκά, ένιωσε απίστευτα συνδεδεμένος μαζί της, κι αυτή μαζί του, απλά δεν μπορούσε να μιλήσει, ήταν σε στάδιο προσωρινής αφασίας.
Γι΄αυτόν, δεν είχε σημασία που δεν είχε κορυφώσει, έχυσε ο εγκέφαλός του δεκάδες φορές, συνεπαρμένος από τον δικό της, μοναδικά συγκλονιστικό χορό.
Κάτι ψέλλισε μέσα από τα δόντια της και με μεγάλη απροθυμία τραβήχτηκε σιγά-σιγά από πάνω του, αναμαλλιασμένη, κατέβαλε απίστευτη προσπάθεια για να πάει στο μπάνιο τρεκλίζοντας.

4.14 π.μ.
Σηκώθηκε κι αυτός ξωπίσω της, ανήσυχος γι΄αυτήν, να δει αν είναι καλά.
Μπήκε στο μπάνιο και την βρήκε να κατουράει, με τα πόδια ανοιχτά και τα μάτια κλειστά, για ώρα, απολαμβάνοντας την αίσθηση αυτή που προφανώς την πίεζε αφόρητα στο τέλος.
Κάθησε ένα λεπτό γλυκά και την απόλαυσε, μετά όταν σηκώθηκε την αγκάλιασε και την φίλησε, την πήρε από το χέρι και επέστρεψαν στο κρεβάτι των δονήσεων.

4.22 π.μ.
Οι παλμοί τους έπεσαν, τα κορμιά ηρέμησαν κι αυτός δεν χόρταινε να την αγκαλιάζει και να την χαϊδεύει, αυτή μισοκοιμόταν, κάνοντας νάζια και μικρές, απαλές κινήσεις προς την πλευρά του.
Μέσα στην πιο βαθιά νύχτα, είχαν ενωθεί με αυτόν τον μοναδικό τρόπο και το βέβαιο ήταν πως θα έμενε και στους δύο αξέχαστη για όλη τους την ζωή.
Λες και όντως, όλος ο χρόνος συμπυκνώθηκε και χώρεσε σ΄ένα μπουκάλι.
Σε μια νύχτα.
Σε μία συνεύρεση.
Κοσμογονική, άχρονη, συμπαντικά ανθρώπινη.
Eνώ ακόμη μέσα τους τρέμανε ακόμη όλες οι χορδές που είχαν χαράξει τα κορμιά τους και στο βάθος ακουγόταν μια μελωδία.

5.00 π.μ. https://youtu.be/sX7fd8uQles

 

5!! Ξυπνημο δεν θα έχουν την επόμενη μέρα, είπε ο πεζός άνθρωπος