Επίπεδα παράδοσης Ελέγχου και αντίστοιχοι τύποι BDSM σχέσεων

Ξεκαθαριζω, η υπογραμμιση δικη μου.

Οταν καποιος λεει "εχω δει", αναφερεται προφανως σε αυτοπτη μαρτυρια.
Τι νοημα εχει να πει "εχω δει" αν δεν το εχει δει πραγματικα ο ιδιος/η ιδια.
Τι, θα ειναι κατα φαντασια... ή ψευδομαρτυρας ????

Αληθεια, σε ποια χωρα μπορει να δει καποιος ειδικα το Νο. 5, absolute ownership
Τι θα ελεγε π.χ. ενας δικηγορος περι αυτου ?
Τι ακριβως εννοει absolute ownership.

Παω να παρω την ταινια Ben Hur. Εχει πολυ absolute ownership εκει.
Και χαλκαδες, μαστιγωματα, βασανιστηρια, μπουντρουμια και πολλα τετοια.
Φτιαχτηκα.

 

Στο σημείο που λες, ότι η μαρτυρία έχει ισχύ μόνο αν αφορά γεγονότα των οποίων έχουμε ιδία αντίληψη ( δηλαδή ήμασταν παρόντες, όταν διαδραματίστηκε ένα συμβάν ), έχεις δίκιο.
Τα "κάποιος/α μου είπε ότι", "πιστεύω ότι", "απ' την πορεία κάποιων γεγονότων συμπεραίνω ότι", δεν λαμβάνονται καν υπ' όψιν ως μαρτυρία.
Αυτά περί μαρτυρίας γενικότερα, ειδικότερα δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα γραφόμενα του νηματοθέτη. Ούτε τον γνωρίζω, ούτε στο κεφάλι του μπορώ να μπω και δεν βλέπω καν, τι θ' αποκόμιζα αμφισβητώντας τον.

Δεύτερον, absolute ownership απλά δεν υπάρχει ή μάλλον η ιδιοκτησία ανθρώπων απαγορεύεται ( άλλη μια φορά που γίνομαι ο "ξενέρας της παρέας" ). Αν μιλάμε για "absolute ownership" ( δηλαδή bdsmική ), το θέμα αλλάζει μέχρι ενός σημείου.
Τεσπα, αν σ' αυτό το σημείο κάνω λάθος ή κάποιος/α θεωρεί, ότι παραπληροφορώ με κάποιον τρόπο. Υπάρχουν εδώ άτομα που ανήκουν στον νομικό κλάδο. Ας με διορθώσουν.
Αν και δεν χρειάζονται νομικές γνώσεις, για να γνωρίζει κάποιος/α ότι η αληθινή/κυριολεκτική σκλαβιά απαγορεύεται. Κι εδώ σταματώ, γιατί αν το "πιάσω" και τελειωμό δεν θα έχω και βαρετός θα γίνω ( για μένα σίγουρα ).

Τρίτον, θεωρητικά στο BDSM ο έλεγχος παραδίδεται πάντα και είναι αιρετός ανά πάσα στιγμή ( εξίσου πάντα ). Όσο και αν σε κάποιους/ες αρέσει σαν ιδέα, ότι θα μπορούσε να επιβληθεί, μάλλον δεν ισχύει.
Εκτός κι αν ξεφύγουμε απ' τα bdsmικά "δρομάκια" ( καθώς κι εκείνα της κοινής λογικής ) και εισχωρήσουμε σε κείνα των παραβατικών συμπεριφορών.

Του λόγου τ' αληθές ( κι επειδή μου αρέσει συχνά πυκνά να κυριολεκτώ, όταν "ακουμπώ" κάποια θέματα ). Τον ακόλουθο ορισμό, τον πήρα απ' εδώ : https://el.wiktionary.org/wiki/επιβάλλω

Επιβάλλω: Κάνω πραγματικότητα κάτι χρησιμοποιώντας τη βία ή τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκομαι, αναγκάζω κάποιον άλλον να πράξει σύμφωνα με τις δικές μου επιθυμίες.

* Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση σχετικά με το ποια θέση θα είχε ο εξαναγκασμός στο BDSM. Και σαν εξαναγκασμό εννοώ τον πραγματικό και όχι κάτι που είθισται να ονομάζεται "Forced".

