Επιζητώ την κοινωνική αποδοχή εκμεταλλευόμενος την μάσκα του ηνίοχου…

Η Κυριαρχικοτητα αφορα οπως εχω αναφερει τον Κυριαρχο και την υποτακτικη. Συνεπως οταν ο Κυριαρχος της εν λογω υποτακτικης αναφερεται σε οποιαδηποτε αλλα ατομα πλην της υποτακτικης, η Κυριαρχικη συμπεριφορα δεν υπαρχει λογος να υφισταται. Με τον ορο Κυριαρχικη συμπεριφορα εννοω προφανως αυτην που επιδιωκει την επιβολη του εν λογω ατομου στους αλλους με την μορφη υπεροχης στην γνώμη του εναντι των αλλων , η ακομα και τον εξαναγκασμο των αλλων σε ταυτιση με τις δικες του αποψεις και επιθυμιες. Η εν λογω συμπεριφορα μπορει να ειναι κατανοητη η ακομα και θεμιτη για την υποτακτικη του αλλα το λιγοτερο κακογουστη οσο και ενοχλητικη για τους υπολοιπους, οταν απευθυνεται σε αυτους.Δηλαδη καποιοι ξεχνιουνται και φερονται με σχεδον τον ιδιο τροπο και οταν μιλανε σε αλλα ατομα. Θελω να πιστευω οτι απλως ξεχνιουνται , λογω κεκτημενης ταχυτητας, γιατι σε αντιθετη περιπτωση.....

 

Απλώς no comments, ίσως ένα απ'τα συμαντικότερα posts. Εύγε φίλε Μου, είθε να στοχεύεις πάντα σ'αυτά τα σημεία!

 

Ευχαριστώ για την απάντηση, ξεκαθάρισε πως αυτό που εσύ ερμηνεύεις ως κυριαρχική συμπεριφορά δεν συμφωνεί με τους δικούς μου ορισμούς.

Για μένα η οποιαδήποτε συμπεριφορά είναι συνεχόμενη και στην ουσία της πάντα σταθερή ανεξάρτητα με το ποιον έχουμε απέναντι μας, μια και είναι προϊόν της ψυχοσύνθεσης και χαρακτήρα μας. Δεν αλλάζει και δεν διαφοροποιείται ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντι μας, εκτός κι αν σαν χαμαιλέοντες αλλάζουμε χρώματα για να «δέσουμε» σ΄ ένα περιβάλλον.
Αυτό που περιγράφεις, κι αυτό που περιέγραψε ο Ηλίας δεν είναι κυριαρχική συμπεριφορά αλλά συμπεριφορά κομπλεξικού. Είναι ωστόσο γεγονός πως αρκετοί νέο-αφιχθέντες στο χώρο κυρίαρχοι, περνάνε μια περίοδο που την ονομάζω, το μεθύσι της εξουσίας, αλλά συνήθως δεν διαρκεί πολύ.  

Πιστεύω είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα τι θεωρούμε κυριαρχική συμπεριφορά, αλλά κάπως άσχετο με το παρόν νήμα και δεν θυμάμαι αν έχουμε αρχίσει να το συζητάμε κάπου αλλού.

 

Ανεμάκι μου   , δεν έδωσα το δικό μου στίγμα περί κυριαρχικής συμπεριφοράς . Αυτό που περιγράφω είναι αυτό που βλέπω και με ενοχλεί και που το χαρακτηρίζω ως πνευματική έκπτωση και ως μάσκα (στον τίτλο) . Αν θέλεις μπορείς να ξεκινήσεις ένα νέο θέμα για το τί ορίζουμε ως κυριαρχική συμπεριφορά , αν και νιώθω ότι ίσως και εδώ έχει σχέση με το θέμα .
Τώρα ...
Αρχική Δημοσίευση από DeSade
Η Κυριαρχικοτητα αφορα οπως εχω αναφερει τον Κυριαρχο και την υποτακτικη. Συνεπως οταν ο Κυριαρχος της εν λογω υποτακτικης αναφερεται σε οποιαδηποτε αλλα ατομα πλην της υποτακτικης, η Κυριαρχικη συμπεριφορα δεν υπαρχει λογος να υφισταται.
Συμφωνώ ότι όταν άνοιγα το θέμα μιλούσα για αυτήν την έκφραση Κυριαρχίας

