Ερωτική Ποίηση

Σε περιμένω.

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο…

Μενέλαος Λουντέμης

 

Άτιτλο

Από του κόσμου τη ψευτιά ,ξεγλιστρώ
Διάολε σε βλέπω , στη γωνιά σου.
Άσε με εμένα , πεθαίνω ολημερίς

Και οι φίλοι μου, δεν με αισθάνονται.
Μόνος πορεύομαι, μόνος πεθαίνω
Και ας είμαι εγώ, ο μεγαλύτερος ψεύτης.

Εγώ, που βάζω φωτιά σε σάπιες φιγούρες
Ελπίζω, να βγει όμορφο αγριολούλουδο.
Και ας είναι να τρυπηθώ, αίμα δεν έχω.

Μόνο εσύ δεν ήρθες, απόψε.
Χάθηκες στην φαντασίωση μου.
Τάχα πως σε γδύνω, άλυτος γρίφος.
Ας είναι, να ζήσω έτσι.
Ομορφοκόριτσο,
στο βλέμμα σ΄έπιασα
στο βλέμμα σ΄εγδυσα,
και ας με σκότωσες πρώτη

Ηλίας Στράντζας

 

Άτιτλο

Νομίζετε είμαι ανώριμη
ή εσείς πολύ ώριμοι
για να ανέχεστε την ωμότητα των καιρών.
Είναι ο κόσμος των μεγάλων , των κατασταλαγμένων,
των σοβαρών και των υπευθύνων.
Γιορτάστε, κύριοι, τη χαμένη σας αθωότητα
Καλωσορίστε την προσαρμογή
και την υποταγή που σας χαμογελάει.
Όλα αυτά που διδάσκετε στο παιδί
για να γίνει ο μικρός ενήλικας των ονείρων σας.
Ο ανθισμένος δρόμος της προόδου σας βρωμάει μα και ξεφτίζει.
Κι εκεί βρίσκεται η ελπίδα,
σε κάθε ιερό σας λίθο που γκρεμίζεται,
σέρνεστε πίσω του - φρουροί, να σώσετε το κατασκεύασμα των ηλιθίων.
Μα ο Βολβός μας ξεπροβάλλει πάνω στ' αποκαΐδια σας.
Φαντάσου ένα κόσμο αλλοτινό όπου, οι φωνές, τα γέλια,
οι σκέψεις των παιδιών θα έμπαιναν σ' ένα τρένο
και θα ταξίδευαν
ελεύθερα
κυρίαρχα
σκέψου ν' ανάβλυζε απ τα βαγόνια η φαντασία τους
να γιόμιζε ο τόπος.
Γι' αυτόν το κόσμο ζω
Και να σου πω κάτι;
Νομίζω άκουσα ένα τσάφ τσούφ.

Λίνα Πο.

 

Άτιτλο

Φίλα με.
Με φιλάς ,δυο φορές δική σου.
Kαμιά υπόσταση του ‘’έρωτα’’,
χωρίς τη θέα του κορμιού σου.
Αρνούμαι τη μέρα,
Αρνούμαι τη νύχτα.
Στο ενδιάμεσο ζώ.
Οι φλέβες του χεριού σου,
οι φλέβες μου.
Ζηλεύω ότι τρώς ,
Το καταπίνεις.
Ολόκληρη μέσα σου, εγώ.
Εγώ.
Δικό σου κομμάτι,
δική σου γη,
να σπέρνεις,
να θερίζεις,
ν’ ανθίζει.
Μέσα μου, εσύ.
Κανένας πόλεμος,
Καμία δυστυχία,
Ούτε πείνα,
Ούτε χυδαιότητα.
Μέσα μου, εσύ.
Έτσι πρέπει να ορίζεται η αιωνιότητα,
Κάπου ανάμεσα στη σάρκα σου
και στη δική μου.
Φεύγεις.
Ο ήλιος καίει.
Ο ήλιος ,εσύ.

