Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

...Ρυθμός...

Πεταμένα λόγια, δίχως εμφανή σύνδεση, ξανά. Ένα συνονθύλευμα από τετριμμένες σκέψεις που σκάνε σαν γερασμένοι νευρώνες...
Προκαλώντας μια καταιγίδα από σκλήθρες αηδίας που όσο κι αν προσπαθείς ν' αποφύγεις - δυστυχώς, όσο κι αν σκληρύνει η πέτσα, δεν γίνεσαι παντελώς αδιάβροχος -, νιώθεις τη γεύση τους στο φάρυγγα. Χαρτί να πετάει σαν σμήνος αγελάδων σ' ένα από τα animated short sketches σε ταινία των Monty Python.
Εννοείται της κλασικής και περιορισμένης χρωματικής παλέτας, ορθογώνιας μορφής, κείνο που κάνει μάτια να θολώνουν.
Πληροφορίες των οπισθίων ή κοινωνική κριτική - chicε - ( λέγε με κουτσομπολίκι ) από άτομα, με τα οποία η πιο στενή σχέση που θα είχες, θα ήταν στην καλύτερη, ένα καλημέρα. Επιφάνεια και μιζέρια που προσπαθεί με κάθε τρόπο, να σου επιβληθεί - γιατί οι ανθρωπόμορφες μύγες, είναι ακόμη πιο ευδιάκριτες όταν κολυμπούν στο ανθρωπόμορφο γάλα -. Ένα ατελείωτο αλισβερίσι φτιαγμένο από τα ίδια πάντα κίνητρα, με τα ίδια πάντα αποτελέσματα, υπό το βλέμμα του ίδιου πάντα ρολογιού.
Και οι δείκτες του τελευταίου να είναι το μοναδικό πράγμα, που δεν αξίζει να βιάζεται.

Αυτά, ολίγη μπουρδολογία - όπως πάντα και αυτή -, με μια μεγάλη δόση κούρασης - ακόμη, αν όχι κυρίως από τη δική μου μάπα - και την ελπίδα - άλλη φενάκη και δαύτη -, να επιστρέψει κάποτε το δειλινό μαύρο και η νύχτα κόκκινη - δίχως καμία πιθανότητα εξαγοράς ή ξεπουλήματος δηλαδή. Γυμνά και ταιριασμένα στην απλότητα τους, με γεύση από μέρλιν πορτοκάλι που λατρεύω. Ζουμερά και ας είναι πια ελάχιστα -. Κι ας μαραθούν επιτέλους όλα τα ανούσια, για μια ύστατη μα αληθινή φορά, δίχως διαθήκη ( α ρε Wim...). Μακριά από μυρμήγκια που παραπαίουνε χαρούμενα, στοιχισμένα, στη σειρά και με διαφορετικό ρυθμό συνθλίβονται απ' την - υποθετικά - αθέατη σόλα.

 

Χείμαρρος είσαι!!!

 

Σαν αναπτήρας που όταν επιτέλους βρέθηκε, είχαν μουσκέψει τελείως τα τσιγάρα. ( προσπάθεια άκυρου αλληγορικού χιούμορ χαχα ).

Εκλαμβάνω την παρέμβαση σου - ίσως και λανθασμένα - ως φιλοφρόνηση. Ευχαριστώ.  

 

" Κιμωλίες "

Σε έναν κόσμο φρικαλέας ομορφιάς, όπου οι ζωντανοί κρώζουν σιωπηρά φορώντας τσιμεντένια σάβανα. Όπου η ευτυχία πάλλεται σα φλέβα λησμονιάς, που μόλις πνίγηκε σε μαντεμένιο δέρμα. Με περισσή αγάπη σπάνε οι καθρέφτες τα σφυριά και τα καρφιά ανθίζουνε, σαν τριαντάφυλλα στην άμμο.

Σώθηκαν βλέπεις των ημερών οι κιμωλίες και για να μην χαρίσω στα κάγκελα σκουριά, τραβώ νυχιές στον τοίχο...

 

Δεν σε γνώρισα...

Με καλέσεις κοντά σου.. Κόντρα σε κάθε λογική.. Ήρθα.. Και δεν σε γνώρισα..
Με κράτησες στα χέρια σου, έριξες κάθε άμυνα μου.. Με μια σου κίνηση, σχεδόν χωρίς προσπάθεια.. Σε κοίταξα στα μάτια, για μια στιγμή έλαμψαν και αμέσως τα έκλεισες.. Μην προδοθεις; Ποιος ξέρει; Κάθε προσπάθεια να πλησιάσω.. Άλλη μια σφαίρα καρφωμένη στα απόρθητα σου τοιχη..Και εγώ με χέρια αδειανά, στα γόνατα μπροστά σου, έψαχνα για ένα σημάδι.. Στο ίδιο κρεβάτι κοιμήθηκαμε.. Μα εγώ.. Δεν σε γνώρισα.. Πήρα το δρόμο της επιστροφής, με δάκρυα στα μάτια.. Για όσα με έκανες να νιώσω και εγώ δεν σε γνώρισα.. Πες μου άγνωστε τι κρύβεις;