Με τον ορο Κυριαρχικη συμπεριφορα εννοω προφανως αυτην που επιδιωκει την επιβολη του εν λογω ατομου στους αλλους με την μορφη υπεροχης στην γνώμη του εναντι των αλλων , η ακομα και τον εξαναγκασμο των αλλων σε ταυτιση με τις δικες του αποψεις και επιθυμιες.

Όταν αντιπαραθέτει όμως μία άποψη , ένας και από τους ευσεβείς πόθους κάποιου δεν είναι και το να την ενστερνιστούν οι άλλοι ; Αυτό είναι κυριαρχική συμπεριφορά ;
Η εν λογω συμπεριφορα μπορει να ειναι κατανοητη η ακομα και θεμιτη για την υποτακτικη του αλλα το λιγοτερο κακογουστη οσο και ενοχλητικη για τους υπολοιπους, οταν απευθυνεται σε αυτους.Δηλαδη καποιοι ξεχνιουνται και φερονται με σχεδον τον ιδιο τροπο και οταν μιλανε σε αλλα ατομα. Θελω να πιστευω οτι απλως ξεχνιουνται , λογω κεκτημενης ταχυτητας, γιατι σε αντιθετη περιπτωση.....

Συμφωνώ ότι όταν κάποιος νομίζει ότι το να συμπεριφέρεται στους υπόλοιπους λες και είναι οι υποτακτικοί του , τότε είναι το λιγότερο προκλητικοί .

Και συνεχίζουμε το πηγάδι είναι βαθύ ...

 

Αρχίζει να γίνεται διασκεδαστική η εμμονή προβολής του περιορισμού της κυριαρχικής συμπεριφοράς στα στενά όρια του boudoir. Καίτοι κατανοώ τους θιασώτες της αυτής θεωρίας, ελάχιστα συμπάσχω για την απόκλιση της από την (σκληρή) πραγματικότητα. Ο κυρίαρχος είναι σε κάθε έκφανση της ζωής ντου, αρέσει δεν αρέσει σας.

ΥΓ: Και για να μην αφήσω περιθώριο διαστρέβλωσης, η χυδαία αγένεια που χαρακτηρίζει τους νεοέλληνες, πόρω απέχει από κυριαρχική συμπεριφορά. Λυπάμαι που χρειάζεται να εξηγώ τα αυτονόητα μα προφανώς αρκετοί αγνοείτε είντα λογάται κυριαρχία εκτός του bdsm χώρου.

 

Εδώ με καλύπτεις Περήφανε . Για αυτό είπα προκλητικοί , γιατί αν μπορούν και γεμίζουν αυτή τους την συμπεριφορά (σπάνιο φαινόμενο όμως ) και δεν είναι μία φθηνή καρικατούρα , τότε το σεβασμό μου κερδίζουν...

 