'' Ρ''

 

Aγαπήσαμε Τόσο Πολύ Τον Θάνατο Που Γίναμε Εραστές

Μέρος Ι: "Έρωτας"

Υποτάσσομαι με μια ενδελεχούς αυτοκαταστροφή μέσα στο κορμί σου,
"κάνε με μονάχα να πονάω" σου λέω "θέλω όταν πεθάνω να πάρω μαζί μου τα σημάδια σου,
θέλω όταν πεθάνω το σώμα μου να έχει σχισμένες σάρκες και ανοιγμένες φλέβες
από τα νύχια και τα δόντια σου, θέλω όταν θα λείπεις μακριά
να χαϊδεύω τις πληγές και να γιορτάζω έναν ακόμη θάνατο πάνω στο κορμί μου."
Αυτές τις στιγμές της ίασης,
αυτές τις στιγμές της σήψης,
αυτές τις στιγμές της ηδονής
που καταστρεφόμασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,
και όταν κοιμόσουνα εγώ ξαγρυπνούσα πλάι σου και σου ψιθύριζα:
"άσε με να σκορπίσω λίγο ακόμη φως μέσα στον κόσμο σου
για να μπορώ να σε κοιτάζω στα σκοτεινά όταν θα κοιμάσαι,
άσε με να πνιγώ μέσα στο παραμιλητό σου
για να μην έρθει ποτέ ξανά η αυγή..."
και είναι τόσα ακόμα που θέλω να σου πω
μα οι λέξεις κρέμονται στον λαιμό μου σαν θηλιές
και δεν βγαίνουν από τα χείλη,
όμως ξέρω πως όταν τα λόγια χάνουν τη σημασία τους
μονάχα τότε είναι που εμείς γινόμαστε ένα.
Θυμήσου τους αναστεναγμούς μας που ηχούσαν τόσο όμορφα στα μισοσκότεινα δωμάτια,
που έκλειναν από μόνα τους τα μάτια και έμενε μονάχη της η Μουσική να μας κοιμίζει,
ύστερα που ξημέρωνε αργά, και εκεί που η Σελήνη συναντούσε το φως της αυγής,
εκεί είναι που εμείς πεθαίναμε αγκαλιά για να μείνουμε μαζί για πάντα...

Μέρος ΙΙ: "Μοναξιά"

Τώρα που είσαι όταν οι μεγάλοι δρόμοι της Αθήνας νεκρώνουν από τη βροχή?
όταν οι νευρωτικές χαρακιές στις φλέβες ανοίγουν ξανά για σένα?
όταν νυχτώνει και οι μελωδίες ηχούν σπαρακτικά μέσα στα αυτιά μου, για σένα?
Που είσαι όταν δεν είσαι εδώ?

Στερήθηκα την παρουσία σου,
την ομορφιά των χειλιών σου,
τον ήχο της σιωπής σου.
Στερήθηκα την αρμονία της ύπαρξής σου,
στερήθηκα εσένα και ό,τι έχω μάθει να αναιρώ μέσα στο κορμί σου.

Τώρα κάθε φορά που νυχτώνει μένω μόνος να κυνηγάω τις σκιές
που αφήνει πίσω του το φως, σε βρίσκω εκεί,
κάπου ανάμεσα στις σκιές, σε καπνούς και μελωδίες κλαις μοναχή.
Ένα απέραντο νεκροταφείο έγινε το κορμί σου
και εγώ τόσο μικρός, τόσο ζωντανός
πως να σε αγκαλιάσω?
Μια αργόσυρτη, μακάβρια μελωδία η φωνή σου
και εγώ μονάχα μια ξεχασμένη της νότα στην άκρη των χειλιών σου,
άσε με τουλάχιστον να την τραγουδήσω
πριν ξημερώσει άλλη μια μέρα στη νεκρή αγκαλιά σου,
μείνω μόνος και καταλάβω πως είμαι ακόμα ζωντανός...
Μα δεν προλαβαίνω, ξημερώνει, οι φιγούρες όλες χάνονται μπροστά στα μάτια μου,
δεν προλαβαίνω να ζήσω, ξημερώνει, χάνω το κορμί σου μέσα από τα χέρια μου,
και όταν, στο ημίφως πλέον, ξανακοιτάζω τη φωτογραφία σου
που είχα όλη νύχτα αγκαλιά στο στήθος μου,
με πιάνουν τα κλάματα,
μα πως χωράει τόση θλίψη, τόση μοναξιά
μέσα σε ένα τόσο μικρό κομμάτι χαρτί?
και όλες αυτές οι σιωπές πως γίνεται
να έχουν ακόμα μέσα τους εγκλωβισμένη τη φωνή σου?

