Επάγγελμα και BDSM τάσεις

Re: Απάντηση: Επάγγελμα και BDSM τάσεις

Νομίζω πως υπήρχε λόγος. Κι αυτος ήταν το νεαρον της ηλικίας.

Ξερω μια άλλη περίπτωση που στα 23 της επιλεχτηκε αναμεσα σε 30αρες και 35αρες για τη θεση της ιδιαιτερας του Διευθυνοντα Συμβούλου πολυ μεγάλης πολυεθνικης. Μονο της μειονεκτημα, το νεαρον της ηλικιας για μια τετοια θεση . Ενας από τους λογους που την επελεξαν εκτος των αλλων τυπικων, ηταν η απαντηση της πως αγαπαει το θεατρο και τον Βιαν και αρχισε να μιλαει για τα βιβλια του. Ετυχε ο κύριος που ανελυε τα τεστ της να ειναι προσωπικος φιλος του. Της ειπε πως την προτεινει και θα της ορισει την επομενη εβδομαδα ραντεβου με τον ιδιο τον Διευθυνοντα. Γυρισε σπιτι της καταχαρουμενη, Πετυχε! Ο αντρας της "χαριτολογώντας" της ειπε : Μπραβο σου, εισαι σαν τον Ραν ταν πλαν. Ειχες κριση εξυπναδας. (χιουμορ!). Την επομενη εβδομαδα κρατωντας το τηλεγραφημα που της οριζε τη μερα και την ωρα της συναντησης με τον Γάλλο, απλά δεν πηγε. Πηρε τηλεφωνο και το ακύρωσε. Κανείς δε το σχολιασε.

Εκαναν σαν να μη συνέβη ποτέ.

Νομιζεις πως αν ηταν μεγαλυτερη θα λυγιζε κατω απ αυτο το βάρος;

 

Απάντηση: Επάγγελμα και BDSM τάσεις

θα αντιστεκοταν περισσοτερο..οσο μεγαλωνουμε γινομαστε πιο δυνατοι..

 

Απάντηση: Επάγγελμα και BDSM τάσεις

Φρονώ πως τώρα ίσως να ήμουν πιο δυνατή.
Ωστόσο συνεχίζω να προτιμώ την δημοσιοϋπαλληλλική μου δουλειά,
της σιγουριάς, της ηρεμίας και της μη αναγκαίας επιβολής μου σε τρίτους.  

 

Μικρός ήθελα να γίνω αστυνομικός πάντως! Οι δουλειές που έχω κάνει είχαν σχέση με το σέρβις και με την εξυπηρέτηση πελατών αλλά δεν αισθανόμουν slave αλλά Dom! Μερικοί πελάτες ήθελαν πολύ ξύλο!  

 

Artist Craftsman

τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο

και δεν δίνω δεκάρα με τους καμμένους που προσπαθούνε να τυποποιήσουνε βάση δουλειάς, ζωδίου κλπ
έχουνε χάσει την ουσία γενικότερα

 

Πάρα πολύ σωστά.

Αντίθετα με την ερωτική/σεξουαλική/προσωπική μας ζωή, η οποία είναι υπόθεση δύο ανθρώπων μόνο (άντε και λίγων περισσοτέρων σε κάποιες περιπτώσεις), στη δουλειά συνήθως είμαστε μέρος περισσότερο περίπλοκου ιστού (ακόμα και αν είμαστε αυτεργοδοτούμενοι).

Για να διατηρηθεί ο ιστός άθικτος και να λειτουργεί χωρίς προβλήματα η εταιρία στην οποία εργαζόμαστε ή η προσωπική μας επιχείρηση, πρέπει να έχουμε συγκεκριμένη τοποθέτηση απέναντι στα καθήκοντά μας. Αν αυτή η τοποθέτηση πηγάζει από τις επιθυμίες/τάσεις που έχουμε στην προσωπική μας ζωή, το ρίσκο λήψης λάθος αποφάσεων (αλλά και υιοθέτησης λάθος συμπεριφορών) αυξάνεται γεωμετρικά.