Y.Γ.

Αλήθεια ενδιαφέρον νήμα από κάθε άποψη, αν μη τι άλλο για το πως αντιλαμβάνονται οι άλλοι/ες κάποια πράγματα, καθώς και τα πως τα βίωσαν/βιώνουν.

 

με ξενερωσες ...

πανω που ημουν ετοιμος να φορεσω τον σιδερενο χαλκα στην σκλαβα μου
και να την παω για καφε,
διπλα στην Αρχαια Αγορα...

Περιμενω πως και πως να παει Δευτερα,
να ανοιξει η Αγορα,
να πουλησω την άλλη σκλαβα,
που την βαρεθηκα.

 

@MasterJp θυμάμαι καλά, αλλά καλά κάνατε και επισημάνατε, αν μη τι άλλο γιατί δεν μου αρέσει, να βγάζω την "ουρά" μου απ' έξω. Απλά, τι θ' άρεσε σε μένα, τι θα έκανα κάποιες φορές, δεν σημαίνει ότι είναι κανόνας ή ότι δεν θα έπρεπε να το "μπλοκάρω" μετά απ' ένα σημείο. Πόσο μάλλον αν δεν θα ήθελα την παραμικρή πιθανότητα κάποιων αρνητικών - κυρίως για μένα - συνεπειών. Κι επειδή θυμάμαι αρκετά καλά τα posts που αναφέρετε - για να είμαστε τελείως "ξεκάθαροι" και να μην δημιουργούμε ομιχλώδεις εντυπώσεις -, αναφέρονταν ναι, στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας. Αλλά δεν έκαναν την παραμικρή νύξη στην δουλεία ή στην εθελοδουλία και το γράφω απλά for the record. Εν κατακλείδι, αν ενθυμούμαι, οι δυο ήταν αποφάσεις δικαστηρίων του Ηνωμένου Βασιλείου και του Βελγίου και η άλλη του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τ' ανθρώπινα δικαιώματα. Οι οποίες θα βρίσκονταν σε αρκετά σημεία σε διαφωνία, τουλάχιστον ως προς το διατακτικό τους μέρος. Από κει και πέρα τι θα ίσχυε ( σίγουρα στην Ευρώπη και όχι μόνο ) αναφορικά με την δουλεία μέχρι και σήμερα. Είμαι σίγουρος, ότι σας είναι γνωστό. Σε κάθε περίπτωση - και δίχως καμία διάθεση να σας κομίσω υποκριτική γλαύκα -, όλο το νήμα σας ( συμπεριλαμβανομένων των παρεμβάσεων των συμφορουμιτών ) έχει πολλά ενδιαφέροντα περάσματα και αρκετή τροφή για σκέψη. Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία και τον διάλογο, εύχομαι να μην την καταχράστηκα. Καλή σας συνέχεια.  

 

Επειδή, κατά που ' πε κι ο Νικόλας, "τα λόγια μοναχά μας απομείναν κι οι θεωρίες, στη πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί", ας μιλήσουμε επί πραγματικού. Ευτυχώς μειοψηφικού, αλλά σε κάθε περίπτωση πραγματικού.
Κάποιοι από εμάς, άλλως λιγότερο και άλλοι περισσότερο, γνωρίζουν την ιστορία. Για τους λοιπούς θα δώσω όσο περισσότερα γεγονότα δύναμαι, καθώς υπάρχουν όρια που με δεσμεύουν.