Πολυ ενδιαφερον το θεμα Ηλια.
Θα θελα να βαλω και μια αλλη διασταση που εχει να κανει εν ολιγης με τους λογους που οδηγουν καποιον στη επιλογη ενος ρολου. Μια πολλη καλη ατακα που εχω διαβασει ελεγε οτι "δεν υπαρχει μαυρο και ασπρο, ολα στο κοσμο μας ειναι γκρι!"
Κατ αρχας στο χωρο υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που το SM το βλεπουν ως ενα ακομα ερωτικο "παιχνιδι" που πρεπει να εχουν στη φαρετρα των εμπειριων τους. Συνηθως οταν γευτουν μια εμπειρια φευγουν. Οσοι μεινουν νιωθουν οτι εχουν χτυπησει μια "φλεβα" τους και το εξερευνουν. Ετσι εξηγουνται και οι παραπεοντες συμπεριφορες του τυπου ειμαι Master αλλα αν βρω και καμμια Αφεντρα συνεχιζω. Η Γυναικες πιστευω καταλαβαινουν πιο γρηγορα αν τους εκφραζει το "παιχνιδι" ή οχι. Αν μεινουν ψαχνονται εντονα και καταληγουν πιο "εγκεφαλικα" στο ρολο που τις εκπροσωπει. Εξαιρουνται εκεινες που απλα ψαχνουν αντρα και πιστευουν οτι βρηκαν ενα λημερη πεινασμενων. Και ειναι πολλες πραγματικα. Η καθε μια για δικους της λογους διαλεγει ενα ρολο.
Υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που εχουν την αναγκη να ανηκουν σε μια ομαδα, οποια και αν ειναι αναλογα με τη προσωπικοτητα τους, την ηθικη τους. Η αναγκη τους ειναι αυτη που καθοριζει την επιλογη της ομαδας. Αν η αναγκη τους ειναι πχ η μοναξια τους, τοτε διαλεγουν συνηθως πολιτικες, ακτιβιστηκες ή παρα αθλητικες ομαδες, θρησκευτικες κλπ. Αν η libido μπαινει στη μεση τοτε καποιοι καταληγουν και στο SM.
Γενικοτερα στην επιλογη του ρολου νομιζω οτι παιζουν πολλοι παραγοντες που ολοι εχουν μια ψυχολογικη βαση και προκυπτει απο την γενικοτερη κατασταση καποιου. πχ μια καταπιεσμενη απο το κοινωνικο της ρολο, νοικοκυρα ευκολα θα γινοταν Αφεντρα ή ενας αντρας που δεν θεωρει τον εαυτο του πετυχημενο επαγελλματικα ευκολα θα γινοταν Dom. Αναλογα και αλλοι πολλοι λογοι, για τον καθενα προσωπικοι και υποσυνηδητοι, οδηγουν στην επιλογη του "ρολου". Δεν ειναι τυχαιο οτι εξυπνες και πολυ επιτυχημενες, επαγελματικα, Γυναικες ειναι sub. Και για τους αντρες το ιδιο. Αυτοι οι ανθρωποι αναζητουν επιτελους καποιον να τους υποταξει !!
Ετσι για ολους οσους πιτευουν οτι το SM ειναι "δρομος", ειναι σιγουρο οτι θα συνατησουν πολλα σ αυτον.....τα πιο δυσκολα ειναι αυτα που εχουν να κανουν με τον ευατο τους.....

 