Μέρος ΙΙΙ: "Νοσταλγία"

Νύχτα αγέλαστη, σημαδεμένη,
εσύ είσαι που κρατάς αιώνιες τις στιγμές
και ανέλπιδες τις ελπίδες,
εσύ ήσουν που στον τελευταίο αποχωρισμό της
με πήρες αγκαλιά και μου ψιθύρισες γλυκά:
"μη φοβάσαι, αυτός ο πόνος δε θα τελειώσει ποτέ, θα σε καταστρέφει για πάντα."

Τώρα πλέον έμαθα να ζω απ'την αυθυπαρξία των τρελών
και απ'τα τραγούδια των μεθυσμένων έμαθα την αλήθεια,
έμεινα μόνος και έγινα η Μουσική όλων
των απελπισμένων πραγμάτων γύρω σου για να με θυμάσαι
και τα ξυράφια χαϊδεύουν δεσποτικά τις πληγές μου για να μη σε ξεχάσω ποτέ.
Τη μοναξιά, φως μου, μόνοι μας την επιλέξαμε...

Μου λείπεις ακόμα,
σε ευχαριστώ όμως για όλο τον πόνο
που μου χάριζες κάθε νύχτα που ήσουν μακριά μου,
όλες τις νύχτες που ήσουν μακριά μου,
σε ευχαριστώ για την απόλαυση της εγκατάλειψης σου,
για την επιδείνωση της σχιζοφρένιάς μου,
σε ευχαριστώ που δεν είσαι πια εδώ.
Πάντα κάποιοι θα μένουν πίσω να θυμούνται αυτά που έχασαν,
γι'αυτό και σκαλίζω στα κρυφά μια μάσκα με το πρόσωπό σου,
έτσι, για να ξεγελιέμαι τις νύχτες πως είσαι ακόμα εδώ και να χαμογελάω,
γιατί, ποτέ δεν ήμουν εγώ, εδώ, ολόκληρος,
πάντα σε άλλους πόνταρα τη ζωή μου...

Μέρος ΙV: "Θάνατος"

-Ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι με αλκοόλ έχει μείνει, άδειο το δωμάτιο
και δίπλα μια ψυχή να φωνάζει απεγνωσμένα "γιατί;".
Δεν υπάρχει πια αγκαλιά που να αντέχει το κορμί του...

Απόλλωνας Τσέρνας

 

Άτιτλο

Πόσο ανακουφιστικό είναι το σκοτάδι.
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.

Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.

Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος

Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.

υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.

Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.

Στεφανία Ιναρτάκ

 

Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σε έχω πάλι…

Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι…

Rainer Maria Rilke

 

από το «Γυμνό σώμα»

Το κρεβάτι, τα τσιγάρα,
το σώμα σου σ’ όλο το χώρο-
το άγαλμα του αίματός μου.

Ανάβω σπίρτα,
κόβω τα νύχια μου,
τρυπάω τα σεντόνια.
Λείπεις.

Είχες πει:
αγαπώ τα μαλλιά σου.
Τα μαλλιά μου μεγάλωσαν.
Μ’ έκρυψαν.

Υποσχεμένος μήνας.
Υποσχεμένη μέρα
Θάθω –είπες.
Περιμένω στην πόρτα.
Η πόρτα
είναι γεμάτη σφραγίδες.

Αυτά τα ελάχιστα
για μας τους δυο
πόσο μεγάλα.
Όλα.

Όχι τσιμέντο.
Άδειο
διαπερασμένο
απόνα σιδεροδοκό.

Τα ρούχα σου,
ζεστά απ’ το σώμα σου,
σε ποια καρέκλα; πού;
είναι ριγμένα;

Ο καφές, το τσιγάρο,
η αναμονή,
η αναμονή, το τσιγάρο.
Τα μάτια μου είναι πιο γαλάζια.

*

Περιμένοντάς σε
ξέχασα να παρατηρώ΄.
Τ’ όνειρο με κρατάει
στόνα του χέρι
γερμένον στον ώμο σου.

Το σώμα σου αόρατο.
Απλό.
Δυο πουλιά στις μασκάλες σου.
Ένας σταυρός στα στήθη σου.
Θάνατος τίποτα.

Όχι. Όχι.
Η ανάμνηση του σώματος
δεν είναι σώμα.
Σφίγγω
συμπυκνωμένο αέρα.