Έχεις πάρα πολύ δίκιο Maley όταν λες οτι αυτά τα δύπο πρέπει να ξεχωρίζονται, τουλάχιστον αν θέλουμε να παίρνουμε τη δουλειά μας σοβαρά.

 

Απάντηση: Επάγγελμα και BDSM τάσεις

Η εργασία μας είναι ένας χώρος όπου όλοι λίγο πολύ πρέπει να ζούμε τυποποιημένα με βάση τα όποια δεδομένα της.
Υπάρχουν "πρέπει" και υποχρεώσεις που δεν μπορεί να παραβιαστούν.
Προσωπικά έχω αφιερώσει χρόνο σε σεμινάρια και συνέδρια για το πως οφείλω να είμαι στο χώρο εργασίας μου και για την επιχειρησιακή ηθική.
Ως εκ τούτου θα έλεγα πως άλλο προσωπική και άλλο επαγγελματική ζωή. Θα ήταν παρακινδυνευμενο να κρίνουμε κάτι τέτοιο.

Θα μπορούσε ίσως να έχει μια βάση η επιλογή του επαγγελματος.
Αλλα δυστηχώς στη χώρα μας ελάχιστοι έχουν την πολυτέλεια και τη χαρά να ασκούν το επάγγελμα που έχουν οι ίδιοι επιλέξει.

 

Το επάγγελμα μου το διάλεξα κατά τα 16 με 17 μου χρόνια.
Ήδη ο χαρακτήρας μου ήταν αρκετά "στρυφνός" και δεν παρά σήκωνα μύγα στο σπαθί μου.
Μέχρι να καταφέρω να ανοίξω το δικό μου το "μαγαζάκι", δούλεψα για άλλους ( κάτι που δεν μου είχε καθίσει καλά στο λαρύγγι, αλλά και που ανάμεσα σε κάποιους άλλους παράγοντες/βιώματα με βοήθησε, να στρώσω "δέρμα" και να μάθω να μην καταχρώμαι, την όποια εξουσία θα είχα. )...
Με τον καιρό απόκτησα κι εγώ υφισταμένους και έπειτα δικούς μου πελάτες.
Ομολογώ ότι μαζί τους, προσπαθούσα να μην γίνω σκληρός έως και σκύλος και αν και δεν μείωσα ποτέ κανέναν, αν και προσπαθούσα/προσπαθώ πάντα ν' ακούω την άποψη τους ( και ενίοτε να την ακολουθώ ), να κάνω υπομονή,
ήμουν και παραμένω αρκετά συγκεντρωτικός και "σπασαρχίδης".
Με λίγα λόγια στον χώρο εργασίας μου είμαι σχεδόν πανομοιότυπος με το πως είμαι στην προσωπική μου ζωή ( αν και σε αυτή την τελευταία προσπαθώ να είμαι πιο ήπιος και λιγότερο "οδοστρωτήρας" )
Καθόλου διπλωμάτης ( ευφημισμός του ειλικρινής μέχρι αηδίας ), αρκετά ξεροκέφαλος, συχνά πυκνά ισχυρογνώμων ( μεγάλο ελάττωμα ), δεν αποκλείω τον διάλογο, αλλά παρά ζορίζω τον άλλον για ξεκάθαρη επίλυση του όποιου θέματος.
Ακόμη και αν χρειαστεί να του βγάλω την "ψυχή" συζητώντας.

Σιχαίνομαι την αναβλητικότητα και αν και δεν είμαι μανιακός του ελέγχου, θέλω στις όποιες υποθέσεις, η συνεργασίες μου να έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Και τίποτε δεν "προχωράει" χωρίς την έγκριση μου, πόσο μάλλον από την στιγμή που παίρνω όλες τις ευθύνες στην δική μου πλάτη και βάζω μπροστά πάντα τα δικά μου μούτρα.
Δεν είμαι κατά του "ομαδικού παιχνιδιού", αλλά προτιμώ την επαγγελματική "μοναξιά".
Γιατί όποιος κάνει τα πράγματα μόνος του, τα κάνει για τρεις.
Η μέχρι τώρα εμπειρία μου, αυτό μου έχει διδάξει, ευτυχώς, η δυστυχώς.