Ειναι θεμα ορισμου. Ειναι ευσεβης ποθος να θελει καποιος να ειναι Κυριαρχος της ζωης του υπο την εννοια του να εχει τον ελεγχο της ανεξαρτητα αν ανηκει η οχι στον χώρο του bdsm. Με μεθοδικη δουλεια και με λιγο τυχη μπορει να το καταφερερεις για μεγαλα διαστηματα. Ωστοσο ειναι καθαρα ουτοπικο να θεωρεις οτι αυτο μπορει να συμβαινει συνεχως. Ενα ξαφνικο ατυχημα η μια αρρωστα και καταλαβαινεις ποσο τρωτος εισαι.
Στην bdsm κατασταση τωρα. Μουαρεσει ο λακωνικος ορισμος του Κυριαρχικη συμπεριφορα ειναι η συμπεριφορα που εχει ως στοχο να κυριαρχησεις στον αλλο.
Αυτο ειναι θεμιτο οσον αφορα την ερωτικη σου διασταση , στην σαδομζοχιστικη σχεση σου με το συντροφο σου ,μεσα, εξω, πανω η κατω απο το boudoir σου, αλλα ως εκει.
Το να προσπαθεις σταθερα να κυριαρχεις στους αλλους ειναι ενας σιγουρος δρομος να γινεις αντιπαθητικος Το να εχεις ψευδαισθησεις υπεροχης και μονιμες επιδιωξεις επιβολης στους αλλους δειχνει κατα την αποψη μου μια μονομανια, εναν ψυχαναγκασμο που αγγιζει τα ορια της ψυχοπαθολογιας . Εκει συνανταται με την φραση Grandiose Delusion
Στην απλη καθημερινη γλωσσα εγω θα το ονομαζα απλως κακομαθημενος.
Η ζωη ομως εχει τον αμειλικτο τροπο της να διαλυει τις ψευδαισθησεις και να σε προσγειωνει αποτομα.
Σε τελικη αναλυση αν εισαι κατι εισαι για σενα και μονον. Αυτη η συνεχης προσπαθεια επιβολης αρα και επαληθευσης της ικανοτητας σου να επιβαλλεσαι στους αλλους κρυβει μια μεγαλη δοση ανασφαλειας και αγγιζει τα ορια της νευρωσης δηλαδη της αδυναμιας συνειδητου ελεγχου της επιθυμιας αυτης = κατα συνεπεια ερμαιο αυτης.
Αυτο ομως ειναι τελιως αντιφατικο, διοτι ο νευρωσικος εχει αδυναμια ελεγχου ενω ο Κυριαρχος υποτιθεται οτι ειναι η επιτομη του αυτοελεγχου την οποια εχει αναπτυξει σε μεγαλο βαθμο για να την εμπνεει και να την επιβαλει στις υποτακιτκες του.
Μηπως ετσι λοιπον ο Κυριαρχος αυταναιρειται?

 

Στο Κυριαρχία/υποταγή Ο DeSade είχε γράψει:

Με αυτή την ερμηνεία, τότε μοιάζει να είναι καθαρά θέμα ανάμεσα σε 2 άτομα, εκείνη του κυρίαρχου κι εκείνη της υποτακτικής.
Αλλά είναι η κυριαρχικότητα και η υποτακτικότητα κάτι που περιορίζεται στις προσωπικές μας σχέσεις?
Ή είναι ψυχοσυνθέσεις που εκφράζονται με κάθε δυνατό τρόπο όπως η κάθε ψυχοσύνθεση, και απλά μέσα από τις προσωπικές στενές σχέσεις παίρνει μια επιπλέων διάσταση?

Για μένα είναι λογικό να είναι κάποιος αυτό που είναι, ότι κι αν είναι αυτό σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, αν μιλάμε για άτομα που "είναι" και δεν παίζουν ή υιοθετούν ρόλους μέσα στα περιορισμένα όρια που επιλέγουν να παίζουν πως είναι κάτι.
Δεν μπορεί κατα την άποψη μου κάτι να είναι ουσιαστικό μέρος ή όλο μας το είναι και να περιορίζεται μέσα στο μπουντουάρ.
Αφού τους κατανοείς Mavrobasilis, θα μπορούσες να εξηγήσεις και σε μένα σε παρακαλώ που πραγματικά δεν καταλαβαίνω?

 

Είναι αυτό που έχουν κατά καιρούς (καυστικά) υπογραμμίσει αρκετοί pervs, φθάνοντας στο άλλο άκρο γενίκευσης:
το παράδοξο να δηλώνει κυρίαρχος όστις δεν δύναται να επιβάλει τέθοιους όρους στην καθημερινότητά ντου.

