Ερωτική Ποίηση

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

(1953)

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

ΒΡΟΧΟΣ
Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

«Έτσι στο τσάμπα;»
με ρώτησε ο νεαρός
τόσο πολύ με σόκαρε το σίγμα
που τον παράτησα
πριν από χρόνια ένας λεβέντης
«όχι και τζάμπα»
μου είπε γελαστός
το ζήτα του με μάγεψε
του τα ΄δωσα όλα

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Νυχτερινό (Nachtgedicht)

Να σε καλύψω
όχι με φιλιά
απλώς και μόνο
με το σκέπασμά σου
(που απ’ τον ώμο
σου γλίστρησε)
στον ύπνο σου
να μην κρυώνεις

Κι ύστερα
σαν ξυπνήσεις
το παράθυρο να κλείσω
και να σ’ αγκαλιάσω
και να σε καλύψω
με φιλιά
Και να σε
ανακαλύψω

ERICH FRIED

 

Σύνολα

Σηκώθηκα

και

μουτζούρωσα το τοίχο

με τις στάχτες

από τα τσιγάρα σου.

Έκαιγαν μέρες

πριν φτάσεις εδώ.

Φόρεσα ένα κίτρινο φόρεμα

και

κατέβηκα στο κήπο

να μαζέψω τις εμμονές μου.

Δεν είχε φως ,

δεν είχε νερό,

είχε νάρκες

και

εγώ δεν ήξερα

που πατάνε τα χέρια μου.

Σφήνωσα το κεφάλι στο φράχτη

για να ξεφύγω από τα σύννεφα.

Χαμογέλασα

και

στάθηκα εκεί

να μετράω τα λουλούδια

στην απέναντι θάλασσα

μέχρι

που ήρθες

και

φύσηξες ουρανούς.

Ξημέρωσε

και

αποχώρησα.

Άφησα το τασάκι δίπλα σου

γεμάτο αποφάγια

της προηγούμενης νύχτας.

Πάλι θα μείνεις

νηστικός από αγάπη.
Πάλι θα ξυπνήσω
γυμνή από όνειρα.

V.S.

 

ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Και κάπου-κάπου αργοκυλά
Στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
Της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!
Παρθενικά μουνάκια!
Αργοσαλεύουν τα χειλάκια τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα από ποιά δίψα;
Και κάπου-κάπου αργοκυλά
Στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
Της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

Κώστας Βάρναλης

''ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ'' είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο ποιητής το καλοκαίρι του 1974 στην Αίγινα.Το χειμώνα του ίδιου έτους μας αποχαιρέτησε......






Περιστατικό
Ο Κώστας Βάρναλης κουρασμένος σταμάτησε στην ανηφόρα στο Λυκαβηττό με το μπαστουνάκι του αγκομαχώντας.Τον βλέπει ένας γνωστός του και του λέει-Τι έγινε δάσκαλε να σε βοηθήσω;
-Περιμένω να περάσει κανένα κωλαράκι να το βλέπω να ανεβώ την ανηφόρα του απάντησε ο Βάρναλης

 

ΑΠ’ ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΟΣΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Εσύ στυλάτο ΙΒΙΖΑ
δεν έζησες τη δόξα των τριάντα χρόνων μου ως σαράντα.
Εσύ γνώρισες μόνο την πανέμορφη Αριάδνη.

Όμως εσύ παλιό μου FΙΑΤ 127
εσύ και τι δεν άκουσες, και τι δεν είδες.

Σύμπαν μικρό που σ’ έλειωσαν οι τόσοι στεναγμοί της
ευφροσύνης,
που σε ξεβίδωσαν κουνήματα γλυκά, που σε σμπαράλιασαν
οι άγριοι σεισμοί των οργασμών.
Και τ’ ουρανού σου από μέσα η οροφή πώς αχρηστεύτηκε,
ξεσχίστηκε
(μα τρύπησε σχεδόν)
απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών.

