Ερώτηση. Το χω καταλάβει;

πιθανότατα 

 

Νάμαι κι εγώ. Λείπει η αλεπού από το παζάρι; (Συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά ήμουν φιμωμένη και δεμένη στο μπουντρούμι - και κατά πάσα πιθανότητα εκεί θα έχω καταλήξει και πάλι πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις). 

Παίρνει 9 μήνες το εγχείρημα, όσο και η κύηση ενός μωρού. Εγώ δεν είχα βοήθεια αλλά ευχαρίστως να καθοδηγήσω και να μειώσω τον χρόνο σε 3 μήνες. Θεωρώ ότι ήδη το έκανα, δίνοντάς σου 3 νικ να μελετήσεις. Και μην αρχίσετε τώρα τα "μήπως εγώ καλέ κυρία;" Έδωσα MasterJp, DreamMaster και Dolmance - του Dolmance α)επειδή είναι καλό να έχουμε και την άλλη έποψη, και β) επειδή τα λέει δαγκώνοντας (κυρίως τις σάρκες του - πράγμα που βρίσκω απόλυτα σώφρον και ωφέλιμο). Οι άλλοι δυο ήδη βρίσκονται στο Hall of Fame του ελληνικού BDSM. 

Υπάρχουν ρόλοι καριέρας και ρολάκια δευτέρας διαλογής. Διαλέγεις και παίρνεις. Τίποτε άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε με τη ζωή μας. Σόρρυ. Διαλέγω ποιος είμαι και το ζω. Αν μπορώ. With a little help from my friends, ίσως.

Εισαγωγή στην φιλοσοφία του υπαρξισμού, πρώτο έτος. Professor Cernic, Nέα Υόρκη. Χοροπηδάει σαν μανιακός γύρω από τα θρανία και ουρλιάζει: Είμαστε το ντόνατ γύρω από το κενό. Στην ουσία, δεν υπάρχει τίποτα. Ενδύουμε την τρύπα (όποτε λέω τρύπα, ριγώ).

Χαίρομαι που επικεντρώνεσαι στον ρομαντισμό των κειμένων μου. Αυτή ακριβώς είναι η λούμπα όσων προσεγγίζουν το BDSM με ρομαντική διάθεση. Μην κοιτάς που τα γράφω χαριτωμένα, βαριέμαι υπερβολικά, γι αυτό. Όταν ήμουν μικρή στο αγρόκτημα της γιαγιάς στο Βόλο, φτιάχναμε σκατοπαγίδες. Ανοίγαμε τρύπες στο έδαφος, χέζαμε μέσα, από πάνω βάζαμε καλάμια και εφημερίδες και τις σκεπάζαμε με χώμα. Μετά παρασέρναμε ένα ανύποπτο θύμα εκεί. Αυτή τυγχάνει να είναι και η απάντησή μου στο νήμα περί BDSM και ρομαντισμού.

Όσο για τις μύχιες αλήθειες, σαφώς του καθενός είναι ξεχωριστή. Όμως αυτό δεν την κάνει περισσότερο αληθινή, από μία τρύπα σε ένα ντόνατ.

Δεν ρωτάς πολλά. Καλά κάνεις και ρωτάς. Αν δεν ρωτούσες, θα είχες πέσει στη σκατοπαγίδα (όχι πως τώρα θα τη γλιτώσεις). 

Ας πούμε ότι η ζωή είναι κάτι σαν ένα ταξίδι. Ίσως ένα τεράστιο Λούνα Παρκ. Θα μπορούσες να γυρνάς γύρω γύρω συνέχεια, στα σίγουρα και ασφαλή αλογάκια όπου σε έβαλε η κατάστασή σου (γονείς, κοινωνικό, γεωγραφικό και ιστορικό περιβάλλον κ.ο.κ). Οι περισσότεροι αυτό κάνουν. Μερικοί μπαίνουν για λίγο και στο τρένο φάντασμα ή στην αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Άλλοι καβαλικεύουν το τρενάκι που πέφτει βολίδα προς το έδαφος και σώζεσαι την τελευταία στιγμή. Αδρεναλίνη. Άλλοι πάλι μαθαίνουν πώς λειτουργεί όλο το Λούνα Πάρκ, επιλέγουν τις βόλτες τους, ξέρουν τα όρια της φάσης και την απομυζούν, μέχρι να φτάσουν στο τέρμα της βραδιάς (πλήρεις ημερών). Ίσως εξαντλούν τις 5000 εκσπερματώσεις τους και ενασμενίζονται ότι έζησαν, και μάλιστα όμορφα. Άλλοι πάλι παίρνουν το άλλο τρενάκι, εκείνο που πάει ντουγρού στην ανηφόρα την μεγάλη, και χάνονται στο προσωπικό τους διάστημα, κάπως όπως χάθηκε ο Αντονέν Αρτώ.