Εγώ δεν αγαπώ τις γενικεύσεις. Δεν αμφιβάλω πως κάποιοι εξ υμών αντιλαμβάνονται την κυριαρχία μονάχα ως μέσο ερωτικής έκφρασης και συνειδητά την περιορίζουν εκειά. Ως τόσο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν κυρίαρχοι στερούμενοι το απαιτούμενο ειδικό βάρος, απλώς εκδηλώνουν την τάση προς κυριαρχία εκειά που τους παίρνει, ήτοι σε μια φύσει υποτακτική σύντροφο δίχως ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις-σε αντιδιαστολή με γυναίκες που γνωρίζουν τι θέλουν και δεν καταδέχονται να εκδηλώσουν την (κατά φύση) υποτακτικότητα ντως σε σύντροφο που δεν διαθέτει τα απαραίτητα ερείσματα. Είθισται τέθοια άτομα- και δεν είναι λίγα!- να επενδύουν την αδυναμία προέκτασης της κυριαρχικής συμπεριφοράς εκτός κρεβατοκάμαρας με φιλοσοφία ελευθεριακή, ελεεινολογώντας παράλληλα όσους έχουν τη δυνατότητα να το πράττουν (τι θράσος!) ως ανώριμους ή/και κακομαθημένους.

Να ξεκαθαρίσομε μερικά πράματα. Ο βέβαιος για τον εαυτό ντου κυρίαρχος ποτέ δεν ξεπέφτει σε φτηνή συμπεριφορά. Δεν υποτιμά με λόγο ή πράξη ακόμη και όσους δεν είναι της σειράς ντου, ακριβώς διότι κατανοεί πως δεν έχουσιν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και δυνάμεις. Δεν εκδηλώνει με σκαιό τρόπο την κυριαρχικότητά ντου, αντίθετα την επιβάλει σε τομείς πολύ ουσιαστικότερους. Αυτή η αρχοδιά στο φέρσιμο απορρέει εξ αυτοεκτίμησης, ακριβώς διότι δεν έχει απωθημένα σε κάθε τομέα της ζωής. Δίχως φυσικά να συναπάγεται απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων προς χάριν κιανενός και σε καμία περίπτωση- όχι βέβαια προς αυτοεπιβεβαίωση παρά προς ικανοποίηση της πεθυμιάς ντου. Στο ακριβώς αντίθετο άκρο βρίνεται το κακέκτυπο που έχουσιν κατά νου ως πρότυπο γενίκευσης. Ένα κακομαθημένο τσογλάνι που χαρακτηρίζεται από αναίδεια και χυδαιότητα, επιλέγει παρακεντέδες ως κοινωνικό περίγυρο προς επιβεβαίωση της όποιας ανωτερότητας αυτού και στοχεύει σε περιορισμένων επιλογών συντρόφους για να καλύψει ίδιες ελλείψεις.

Είναι, λοιπόν, εύκολος ο παραλληλισμός κάθε καθολικά κυρίαρχου με το παραπάνω θλιβερό μοντέλο. Και για όσους αναγνωρίζουν την αδυναμία ντως επιβολής όρων κυριαρχίας εκτός boudoir, είναι σαφέστατα εντιμότερο να υιοθετούν την πρέπουσα ιδεολογική επένδυση (δίχως, επαναλαμβάνω, να αρνούμαι πως κάποιοι συνειδητά το επιλέγουν). Καθόλου έντιμη όμως, δεν είναι η απόπειρα απαξίωσης όσων ξεφεύγουν από τα όρια των ιδίων μέσω παραλληλισμών με τα προαναρφέντα στερεότυπα. Εν τέλει, η πεμπτουσία του όρου Grandiose Delusion είναι ο τζουτζές του προϊσταμένου που αρέσκεται σε ασκήσεις επιβολής επί κρεβάτου με την κατάλληλη, ελάχιστα επίζηλη, συντροφιά.

Ασφαλώς όλα τα παραπάνω συνιστούν υποκειμενική άποψη και ποσώς δε με απασχολεί αν και κατά πόσο είναι αποδεκτή. Αντικειμενική αλήθεια δε δέχομαι οπότε ο χαρακτηρισμός της ως ορθή, κυνική, αλαζονική ή εσφλαμένη κρίνεται αδιάφορος. Επίσης, η 'συμπάθεια' μου είναι απεχθέστατη, προκρίνω την εκτίμηση όσων έχουν- με τα κριτήριά μου- βαρύτητα. Αν και, τελικά, μοναδικό μέτρο είναι πραγματικότητα, ειδωμένη υπό τη σκοπιά του καθενός.