Θεσσαλονίκη, 1997
Γιάννης Υφαντής

 

MEPEΣ KAI NYXTEΣ TOY 1995

Στις κόρες των φίλων και στην αιώνια νεότητα των ποιητών

Μεσάνυχτα και κάτι το ’σκασε κρυφά από το σπίτι της·
σιγοπατώντας βγήκε απ’ την αυλή της·
αυτή μαθήτρια στα δεκάξι της
κι εγώ φυγάς θεόθεν και αλήτης.

Στης εξαδέρφης την κουζίνα φκιάχναμε καφέ
κ’ είπα εγώ
“πλάκα δεν έχουμε;”
κ’ είπε αυτή
“αγάπη έχουμε”.

K’ ύστερα εγώ καθώς χυνόμουν μέσα στο μουνάκι της την είπα “Παναγιά
μου”
κ’ είπε αυτή “πρώτη φορά που με φωνάζουν στ’ όνομά μου”.

Γιάννης Υφαντής

 

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Το τζην και την κιλότα σου, όταν μαζί τα βγάζεις
πιο λεύτερα μες στη χαρά του παιχνιδιού με βάζεις.

Φίμωτρα να μην βάζετε στου έρωτα τα ζώα
λεύτερα στου παράδεισου αφήστε τα την πόα.

Από χυμό πλημμύρισε η αυλακιά της ήβης•
είναι που με τα μπούτια σου τ’ άνθος της σάρκας στύβεις.

Γαρύφαλλο στον εγκρεμό του σκοτεινού σου δάσου
να γλείψω θέλω τη γλυφή δροσιά στα πέταλά σου.

Άσε τη δίψα να γευτώ στο αλάτι του ανθού σου
κ’ ύστερα το ξεδίψασμα στα βάθη του κορμιού σου.

Σαν τράγος που τον πόθο του τον κέντρισε η αρμύρα
να ξεδιψάσω επιθυμώ μες στη μουνοπλημμύρα.

Άλλο δεν σκέφτομαι παρά πότε θα σ’ ανταμώσω
και μ’ αναστεναγμούς χαράς το σώμα σου να οργώσω.

(ΡΟΔΙΝΟΣ ΛΑΡΥΓΓΑΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ**
ΠΟΥ ’ΧΕΙ ΦΤΕΡΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ)

Έγλειφα το αλάτι εγώ στ’ άνθος του εγκρεμού σου
φιλώντας που και που αρπαχτά τους έξοχους μηρούς σου.

Μα όταν εμπαινόβγαινα στην πύλη της αβύσσου
με γλείφανε οι δροσερές φλόγες του παραδείσου.

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Της προδοσίας λες φιλί, σού ’δωσα. Γύρνα πίσω
και μ’ ένα δεύτερο φιλί το πρώτο μου να σβήσω.

5
Στα μπούτια σου ανάμεσα έγραψες τις ασκήσεις
και μού πες «με τα χείλη σου, θέλω να μου τις σβήσεις».

6
Του δράκου σπέρμα μ’ έκαψε, με πνίγουνε τα φίδια
αφότου με τον Κέρβερο άρχισες τα παιχνίδια.

7
Ποτάμι είμαι, πάρε με, μες στη βαθειά σου κοίτη
πριν ξεχειλίσω και καούν του πάνω κόσμου οι κήποι.

9
Φυσώ ν’ ανάψω τη φωτιά κι αναθυμούμαι τόσα,
τη θέρμη του προσώπου σου, τα χείλη σου, τη γλώσσα.

10
Θάλασσα είσαι η σύναξη των άπειρων δακρύων
ή μήπως ο γλυφός χυμός αμέτρητων αιδοίων.


Γιάννης Υφαντής

 

ΣΒΗΣΤΗΡΕΣ

Σβηστήρες είναι τα βυζιά, τα χείλη, το μουνί σου·
σβήσε με, σκό νη κάνε με, με τ’ όμορφο κορμί σου
κι αν πέσει δάκρυ γίνομαι λάσπη του παραδείσου.

Γιάννης Υφαντής