Ερωτική Ποίηση

ΑΓΡΙΑάΝ

Τους άλιους δεν ζήλεψα όταν με το καμάκι
οχτάποδες καρφώνουνε σελάχια κι άγρια μύδια
ή τ’ ακανθώδη άγρια αιδοία που τα λένε
και αχινούς.

Ζηλεύω εγώ
όσους με βέλος ρίχνουν
άγρια μήλα ή άγρια σταφύλια και κυδώνια,
τρυγούν αγριοκέρασα ή πίνουνε το νέκταρ
απ’ τα ποτήρια των ανθών μες στους αγριοτόπους.

Μα πάνω απ’ όλους τους θνητούς ξέχωρα μακαρίζω
αυτόν που με τον άγριο φαλλό του που πυρώνει
χυμώδη αγριόμουνα εκστατικός καρφώνει.

Γιάννης Υφαντής

 

Φυγή
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Το σώμα σου κι εγώ, του Γιάννη Βαρβέρη
Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.

Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
πού ποτέ σου δε φαντάστηκες.

Δεν έχεις θέση τώρα
τί ζητάς
ανάμεσα σε μένα
και στο σώμα σου.

Γιώργος Σεφέρης

 

Όταν σε δαγκώνω
Όταν σε δαγκώνω, το αίμα σου έρχεται στο στόμα μου·
κι έπειτα εξανεμίζεται στις γαλάζιες σου φλέβες. ,

Φεδερίκος Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση: Αγαθή Δημητρούκα

 

Χειμερινά σταφύλια
Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Έπος καρδίας
Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.

Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!

Κ.Π. Καβάφης

 

Ο έρωτας κι ο πόλεμος, του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (απόσπασμα)

Κάθε τριχούλα σου
σγουρή,
χρυσωμένη,
τη γεμίζω με χάδια.
Ω, τι άνεμοι,
από ποιο νότο
θαυματουργήσανε
με τη θαμμένη αυτή καρδιά;
Τα μάτια σου ανθίζουν
δυο ξέφωτα!
Σ’ αυτά τα ξέφωτα χοροπηδάω
σάμπως χαρούμενο παιδί.

Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

 

Η Παρτούζα του Νίκου Φωκά: ένα ερωτικό ποίημα, ένα μεγαλειώδες όργιο

Αποσπάσματα

……………
Στο μεταξύ η ατμόσφαιρα του χώρου είχε βαρύνει Καθώς καθένας φανερά ποθούσε κάθε μία˙ Γύμνια, ποτό και μουσική δοκίμαζαν τα νεύρα Κι ήρθε η στιγμή που χάθηκε για πάντα η ψυχραιμία. Ελευθερία τα κορμιά παίρνοντας το ‘να απ’ τ’ άλλο Ολοένα μεγαλύτερη με στόμα, πόδι, χέρι, Σε γενική εξελίσσονταν το πράμα ακολασία Χωρίς να ξεχωρίζει πια το ταίρι από το ταίρι.

……………
Παρασκευή τη βάφτισαν μα τη φωνάζουν Εύη – Μια χωρισμένη που ‘χε πριν κάποιο μυστήριο Τσέχο. Δυο χρόνια που τη χαίρομαι˙ με πάθος και με δόλο Θέλει δε θέλει την κρατώ, πουτάνα μου την έχω. Της χωρισμένης το φιλί, που λέει και το τραγούδι, Εγώ το γεύτηκα, εγώ και θα τ’ ομολογήσω. Κι όχι μονάχα το φιλί της χωρισμένης όλα Θα ομολογήσω και θα πω τα μπρος και τ’ από πίσω.

…………….
Παράξενη καμιά φορά που σου ‘ναι αυτή η κοπέλα! Τίποτα δεν τη φχαριστεί, τίποτα δεν τη φτάνει˙ Σ’ ό,τι κι αν κάνω ή φανταστώ μένι ψυχρή και ξάφνου Ανάβει από ‘να τόσο δα, κοχλάζει σαν καζάνι… Εξαντλημένος κάποτε με τις πολλές προσπάθειες Που ωστόσο δεν απέδωσαν ας πούμε ως συνήθως Κι αφού όλα πια της τα ‘κανα την άκουσα να λέει Παρακαλεστικά σχεδόν «Αχ πιάσε μου το στήθος!» Μόλις της το ‘πιασα άρχισε σαν άρρωστη να βόγγει Κι απ’ τις πλατιές της συστροφές δεν την αρκούσε ο χώρος˙ Σαν να ‘παθε συμφόρεση τής στράβωσε το στόμα Και σαν ψωμί τής φούσκωνε τ’ Αφροδίτης τ’ όρος. Μ’ όση της έμενε φωνή σχεδόν μ’ εκλιπαρούσε Να μη σταθώ –«αχ να χαρείς»– το στήθος να της πιάνω Και τέτοιον είχε πυρετό που πριν το καταλάβω Τη βρήκε ο τέλειος οργασμός στο πιάσιμό μου απάνω.