Θα έλεγα ότι προσωπικά το ταξίδι μου στο BDSM μου χάρισε την δυνατότητα να επιλέξω ακριβώς ποια βόλτα θέλω να κάνω. Γιατί αλλιώς, θα ήμουν στα αλογάκια, και θα γυρνούσα γύρω γύρω, χωρίς να ξέρω καν ότι υπάρχουν και άλλες διαδρομές.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, γιατί το αξίζεις και επειδή σου το χρωστώ. Χαρίζοντας την αυτοδιάθεση - την οποία δεν μπορείς να χαρίσεις - μπορεί μόνο να σου αρπαχτεί - εκτός εάν συναλλάσεσαι, στην οποία περίπτωση καλύπτεις ήδη υπάρχουσες ανάγκες ή ανάγκες που σου δημιουργούνται μέσα από μία διαδικασία λίγο πολύ γνωστή στον χώρο, namely αυτή της πρέζας των ενδορφινών - δεν κάνεις ένα βήμα προς την απόλυτη ελευθερία. Κάνεις ένα βήμα προς μία πιο υποφερτή ζωή, πιο απολαυστική, πιο "γεμάτη" απ' ότι η μπούρδα που μας παρέχει η συμβατική ύπαρξη των ημερών μας. Κι αυτό μόνο εφόσον υπάρχει η προοπτική σε σένα την ίδια, στο "ντόνατ" από το οποίο είσαι εσύ φτιαγμένη. Αν δεν σε φτιάχνει, δεν θα σε γεμίσει.

Κατά την άποψή μου, η αυτοδιάθεση αρπάζεται με έναν και μόνο τρόπο (και γι αυτό δεν υπάρχουν πολλά νήματα στο training techniques, εξάλλου ο τρόπος προσαρμόζεται στο εκάστοτε αντι-κείμενο): αυτός που βούλεται την εξουσία φροντίζει ώστε η ύπαρξή σου να είναι ανυπόφορη άνευ αυτής. Είναι τόσο απλό. Αυτό γίνεται σε επίπεδο πνευματικό, συναισθηματικό, υπαρξιακό και σωματικό. Κυριαρχία σε όλα τα μέτωπα. Με λίγα λόγια: "they will make you an offer you can't refuse".

Από την άλλη, αν σκεφτείς την εναλλακτική λύση, των συμβατικών σχέσεων, βλέπεις ότι αυτή εδώ είναι μία κάπως πιο έντιμη αρπαγή - αν γίνει έντιμα, αν δηλαδή σου δοθεί η δυνατότητα να ξέρεις ότι είναι τέτοια. Υπόψιν, ότι η πλήρωση είναι μία ουτοπία. Το πολύ πολύ που μπορούμε να επιτύχουμε είναι ένα είδος αρμονίας με τον εαυτό μας και μια κάποια ηρεμία -άντε και μερικούς εκπληκτικούς οργασμούς. Άντε και μια ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι. Τρίχες κατσαρές, μια χαρά μόνοι μας είμαστε. Απλά το αντέχουμε. Και για λίγο, κάποιες στιγμές, αγγιζόμαστε, κάπως σαν σκατζοχοιράκια. Με πάσα επιφύλαξη. Διότι με κάθε άγγιγμα επιβεβαιώνεται η μοναξιά. Δεν έχω δει κάτι άλλο (αλλά εγώ είμαι δύσκολη, κι ας είμαι εύκολη).

