Ζήλια vs Κτητικότητα

πιουρ μαζόχα λέμε!

 

καπως ετσι το βιωνω κι εγω. μια φορα προσπαθησα και το διαχειριστηκα το θεματακι, και μαλιστα καταφερα να το ξεπερασω! βεβαια υπηρχε ενα side effect... μαζι με τη ζηλια ξεπερασα και ολο το υπολοιπο...   To περιεργο ειναι οτι δεν φανηκε τιποτα στην αλλη πλευρα μεχρι που επεσε απ τα συννεφα.

κι εγω προς τα κει τεινω συναισθματικα, δηλαδη αυτοματισμος, κραταω ομως μια πισινη στο λογικο επιπεδο. και ο λογος που το κανω ειναι οτι μπορει εγω να εχω στο κεφαλι μου το ενδιαφερον loosely linked με την ζηλια, μπορει ομως να μην ειναι ετσι και με ολους. μην ξεχνας οτι ισχυει το αναποδο, πραγμα που ενισχυει αυτη την πιθανοτητα. το αναποδο ειναι καποιος να ζηλευει ενω δεν ενδιαφερεται και τοσο τελικα... κι ενω ζηλευει τη μια μερα την επομενη σου λεει αντε γεια και παει και ζηλευει αλλον. δεν βλεπω να το εχει θιξει κανεις αυτο μεχρι τωρα. οποιος ομως φαει απο τετοιο ατομο μια φορα το μαθαινει το μαθηματακι του.

και για να φερω το θεμα λιγο στα δικα μας μια που ειμαστε δε βδσμικο φορουμ και οχι ψυχολογιας... η ζηλια μπορει να γινει απο τα καλυτερα tools ψυχολογικου σαδισμου, τσιτωματος, γκαζωματος η οπως θελετε να το πειτε. βασικη προυποθεση για να δουλεψει αυτο ειναι το Κ να εχει την αναλογη ενσυναισθηση ωστε να μπορει να παιξει μ αυτο αρκετα για να σε τσιτωσει αλλα οχι για να σε κανει να αρχισεις να το μαζευεις.

χαιρομαι παντως που απ την αρχικη ταση του 'εγω δεν ζηλευω ποτε' φτασαμε τελικα στο 'ολοι ζηλευουμε που και που'...  

 

οταν λες η εκφραση τι εννοεις? να πεις πως αισθανεσαι η να συμπεριφερεσαι μαλακωδως?

 

α, τόσο απλά λειτουργεί σ' εσένα; : )
οκ, σε μια στοιχειώδη αμοιβαιότητα προσδοκούμε οι περισσότεροι, νομίζω, αλλά είναι κάτι που ρυθμίζεται ο έρωτας;

 

Φυσικα κ ρυθμιζεται!! Αν καποιος κανει τις προσπαθειες του κ βρισκει τοιχο, τι θα κανει; Θα περιμενει ποτε θα του καπνισει του αλλου να αλλαξει γνωμη; Γουστο κ νοημα εχει ολα τα συναισθηματα να ειναι αμοιβαια.
Οποτε ναι, αν δε θελει μια δε θελω 1.000.001!

 

σωστο μεν αλλα, οπως ειπα και πριν, αυτο δεν σημαινει απαραιτητα οτι αυτος που ζηλευει περισσοτερο ενδιαφερεται περισσοτερο.

 

Αναλογως την συμφωνια. Αν επιτρεπεται η εκφραση τοτε εκφραζεσαι, διαφορετικα οχι.

Παντως σε πιο ηρεμες bdsm σχεσεις παντα πρεπει να ξερεις πως να εκφραζεσαι. Αυτο λεγεται κ υπευθυνοτητα.

 

…και ο δυναμίτης μπορεί να γίνει ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα ψαρέματος…  

Το πρόβλημα με τη ζήλια είναι ότι φέρνει δυστυχία, αλλιώς είναι απλά ένα από τα πολλά συναισθηματικά κατάλοιπα της εξελικτικής ψυχολογίας.

 

Το σύνηθες "παράδοξο" :

Θέλω να με ζηλεύεις, όσο χρειάζεται σε μένα για να είμαι σίγουρος/η, ότι σ' έχω δεμένο/η ( και για να κάνω τα όποια γούστα μου και μαζί σου και αλλού ).
Αλλά δεν θέλω, ( να με κάνεις ) να σε ζηλεύω, γιατί τα όποια γούστα μου ή θα μου βγουν απ' την μύτη ή δεν θα έχω καν μυαλό να τα κάνω.

Τουτέστιν, μονά ζυγά δικά μου και στο cappuccino ρίγανη.   

 

Κατ'αρχήν να πω πως δεν πιστεύω πως τα συναισθήματα ελέγχονται όσον αφορά την ύπαρξη τους.Διακόπτης on-off δεν υπάρχει.Το μόνο που μπορεί να ελεγχθεί είναι η έκφραση,η εκδήλωση τους και τα αποτελέσματα αυτών μέσα-έξω.