…………
Κι όπως στα γόνατα έπεσα σαν για να προσκυνήσω Μ’ ευγένεια εκείνη ανέσυρε μια ιδέα το χιτώνα -Τα μάτια της απ’ ομορφιά ν’ αστράφτουν σαν πελέκια- Και βάδισε μες στο νερό και στάθηκε κολώνα. Η στύση στο αναμεταξύ μου ‘χε ανεβεί ως τη μέση…

……......
Τα θηλυκά δεν έλειπαν κι ας ήταν ό,τι βρέξει˙ / Μα τελικά βαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα / Κι επέστρεψα στην ποίηση και την κακή την έξη.

…………
Τότε ξεντύθηκα κι εγώ˙ σε πλήρη ήμουνα στύση. Την πόρτα σπρώχνω, προχωρώ προς τα λευκά της κάλλη˙ Κι όπως τ΄ αμφίβιο αποζητά μες στο νερό να πέσει Έτσι έπεσα μες στο νερό, σχεδόν με το κεφάλι. Με δέχτηκε όπως δέχεται το χέλι τ’ άλλο χέλι Παίρνει τη στύση μου παντού και δίχως παρακάλια. Πιο ελεύθερη μες στο νερό μοιάζει, σαν γνήσια νύμφη, Το υγρό στοιχείο τής έδινε μια παραπάνω ασφάλεια. Μες στο νερό την κράτησα στην αγκαλιά μου για ώρα Και σαν ποιητής, όχι εραστής μιας νύχτας, τη γαμούσα. Ναι, το τονίζω, σαν ποιητής˙ κι αυτό γιατί στ’ αλήθεια Ήταν σαν να ‘κανα έρωτα στην ίδια μου τη Μούσα.

........


Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/h-partouza-toy-nikou-foka-ena-erotiko-poiima/ ]

 

Έρθης δεν έρθης
Κωστής Παλαμάς

Έρθης δεν έρθης, εγώ θα σύρω
ταργά τα πόδια γοργά ως εκεί,
το κουρασμένο κορμί να γείρω
στην έρμη πέτρα τη μυστική.

Και θα προσμένω και θα πεθαίνω
και θανασταίνομαι -μιλώ, μένω-
με τη μιλιά σου•
έρθης δεν έρθης, θα σ' αγκαλιάζω
και με τη σκέψη μου θα ταιριάζω
τη ζωγραφιά σου.

 

Γιάννης Σκαρίμπας «Σπασμένο Καράβι»

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μια
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μια
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι

 

 


Κάποτε ένας ποιητής προσπαθεί να πείσει ένα όμορφο κορίτσι ότι είναι πια αρκετά μεγάλη ώστε να του δοθεί, και πιο κάτω, ο ίδιος ή άλλος, εξηγεί γιατί προτιμάει τις μεγαλύτερες γυναίκες από τις πολύ νέες:

Πάντως, για τη δουλειά φροντίζουν περισσότερο οι μεγάλες,
την πρακτική κατέχουνε, μαστόρισσες στην τέχνη.
Το πέρασμα του χρόνου όσα χαλά με χάρη διορθώνουν
και να μη φαίνονται γριές πασχίζουν με φροντίδα.
Όπως το θες σ’ το κάνουνε, με χίλιες του έρωτα στάσεις˙
δεν θα βρεις ζωγραφιά καμιά πιότερους να ‘χει τρόπους.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/roma-amor-erwtikh-poihsh/ ]

 

Χώνω στο χώμα τη χαρά
Να ζωντανέψουν οι καρποί
Να ‘ρθεις με το κοφίνι
Να με γεμίσεις όστρακα
Φιλιά καυλιά και σάλια
Να γλείψουμε εσύ κι εγώ
Τον λογισμό του κόσμου

(Μαίρη Αλεξοπούλου, Απογευματινό πότισμα από τη συλλογή Ερώμαι)

 

Καύλα μου όμορφη
Μεταμφιεσμένη στο κορμί σου
Από τους αιώνες που πάνω σου βαραίνουν

(Νίκος Μπογδάνος, Ευθεία γραμμή από τη συλλογή ΟΝ)