Η αναζήτηση είναι ειλικρινής. Πού πηγαίνουμε; Δεν έχω ιδέα. Νομίζω πως δεν πηγαίνουμε πουθενά. Μόνο γεμίζουμε το ταξίδι. Πρέπει να το γεμίσουμε, αν αυτό που μας λείπει μας καθοδηγεί στο να το γεμίσουμε. Αυτή η αναζήτηση είναι πολύ παλιά. Από τότε που γράφτηκαν Οδύσσειες και από τότε που χάθηκε ο παράδεισος, ο άνθρωπος ταξιδεύει. Σίγουρα, πολύ καλύτερο από το να γυρνάς γύρω γύρω στη σίγουρη διαδρομή, που άλλοι όρισαν για σένα.

Αλλά, ουσιαστικά, νομίζω πως δεν πηγαίνουμε πουθενά. Η πατρίδα μας είναι κάτι ψευδαισθητικό, μία κατάσταση όπου νομίζουμε ότι βγάζουμε φτερά και πετάμε. Θα έπρεπε αυτό να μας φτάνει. Σε μερικούς, φτάνει. Τους χαίρομαι.

 

Ε, επιτέλους, που ήσουν χωμένη τόσο καιρό; Περίμενα να απαντήσεις και συ στο καβούκι -κλουβί-μπουντρούμι σου!
Θα πάρω την μειωμένη έκδοση των τριών μηνών, ευχαριστώ, γιατί μάνα δεν είμαι και ούτε έχω εξασκήσει την υπομονή μου τόσο ώστε να αντέξω το εννιάμηνο.

Οι ρόλοι καριέρας με φοβίζουν και οι δεύτεροι με ξενερώνουν.
Νιώθω περισσότερο jack of all trades. Αυτό με ξενερώνει λίγο λιγότερο και το διαλέγω προς το παρόν.
Και όμως δεν φτάνει. Γιατί παραμένει ρόλος, ενώ θα ήθελα να συνεχίσω να ψάχνω την «αλήθεια» της τρύπας του ντόνατ.
Νομίζω ότι ο εγκέφαλος μου όσο αρνείται να δεχτεί την έννοια του κενού τόσο αρνείται και να υποκύψει σε χαρωπές προσεγγίσεις για μια έτοιμη γεμάτη μαρμελάδα ή κρέμα κακάο τρύπα του ντόνατ.
Περιμένω να ανάψει ο γλόμπος πλάι στο κεφάλι μου και να αναγνωρίσω το κατάλληλο «φίλινγκ» (feeling/filling) του προσωπικού μου ντόνατ.

Βρίσκω τις σκατοπαγίδες φοβερά ρομαντικές. Όχι την γλυκιά νοσταλγία της παιδική ανεμελιάς.Τις σκατό-παγίδες. Από την φύση τους, μόνες τους, σαν κατασκευές και μόνο, μ’αρέσουν. Όπως και μια ανάποδη ψυχή και μάλιστα φορεμένη, την φαντάζομαι σαν εντόσθια με αίματα και σάρκες ξεσκισμένες και σωληνάκια να κρέμονται. Κάτι σε εικόνα του HR Giger σκέψου. Πάλι ρομαντικά την κοιτάω και μ’ αρέσει. (Βέβαια τα κείμενα σου έχουν πάντα παραπάνω αναγνώσεις. Τουλάχιστον για μένα. Οπότε θα το ξαναδώ)

Μπορείς όσο θες να το λες και εγώ μπορώ όσο θέλω να μην το πιστεύω ότι η βόλτα με το τρενάκι δεν πάει πουθενά. Μου περισσεύει ο «ρεαλισμός» και δεν θέλω με τίποτα η βόλτα να μοιάζει με ακατάληκτη λέ (ξη). Θα είναι μισή δεν θα είναι; Πάντως αν το τέλος της διαδρομής είναι το τίποτα αλλά στην πορεία έχεις κερδίσει το βήμα προς μια πιο «απολαυστική και υποφερτή ζωή» τότε μπορεί η βόλτα να αξίζει την ανακατωσούρα του πάνω κάτω.
(επιφυλάσσομαι γιατί δεν με έπεισες απόλυτα ότι δεν περιμένεις να φτάσει κάπου το τρενάκι)

Είμαι ρομαντική, καθόλου ελεύθερη, γεμάτη απορίες και έχω πολλά να νεύρα διότι το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως ψάχνω κάτι του οποίου κυρίαρχο ταλέντο είναι να καταφέρνει μονίμως να μου διαφεύγει. Πφφ.