Ζητώ την γνώμη πιο έμπειρων συναδέλφων, όταν το κρίνω αναγκαίο, αλλά κάνω σχεδόν πάντα του κεφαλιού μου στο τέλος.
Είναι και αυτά χαρακτηριστικά Κυριαρχικού ανθρώπου?
Πλέον ειλικρινά δεν δίνω καμία σημασία στις ετικέτες, πουθενά.
Γιατί επίσης συχνά πυκνά είναι αρκετά "μπασταρδεμένες" και δημιουργούν περισσότερη "ομίχλη", παρά ξεκαθαρίζουν τ' όποιο ανθρώπινο τοπίο...
Γα τον δικό μου τρόπο σκέψης και "λειτουργίας" πάντα...

Τεσπα, κάποιοι είναι μ' έναν τρόπο στην επαγγελματική τους ζωή και μ' έναν άλλο στην προσωπική...
Κάποιοι άλλοι, κουβαλούν την ίδια "μουτσούνα" με μικρές παρεκκλίσεις και στις δυο σφαίρες...

 

 

Σκέπτομαι να συμπληρώσω την ερώτηση του @Maley, πώς έχει αλλάξει τα πράγματα η κρίση στον τρόπο που εναρμονίζετε την προσωπικότητά σας με το επαγγελματικό σας προφίλ; Πώς αλλάζουν τα πράγματα όταν είναι κάποιος αναγκασμένος να αμυνθεί σκληρά σε μορφές επιθετικότητας που έφερε η κρίση και δεν είχε προετοιμαστεί γι αυτές; Πώς αλλάζουν τα πράγματα όταν κάποιος δουλεύει σε συνθήκες πολέμου, δηλαδή να τα δίνει όλα με άγνωστη έκβαση των πραγμάτων, μέρα μετά τη μέρα, εβδομάδα μετά την εβδομάδα, μήνα μετά τον μήνα, χρόνια και χρόνια; Πώς την παλεύει κάποιος την αβεβαιότητα αν είναι υποτακτικός και αν είναι κυριαρχικός;

 

Ξεκινώ τον "χορό" εγώ.
Νομίζω ότι την παλεύει πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο.
Αν και ο καθένας μας είναι ένα σύμπαν από μόνος του και σ'αυτό τον τομέα.
Ίσως ο Κυριαρχικός "νερώνει" δυσκολότερα το κρασί του και προτιμά να "φάει τα πόδια του", από το να δουλέψει για κάποιον άλλο, η να κάνει οποιουδήποτε είδους υποχωρήσεις ακόμα και σαν υφιστάμενος στον χώρο εργασίας του.
Μα εξαρτάται κυρίως από την ύπαρξη η όχι οικογενειακών υποχρεώσεων καθώς και από τον τρόπο ζωής στον οποίο έχει συνηθίσει.

Εγώ μιλώ σαν ελεύθερος επαγγελματίας που ανήκει σ' ένα κλάδο που η κρίση έχει αληθινά τσακίσει στην πλειονότητα του.
Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει την επόμενη, το εισόδημα είναι σαν την τραμπάλα και οι υποχρεώσεις σταθερές και αναπόφευκτες.
Οι συνθήκες? Χείριστες. Τρομερός ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων με άπειρα χτυπήματα κάτω από την ζώνη.
Πελάτες που για να σε πληρώσουν, μόνο που δεν τους βάζεις το πιστόλι στον κρόταφο το 95% των περιπτώσεων.

