Επιβράβευση, δοτικότητα και πιθανολογούμενο ασυμβίβαστο της τελευταίας με την ασυμμετρία.

Εντάξει μ' έστειλες με την Sicilia. Αδερφικός φίλος Catanese και πρώην Palermitana, απίθανο μέρος όλη.

Ως προς την παντελή έλλειψη εγωισμού, με κάθε σεβασμό στην γνώμη τόσο την δική σου, όσο και της @Janine .
Αυτό που λέτε σε μένα μοιάζει με τον Parsifal αφού ύψωσε το Ιερό Δισκοπότηρο, όχι σε Κ.
Μακάρι να υπάρχουν και τέτοιοι Κυρίαρχοι, αλλά μου φαντάζουν μυθικά πλάσματα.
Κάποιος που δεν έχει καθόλου εγωισμό.
Έχει αποδυθεί κάθε επιθυμίας.
Άρα και να κυριαρχήσει σε κάποια, δεν θα τον ενδιέφερε καθόλου.

Γνώμη πάντα  

 

Είναι αυτό που φαίνεται σαν εγωισμός στην πρώτη ανάγνωση, ενώ μπορεί και να μην είναι...
Το να ξέρει τι κάνει, που πατά και που βρίσκεται, το να ακούει, αλλά να μην ενστερνίζεται απαραίτητα, το να έχει τον δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τα πράγματα μέσα από το προσωπικό του πρίσμα...
Άλλο είναι να είναι ''τσιγκούνης'' κι άλλο να είναι ''φειδωλός''...
Αυτό μπορεί τον κάνει και πιο ''νόστιμο'' με την έννοια την ετυμολογική...Να δημιουργεί δηλαδή αέναα την επιθυμία στο υ του να επανέρχεται, να επιζητά την επιστροφή και την παρουσία του...
Ουκ εν τω πολλώ το ευ, -αρχαιολαγνίζω τελευταία, το ξέρω-... 
Επίσης άλλο είναι να είναι δοτικός κι άλλο να είναι αμετροεπής...
Το παν μέτρον άριστον, όσο δύσκολο και να ναι, μάλλον είναι το κλειδί. Να μην χάνεται η έννοια της Κυριαρχίας, να μην γίνεται a la carte, σύμφωνα με τις επιθυμίες του υ, τύπου ''Κυρίαρχο θέλω, τώρα τον θέλω και μάλιστα έτσι όπως τον θέλω''...
Το θέμα είναι να γεννά την επιθυμία για αυτό που είναι ο ίδιος και όχι να μετατρέπεται στο αντικείμενο της επιθυμίας του υ...
Εμένα μου αρέσει η πληθωρικότητα, σε όλα, αλλά αν με ρωτήσετε, αν αυτό είναι καλό για έναν Κυρίαρχο, κι αν βοηθά την ασυμμετρία, θα σας πω πως όχι...
Ο Κυρίαρχος πρέπει να είναι σε θέση να ξεχωρίζει τις στιγμές, να δοσολογεί, και όχι να ανταλλάσσει την Κυριαρχία του με παροχές, εν είδει δοτικότητας...
Αυτές είναι οι πρώτες μου σκέψεις, διαβάζοντας τον προβληματισμό κι αυτά που γράψατε, ελπίζω να μην κυνηγάμε μονόκερους...

 

Επιτρέπεται? Στο μυαλό του ο Κ έχει πρωτίστως την ικανοποίηση του.
Φιλτράροντας την όμως με τις αναγκαίες δικλείδες που θ' αφορούσαν την ασφάλεια της υ του.
Ως προς το είδος Κ που αναφέρατε, ξανά αν μου επιτρέπεται.
- Γιατί δεν παύει να είναι μέρος της προσωπικής σας διαδρομής.-
Κατ' εμέ ήταν ηλ....ς και όχι εγωιστής.
Είναι λογικό κι επόμενο, ότι αν βρεις ένα πλούσιο χωράφι.
Αν του ορμήσεις σαν το σμήνος από ακρίδες, να το τσακίσεις και να μην ξαναφυτρώσει τίποτε εκεί για σένα.
Εκτός και το μόνο που σε νοιάζει, είναι τ' ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει το μαστίγιο μας.
Αλλά κάποτε και τα "χωράφια" τελειώνουν, αν τα κατασπαράζεις μονάχα.
Και δεν σπέρνεις ποτέ τίποτε.  

 

Αγάπη ή έρωτα ίσως όχι, οφείλουν όμως εκατέρωθεν σεβασμό και εκτίμηση κι αυτά είναι επίσης συναισθήματα. Κατά τη δική μου άποψη και προτίμηση αν θέλετε  

Θα σας πω πού διαφωνώ, ο υ δεν αναζητά κάποιον απλά να τον υπηρετεί. Αναζητά κάποιον για τον οποίο η υπηρεσία του θα είχε ουσία. Θα είχε νόημα. Αναζητά κάποιον που θα καύλωνε και θα γούσταρε τον έλεγχό του και δεν θα τον υποβίβαζε [τον υ] σαν άνθρωπο εξ αυτού.

