Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

...Ρυθμός...

Πεταμένα λόγια, δίχως εμφανή σύνδεση, ξανά. Ένα συνονθύλευμα από τετριμμένες σκέψεις που σκάνε σαν γερασμένοι νευρώνες...
Προκαλώντας μια καταιγίδα από σκλήθρες αηδίας που όσο κι αν προσπαθείς ν' αποφύγεις - δυστυχώς, όσο κι αν σκληρύνει η πέτσα, δεν γίνεσαι παντελώς αδιάβροχος -, νιώθεις τη γεύση τους στο φάρυγγα. Χαρτί να πετάει σαν σμήνος αγελάδων σ' ένα από τα animated short sketches σε ταινία των Monty Python.
Εννοείται της κλασικής και περιορισμένης χρωματικής παλέτας, ορθογώνιας μορφής, κείνο που κάνει μάτια να θολώνουν.
Πληροφορίες των οπισθίων ή κοινωνική κριτική - chicε - ( λέγε με κουτσομπολίκι ) από άτομα, με τα οποία η πιο στενή σχέση που θα είχες, θα ήταν στην καλύτερη, ένα καλημέρα. Επιφάνεια και μιζέρια που προσπαθεί με κάθε τρόπο, να σου επιβληθεί - γιατί οι ανθρωπόμορφες μύγες, είναι ακόμη πιο ευδιάκριτες όταν κολυμπούν στο ανθρωπόμορφο γάλα -. Ένα ατελείωτο αλισβερίσι φτιαγμένο από τα ίδια πάντα κίνητρα, με τα ίδια πάντα αποτελέσματα, υπό το βλέμμα του ίδιου πάντα ρολογιού.
Και οι δείκτες του τελευταίου να είναι το μοναδικό πράγμα, που δεν αξίζει να βιάζεται.

Αυτά, ολίγη μπουρδολογία - όπως πάντα και αυτή -, με μια μεγάλη δόση κούρασης - ακόμη, αν όχι κυρίως από τη δική μου μάπα - και την ελπίδα - άλλη φενάκη και δαύτη -, να επιστρέψει κάποτε το δειλινό μαύρο και η νύχτα κόκκινη - δίχως καμία πιθανότητα εξαγοράς ή ξεπουλήματος δηλαδή. Γυμνά και ταιριασμένα στην απλότητα τους, με γεύση από μέρλιν πορτοκάλι που λατρεύω. Ζουμερά και ας είναι πια ελάχιστα -. Κι ας μαραθούν επιτέλους όλα τα ανούσια, για μια ύστατη μα αληθινή φορά, δίχως διαθήκη ( α ρε Wim...). Μακριά από μυρμήγκια που παραπαίουνε χαρούμενα, στοιχισμένα, στη σειρά και με διαφορετικό ρυθμό συνθλίβονται απ' την - υποθετικά - αθέατη σόλα.

 

Χείμαρρος είσαι!!!

 

Σαν αναπτήρας που όταν επιτέλους βρέθηκε, είχαν μουσκέψει τελείως τα τσιγάρα. ( προσπάθεια άκυρου αλληγορικού χιούμορ χαχα ).

Εκλαμβάνω την παρέμβαση σου - ίσως και λανθασμένα - ως φιλοφρόνηση. Ευχαριστώ.  

 

" Κιμωλίες "

Σε έναν κόσμο φρικαλέας ομορφιάς, όπου οι ζωντανοί κρώζουν σιωπηρά φορώντας τσιμεντένια σάβανα. Όπου η ευτυχία πάλλεται σα φλέβα λησμονιάς, που μόλις πνίγηκε σε μαντεμένιο δέρμα. Με περισσή αγάπη σπάνε οι καθρέφτες τα σφυριά και τα καρφιά ανθίζουνε, σαν τριαντάφυλλα στην άμμο.

Σώθηκαν βλέπεις των ημερών οι κιμωλίες και για να μην χαρίσω στα κάγκελα σκουριά, τραβώ νυχιές στον τοίχο...

 

Δεν σε γνώρισα...

