Ζήλια vs Κτητικότητα

Μπορεί να έχεις λανθασμένη εικόνα του εαυτού σου...
Λίγες είναι οι γυναίκες που ενώ είναι μια χαρά γυναικάρες πνιγονται στην ανασφάλεια και λίγα είναι τα ζώα που νομίζουν ότι είναι θεές?

 

Τσου!
Κανείς δε σχετίζεται με κάποιον που νοιώθει κατώτερό του στο σύνολο, παρά μόνο, για να αποκομίσει πρόσκαιρα οφέλη ή να ικανοποιήσει κάποια καύλα του στιγμιαία.
Αν στην πορεία σου προκύψει "πολύς" ή "λίγος" η ζήλεια είναι το μικρότερο από τα προβλήματα της σχέσης σας.

 

έλα στα δικά μου νήματα... που είναι πιο ευκολοχώνευτα!!!!!

 

Ο Μπέρτραντ Ράσελ απεφάνθη ότι η ζήλια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας. Είναι μια συνήθης και πλέον ατυχής πλευρά της ανθρώπινης φύσης, διότι δεν είναι μόνο αυτός που ζηλεύει δυστυχισμένος, αλλά επιθυμεί να προκαλέσει δυστυχία και στους γύρω του. Παρόλο που η Ζήλια ως συναίσθημα είναι γενικά αρνητικό, ο Ράσελ πίστευε ότι η ζήλια ήταν η κινητήριος δύναμη που έσπρωξε τους ανθρώπους προς την Δημοκρατία, και πρέπει να ενταθεί, προκειμένου να επιτευχθεί ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα.

Ο Αριστοτέλης στην "Ρητορική" όρισε την Ζήλια (φθόνος) ως τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ όρισε τη ζήλια ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου, επειδή το πρότυπο που χρησιμοποιεί δεν έχει εγγενή σχέση με την δική του ευημερία, παρά μόνο στο πλαίσιο σύγκρισης της δικής του ευημερίας με των άλλων.

 

Βοηθάει και το κλύσμα στη χώνεψη...

 

Σας διαφεύγει κάτι...Όλοι/ες έχουμε μια οποιαδήποτε ιδέα για τους εαυτούς μας...Αλλά στα γούστα τίποτε δεν είναι αντικειμενικό...
Κάποια/ος που να ήταν γυναικάρα ή άντρακλας ( ας πω αντικειμενικά όμορφη/ος ), δεν θα σήμαινε ότι θ' άρεσε σε όλους/ες σε σημείο που να πέφτουν τέζα για χάρη της/του...
Ούτε ότι θα τους έφτανε η εμφάνιση της/του, για να χάσουν το μυαλό τους...
Δεν ψάχνουν όλοι/ες τα ίδια πράγματα...Η λύση είναι κι εδώ απλή...μετριοφροσύνη και επίγνωση ότι κανείς/καμία δεν είναι καλύτερος/η από κανέναν/καμία άλλο/η...
Όπως και του γεγονότος, ότι όλοι/ες είναι σημαντικοί/ες μα κανείς αναντικατάστατος/η...
Από "Θεούς/ες" βρωμάει ο ντουνιάς, από γουνιά και πέοντες το ίδιο...
Ο Ένας και η Μία, είναι ακριβώς αυτοί...
Και ο Ένας και η Μία αν βέβαια υπάρχουν, έχουν τον/την αντίστοιχο/η Έναν και Μία για κείνους...
Που θα ήταν ο Ένας και η Μία μόνο οι μεν για τους δε...και για κανέναν/καμία άλλο/η...
Για όσο καιρό θα ένιωθαν να είναι "μοναδικοί/ες" ο ένας για τον άλλον...
Άρα, ως προς τι οι ζήλιες, οι κτητικότητες κλπ κλπ?
Εντάξει, την ζήλια και την κτητικότητα ή τα "έχεις" ή δεν τα "έχεις"...
Και αν τα "έχεις", αποφασίζεις αν θέλεις να τους βάλεις χαλινάρι ή όχι...
Περί ορέξεως...

Anyway, πολλοί/ες καβαλούν ταυτόχρονα δυο καλάμια...
Το ένα είναι της υπερτίμησης του εαυτού τους και το άλλο είναι της όποιας ανασφάλειας...
Που και που να ξεπεζεύουμε δεν κάνει κακό...Απ' το αλογάκι-καλάμι, χίλιες φορές καλύτερα τα ποδαράκια και η αίσθηση της Γης...