Ζευγάρι, με διακριτούς ρόλους Κ/υ, κρατά επί μια διετία στο σπίτι του σ. σε πραγματικές συνθήκες σκλαβιάς. Και εξηγώ. Η σ. ζει σιδηροδέσμια μέσα στο σπίτι τους, δεν βγαίνει καθόλου εκτός, αποτελεί μέρος των ερωτικών σκηνών του ζευγαριού ως toy, αλλά και εκδίδεται από αυτούς σε session με οριακά όρια, αν όχι no limit. Μάλιστα, υπάρχει και σχετική αγγελία που δημοσιεύεται σε περιοδικό που τότε κυκλοφορούσε.
Κρίσιμο στοιχείο του πραγματικού προς διαμόρφωση κρίσης. Το σπίτι που κρατείτο η σ. ήταν μονοκατοικία, βρισκόταν σε σχετικά κεντρικό χώρο, σε γειτονιά με τα σπίτια κολλημένα το ένα στο άλλο και με απόσταση των απέναντι σπιτιών όχι μεγαλύτερη των 3 μέτρων. Το δωμάτιο που κρατείτο βρισκόταν στην πρόσοψη του σπιτιού, ενώ η αλυσίδα που ξεκινούσε από τη βάση του κρεββατιού και κατέληγε στον αστράγαλο της είχε αρκετό μήκος ώστε να μπορεί να φθάσει στο παράθυρο, το οποίο έβλεπε στο δρόμο. Επίσης δεδομένο ότι δεν γινόταν χρήση κατασταλτικών ουσιών, αλλά και ότι τουλάχιστον μέχρι την έναρξη της σκλαβιάς της, ζούσε μια μάλλον φυσιολογική ζωή.

Ερώτημα 1ο : Η σ. είχε όλη τη δυνατότητα, ανά πάσα στιγμή της "κράτησής" της, να ανοίξει ή, στη χειρότερη περίπτωση, σπάσει το παράθυρο του δωματίου που κρατείτο και να ζητήσει βοήθεια, με απόλυτο δεδομένο ότι εάν το έπραττε, θα "απελευθερωνόταν". Καθώς λοιπόν είναι βέβαιο ότι δεν τελούσε υπό την επήρεια ουσιών που κατέστειλαν τις αντιδράσεις της και, τουλάχιστον ως ένα χρονικό σημείο, δεν είχε ψυχοπαθολογικά προβλήματα που να την αποτρέπουν να το πράξει, μπορεί κάποιος να βρει/προτείνει άλλον λόγο που να εξηγεί την διάρκεια της σκλαβιάς της για 2 σχεδόν χρόνια, πλην της συνειδητά απόλυτης παράδοσης του ελέγχου?

Η σ. δολοφονείται από έναν από τους δύο του ζευγαριού που την κρατούσε. Δεν έχει διαλευκανθεί με βεβαιότητα από ποιον, σίγουρα όμως και οι δύο ήταν παρόντες τη στιγμή της δολοφονίας, επίσης δε η πράξη δεν ήταν προμελετημένη, αλλά έγινε πάνω σε ένταση της στιγμής.
Το σώμα της τεμαχίζεται, καίγεται στο τζάκι του σπιτιού και στη συνέχεια τα οστά της κρατούνται από το ζευγάρι για χρόνο άνω της 5ετίας, με αποτέλεσμα όταν γίνεται συμπτωματικά έρευνα στην οικία τους για παντελώς άσχετη αιτία, να βρεθούν και να τους καταλογισθούν οι ποινικές ευθύνες.
Στις απολογίες τους, στην εύλογη ερώτηση γιατί κράτησαν τόσα χρόνια τα οστά, αφού εάν στη διάρκεια της 5ετίας τα εξαφάνιζαν τμηματικά, δεν θα υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο της πράξης τους, το μεν Κ. μέλος απάντησε "από σεβασμό στη μνήμη της", το δε υ "ως τρόπαιο".
Ερώτημα 2ο : Η διαφοροποίηση στις απαντήσεις, υπό την αίρεση ότι δεν έγκειται σε διαφορετικές υπερασπιστικές στρατηγικές, πώς εξηγείται? Δεν θα ήταν πιο λογικό να είναι αντεστραμμένη?

Κυράδες μου και Κύριοι και λατρεμμένες υ. και σ. , όποιος νομίζει ότι μπορεί με ευκολία να διακρίνει και να διατηρήσει το όριο της συναίνεσης και της νομιμότητας όταν χώνεται μέσα στο χώρο της ηδονιστικής, παρασκηνιακής σφαίρας των ασύμμετρων σχέσεων, στηριγμένος στη λογική του, καλό θα είναι να προσέξει πολύ, ...... μα πάρα πολύ.