Με καλέσεις κοντά σου.. Κόντρα σε κάθε λογική.. Ήρθα.. Και δεν σε γνώρισα..
Με κράτησες στα χέρια σου, έριξες κάθε άμυνα μου.. Με μια σου κίνηση, σχεδόν χωρίς προσπάθεια.. Σε κοίταξα στα μάτια, για μια στιγμή έλαμψαν και αμέσως τα έκλεισες.. Μην προδοθεις; Ποιος ξέρει; Κάθε προσπάθεια να πλησιάσω.. Άλλη μια σφαίρα καρφωμένη στα απόρθητα σου τοιχη..Και εγώ με χέρια αδειανά, στα γόνατα μπροστά σου, έψαχνα για ένα σημάδι.. Στο ίδιο κρεβάτι κοιμήθηκαμε.. Μα εγώ.. Δεν σε γνώρισα.. Πήρα το δρόμο της επιστροφής, με δάκρυα στα μάτια.. Για όσα με έκανες να νιώσω και εγώ δεν σε γνώρισα.. Πες μου άγνωστε τι κρύβεις;

 

Εργοστάσια



Να σου λοιπόν, που μετά από πολύ καιρό ο Τάνταλος ξαναπερνάει το κατώφλι ενός εστιατορίου. Όμως δεν γνώριζε πια τον τρόπο, που διαβάζεται ο κατάλογος. Οι θεοί ξέχασαν να τον ενημερώσουν, ότι θα πήγαιναν να αυτοκτονήσουν. Εκείνος συνηθισμένος στο μαρτύριο του, έχανε απλά χρόνια κοιτώντας ακίνητος τα δέντρα και το ποτάμι κάτω από τα πόδια του.

Είχε αποφασίσει να πεθάνει από πείνα και δίψα, δίχως να προσπαθήσει ξανά, ούτε να σκύψει, ούτε να απλώσει τα χέρια του. Κάπως έτσι είναι και η ζωή, που κάποιος προσπάθησε να καταβροχθίσει λαίμαργα. Σαν ένα ποτάμι που στερεύει άξαφνα...απότομα, ένα δέντρο που καρποφορεί μονάχα, όταν δεν απλώνεις το χέρι σου.

Σαν εκείνη την γαμημένη πόρτα που να την διαβείς ή όχι, το αποτέλεσμα θα είναι σε κάθε περίπτωση αρνητικό. Ένα χαρμόσυνο γεγονός που εγκυμονεί το θάνατο, σαν της Ίντιας τους σκορπιούς που κρύβονταν στο μετάξι ( α ρε δάσκαλε Καββαδία ).

Άντε τώρα να σου εξηγώ στα γεράματα - ναι, έτσι πια νιώθω στα στρογγυλά πενήντα -, γιατί λατρεύω κι εγώ τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, σαν την pramukhova. Γιατί το βλέμμα που ξεστράτισε κάπου στο βράχο της Μονεμβασιάς το 2009, έχασε τελείως το δρόμο του στην Padova το 2011 και δεν ξανάσμιξε με τα μάτια του ποτέ.

Ένα παράπονο μονάχα σαν παράταιρο βρέφος με ρυτίδες δίχως κανένα όνειρο ή προσδοκία. Κι ένα καθημερινό ψευτοδίλημμα, μωβ γραβάτα δεμένη στο ταβάνι ή μολυβένιο φιλί στον κρόταφο?

Τελικά ίσως και του Τζόκερ, να ήταν το πιο γλυκό χαμόγελο...

 

" Βράδυ Σαββάτου " ( Και όλοι είμαστε κάπου ). Σκόρπιες ευχαριστίες.

Μπορεί τελικά, να άρχισα να γράφω την επόμενη Κυριακή το μεσημέρι. Αλλά από χθες το βράδυ ήθελα, ν' αφήσω εδώ αυτές τις δύο αράδες. Δεν ξέρω, πως θα εμφανιστούν στις οθόνες σας. Δεν είχα διάθεση, να καθίσω μπροστά σε ένα υπολογιστή και σκαρώνω λόγια με το κινητό μου. Εύχομαι, όποιος τύχει να περάσει από αυτό το "λημέρι", να μην σπάσει τα μάτια του διαβάζοντας.

