Ερωτική Ποίηση

Ας πάμε τώρα
νεκρός Εσύ
κι εγώ στην αγκαλιά Σου
ας κοιμηθούμε κάτω
από το φως των αστεριών
που δεν υπάρχουν πια.

Μαρία Λαϊνά

 

i am tracing the knobs of Your spine like the map of my favorite continent. You are all the places that I haven't visited yet...

Amanda Oaks, Literary Sexts: A Collection of Short & Sexy Love Poems

 

Προσπαθείς να είσαι πιστός
και μερικές φορές είσαι σκληρός
Είσαι δικός μου.
Και μετά φεύγεις
Χωρίς Εσένα δεν μπορώ
Και όταν είσαι μπροστά
Γίνομαι τα βήματά Σου.
Η απουσία αφήνει κενό
Χωρίς Εσένα δεν μπορώ
Έχεις χαλάσει τον ύπνο μου
Έχεις καταστρέψει την εικόνα μου
με έχεις διαλύσει
Χωρίς Εσένα δεν μπορώ.
Η Αγάπη καλεί - παντού και πάντα.
Είμαστε ουρανοδέσμιοι,
Έρχεσαι;

Τζελαλαντίν Ρουμί

 

...
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.

ΚΟΛΙΑΣ (Ν. Καββαδίας)

 

“Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη
απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα·
αρθρώνονται απόρρητες λέξεις· τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα.”
Γιάννης Ρίτσος

 

«Ήρθα ντυμένος φλεβαριάτικα ρούχα μια νύχτα ερειπωμένη
Αδιάκοπα ταξίδια, χιλιόμετρα αναμνήσεων κι ο σουβλερός
άνεμος στις παγωμένες λίμνες να ποδοπατεί χωρίς έλεος
την εσθήτα του καλοκαιριού
διαβαίνεις κάμπους και λαγκαδιές κρύσταλλα και
σταλαχτίτες ζεσταμένος από την πυροστιά των ματιών
της που θ’ ανθίσουν στη θέα σου
*
Μα κάποτε αλλάζει κι ο ρυθμός που σε κατέχει
Και οι απαντήσεις είναι πάντα τόσο φευγαλέες
Και το κορίτσι με το βιβλίο της βυζαντινολογίας ανοιχτό στα χέρια του
Δε θα σου πει τον καημό του
Κάθε βράδυ το φως θα δραπετεύει από τις γρίλιες για να
συναντήσει τον άσωτο που δεν έχει γυρισμό
και τα ερωτικά γράμματα σωρεύονται δένονται κατόπι με ροζ κορδέλες
κι ύστερα μια σιωπή μια σιωπή γιομάτη θλίψη σαν φτάνει η
ώρα η επίσημη που θα σκεφτείς εκείνον που αγαπάς
όταν εσύ που κατανίκησες τις αποστάσεις φεύγεις νικημένος
σαν ένα πλοίο με σβησμένα φώτα
ετοιμάζοντας ξανά το γυρισμό σου.»

Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή, εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

“Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.

Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!”
Κ.Π. Καβάφης

 

Πάνος Θεοδωρίδης (Πετεφρής)
11 Απριλίου 1948 - 14 Φεβρουαρίου 2025

Σκάστε πουλιά, η αγάπη μου κοιμάται
σ' ένα στρώμα βαρύ από υγρασία
το παράθυρο δεν κλείνει, η πόρτα μάγκωσε
και συ δε με θυμάσαι πια
Θα 'ρθει καιρός σε κάποια ταβέρνα
που θα μεθύσουμε πάλι μαζί
θα νιώσω τότε στενό τον καβάλο
και το θάνατο να σ' αγγίζει
γλυκά. Μα εσύ δεν με θυμάσαι πια
οργιάζοντας κάπου στο προσκέφαλο
ενώ εγώ αγωνίζομαι να κοιμηθώ
μέσα στο στόμα μιας άλλης κυράς.
Έι, θα 'ναι όμορφα τέτοιες μέρες
στη δυτική Χαλκιδική. Σκάστε πουλιά
η, πως την λένε, ροχαλίζει απάνθρωπα
και να δακρύσω δε μπορώ

Στην αγκαλιά της Ντεζιρέ (Ωδή στα πουλιά)
Εκδόσεις Ύψιλον

 

ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ
ΜΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ (1973)
Εκδόσεις Τραμ
Θεσσαλονίκη

ΥΔΡΙΑ
Σου έδινα συνέχεια σου έδινα
Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες
Και δεν ήξερες πως παίρνεις
Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις
Πώς η ψιχάλα γίνεται βροχή
Κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα
Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι
Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια
Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά
Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις
Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη
Κάτι δικό σου τέλος πάντων
Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου
Που σ' όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του
Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις
Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ' την πόλη
Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτες
Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος
Θα σε θυμάμαι
Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό
Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί

 

Κική Δημουλά
[...]
Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ’χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να ’ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.
[...]
Απόσπασμα από το ποίημα "Φωτογραφία 1948", από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου", συγκεντρωτικός τόμος ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Ε' ΕΚΔΟΣΗ, εκδόσεις Ίκαρος

 

αν μ' αγαπούσες
θα χάραζε μεσάνυχτα
θα γύριζαν τα χελιδόνια
και θ' άνθιζαν τα δέντρα
μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα
θα ζούσαμε για πάντα
στα εφηβικά μας χρόνια
αν μ' αγαπούσες
θα πίστευα στα θαύματα
θα σού 'γραφα εκατό ποιήματα
το μαγικό υμνώντας ποίημα
που είσαι εσύ στο κάθε τι
αν μ' αγαπούσες
θα 'σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού
σαν τον πυράκανθο
να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο
ν' απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο
σαν τον πυράκανθο
ν' ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς
δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής

| Τόλης Νικηφόρου | Σαν τον πυράκανθο | εκδόσεις Μανδραγόρας, Ιούλιος 2022 |