Με συσχετίσεις,
με ομοιώσεις,
σε αναπλάθω
κατά τμήματα.
Δεν ακεραιώνομαι.

Είπα παράθυρο.
Δεν είταν.
Όλα τα παράθυρα ανοίγουν προς εσένα.

Το απερίφραστο –έλεγε-
εξοστρακίζει το ποίημα.
Ας είναι.
Προτιμώ το σώμα σου.

Κείνη η καρέκλα.
Πάντα.
Εκεί που καθόσουν.
Αμετακίνητη.

Έλεγες:
είμαι εσύ, εσύ, εσύ.
Κι εγώ;
Εσύ
κ’ ήρθες.

Χιλιάδες φορές
ξανάπα τ’ όνομά σου.
Δεν σε είπα.
Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.

Υποσχόμενη μέρα.
Κ’ ήρθες.
Φωτιά και καπνός.
Καπνός και νύχτα.
Το κρεβάτι καίγεται.
Από φωτιά τα φτερά μας.
Δεν καίγονται.

Γιάννης Ρίτσος

 

Ερωτική ποίηση από την Αρχαία Αίγυπτο, Ezra Pound, Noel Stock
Μετάφραση-σχόλια Φώτης Τερζάκης

Από μεταγραφή σε μεταγραφή έφτασε ως εμάς τούτο το βιβλιαράκι. Στην αρχή, κατά πως μας ενημερώνει ο Φώτης Τερζάκης, είχαμε μια φωνητική μεταγραφή των ιερογλυφικών κειμένων στην ιταλική από τον Ελβετό αιγυπτιολόγο Μπόρις Ράσελβιτς, και απ' αυτή την ιταλική έκδοση του 1957, ο Ezra Pound μετάφρασε στα αγγλικά μια πρώτη ενότητα -λόγω του θανάτου του, τη μετάφραση του βιβλίου ανέλαβε να ολοκληρώσει ο Noel Stock.
Εκδόσεις Ερατώ


''Αγαπημένη, μόνο εσύ, δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη
Πιο αγαπημένη ανάμεσα σ' όλες τις γυναίκες,
λαμπρή, τέλεια
Έν' αστέρι στην ουρανογραμμή του καινούριου χρόνου,
ενός χρόνου καλού
Αστραφτερή μες στα χρώματα,
με σαγήνη όταν γυρίζει το βλέμμα.
Τα χείλη της μαγείας,
ο λαιμός της, το ζυγισμένο ύφος
κι ένα θαύμα τα στήθη της
Λαμπυρίζουν τα μαλλιά της σαν λάπις λαζούλι,
τα μπράτσα της αστράφτουν πιο πολύ κι από χρυσάφι.
Τα δάχτυλα της φέρνουν στα μάτια μου πέταλα,
τα πέταλα του λωτού είναι όμοια με τούτα.
Σκαλισμένες οι λαγόνες της όπως θα 'πρεπε,
τα πόδια της δεν τα συναγωνίζεται καμιά ομορφιά.
Ευγενικό το βάδισμά της
(vera incessu)
Ω, η καρδιά μου θα ήταν σκλάβα αν με αγκάλιαζε.
Κάθε κεφάλι γυρίζει -μοναδικό της σφάλμα-
να την κοιτάξει.
Ευτυχισμένος αυτός που στο τέλος θα τη σφίξει
στην αγκαλιά του,
πρώτος θα σταθεί ανάμεσα σ' όλους τους νέους εραστές.
Deo mi par esse
Το μάτι ακόμα την ακολουθεί
τη στιγμή που αυτή έχει κιόλας βγει απ' το πεδίο του,
Μια μόνο θεά,
μοναδική.''

 

Στο λευκό σου πάνω
τους σκούρους τόνους μου θα βάλω
και το μαύρο...
Να σου δώσω σχήμα
Να σου δώσω χρώμα
Το άσπρο σου να περιγράψω
το φως σου να φανεί...
γιατί φως είσαι.

Ε

 

Εχεμύθεια

Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
Της γυναικός που στροβιλίζεται μες στο σαλόνι
Και παίρνει την ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
Που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ'ονομά της
Και με τους άνδρες που σηκώνουν
Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
Μες στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας.

Ανδρέας Εμπειρίκος