Ένα απλό ευχαριστώ μετά από χρόνια σε αυτό το μέρος ήθελα να αφήσω. Σε κείνους, που αφιέρωσαν λιγότερο ή περισσότερο από τον χρόνο τους, για να διαβάσουν τις όποιες σκόρπιες σκέψεις μου και σε κείνους που τους δώρισαν κάποιο "χνάρι".

Ένα ευχαριστώ σε κείνους που εδώ γίναμε "μαλλιά κουβάρια" και σε κείνους τους μετρημένους σε ούτε τα δάχτυλα του μισού χεριού, που "μαλλιά κουβάρια" γίναμε και στον έξω κόσμο.

Άλλο ένα ευχαριστώ, σε κείνους που άφησαν στην παρούσα ιστοσελίδα τις σκέψεις, τα βιώματα, τις ανησυχίες τους σαν μηνύματα σε μπουκάλι και που έτυχε να ξεβραστούν και στην δικιά μου παραλία. Που δεν είχα την τύχη, ούτε καν να ανταλλάξω μαζί τους δύο λόγια, ούτε κάτω από ένα post. Αλλά που τα γραπτά τους με έβαλαν σε σκέψεις, μου έμαθαν πράγματα, με συγκίνησαν.

Αυτή εδώ η ιστοσελίδα τα πρώτα δύο χρόνια της παρουσίας μου, ήταν ένα από τα καλύτερα μου "παρεάκια", με τα αρνητικά και τα θετικά της. Ίσως κάποιους κι εγώ να "ακούμπησα" έστω και στο ελάχιστο με κάποια δικά μου λόγια. Σίγουρα κάποιους τους εκνεύρισα, μπορεί και να τους εξόργισα. Κάποιοι θα με θεώρησαν συμπαθή, άλλοι τουλάχιστον μαλάκα ( πιθανότατα, να είχαν και δίκιο αυτοί οι τελευταίοι ). Όμως αν μη τι άλλο, μου άρεσε πάντα και εδώ, να είμαι αληθινός.

Αληθινός στα ατελείωτα "σεντόνια" που άπλωνα, στην τσαντίλα και στο γέλιο, στο τρολλάρισμα ή στο ξεκατίνιασμα, στην θλίψη και στη χαρά. Αληθινός στο σύνηθες λίγο μου και στο σπάνιο πολύ μου απέναντι σε οποιονδήποτε από σας.

Αυτό το μέρος, είναι "υπεύθυνο" για μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου και για κάποιες από τις μεγαλύτερες λύπες μου. Μεταξύ άλλων, ήταν η αιτία, που σήμερα έχω το αγγελούδι μου.
Που βρέθηκε στο δρόμο μου ένας άνθρωπος σαν την Ana Steel, την οποία θέλω να χαρακτηρίσω επαφή ζωής ( να την χαρακτηρίσω φίλη θα ήταν λίγο και οτιδήποτε άλλο, παράταιρο ). Και ήθελα να το γράψω κι εδώ κι ας μου είπε τις προάλλες, ότι πάνε πια χρόνια, που δεν επισκέπτεται το forum.

Μαζεύτηκαν πολλές οι μνήμες εδώ πέρα για μένα και πια βαραίνουν το στέρνο περισσότερο από ποτέ. Αλλά δεν μου κάνει καρδιά, να κόψω το κεφάλι του Tenebra και να το πετάξω στις φλόγες. Προτιμώ να τον αφήσω εδώ, για άλλη μια φορά στην σιωπή του. Ίσως και κάποτε, να επανέλθει ξανά η διάθεση να τον καθίσω στο τραπέζι μου και να μοιραστώ μαζί του τον αγαπημένο μας καφέ με το τσιγάρο.