 

Εργοστάσια



Να σου λοιπόν, που μετά από πολύ καιρό ο Τάνταλος ξαναπερνάει το κατώφλι ενός εστιατορίου. Όμως δεν γνώριζε πια τον τρόπο, που διαβάζεται ο κατάλογος. Οι θεοί ξέχασαν να τον ενημερώσουν, ότι θα πήγαιναν να αυτοκτονήσουν. Εκείνος συνηθισμένος στο μαρτύριο του, έχανε απλά χρόνια κοιτώντας ακίνητος τα δέντρα και το ποτάμι κάτω από τα πόδια του.

Είχε αποφασίσει να πεθάνει από πείνα και δίψα, δίχως να προσπαθήσει ξανά, ούτε να σκύψει, ούτε να απλώσει τα χέρια του. Κάπως έτσι είναι και η ζωή, που κάποιος προσπάθησε να καταβροχθίσει λαίμαργα. Σαν ένα ποτάμι που στερεύει άξαφνα...απότομα, ένα δέντρο που καρποφορεί μονάχα, όταν δεν απλώνεις το χέρι σου.

Σαν εκείνη την γαμημένη πόρτα που να την διαβείς ή όχι, το αποτέλεσμα θα είναι σε κάθε περίπτωση αρνητικό. Ένα χαρμόσυνο γεγονός που εγκυμονεί το θάνατο, σαν της Ίντιας τους σκορπιούς που κρύβονταν στο μετάξι ( α ρε δάσκαλε Καββαδία ).

Άντε τώρα να σου εξηγώ στα γεράματα - ναι, έτσι πια νιώθω στα στρογγυλά πενήντα -, γιατί λατρεύω κι εγώ τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, σαν την pramukhova. Γιατί το βλέμμα που ξεστράτισε κάπου στο βράχο της Μονεμβασιάς το 2009, έχασε τελείως το δρόμο του στην Padova το 2011 και δεν ξανάσμιξε με τα μάτια του ποτέ.

Ένα παράπονο μονάχα σαν παράταιρο βρέφος με ρυτίδες δίχως κανένα όνειρο ή προσδοκία. Κι ένα καθημερινό ψευτοδίλημμα, μωβ γραβάτα δεμένη στο ταβάνι ή μολυβένιο φιλί στον κρόταφο?

Τελικά ίσως και του Τζόκερ, να ήταν το πιο γλυκό χαμόγελο...

 

" Βράδυ Σαββάτου " ( Και όλοι είμαστε κάπου ). Σκόρπιες ευχαριστίες.

Μπορεί τελικά, να άρχισα να γράφω την επόμενη Κυριακή το μεσημέρι. Αλλά από χθες το βράδυ ήθελα, ν' αφήσω εδώ αυτές τις δύο αράδες. Δεν ξέρω, πως θα εμφανιστούν στις οθόνες σας. Δεν είχα διάθεση, να καθίσω μπροστά σε ένα υπολογιστή και σκαρώνω λόγια με το κινητό μου. Εύχομαι, όποιος τύχει να περάσει από αυτό το "λημέρι", να μην σπάσει τα μάτια του διαβάζοντας.

Ένα απλό ευχαριστώ μετά από χρόνια σε αυτό το μέρος ήθελα να αφήσω. Σε κείνους, που αφιέρωσαν λιγότερο ή περισσότερο από τον χρόνο τους, για να διαβάσουν τις όποιες σκόρπιες σκέψεις μου και σε κείνους που τους δώρισαν κάποιο "χνάρι".

Ένα ευχαριστώ σε κείνους που εδώ γίναμε "μαλλιά κουβάρια" και σε κείνους τους μετρημένους σε ούτε τα δάχτυλα του μισού χεριού, που "μαλλιά κουβάρια" γίναμε και στον έξω κόσμο.

Άλλο ένα ευχαριστώ, σε κείνους που άφησαν στην παρούσα ιστοσελίδα τις σκέψεις, τα βιώματα, τις ανησυχίες τους σαν μηνύματα σε μπουκάλι και που έτυχε να ξεβραστούν και στην δικιά μου παραλία. Που δεν είχα την τύχη, ούτε καν να ανταλλάξω μαζί τους δύο λόγια, ούτε κάτω από ένα post. Αλλά που τα γραπτά τους με έβαλαν σε σκέψεις, μου έμαθαν πράγματα, με συγκίνησαν.

