Ερωτική Ποίηση

Μπήκα σ’ αυτόν τον έρωτα
μ’ ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι
και τα μαλλιά γεμάτα αγριόχορτα.
Ένας άσχημος κι ασήμαντος ποιητής. Μα ποιητής.
Αυτή; Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου.
Με θυμάμαι να της πλέκω με
τις λέξεις μου σκεπάσματα. Και κρυφά, την ώρα που
κοιμόταν, ν’ αγγίζω φοβισμένος τα χείλια,
τις φλέβες στο λαιμό της, τις ρώγες της,
και να μετρώ τα κόκκαλα στα
πλευρά της να δω αν είναι άνθρωπος.
(...)
Μπήκα σ’ αυτόν τον έρωτα
με την πιο μεγάλη μου ανάσα. Και δεν βγήκα.
Ένας άσχημος κι ασήμαντος ποιητής. Μα ποιητής.

(Γιώργος Μπουρλής, Κάποιοι πολύ τυχεροί από τη συλλογή Φλέβα που σπάει)

 

..Λιωμένο μολύβι στάζει
η ανάσα των ανθρώπων
κι εγώ σχεδιάζω συναντήσεις
όταν σε δω
αν θα σ’ αγκαλιάσω πρώτα
ή θα σκύψω το κεφάλι
αποκαμωμένη
απ’ το φιλί
που άργησε πολύ
κι εχάθη η νοστιμιά του.
Κι ενώ όλο για μίσος λένε
θυμάμαι πόσο αρέσει
στους άντρες ν’ αγαπιούνται
πώς δένουν σαν φραγκόσυκα
σφιχτό χύνεται το μέλι
απ’ τα αγκαθάκια
και πέφτει η γύρη σαν βροχή
απ’ το πελώριο κίτρινο
λουλούδι της αγάπης.

(Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ο έρωτας κι ο κόσμος από τη συλλογή Οι μνηστήρες)

 

...Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί
Αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
Για το δικό σου το χατίρι
Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι.

(Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, ΙΧ)

 

...έτσι η βαθμιαία εξάπλωσις της συνουσίας μοιάζει
με τα κρησφύγετα των ερωτευμένων που παραμέ-
νουν ενωμένοι και ως όρθιοι και ως εξαπλωμένοι
μέσα στους πυκνούς θυσάνους των φωνηέντων τους...

(Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος, σελ. 75)

 

«Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου,
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου…»
Μαρία Πολυδούρη, Γιατί μ’ Αγάπησες

 

«Φύγε – μη νοιάζεσαι – μόνο να με θυμάσαι»
Σαπφώ

 

ΕΡΩΤΙΚΟ (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

» Καημός, αλήθεια , να περνώ του έρωτα , πάλι, το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα, του θανάτου,
στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει, στην καρδιά , το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί , που μου το τάξανε πολλοί,
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ , να μου το δώσει…

Ίσως, μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας, πάλι, στο βυθό,
Και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε πάλι, ταίρι,
Αυτό τ’ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,
Σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!»

 

«Τα γράμματά σου», Κώστας Καρυωτάκης

Τα γράμματά σου τα ‘χω, Αγάπη πρώτη,

σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.

Τα γράμματά σου πνέουνε τη νιότη

κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε

με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!

Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε

παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια…

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,

του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.

Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει

η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,

βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.

Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει

απάνω τους η λέξη του Θανάτου.

 

«Ερωτικό κάλεσμα», Μενέλαος Λουντέμης, από τη συλλογή «Τα αντικλείδια»

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.

Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.

Τις πνίγουν οι νεροποντές.

Τις κυνηγούν οι βοριάδες.

Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.

Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.

Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.

Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.

Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης

ένας αποσταμένος περπατητής

που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς

ν‘ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, έλα να τ‘ ακούσουμε μαζί.

 

Σώμα, θυμήσου

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κ.Π. Καβάφης

 

Federico Garcia Lorca – Μικρή μπαλάντα των τριών ποταμών

Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ
πορτοκαλιές και λιόδεντρα διασχίζει.

Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας
απ' το χιόνι στα στάρια κατεβαίνουν.

'Αι αγάπη,
που 'φυγε και δεν έρχεται!

Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ
γένια έχει χρώμα του ροδιού.
Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας
το 'να θρηνεί, τ' άλλο ματώνει.

'Αι αγάπη
που 'φυγε μες στον αγέρα!

Για τις βαρκούλες με πανιά
έχει η Σεβίλλια δρόμο,
μα στης Γρανάδας το νερό
λάμνουν μονάχα οι στεναγμοί.

'Αι αγάπη,
που 'φυγε και δεν έρχεται!

Γουαδαλκιβίρ, πύργος ψηλός
κι άνεμος στις πορτοκαλιές.
Πυργίσκοι, ο Ντάουρο κι ο Χενίλ,
νεκροί πάνω στα τέλματα.

'Αι αγάπη,
που 'φυγε μες στον αγέρα!

Ποιος θα πει το νερό πως σηκώνει
φωσφορίζουσαν ατμίδα από κραυγές!

'Αι αγάπη,
που 'φυγε και δεν έρχεται!

Φέρε πορτοκαλάνθι, ελιά
Ανδαλουσία, στις θάλασσές σου.

'Αι αγάπη,
πού 'φυγε μες στον αγέρα!

Federico Garcia Lorca (Μικρή μπαλάντα των τριών ποταμών)

Στίχοι για το τραγούδι Μπαλάντα των τριών ποταμών
Πουλόπουλος Γιάννης του έτους 1969 σε στίχους Federico Garcia Lorca και σύνθεση Γλέζος Γιάννης από το album 12 τραγούδια του F.G Lorca.

Ο ποταμός Γκουαδαλκιβίρ περνάει
από πορτοκαλιές και από λιόδεντρα
τα δυο ποτάμια της Γρανάδας,
τρέχουν από το χιόνι στο σιτάρι

Αχ, η αγάπη που πάει,
πάει με τον αγέρα
αχ, η αγάπη που πάει
πίσω δε γυρνά

Ο ποταμός Γκουαδαλκιβίρ περνάει
με γένεια κόκκινα ροδιάς
τα δυο ποτάμια της Γρανάδας
τό' να με κλάμα, και τ' άλλο μ΄ αίμα

Αχ η αγάπη που πάει, πάει με τον αγέρα
Αχ η αγάπη που πάει, πίσω δε γυρνά.

 

John Wilmot, Κόμης του Rochester (1647-1680)

Regime de Vivre

I rise at eleven, I dine about two,
I get drunk before seven; and the next thing I do,
I send for my whore, when for fear of a clap,
I spend in her hand, and I spew in her lap.
Then we quarrel and scold, 'till I fall fast asleep,
When the bitch, growing bold, to my pocket does creep;
Then slyly she leaves me, and, to revenge the affront,
At once she bereaves me of money and cunt.
If by chance then I wake, hot-headed and drunk,
What a coil do I make for the loss of my punk!
I storm and I roar, and I fall in a rage,
And missing my whore, I bugger my page.
Then, crop-sick all morning, I rail at my men,
And in bed I lie yawning 'till eleven again.
---

Τρόπος ζωής

Στις έντεκα σηκώνομαι, γύρω στις δύο τρώω,
Πριν τις εφτά σουρώνω, και το επόμενο που κάνω,
Να 'ρθει η πουτάνα στέλνω, αλλά γονόρροια δε θέλω,
Στο χέρι της γλεντάω και απάνω της τα φτύνω.
Μετά καυγάδες, τσακωμοί ως ν' αποκοιμηθώ,
Ξεθαρρεύει τότε η τσούλα και τη τσέπη μου πλησιάζει.
Μετά την κάνει ύπουλα, την προσβολή εκδικείται:
Έρημο με αφήνει από χρήματα και μούνα.
Και αν τυχόν ξυπνήσω, με νεύρα και πιωμένος,
Να δεις μια φασαρία που την έκανε η καριόλα!
Μαίνομαι, βρυχώμαι, με οργή καραχτυπιέμαι,
Και αφού η κουφάλα το 'σκασε, τον δούλο θα πηδήξω.
Ολημερίς με βαρυστομαχιά τους γύρω σιχτιρίζω,
Και με χασμουρητά ξαπλώνω έως τις έντεκα ξανά.

[άπιστη μετάφραση από Γιορς Τρούλυ]