Λυπάμαι μονάχα, που κάποιους από σας δεν έτυχε, να τους συναντήσω "ζωντανά" έστω και για μια φορά. Φαίνεται, πως δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Αλλά όπως λένε και οι φίλοι μου οι Ιταλοί: όσοι δεν πεθαίνουν, ξανασυναντιούνται.

Κλείνοντας μια σκόρπια αναφορά, δίχως σειρά "προτεραιότητας", δίχως διαχωρισμό σε συμπάθειες ή αντιπάθειες, δίχως tag ( γιατί απεχθάνομαι την ιδέα, ότι κάποιος/α θα μπορούσε έστω και στο ελάχιστο. Να νιώσει την "υποχρέωση" έστω και να ανοίξει αυτό το post ) σε κάποιους "συγκατοίκους" εδώ. Underherfeet, Gaby_m, Espimain, Sweet release, AuroraBorealis, Peleas, Black butterfly, Brenda, Nemo, Echo, CaptainAfrican, Γεράκι, Lotus, Open_mind, Slave32, Seras Victoria MasterJp, Lexy, Daniela 100, Gazza, Νο_taboo, Neos Protaris, Dolmancè, Syrah, Dark_Explorer, Edmond Dantes, Dapom, Seirios_79, Jack Wolfskin, Marqui, Cadpmpc, Margarita_Nicolayevna, Rea, Skia, Jasmin_sg, Mystique, Uther, D Q juls, Ιάγος ( Iagos ), Lotus, Arioch, Just_Me, Losthours, KostasV., Stratos83, Marlen Daudaux, Victoria Ash, Lady in Corslet, Thanasis, Lara, Bad_Habits, Δίας και ζητώ συγγνώμη σε όποιον/α σίγουρα παρέλειψα. Γεράματα βλέπετε χαχα.

Εις το επανιδείν.

Να περνάτε καλά και να προσέχετε, όπου κι αν βρίσκεστε...Όπως μου έλεγε ο κολλητός μου στα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν τα βράδια πριν πάρω το πλοίο/αεροπλάνο της επιστροφής στη χώρα που σπούδαζα, αποχαιρετιόμασταν.

...Και για κείνους που έχουν αποδημήσει, ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χώμα...

Υ.Γ.

Μια χάρη μονάχα ζητώ σε όποιον θα είχε την διάθεση, να γράψει κάτι κάτω από αυτό το post μου. Θα τον/την παρακαλούσα, να μην το κάνει. Θα με έφερνε σε δυσκολη θέση.

Υ.Γ 2. Μην με κακίσετε για πιθανές αστοχίες/ορθογραφικά λάθη σε κάποιο nick.

Υ.Γ. 3. Και λίγη μουσική. Ευχάριστη αυτή τη φορά. Έτσι, δίχως λόγο...Όπως πάντα.

Με εκτίμηση, Κ.

 

Cara Alessia ti scrivo, cosi mi distraggo un pò - Parte prima, Il nodo si crea - ( Αγαπητή Αλέσια σου γράφω, έτσι αφαιρούμαι λίγο - Μέρος πρώτο, ο κόμπος δημιουργείται - ) .


Έτσι, για να χρησιμοποιήσω το τραγούδι του Lucio Dalla, L' anno che verrà ( ο χρόνος που θα 'ρθει), που ήταν και κείνο που με τις γαϊδουροφωνάρες μας, "τραγουδούσαμε" με τον Enzino, όταν καθόμασταν μέχρι τα περασμένα μεσάνυχτα ετοιμάζοντας κάποια υπόθεση για εκτός έδρας, γεμίζοντας λαρύγγι και μάτια με ατελείωτους καφέδες και τσιγάρα.