Θα μου ήταν πιο εύκολο, να "καλοπιάνω" τους υπαρκτούς η υποψήφιους εντολείς μου, υπομένοντας την όποια μαλθακία/σπάσιμο καρυδιών που αρκετοί μας υποβάλουν σαν κατηγορία.
Αλλά δεν μπορώ, να το κάνω, ούτε και τώρα εν μέσω κρίσης ( και όσο και να μην πεινάω, τα φράγκα δεν είναι ότι μου τρέχουν από τα πατζάκια ). Θα ήταν σαν να βιάζα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Θα μπορούσα ν'αρχίσω να τάζω λαγούς με πετραχήλια, για να μεγαλώσω την "αγορά" μου. Αλλά πλέον είμαι πολύ "γέρικο" και κυρίως "ηλίθιο" σκυλί, για να μάθω καινούρια κόλπα.
Τέλος θα μπορούσα, να "σκύψω το κεφάλι" και να ξαναγυρίσω να δουλέψω για κάποιον, που μου κρατάει την καρέκλα "ζεστή".
Με τον σταθερό μισθό μου, μήνα να μπαίνει και να βγαίνει.
Αλλά όπως προέγραψα, προτιμώ να φάω πέτρες και να συνεχίσω να το παλεύω σαν αφεντικό του εαυτού μου.
Με όλη την αβεβαιότητα και τα εμπόδια, όλα τα άγχη.
Αλλά και με όλη την ικανοποίηση δική μου ( και όχι τόσο την οικονομική ).
Γιατί για μένα δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από το να έχω όλη την ευθύνη δική μου.
Να έχω όλη την "διαδικασία" στα δικά μου τα χέρια και ας είναι κάποιες φορές πολύ πιεστική και "άχαρη".
Αλλά για μένα είναι εύκολο, να μην κάνω κάποιες υποχωρήσεις σε σχέση με άλλους, από την στιγμή που οικογένεια και παιδιά δεν έχω.
Αλλά σαν "βάρος" εκτός του εαυτού μου έχω μονάχα έναν στενό μου συγγενή.

Και τα "λίγα", καλά να είμαι ποτέ δεν με τρόμαξαν, όσο και να μην με χαλάνε τα "περισσότερα".
Εν ολίγοις στην "τσέπη" συμβιβάζομαι, στον δρόμο που ίδρωσα τα μάλα για να χαράξω, όχι.
Και για λίγη σιγουριά παραπάνω, δεν κάνω κάτι, που για μένα θα θεωρούσα πισωγύρισμα.

Γνώμη και τρόπος σκέψης κάποιου που ίσως και λίγο Κυριαρχικός να είναι στ' αλήθεια, πέρα από την όποια πλάκα...

 

για καποιους η κλασικη μουσικη ειναι συνυφασμενη με σοβαροτητα,μπορει και στρυφνοτητα,ισως και πενθος(..καθε μεγαλη παρασκευη το ραδιοφωνο μετατρεπεται σε "τριτο προγραμμα"...)
για μενα ειναι η μουσικη με την οποια μεγαλωσα.τα πληκτρα,οι απειροι συνδυασμοι και αυτοσχεδιασμοι μελωδιων πανω τους,ηταν το αγαπημενο μου παιδικο παιχνιδι.
υπηρχαν καποιοι ωστοσο που με θεωρουσαν καταπιεσμενη και υπακουη,(στοιχεια υποτακτικοτητας μποθ)επειδη κατα τη γνωμη τους "δεν ζουσα οπως επρεπε την παιδικη μου ηλικια"..για μενα ομως αυτη η "καταπιεση" της λεπτομερους ενασχολησης,του απολυτου δοσιματος στη ψυχη του συνθετη,ηταν και ειναι απελευθερωση.
οι γονεις μου,αρκετες φορες με απετρεπαν απο το να "κολλαω"τοσες ωρες στο πιανο,αλλα αυτο σταματησε σταδιακα οσο μεγαλωνα κι εβλεπαν ποσο χαρουμενη με εκανε αυτη η ενασχοληση(ενω παραλληλα αποδεχθηκαν πως παντα ο,τι και να λεγανε εκανα στο τελος το δικο μου..)
κι ενω ολα προχωρουσαν φυσιολογικα με το διπλωμα στα 17,η οικονομικη κριση που συνεπεσε με τα λυκειακα μου χρονια,με εκανε να μοιρασω το επαγγελματικο μου ενδιαφερον αναμεσα στην αρχιτεκτονικη σχολη και τα μαθηματα πιανου σε σπανιως ενδιαφερουσες περιπτωσεις μικρων μαθητων....
βανιλοκαταστατους..
 

 

...Καλά, όλοι Εxecutives και General Managers και μορφωμένοι είστε?
Κάνας λούμπεν προλετάριος δεν υπάρχει να πούμε τα δικά μας;