H ζήλεια,έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ είναι στη ρίζα της αποτέλεσμα κοινωνικής-οικογενειακής αγωγής.

Απαξ και αρπάξεις το μικρόβιο,μάλλον το κουβαλάς μέσα σου για πάντα και γίνεται σαράκι που σε τρώει.Αν το αφήσεις.Διότι δεν απαλλάσεσαι μεν ποτέ από αυτό,μπορείς όμως να μάθεις τον εαυτό σου να την διαχειρίζεται επιτυχώς,μη επιτρέποντας της να δηλητηριάζει εσένα,τούς ανθρώπους γύρω σου,τις σχέσεις σου.

Για να γίνει κατορθωτό κάτι τέτοιο,η διαπίστωση-αναγνώριση του προβλήματος,η επιθυμία και η απόφαση για να "γυρίσεις το φύλλο",όλα αυτά πρέπει κατ'εμέ να γίνουν σε όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία.Οσο περνούν τα χρόνια,τέτοιου είδους αλλαγές,γίνονται όλο και πιο δύσκολες,για να μην πω ακατόρθωτες εν προκειμένω.

Απαιτείται χρόνος(κάμποσα χρόνια ενδεχομένως),μεγάλη και σταθερή προσπάθεια και καλλιέργεια εαυτού σε πολλά επίπεδα,φαινομενικά άσχετα με το ζήτημα.

Αυτό που θα πρότεινα σε κάποιον ως μπούσουλα είναι να θελήσει και να μάθει να λειτουργεί βάσει αρχών.Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην άγεται και φέρεται από το οτιδήποτε ξεχειλίζει ανεξέλεγκτα από μέσα του.

Ενας τέτοιος στόχος μόνο εύκολος δεν είναι αλλά αν επιτευχθεί ,αποτελεί μεγάλο άλμα προς την πολυπόθητη ελευθερία.

Σε ο,τι αφορά στις ασύμμετρες σχέσεις,οι καθαρές εξηγήσεις εξ'αρχής και το προσυμφωνηθέν πλαίσιο του κατέχειν και ανήκειν (θα έπρεπε να) κάνουν την εκδήλωση ζήλειας και της εκτός ορίων κτητικότητας,άτοπη και αδικαιολόγητη.Δυστυχώς η ανασφάλεια και η έλλειψη αυτογνωσίας και ωριμότητας την κάνουν συχνά υπαρκτή.Κάτι που με τη σειρά του,κάνει απαραίτητη την προσεκτική και χωρίς βιασύνες επιλογή,ειδάλλως το πράγμα οπωσδήποτε θα στραβώσει μετά την έναρξη της σχέσης και δεν είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα,διότι συνήθως δεν υπάρχουν οι ψυχικές αντοχές και ο απαραίτητος χρόνος για κάτι τέτοιο.

 

Δεν με παίρνει γενικώς. Αλλά και ειδικώς... λόγω status   Aλλά μεταξύ μας, τί πιο ωραίο να μας ανήκει αυτός που επιθυμούμε σφόδρα;. Οι άνθρωποι ένα πράγμα επιθυμούμε. Να ανήκουμε κάπου. Σε μια οικογένεια, σε μια ομάδα, σε μια συντροφιά. Γιατί όχι λοιπόν σε έναν άλλον; Και αυτός σ εμάς; Αυτό το ανήκω όμως δεν έχει να κάνει με την ιδιοκτησία αλλά με την επιθυμία. Και με την δικιά μας επιθυμία όλα καλά. Την επιθυμία του άλλου προς εμάς δεν μπορούμε να του την επιβάλουμε.

Eίπα ότι δεν έχω σπουδαία ιδέα για τον εαυτό μου. Όταν θα με αναγνωρίσουν και ανακηρύξουν στις πρώτες τρεις ωραιότερες, εξυπνότερες και πιο υπέροχες γυναίκες συγχρόνως στον πλανήτη, θα αναθεωρήσω. Προς το παρόν, είμαι πεπεισμένη ότι εκεί έξω υπάρχουν ωραιότερες, εξυπνότερες και πιο υπέροχες γυναίκες από εμένα (τουλάχιστον τρεις!) , οπότε έχω κάθε δικαίωμα να ζηλεύω, ειδικά αν μια από αυτές παρουσιαστεί μπροστά στην πόρτα μου και διεκδικήσει αυτόν που επιθυμώ. Δεν είμαι μεγαλόθυμη.