ΥΓ: Για να μην ξεχνιώμαστε, κι η ζωή γυναίκα είναι. Κάποιοι κατέμε και τη μαϊνάρομε.

 

Αν υπήρχε πραγματική και ενεργή BDSM κοινότητα στα μέρη μας θα το καταλάβαινα ότι οι Κυρίαρχοι θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται κυριαρχικά και εκτός της σχέσης τους με την υποτακτική Τους ή άντε στο πλαίσιο μίας παρέας ανθρώπων με ανάλογες BDSM αντιλήψεις.

Αλλά δεν υπάρχει εδώ προς το παρόν τέτοιο πράγμα.

Οπότε είναι λογικό ότι έξω από την σχέση Του με την υποτακτική Του, ένας Κυρίαρχος δεν θα έχει π.χ. την αξίωση από μία άγνωστη σχεδόν να σου σερβίρει τον καφέ του ακριβώς όπως τον θέλει και με τα δύο χέρια, θα δεχτεί την κριτική και την αμφισβήτηση, δε θα γίνει αγενής και απαιτητικός, δε θα περιμένει τα πάντα να είναι όπως τα θέλει και τα έχει εξηγήσει στην υποτακτική Του. Δεν θα εκτονωθεί πάνω σε άλλους όπως δικαιούται πέρα ως πέρα να εκτονωθεί πάνω στην υποτακτική Του.

Κοντολογίς, θα έχει μία κανονικότατη κοινωνική συμπεριφορά. Προσαρμοσμένη στην ιδιοσυγκρασία του βέβαια, αλλά κοινά αποδεκτή.

Όπως λέγαμε τις προάλλες και για τις σκλάβες στο Προσωπικός ορισμός μίας σκλάβας

Για να μην ξεφεύγω από το θέμα του Ηλία, γιατί νομίζω ότι ξέφυγα λίγο, όποιος "Επιζητά την κοινωνική αποδοχή εκμεταλλευόμενος την μάσκα του ηνίοχου…" μάλλον δεν έχει καταλάβει όχι τί είναι Κυρίαρχος αλλά ούτε και τί είναι BDSM.

Δε θα διαφωνήσω με τον Mavrobasilis στα όσα περιγράφει. Με τη διαφορά ότι ο τύπος του ευπατρίδη που έχει ως πρότυπο - το λέω με την απολύτως καλή έννοια αυτό, μην παρεξηγηθώ - εκτός του ότι είναι κάπως δυσεύρετος στις μέρες μας στην Ελλάδα (ελλείμματα αστικής αγωγής), πιθανά να μην είναι και Κυρίαρχος με την BDSM έννοια. Δε λέω ότι αποκλείεται να είναι. Λέω ότι οι βόλτες στο Domspace δεν έχουν de facto σχέση με αυτό το πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.

 

Δύο παρατηρήσεις επ' αυτού, αγαπητή μου.

α. Το πρότυπο αυτό υφίσταται και μάλιστα σε ουδόλως αστικό περιβάλον.
Αντ' αυτού, υπάρχει το κλάσεις ευγενέστερο πρότυπο της καπετανιάς με το οποίο κάποιοι έχομε μεγαλώσει.

β. Ίσως να ήμουν ασαφής. Δεν πρόκειται για διπλή συνεπαγωγή. Δεν ισχυρίζομαι πως ο έχων τις παραπάνω αρετές είναι αυτόχρημα κυρίαρχος με την BDSM έννοια (καίτοι αποκλείω να απεμπολεί την κυριαρχικότητά ντου σε ερωντική σχέση). Επιμένω όμως, ότι ο καθ' όλα κυρίαρχος επιβάλεται να πληρεί τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις. Κι επειδή δεν είναι καθόλου εύκολο, λέγεται χαρακτηριστικά πως 'πολλά βαριά κληρονομιά το καπετανιλίκι'.