Επαναφορά από release.

Είχα ζητήσει release ενόψει ενός session στο οποίο πίστεψα πως σίγουρα θα πέθαινα. Σύριγγες για πρώτη φορά, άπειρες σύριγγες, φυσιολογικός ορός ένα λίτρο και άλλα διάφορα. Δεν άντεχα τον άπειρο φόβο που με είχε κατακλύσει, ήμουν απολύτως εκτός εαυτού. Είχα προσπαθήσει επί ώρες, θυμάμαι, να κάνω τον Κύριο να μου φερθεί άσκημα, δεν είχε τσιμπήσει. Ζήτησα release. Μου είπε, "μένει αυτό το όριο να ξεπεράσεις, υποφέρω κι εγώ μαζί σου όσο το παλεύεις, θέλεις να μείνεις να το παλέψουμε μαζί;" Δεν ήθελα, με αποδέσμευσε δίνοντάς μου οδηγίες για τις επόμενες ανάσες, τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μέρες. Μετά ήμουν μόνη μου.

Για ένα δεκαπενθήμερο περίπου ένιωθα τόση ανακούφιση, όπως μετά από ένα κατούρημα που είχε αργήσει για ώρες. Ήταν σα να κατουράω ακατάπαυστα και να το χαίρομαι επί ένα δεκαπενθήμερο. Μετά σκέφτηκα τι είχα κάνει. Μετά με χτύπησαν οι ενοχές. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου που είχα φαντασιώσεις βιασμού. Μετά δεν ήξερα τι να κάνω. Ρώτησα έναν φίλο Κυρίαρχο, "μπορείς να γυρίσεις πίσω, αλλά να ξέρεις πως έτσι όλοι οι πήχεις θα ανέβουν και εκεί π.χ. που έτρωγες 100 τώρα θα είναι 200 το λιγότερο" μου είπε. Ρώτησα μια φίλη πώς να το κάνω αν είναι να γυρίσω "τώρα θα παρακαλέσεις" μου είπε. Ρώτησα μια άλλη φίλη "ήρθε η ώρα για το άλμα πίστης" μου είπε "μα δεν τολμώ ούτε να Του μιλήσω" της απαντώ. "Θα είμαι εδώ όλη νύχτα για ό,τι χρειαστείς, κάνε αυτό που πρέπει." Και ήταν εκεί όλη νύχτα και έκανα αυτό που έπρεπε και μετά όλα ήταν ίδια και τίποτα δεν ήταν ίδιο.

Υπήρχαν πράγματα να ειπωθούν ακόμα, αυτή ήταν όλη η ιστορία. Όταν έπαψαν να υπάρχουν πράγματα να ειπωθούν ήρθε η ώρα, όχι μόνο του release, αλλά και του "Αντίο".

 

Ζήτησα μια φορά release. Ήμουν εντελώς φρέσκια και τρόμαξα....και βγηκε μόνο του, σχεδόν ασυγκρατητο, αντιδραστικό. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, να μην ξανακούσω για bdsm και με τίποτα να μην αναγκαστω να αντεξω, όλη εκείνη την οδύνη που κουβαλουσαν οι απαραίτητες αλλαγές που χρειαζόταν να κάνω.
Σχεδόν αμέσως το μετάνιωσα.
Χρειαστηκαν μήνες ικεσιών για να με ξαναπάρει πίσω και τότε Τον ικετεψα να μην με αφήσει να το ξαναβάλω στα πόδια. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν θα πω πως ποτέ δεν μου ξαναπέρασε από το μυαλό, αλλά πλέον ήμουν ασφαλής απο τον εαυτό μου, μια και παράδωσα το δικαίωμα του release στον Κύριο.

Θα πω, πως δεν πιστευω σε συνταγες. Η κάθε σχέση είναι ξεχωριστη, όπως ξεχωριστά είναι βασει βιωματων, ψυχοσύνθεσης, νόησης, αντίληψης κ.τ.λ. τα ατομα που τις απαρτιζουν.
Τα δόγματα και τα στεγανά είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος, κατά την γνώμη μου, να μην επιτρέψεις σε μια σχέση να μετεξελιχθεί σε όλα όσα θα μπορούσε.

 

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ το θέμα αν και πολύ ενδιαφέρον  
Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε.
Σαν άνθρωπος πολύ δύσκολα "σπάω" σχέσεις, οποιασδήποτε μορφής. Περνάει (ίσως και απελπιστικά) πολύς πολύς χρόνος και σκέψεις από την πλευρά μου για να πω ότι φεύγω από μια σχέση, ότι την τελειώνω. Εξαντλώ κάθε μα κάθε περιθώριο. Κι εμένα μαζί ενίοτε  
Κι έτσι το μόνον που μου έχει τύχει είναι να πω "έπρεπε να έχω φύγει πολύ νωρίτερα από εκεί" και ποτέ το "θέλω να επιστρέψω".
Τις φορές που ζήτησα να φύγω λοιπόν ήταν απολύτως αμετάκλητο μέσα μου  

 

Η απάντησή μου είναι: Δύσκολα, αλλά εξαρτάται από τον άνθρωπο και τις συνθήκες.
Κάτω από ποιες συνθήκες φεύγει κάποια/ος από τη σχέση? Για να σκεφτεί, να επανεξετάσει, να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες του με βάση νέα δεδομένα? Ή μήπως έχει επέλθει ρήξη? Αν φύγει με την αιτιολογία "δε μου κάνεις/δε σου κάνω", τότε είναι οριστικό.

Σε κάθε περίπτωση, παίζει ρόλο ο τρόπος που θα ζητήσει επανένωση, ο λόγος και η αξιοπιστία του αιτούντος. Εάν ο έτερος, για τους δικούς του λόγους, αποδεχτεί το αίτημα, δεν έχει νόημα -κατά την άποψή μου- η τιμωρία με τη μορφή "σε δέχομαι πίσω, αλλά σε υποδεέστερη θέση". Ή εμπιστεύεται τον αιτούντα και τον αποκαθιστά πλήρως, ή όχι και του λέει "λυπάμαι, έχασες"...

 

Πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες, τόσο στη vanilla, όσο και στη Κ πλευρές της ζωής μου. Μία φορά έδωσα τρίτη ευκαιρία και το μετάνιωσα.