Ήθελα από καιρό, να σου γράψω αυτά τα λίγα λόγια. Έχουν περάσει λίγες μέρες, από τοτε που συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από την "αναχώρηση" του Enzo και του μικρού Corrado. Για κάποιο λόγο - σίγουρα όχι σε μένα άγνωστο, αλλά που συγχώρεσε με, δεν το νιώθω, να σου εξηγήσω -, αυτή τη φορά η θλιβερή επέτειος, με βαραίνει πιο πολύ από ποτέ. Όλο το απόγευμα χθες και για αρκετές φορές μέχρι αυτή τη στιγμή, τα μάτια μου είναι γεμάτα, σαν χαλασμένες βρύσες.
Απλά, να...μου λείπει ο frà ( αδελφός )...μου λείπει περισσότερο από ποτέ. Ίσως γιατί - δυστυχώς - και επαναλαμβάνω, ίσως...να καταλαβαίνω πια πως ένιωθε. Για λόγους διαφορετικούς από τους δικούς του αλλά καταλαβαίνω.

Αυτό το γράμμα δεν θα το δεις ποτέ, ούτε κι εσύ - που και να το έβλεπες ποτέ κατά τύχη, δεν γνωρίζεις ελληνικά - . Έτσι το σκαρφίζομαι, στο πόδι, μην και βγάλω από μέσα μου λίγο από το δηλητήριο. Γράφω από το σπίτι, περπατώντας, στο μετρό. Γράφω στα πιο απίθανα σημεία, γράφω και σβήνω συνέχεια. Προσπαθώ, μετά από καιρό να εκπληρώσω την υπόσχεση, που μου είχα δώσει. Να σου μιλήσω, για όσα δεν είχε ξεχάσει. Αλλά που δεν πρόλαβε, να σου πει ο ίδιος.

Μεγάλη κουφάλα η ζωή τελικά. Αν κάτι σου δίνει με το σταγονόμετρο, εκείνο είναι ο χρόνος. Που μοιάζει ατελείωτος και ποτέ δεν αρκεί. Κάποιες φορές μοιάζει με λασπόνερα, που δεν μπορείς να καταπιείς. Άλλες με το πιο γλυκό Lambrusco που κατεβαίνει γοργά, σαν την άμμο που χύνεται από μια σπασμένη κλεψύδρα.

Τον θυμάμαι, να μου λέει χαμογελώντας περιπαικτικά σε μαρκιτζάνικη διάλεκτο: Vardascio meo, porti la capoccia, solo per spartì le 'recchie ( παλικάρι μου, φέρεις το κεφάλι, μόνο για χωρίζεις τα αυτιά ). Αυτή ήταν η αγαπημένη του ατάκα, όταν με έβλεπε να ουρλιάζω στα παιχνίδια της Milano ή της Bologna με τον μπασκετικό Ολυμπιακό, που τον τραβολογούσα κάποιες φορές το χρόνο. Δεν είναι, ότι τρελαινόταν για μπάσκετ όπως εγώ. Αλλά δεν μου χαλούσε ποτέ το χατήρι. Όπως κι εγώ τον συνόδευα στα ντέρμπι της Inter με τη Milan και ας μην τρελαινόμουν για ποδόσφαιρο.

Τον είχα γνωρίσει κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στη δικηγορική εταιρεία, που τελικά είχαμε καταλήξει και οι δύο. Το γεγονός ότι η καταγωγή του από τη μεριά του πατέρα του ήταν από τα μέρη, που είχα σπουδάσει, μας έφερε κοντά.

Το αχώριστο αλλά αταίριαστο δίδυμο. Ο έλληνας που μισούσε τον ήλιο και τη ζέστη. Ο κέντροβόρειος ιταλός, που σιχαινόταν το κρύο και τη μουντάδα. Λατρεύαμε όμως και οι δύο το θέατρο, την ποίηση και τις άπειρες αμπελοφιλοσοφίες μας.
Εκείνος με έφερε σε επαφή με τα κείμενα του Marotta, του Fortini, του Gatto. Εγώ του έμαθα τον Artaud, τον Λεοντάρη, τον Καρυωτάκη.
Απλός τύπος, αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκός και από την πένα του ξεπηδούσαν "αγγέλοι".

Σε γνώρισε στη Βενετία, κατά τη διάρκεια ενός εξαμήνου που είχαμε μεταφερθεί μαζί για δουλειά της εταιρείας. Χρειαζόντουσαν δύο χασοδίκες στο τοπικό υποκατάστημα που μόλις είχε ανοίξει και σαν τα νιούφια της ιστορίας, ο κλήρος έπεσε σε μας τους δύο.
Εκεί συνάντησα και γω τη Miriam.

