Ερώτηση παράπλευρη στο θέμα "BDSM και συμβίωση"

Ο χωρισμός ενός ζευγαριού ξεκινά όταν πάψει να συμβιώνει και απλώς συγκατοικεί. Στην συγκατοίκηση μοιράζεσαι σπίτι. Στην συμβίωση μοιράζεσαι ζωή.

 

χαχα είσαι προστυχοκόριτσο εσύ! σε έχω κόψει!  

 

δε μενει αλλη λυση σε αυτες τις περιπτωσεις.
Μα γι αυτο και εχω αυτη την αποψη για την συμβιωση..  

 

Οχι μωρε καλο κοριτσι ειμαι εχω ομως αποριες. Να ας πουμε η συνδιαιτηση ειναι συγκατοικηση ή συμβιωση;
Και οκ σταματαω εδω!!!
 

 

και μόνος του μπορεί όποιος θέλει. δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

 

Ο καθένας μπορεί να ζήσει ότι επιθυμεί και αποφασίσει.
Δεν χρειάζεται όμως απαραίτητα να το ονομάσουμε και ασυμμετρία. Ας το πούμε σχέση σκέτο και όλα καλά θα είναι.

 

Η συμβίωση ναι μεν είναι διαφορετική, δεν έχει όμως και τόοοσο μεγάλη διαφορά από μία σχέση, στην οποία τα μέλη της περνούνε πολύ συχνά χρόνο μαζί.

Εκεί που υπάρχει ανατροπή και το σχοινί της σχέσης ᾽᾽τεντώνει᾽᾽, είναι όταν μέσα στη συμβίωση, έρχεται ένα παιδί.
Γιατί τότε, είναι πολύ πιθανό να αλλάξουν οι προτεραιότητες των ανθρώπων.

Ps: Το τελευταίο δεν έχει να κάνει με το αν είναι D/s ή όχι η σχέση-συμβίωση ..

 

Το D/s είναι θέμα του μυαλού και της ψυχής όπως και η αγάπη.
Είναι δύσκολη η οικογενειακή ζωή, αλλά δεν είναι δυσκολότερη αν έχει εξελιχθεί η σχέση σε D/s.
Η συμβίωση απαιτεί αμοιβαίες παραχωρήσεις (Η τέχνη του εφικτού)
Η απόκτηση παιδιών έτσι κι αλλιώς είναι αλλοτρίωση και φυσικά τα παιδιά είναι ευθύνη και των δύο μελών του ζευγαριού.
Είναι επιθυμητή η συμβίωση με D/s, είναι κι εφικτή γι αυτούς που το μπορούν.
Υπήρξαν και υπάρχουν ζευγάρια που το ζουν και είναι ευτυχισμένα.

 

Ναι, σωστά. Και δεν είναι ανάγκη να δίνει κανείς όνομα σε όλα. Φτάνει που τα χαίρεται.

 

Κατ' εμέ η απόκτηση παιδιών δεν είναι αλλοτρίωση, αλλαγή-αποξένωση δηλαδή από τον εαυτό.
Είναι εξερεύνηση σε υπαρκτά αλλά καινούργια επίπεδα συνειδητότητας, προοπτική που μπορεί να προκαλέσει φόβο αλλά και δέος.
Πιο πολύ με διεύρυνση εαυτού μοιάζει θα έλεγε κανείς.

Κι εδώ για μένα ταιριάζει ακόμα πιο πολύ εκείνο το:
"Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους",
που είχες γράψει νωρίτερα.

Αν και μπορεί το "αποφασισμένους" να είναι πιο ταιριαστό. Αυτό φέρνει σταδιακά και την επιδεξιότητα άλλωστε, για να υπηρετήσει την απόφαση, αν κριθεί απαραίτητο.

 

Σε αυτή την περίπτωση του δίνεις αποδέσμευση, αφού πρώτα τον πας και για μια στειρωσούλα.

 

Καλά, αυτό βέβαια δεν είναι Άνδρας και Αφέντης.

Κακομαθημένος μπέμπης είναι.

 

Όχι ότι δεν υπάρχουν...