Αν εσείς δεν έχετε την καλύτερη ιδέα για τον εαυτό σας και νιώθετε ανασφαλής, καλώς ήρθατε στο ανθρώπινο είδος!. Γιατί όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι που έζησαν και περπάτησαν σε αυτό τον πλανήτη έχουν ανασφάλειες. Ο καθείς κουβαλάει τις δικές του. Όποιος δεν έχει είτε είναι θεός είτε είναι για το γιατρό. Πολύ σπάνια οι άνθρωποι έχουν ακριβή ιδέα για τον εαυτό και την εικόνα τους. Άλλοι καλύτερη και άλλοι χειρότερη. Γενικά οι ανασφάλειες είναι παράπλευρο φαινόμενο της ικανότητας αναπαράστασης που απέκτησε κάποια στιγμή ο πρώιμος άνθρωπος και άρα είναι αναπόφευκτες, Γενικά, η ζωή και ο χρόνος είναι αυτός που μας τις καθησυχάζει κάπως, (αφού για να είμαι πχ σήμερα εδώ και να συνομιλώ μαζί σας, εν τέλει δεν μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι) και μέσα στα χρόνια σιγά σιγά το εμπεδώνουμε. Αν συναντήσουμε και ένα κατάλληλο άνθρωπο, ίσως γλιτώσουμε λίγο χρόνο και αναστάτωση.

Στο θέμα της ζήλιας, λοιπόν, δεν θεωρώ ικανό αντιστάθμισμα την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του άλλου. Βοηθάει είναι σημαντικό αλλά κατά την άποψή μου δεν αρκεί. Θεωρώ ότι η ζήλια είναι ένα φυσιολογικότατο συναίσθημα, που απαντάται στους ανθρώπους. Οι μόνοι που δεν πραγματικά δεν νιώθουν ζήλια(δεν παριστάνουν δληδή ότι δεν νιώθουν) είναι οι νάρκισσοι/ όσοι έχουν θεωρήσει τον άλλο δεδομένο/ όσοι για κάποιους λόγους (όχι καλούς) έχουν παραιτηθεί από την υγιή διεκδίκηση του Άλλου.

Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Όποιος εκφράζει αυτό που νιώθει σε αυτόν που πρέπει, πρώτον, το αποδαιμονοποιεί. Ό,τι κρατάμε μέσα μας συνήθως μεγεθύνετε. Η όποια τοξικότητα, δημιουργείται εξαιτίας των όσων κρατάμε μέσα μας, όχι επειδή τα νιώθουμε.

Ένας παθολογικά ζηλιάρης θα με κούραζε γιατί η ζήλια του θα ήταν ανέδραστη και ως άλλος Δον Κιχώτης θα ξιφουλκούσε με ανεμόμυλους. Προσωπικά δεν είμαι παθολογικά ζηλιάρα. Όταν ζηλεύω δεν μου δημιουργείται καμία αρνητική διάθεση. (πιθανόν να δημιουργώ στον άλλον.  ) πρώτον γιατί δεν νιώθω ενοχή και δεύτερον γιατί μέχρι σήμερα τουλάχιστον (δεν ξέρω αύριο) αυτοί που ζουν κοντά μου δεν με έχουν κατατάξει στην κατηγορία 'τρελλή' και 'υστερική'.  

Στις ασύμμετρες σχέσεις γεννάται ένα θέμα διαχείρισης πιθανόν της ζήλειας του υ. Ένας τρόπος είναι να πει το Κ στο υ να μην εκφράζει την ζήλια του και να την κάνει γαργάρα. Είναι ένας τρόπος. Αλλά καλό είναι ο/η υ να σκεφτεί ότι αυτός ο τρόπος είναι μάλλον ευνουχιστικός. Αν ο Κ για κάποιον λόγο δεν χειριστεί καλά το θέμα της ζήλιας, τότε το βαρέλι δεν θα έχει πάτο. Γενικά πάντως στις σταθερές και δυνατές σχέσεις υπάρχει χώρος να εκφράζονται όλα, η χαρά, ο θυμός, η ζήλια, ο ενθουσιασμός και αν χρειαστεί να γίνεται διαχείριση αυτών.

Το μόνο θέμα που για εμένα είναι ανοιχτό είναι η περίπτωση που το Κ από την αρχή δήλωσε την πολυγαμία του και το υ εισχώρησε εν γνώσει αυτού στην σχέση πιστεύοντας ότι μπορεί να ανταπεξέλθει αλλά εν τέλει δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το γεγονός.

Τέλος, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω σε αυτό το συζητητήριο μια ροπή προς τον δήθεν καθωσπρεπισμό, να μην αποδεχόμαστε για εμάς και για άλλους αισθήματα όπως ζήλια, ανασφάλεια, θυμός, σύγκρουση, μια παράλογη απαίτηση να μην είμαστε άνθρωποι και αν είμαστε να μην το εκφράζουμε πλέρια. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με μια τέτοια θέαση της ζωής και του εαυτού μου. Αντιθέτως με εκφράζει πλήρως το αγαπημένο απόφθεγμα του Karl Marx σε μια μίνι συνέντευξη που έδωσε στην κόρη του "Nihil humani a me alienum puto" " Θεωρώ πως τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ξένο σε εμένα"

 

Ζήλια, κητικότητα... Φτου κακά! Μπλιαξ!