Αυτή εδώ η ιστοσελίδα τα πρώτα δύο χρόνια της παρουσίας μου, ήταν ένα από τα καλύτερα μου "παρεάκια", με τα αρνητικά και τα θετικά της. Ίσως κάποιους κι εγώ να "ακούμπησα" έστω και στο ελάχιστο με κάποια δικά μου λόγια. Σίγουρα κάποιους τους εκνεύρισα, μπορεί και να τους εξόργισα. Κάποιοι θα με θεώρησαν συμπαθή, άλλοι τουλάχιστον μαλάκα ( πιθανότατα, να είχαν και δίκιο αυτοί οι τελευταίοι ). Όμως αν μη τι άλλο, μου άρεσε πάντα και εδώ, να είμαι αληθινός.

Αληθινός στα ατελείωτα "σεντόνια" που άπλωνα, στην τσαντίλα και στο γέλιο, στο τρολλάρισμα ή στο ξεκατίνιασμα, στην θλίψη και στη χαρά. Αληθινός στο σύνηθες λίγο μου και στο σπάνιο πολύ μου απέναντι σε οποιονδήποτε από σας.

Αυτό το μέρος, είναι "υπεύθυνο" για μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου και για κάποιες από τις μεγαλύτερες λύπες μου. Μεταξύ άλλων, ήταν η αιτία, που σήμερα έχω το αγγελούδι μου.
Που βρέθηκε στο δρόμο μου ένας άνθρωπος σαν την Ana Steel, την οποία θέλω να χαρακτηρίσω επαφή ζωής ( να την χαρακτηρίσω φίλη θα ήταν λίγο και οτιδήποτε άλλο, παράταιρο ). Και ήθελα να το γράψω κι εδώ κι ας μου είπε τις προάλλες, ότι πάνε πια χρόνια, που δεν επισκέπτεται το forum.

Μαζεύτηκαν πολλές οι μνήμες εδώ πέρα για μένα και πια βαραίνουν το στέρνο περισσότερο από ποτέ. Αλλά δεν μου κάνει καρδιά, να κόψω το κεφάλι του Tenebra και να το πετάξω στις φλόγες. Προτιμώ να τον αφήσω εδώ, για άλλη μια φορά στην σιωπή του. Ίσως και κάποτε, να επανέλθει ξανά η διάθεση να τον καθίσω στο τραπέζι μου και να μοιραστώ μαζί του τον αγαπημένο μας καφέ με το τσιγάρο.

Λυπάμαι μονάχα, που κάποιους από σας δεν έτυχε, να τους συναντήσω "ζωντανά" έστω και για μια φορά. Φαίνεται, πως δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Αλλά όπως λένε και οι φίλοι μου οι Ιταλοί: όσοι δεν πεθαίνουν, ξανασυναντιούνται.

Κλείνοντας μια σκόρπια αναφορά, δίχως σειρά "προτεραιότητας", δίχως διαχωρισμό σε συμπάθειες ή αντιπάθειες, δίχως tag ( γιατί απεχθάνομαι την ιδέα, ότι κάποιος/α θα μπορούσε έστω και στο ελάχιστο. Να νιώσει την "υποχρέωση" έστω και να ανοίξει αυτό το post ) σε κάποιους "συγκατοίκους" εδώ. Underherfeet, Gaby_m, Espimain, Sweet release, AuroraBorealis, Peleas, Black butterfly, Brenda, Nemo, Echo, CaptainAfrican, Γεράκι, Lotus, Open_mind, Slave32, Seras Victoria MasterJp, Lexy, Daniela 100, Gazza, Νο_taboo, Neos Protaris, Dolmancè, Syrah, Dark_Explorer, Edmond Dantes, Dapom, Seirios_79, Jack Wolfskin, Marqui, Cadpmpc, Margarita_Nicolayevna, Rea, Skia, Jasmin_sg, Mystique, Uther, D Q juls, Ιάγος ( Iagos ), Lotus, Arioch, Just_Me, Losthours, KostasV., Stratos83, Marlen Daudaux, Victoria Ash, Lady in Corslet, Thanasis, Lara, Bad_Habits, Δίας και ζητώ συγγνώμη σε όποιον/α σίγουρα παρέλειψα. Γεράματα βλέπετε χαχα.

Εις το επανιδείν.

Να περνάτε καλά και να προσέχετε, όπου κι αν βρίσκεστε...Όπως μου έλεγε ο κολλητός μου στα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν τα βράδια πριν πάρω το πλοίο/αεροπλάνο της επιστροφής στη χώρα που σπούδαζα, αποχαιρετιόμασταν.

...Και για κείνους που έχουν αποδημήσει, ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χώμα...

Υ.Γ.

Μια χάρη μονάχα ζητώ σε όποιον θα είχε την διάθεση, να γράψει κάτι κάτω από αυτό το post μου. Θα τον/την παρακαλούσα, να μην το κάνει. Θα με έφερνε σε δυσκολη θέση.

Υ.Γ 2. Μην με κακίσετε για πιθανές αστοχίες/ορθογραφικά λάθη σε κάποιο nick.

Υ.Γ. 3. Και λίγη μουσική. Ευχάριστη αυτή τη φορά. Έτσι, δίχως λόγο...Όπως πάντα.

Με εκτίμηση, Κ.