Όποιος/α αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι να τα βρει με τον εαυτό του/της ( θέλει πολύ χρόνο και κόπο )...
Θα "βολοδέρνει" ποιος ξέρει για πόσο καιρό ανικανοποίητος/η, στην αναζήτηση "ναυαγοσώστη"/"φάρου" που θα του/της μάθαινε ποιος/α θα ήταν...
Πως να ζήσει την ζωή του/της...Ή ακόμα "καλύτερα", που θα έκανε τις φαντασιώσεις του/της πραγματικότητα ( όχι τα όνειρα )...

Άποψη ( που πάντα άποψη είναι, αλλά για να είμαι σίγουρος ότι δεν θ' απογειωθούν οι μύγες, το έγραψα για πολλοστή φορά )

 

Προσωπικά δεν μου αρεσει το άσπρο ή το μαύρο...
Δεν θα αντεχα έναν ζηλιάρη σύντροφο που να μου επιβάλει να μην φοράω ντεκολτέ για να μην με κοιτάνε οι άλλοι και καλά όπως δεν θα άντεχα και κάποιον ο οποίος δεν θα ζήλευε έστω λίγο "παιχνιδιάρικα"

 

Και τώρα "κακία" ( Τα ντααα αλά Σουπερ Γκούφι ), εγώ θα την έλεγα άσκηση κυνισμού ( βάσει της δικής μου εμπειρίας ζωής σε μεγάλο βαθμό πραγματικότητα, δική μου πάντα πραγματικότητα )...

Αρκετές φορές ( η αλήθεια είναι ότι για μένα ισχύει το πολλές, αλλά γράφω αρκετές για να κρατήσω - και καλά - τα προσχήματα ) η ζήλια ή η κτητικότητα τον άνθρωπα τον έχει ως απλό δέκτη...
Δεν φοβόμαστε μην χάσουμε εκείνον/η, αλλά εκείνα που μας παρέχει...Γιατί σαν πλάσματα είμαστε - για μένα λογικότατο - εγωιστικά...
Εμείς θεωρούμε - καλώς ή κακώς - ότι κάποια πράγματα θα μας άξιζαν λόγω "προσόντων" και αναζητούμε τον/την κατάλληλο/η "προμηθευτή/ρια"...
Αν πέσουμε σε κείνον/η που θα μας τα έδινε όλα...Χαρά μέσα, πάνω, κάτω και τριγύρω μας...
Αλλά, επειδή οι πόροι είναι πεπερασμένοι και ουε και σκεφτεί κάποιος/α να μας τους ακουμπήσει...
Τσουπ...ζήλια και κτητικότητα...

Γιατί να καλλιεργήσουμε το μεγαλύτερο μέρος απ' το χωραφάκι μας από μόνοι/ες μας και στον όποιον/α άλλο/η ν΄αφήσουμε μονάχα ένα κομμάτι του για να σπείρει?
Είναι πιο εύκολο να κάνουμε τ' αντίστροφο, λιγότερο κουραστικό και δαπανηρό...
Τώρα αν ο/η "μαλάκας/ισμένη" ξυπνήσει και ζητήσει κανά σπόρο δικό μας, λίγο νερό, ένα λαχανάκι κι από μας βρε αδερφέ...
Πατάμε μια ζήλια ή μια κτητικότητα...Μέχρι να τα πάρει ο/η άλλος/η στην καρκάλα, να ζαλωθεί τα εργαλεία του/της και να μας αφήσει να τρώμε πέτρες...
Αφού δεν θέλαμε να "οργώσουμε" το χωράφι-εαυτός μας απ' την μια και να συμβάλλουμε στ' όργωμα του χωραφιού-σχέση απ' την άλλη, οι πέτρες μας ανήκουν...
Οι δικές μας πέτρες, κανενός άλλου/ης...Μόνο εμείς μας ανήκουμε αληθινά...

Αν κάποιος ήθελε να είμαστε δέσμιοι/ες του/της οποιουδήποτε/οποιασδήποτε άλλου/ης δια βίου ( ή για όσο καιρό θα τον/την βόλευε )...
Και όχι δίπλα/πάνω/κάτω/ανάσκελα και από επιλογή μας...
Θα γεννιόμασταν οι μισοί/ες σε κελιά και οι άλλοι/ες μισοί/ες με τ' αντίστοιχα κλειδιά στα χέρια...
Τα υπόλοιπα, οδοντόκρεμες... 

 

Αυτόματα, η ιδέα που ο καθένας μας έχει για τον εαυτό του είναι η αλήθειά του. Όχι σωστή απαραίτητα, αλλά αυτό ισχύει για το άτομο αυτό, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη στιγμή.
Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με αυτογνωσία. Tο πρώτο βήμα, όπως πολύ σωστά αναφέρει η @Θρυαλλίς, είναι να δεις ότι έχεις ανασφάλειες. Και από κει και πέρα, είναι μια μεγάαααλη ανηφόρα...