 

Η ντόπα δεν είναι μόνον χημική, φαρμακοτεχνική, είναι και ψυχολογική.Και θεωρώ την τελευταία πολύ πιο ισχυρό της πρώτης.
Ο φόβος π.χ. του τι θα συμβεί αν δεν με ακούσουν πρώτα οι γείτονες αλλά οι απαγωγείς μου, είναι ένα παράδειγμα.
Επίσης, ακόμη και αν ζούσε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, δεν πρέπει να λησμονούμε πως σε τέτοιες συνθήκες που βρέθηκε, η πραγματικότητα μπορεί να γίνει distorted πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα. Εδώ λέμε για sub-domspace σε μια συνεύρεση λίγων ωρών, υπό ομηρεία δεν μπορεί να παραμορφωθεί η αντίληψή μας περί πραγματικότητας;

 

Πάντα, από τις απαρχές της σκλαβιάς, ο φόνος ήταν όριο όσον αφορά την ανθρώπινη ιδιοκτησία. Στη Ρώμη, που ο δούλος ήταν res, ο ιδιοκτήτης του δεν μπορούσε να τον σκοτώσει χωρίς να μπορεί να επικαλεστεί έναν πολύ σοβαρό λόγο αλλά και πάλι γινόταν ανυπόληπτο πρόσωπο, ένας ιδιοκτήτης που σκότωνε.

 

@gaby : καλή μου, στο πραγματικό θριλεράκι, ο φόνος, όσο και εάν αυτό ακούγεται οξύμωρο ή/και ασεβές, είναι δευτερεύον γεγονός, διότι, ως ανέφερα, ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας έκρηξης, όχι ιδιαίτερα απίθανης να συμβεί στον οιονδήποτε και σίγουρα όχι μια προσχεδιασμένη/προμελετημένη πράξη.
Αφηγούμενος, κατά το μέτρο του εφικτού, την ιστορία, θέλω να δείξω ότι επί πραγματικού το bdsmικό "παιχνίδι" του ελέγχου, είναι όντως μια άσκηση ακροβατικής ισορροπίας στο χείλος του γκρεμού, ενίοτε δε της αβύσσου, για άπαντες τους συμμετέχοντες, όποιον ρόλο κι αν ενσαρκώνουν.
Την γοητεία της αβύσσου και του άλματος, δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει.
Την δυνατότητα όμως την ισορρόπησης, λίγοι την έχουν.
Ακόμα λιγότεροι, έχουν τη δυνατότητα του συνειδητού άλματος και της επιβίωσης αυτού.

 

Θυμάμαι ακόμα το περιοδικό, μού φαίνεται και την ίδια την αγγελία, συγκαλυμένη και απροκάλυπτη για τους παροικούντες, μαζί και ταυτοχρόνως...
Σκότωνα την ώρα μου όταν περνούσα από το πιεστήριο, πάντα υπήρχαν καμιά ντουζίνα που γυρνοβολούσαν δώθε - κείθε...
Και όποτε πήγαινα σε κανά ταχυδρομείο και είχε ουρά χιλιόμετρα, είχα χόμπι να εντοπίζω πιθανούς αναγνώστες του/ενοικιαστές θυρίδων, σαν νάχα εντοπίσει καμιά ντουζίνα.
Τότε το internet ήταν στα σπάργανα διεθνώς, τα μόντεμ 28άρια αν θυμάμαι καλά και σκούζανε θανάτου, κινητό είχαν καμιά δεκαριά χιλιάδες άτομα σε όλη την Ελλάδα.
Αναγκαστικά η επικοινωνία γίνονταν με ανταλλαγή επιστολών μέσω θυρίδων. Ελάχιστα κείμενα των αγγελιών ήταν "σοβαρά", οι φωτογραφίες ελάχιστες και υπήρχαν δεκάδες κακογραμένες αγγελίες μούφα από τους δημιουργούς του έντυπου για να λειτουργήσουν ως κράχτες. Σε 3 μήνες το εντυπάκιον με λιγότερο από 100 σελίδες πουλούσε 70-80.000 αντίτυπα.
Δεν μου χρησίμευσε ποτέ ως μέσον, εκ των πολύ υστέρων έμαθα πως "χτίστηκαν" ...καριέρες με δαύτο.