Συγχώραμε αν κατά τη διάρκεια αυτής της επιστολής, γράψω και δικά μου πράγματα. Είναι πια όλα τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου. Λένε, ότι όταν είσαι κοντά στο θάνατο, βλέπεις τη ζωή να ξεφυλίζεται μπροστά στα μάτια σου σαν βιβλίο. Μάλλον κι εγώ σαν τον Enzo είναι εδώ και κάποια χρόνια, που βρίσκομαι ένα βήμα πριν τον μεγάλο ύπνο. Γιατί σελίδες από το γαμημένο το βιβλίο της ζωής μου, πέφτουν σαν βροχή στα μάτια μου καθημερινά. Σε σημείο που να τα πνιγούν. Έτσι...απροσκάλεστες...Νιώθω σαν ένας από κείνους τους στρατιώτες, που τραγουδούσε ο Γκαϊφύλλιας στην "Εκδρομή" του. Εκείνους στη γραμμή που πηγαίνουν, στον άλλο κόσμο που γυρνούν, μα δεν πεθαίνουν. Αλλά τι σου λέω τώρα...

Δεν ξέρω πόσες μέρες, θα μου πάρει για να ολοκληρώσω αυτό το συνονθύλευμα. Δεν ξέρω πότε θα το κλείσω. Δεν ξέρω καν, αν θα τα καταφέρω. Πριν όμως αποχωρήσω για λίγο από αυτή μας την "κουβεντούλα". Σου αφήνω ένα κείμενο του Neruda μεταφρασμένο στη γλώσσα σας. Που είχε στείλει στο mail μου η Miriam, ένα βράδυ πριν χωρίσουμε οριστικά.

Εγώ και κείνη αντέξαμε για 8 μήνες εκ των οποίων οι τρεις τελευταίοι σε απόσταση. Εσείς οι δύο συνεχίσατε, αυτοκόλλητοι. Αφού ακολούθησες τον Enzo στο Milano ανά την επιστροφή μας. Συνεχίσατε μέχρι που η ατσάλινη κλωστή που σας κρατούσε δέσμιους τον έναν του άλλου, έσπασε απότομα.

Το "Canto Notturno" το είχα γράψει μέσα σε 15 λεπτά στο σπίτι της Miriam στο Lido. Είναι ένα από τα ελάχιστα μου κείμενα, που καθώς το έγραφα, με έβλεπε κάποιος. Ένα από τα ελάχιστα που ποτέ δεν μετέφρασα στα ελληνικά. Ούτε πότε θα μεταφράσω. Ένα από τα κείμενα της "πρώϊμης" εποχής που τόσο εσύ, όσο και ο Enzo λατρεύατε. Αποδείχθηκε προφητικό για εσάς τους δύο. Άλλο αν όταν το "ξερνούσα", είχα στο μυαλό εμένα και τη Miriam.

Υ.Γ.

Μολις αποχαιρέτησα για πολλοστή φορά το μικρούλη μου. Δεν αντέχω άλλο, τον τρόπο που με κοιτάζει σαν φεύγω. Το πως προσπαθεί με τα χεράκια του, να με "φυτέψει" στο πάτωμα, για να μην απομακρυνθώ...
Αυτά τα μάτια μου να μπορούσαν, να βγουν από τις κόγχες και να τρέξουν όσο πιο μακριά γίνεται από μένα...

" Abbiamo perso "

( " Χάσαμε " )

Abbiamo perso anche questo crepuscolo.
Nessuno ci ha visto stasera mano nella mano
mentre la notte azzurra cadeva sul mondo.

Χάσαμε και αυτό το λυκόφως.
Κανείς δεν μας είδε αυτό το βράδυ χέρι με χέρι
καθώς η γαλάζια νύχτα έπεφτε στον κόσμο.

Ho visto dalla mia finestra
la festa del tramonto sui monti lontani.