Ο υ είναι άνθρωπος με ανάγκες. Αυτές τις ανάγκες (κι όχι τα θέλω) επιζητά να τις έχει καλυμμένες. Αλλιώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να εμπλακεί σε μια τόσο δύσκολη σχέση όπως το D/s.

Μην μπερδεύεστε οι Κυρίαρχοι, και συγχωρήστε μου, παρακαλώ, την έκφραση. Κόσμο να υπηρετούμε μπορούμε να βρούμε πολύ. Δεν είναι αυτό που σας κάνει ξεχωριστούς για μας, ότι μας παρέχετε την ευκαιρία(!) να υπηρετήσουμε κάποιον.

 

αυτο που ειπα στο νημα "ιμαμ μαπϊλντι"  

 

Νομίζω ότι καλύτερη είναι η έκφραση "διαχείριση του εγωισμού και αυτοέλεγχος" παρά η παντελής έλλειψη εγωισμού, που πράγματι νομίζω δεν υπάρχει σε κανέναν.

Πιστεύω θα συμφωνήσει και η @lexy , τι λέτε;  

 

@Janine εκείνος/η που μειώνει εκείνη/ο που τον/την υπηρετεί, μόνο επειδή του/της πρόσφερε μια κάποια εξουσία.
Είναι απλά ηλίθιος/α ( κι εδώ το γράφω ολόκληρο ).
Αν κάποιος/α θέλει fuck machine και παρκετέζα.
Ένα κουκλάκι να λέει πάντα ναι, ας πάει σε πολυκατάστημα.
Ή ας προσλάβει οικιακή βοηθό παντώς καιρού.
Η αξία της Κυριαρχίας είναι αντανάκλαση της αξίας της υποταγής κατ' εμέ.
Αλλά πάντα με κάθε συμπάθειο και μιλώντας γενικά.
Και για μας πρέπει ο/η υ να εκτιμά την Κυριαρχία που ασκούμε πάνω του/της.
Μην νομίζει ότι είναι τόσο ευκολάκι.
Και κυρίως μην περιμένει πατέρα/μητέρα/φάρο/ψυχολόγο/αδιάβρωτο βράχο.

Την όποια ευκαιρία την παρέχει ο ένας στον άλλο.
Και πιστέψτε με, κόσμος να μας υποταχθεί, υπάρχει εξίσου πολύς.

 

Ακόμη κι έτσι, θα έρθουν στιγμές - και δεν θα είναι λίγες - που η ασφάλεια του υποτακτικού θα έχει ως προϋπόθεση ο Κυρίαρχος να διαχειριστεί τον εγωισμό του, να καταβάλλει σκέψη και προσπάθεια και να ξεβολευτεί.

Για τα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε να μην σχολιάσω περαιτέρω, αρκετά είπα χάριν της συζητήσεως  

 

Δεν διαφωνούμε, παρά ταύτα θα εκπλαγείτε ως προς το πόσοι το βλέπουν έτσι επί του πρακτέου, δυστυχώς... Η υποταγή δεν σημαίνει μειωμένη αξία, η Κυριαρχία δεν σημαίνει υποτίμηση του υ. Προσωπική άποψη πάντα.  

 

Αυτό θα το έλεγα απλά σύνεση, χαρακτηριστικό νοήμων ανθρώπου.
Πόσο μάλλον κάποιου που θα είχε μια κάποια εξουσία στα χέρια του.
Και δεν ηθικολογώ, όντας ανήθικος.
Αν μη τι άλλο το ν'αποφύγει "βλαβερές" για την υ πράξεις, θα ήταν και για δικό του καλό.
Ο εγωισμός δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια της μωρίας.
Ως προς τα υπόλοιπα, σας ζητώ συγνώμη αν πλάτειασα  

 

Εμένα τουλάχιστον με καλύψατε εδώ.  

 

Καλά τα λες, ωστόσο να σημειώσω σ΄αυτό το σημείο, ότι η κατ΄ουσίαν διαχείριση των προβλημάτων και των κρίσεων, δεν πρέπει να γίνεται εν θερμώ, αλλά μάλλον εν ψυχρώ, με διατήρηση ψυχραιμίας και ορθής σκέψης, κάτι που και πάλι, για μένα είναι δουλειά του Κυριάρχου...
Να ξεβολευτεί, γιατί να μην ξεβολευτεί, άλλωστε ενέχεται στην ασυμμετρία το ξεβόλεμα, απλά μπορεί αυτό να γίνει χωρίς να αρέσει απαραίτητα στο υ η τελική απόφαση, η αντίδραση, ή η διαδικασία.
Ωστόσο όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος...
Αν καταφέρει αποτελεσματικά να διαχειριστεί την ''στιγμή'', τότε όλα μέλι-γάλα, n'est-ce pas?