Είδα από το παράθυρο μου
τη γιορτή του ηλιοβασιλέματος στα μακρινά βουνά.

A volte, come una moneta
mi si accendeva un pezzo di sole tra le mani.

Κάποιες φορές, σα νόμισμα
μου άναβε ένα κομμάτι ήλιου μες στα χέρια.

Io ti ricordavo con l'anima oppressa
da quella tristezza che tu mi conosci.

Εγώ σε θυμόμουν με την ψυχή καταπιεσμένη
από κείνη τη θλίψη, που εσύ με γνωρίζεις.

Dove eri allora?
Tra quali genti?
Dicendo quali parole?
Perché mi investirà tutto l'amore di colpo
quando mi sento triste e ti sento lontana?

Που ήσουν τότε?
Ανάμεσα σε ποιούς ανθρώπους?
Λέγοντας ποιες λέξεις?
Γιατί θα με κατακλύσει ακαριαία όλη η αγάπη,
όταν θα νιώθω λυπημένος και θα σε νιώθω μακρινή?

È caduto il libro che sempre si prende al crepuscolo
e come cane ferito il mantello mi si è accucciato tra i piedi.

Έπεσε το βιβλίο που πάντα πιάνεται στο λυκόφως
και σαν πληγωμένο σκυλί
ο μανδύας κουλουριάστηκε ανάμεσα στα πόδια μου.

Sempre, sempre ti allontani la sera
e vai dove il crepuscolo, corre cancellando statue...

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι το βράδυ
και πηγαίνεις εκεί που το λυκόφως, τρέχει σβήνοντας αγάλματα...

( Pablo Neruda )

** Μαρκιτζάνικη : διάλεκτος με παραλλαγές που ομιλείται στο γεωγραφικό διαμέρισμα των Μάρκε στην κεντρική Ιταλία.

*** Lambrusco : αφρώδες κόκκινο και γλυκό κρασί που παράγεται στην περιοχή της Modena στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Εμίλια - Ρομάνια.


...Συνεχίζεται...

 

Cara Alessia ti scrivo, cosi mi distraggo un pò - Parte seconda, Sul tuo davanzale un corvo - ( Αγαπητή Αλέσια σου γράφω, έτσι αφαιρούμαι λίγο - Μέρος δεύτερο, Στο περβάζι σου ένα κοράκι - ) .

Οι ώρες είναι σχεδόν 11.23 πρωινές της Μεγάλης Παρασκευής του 2025, μόλις έφτασα στην Πλατεία Συντάγματος. Η "επιστολή" τριγυρίζει στο μυαλό μου, αλλά αρνείται να αποδράσει από τα δάχτυλα μου.
Το κέντρο της Αθήνας είναι ηλιόλουστο όσο ποτέ και γεμάτο τουρίστες. Έξω από την είσοδο του μετρό έπεσα πάνω σε δύο συμπατριώτες σας. Το κατάλαβα, από τη γλώσσα που μιλούσαν. Ο τυπάκος, γύρω στα 35 ήταν γονατισμένος και η σύντροφος του είχε καλύψει με τα χέρια το στόμα της σε σημάδι έκπληξης. Μόλις της είχε κάνει πρόταση γάμου, άνευ δαχτυλιδιού. Αλλά από ότι φαίνεται, από την απέραντη αγκαλιά και τα χαμόγελα, δεν ένοιαζε κανέναν από τους δύο αυτή η μικρή "παραφωνία".
Σχεδόν σαν τις δικές μας προτάσεις γάμου, ε Enzino?
Οι δικές μας θα έλεγα πανομοιότυπες, στο χαμηλό φως κάποιας μικρής κρεβατοκάμαρας, μια κάπου στο Milano και η άλλη κάπου στην Αθήνα. Σαν έμπνευση μιας στιγμής που δεν ήθελε να περιμένει. Στο κάτω κάτω της γραφής, το δαχτυλίδι πρώτα στην καρδιά περνιέται και από κείνη πέφτει τελευταίο, σαν εκείνη σπάσει.

Έλεγα, τουρίστες, ανέμελοι, φαντάζουν ευτυχισμένοι.

Η πρώτη επίσκεψη στο Ναύπλιο με τη μεταμεσονύχτια αγωνιώδη αναζήτηση μου για χαρτί υγείας. Που μας είχε κάνει, να κρατάμε τα στομάχια μας από τα γέλια. Αφού ο μπαγλαμάς στο air BnB που είχαμε πάει, είχε αφήσει στο σπίτι μόνο ένα.
Η δική σας πρώτη επίσκεψη στη Ρώμη και η αηδιασμένη μούρη της Alessia σαν δοκίμασε την trippa και έκανε τη μίμηση της κοπελιάς, που της περιστρεφόταν το κεφάλι στον πρώτο εξορκιστή.

Τα καλοκαιρινά νυχτερινά μας μπάνια στο Καβούρι και κείνα στη Σαρωνίδα. Τα δικά σας αντίστοιχα στο Jesolo και στη Numana. Μπέλλα Βράκα, Πόρτο Κατσίκι, Αλωνάκι Φαναρίου, η ταμπέλα κοντά στο Νυδρί που προειδοποιούσε τους οδηγούς, όταν κατέβαιναν δύο χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου με δική τους ευθύνη. Ο Γερμανός τουρίστας που καταβρόχθισε τρία καλαμάκια αμάσητα στο πλοιάριο για Αντίπαξους και ο Τσέχος που έβρεχε χαρούμενος τα πόδια του σε κάποια παραλία στην Πάργα κατεβάζοντας κουτάκια μπύρας σαν νερό. Μια φωτοαλλεργία και το gps για να διανυθεί με τα πόδια μια απόσταση δέκα λεπτών από το κουτουκάκι μέχρι το σπίτι στο χωριό του πατέρα μου. Αφού πρώτα είχαμε πιεί σε μισή ώρα επτά σφηνάκια τσίπουρο και δύο μπύρες έκαστος.

Ανέμελοι, ίσως και λίγο ευτυχισμένοι...όλοι μας...Σαν εκείνους τους τουρίστες στο Σύνταγμα.

Αποστρέφω το βλέμμα από το ζευγαράκι και σφαλίζω τα μάτια. Επιστρέφω σε κείνη την κρεβατοκάμαρα. Τα χρώματα αυτή τη φορά είναι το άσπρο και το μαύρο, σε όλο το δωμάτιο υπάρχει μονάχα ένα σιδερένιο κρεβάτι. Επάνω του ένα μαύρο καπέλο κι ένας άσπρος γάτος που το πλησιάζει νωχελικά. Το φοράει και το στρώμα παίρνει φωτιά. Δεν καίγεται τίποτε άλλο παρά μόνο ο γάτος. Μου έρχεται του καμένου ξύλου η μυρωδιά. Οσμή θαλπωρής σαν του τζακιού στο ξενοδοχείο στο Λεβίδι. Μυρωδιά καμένου ξύλου αναμεμιγμένη με αλμύρα, σαν το τζάκι στο σπίτι της αδερφής της Alessia στο Pesaro. Ακούγεται το γέλιο ενός παιδιού.

Πιθανότατα η τρέλα να είναι και κείνη ασπρόμαυρη. Τους τελευταίους μήνες περιμένω τα όνειρα, για να ξαναδώ λίγο χρώμα. Όπως μου είχες πει κάποτε κι εσύ frà. Με πρόδωσαν και κεινα. Θα φταίει που κάποτε, είχαμε αφήσει ατάϊστο εκείνο το κοράκι στο περβάζι σου. Η Alessia επέμενε, αλλά εμείς οι δυο είχαμε πάρει εκείνη την επίσκεψη του σαν άσχημο οιωνό.

Τελικά είχε δίκιο ο Enzino, αν υπάρχει ένας δεσμός, που ούτε ο θάνατος μπορεί να σπάσει, εκείνος είναι φτιαγμένος από την πίκρα και την αγωνία που ενώνει δύο ανθρώπους...Ούτε η αγάπη, ούτε το μίσος...


...Συνεχίζεται...