Ζόρια

Με τις ιδιαιτερότητες μου πάλευα από την πρώιμη εφηβεία. Πήγαινα αρκετά στα τυφλά, αφού τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο.
Άπειρες ώρες σκέψεων, ενοχών, αμφιβολιών, "κάτι δεν πάει καλά" κλπ, που πιστεύω ότι οι περισσότεροι/ες έχουν βιώσει.
Νοητικές διχοτομήσεις και γροθιές που έπαιζαν τα θέλω μου με τις επικρατούσες απόψεις, τις όποιες διδαχές.
Σιγά σιγά, άρχισα να με αποδέχομαι όλο και περισσότερο, με τις σφαλιάρες των περιστάσεων και κάποιων "στενών" γνωριμιών που δεν παρέλειψαν, να προσπαθήσουν
να με κάνουν να νιώσω εξωγήινος. Αλλά, θα είναι ο "κωλοχαρακτήρας" που είχα από μικρός, θα ήταν το σκληρό πετσί που έφτιαξα αρκετά σύντομα.
Κατάφερα να ξεπερνάω τους όποιους "υφάλους" όλο και πιο γρήγορα. Να με "πλησιάζω" όλο και περισσότερο.
Για να φτάσω εδώ που βρίσκομαι σήμερα και που καλώς ή κακώς, πια με γουστάρω μ' όλα μου τα κουσούρια και τα όρια, τα οποία και γνωρίζω καλά.
Δύο ήταν τα μεγαλύτερα μου ζόρια ( εκ των οποίων, το πρώτο δεν το έχω επιλύσει ακόμη παρά εν μέρει ).

Το πρώτο αρκετά σύνθετο και πιστεύω καθόλου ξεχωριστό, εκείνο του που θα τέλειωνε ο σαδισμός μου και που θ' αλλοίωνε ( ή δεν θ' αλλοίωνε ) την όποια Κυριαρχικότητα μου.
Με τα χρόνια και "βαδίζοντας", διαβάζοντας, συζητώντας και κυρίως ζώντας κάποια πράγματα.
Το - ας το πω - ερώτημα έγινε ακόμη πιο πολύπλοκο. Πως θα γινόταν ένας άνθρωπος με αρκετά στιβαρές αντιλήψεις περί ισοτιμίας στα γενικότερα πλαίσια.
Στην ερωτική/σεξουαλική του σφαίρα ν' αναζητά όλο και περισσότερο τον έλεγχο της συντρόφου του, να τον φτιάχνει να της προκαλεί πόνο ( σε λογικά πλαίσια πάντα ).
Και όλ' αυτά να τα κάνει, βλέποντας ότι αργά αλλά σταθερά αποδύεται κάθε ηθικού φραγμού, γίνεται όλο και πιο κυνικός.
Το χειρότερο απ' όλα να συνειδητοποιεί, ότι έφτασε στο σημείο, ν' αναβοσβήνει σαν την μισοκαμμένη λάμπα και απλά να μην "νιώθει".
Ότι τα όποια όρια του θα είχαν σαν βάση μόνο το ίδιο όφελος και την αποφυγή "μπελάδων" και ποτέ τ' όποιο συναίσθημα ή ανθρώπινο ενδιαφέρον.

Το δεύτερο ζόρι, ευτυχώς κατάφερα να το βάλω στην άκρη τελείως.
Εκείνο του πότε να εκδηλώνω χρονικά, την όποια σαδιστική και Κυριαρχική πλευρά μου, δίχως να καπακώνω τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου σαν άνθρωπος.
Αφού δεν μου άρεσε ποτέ, να πλασάρω μονάχα μια απ' τις ψηφίδες μου. Γιατί αν το έκανα, θα ένιωθα σαν ένα μίζερο κακέκτυπο, μια λειψή φωτογραφία.
Πάντα με τον καιρό είδα ότι η καθεμία απ' τις παρτενέρ μου, είχε τις δικές αντιλήψεις και "ιχνογραφίες" αναφορικά με την φιγούρα του Κ.
Σε κάποιες, αν δεν έδειχνα αρκετά γρήγορα αυτό μου το πρόσωπο, μετά δύσκολα μπορούσα να τις βάλω στις κατάλληλες για μένα ράγες.
Κάτι όμως που εμένα με βραχυκύκλωνε, μ' αποτέλεσμα μετά από ένα σημείο να χανόμαστε στη μετάφραση.
Ενώ κάποιες άλλες ήταν ακόμη πιο αργές κι από μένα.
Η λύση? Έπαψα να δίνω την παραμικρή σημασία στους χρόνους της όποιας άλλης. Έπαψα να επιτρέπω την παραμικρή προβολή τους επάνω μου.
Προχωρούσα με πλήρη ειλικρίνεια και με πολύ στενά για κείνες περιθώρια εξ αρχής. Ακόμη και με τον "κίνδυνο" να φανώ τυραννικός ή απόμακρος.
Αν τα βρίσκαμε σε κάποια για μένα σημαντικά θέματα κι αρκετά γρήγορα ( εξίσου σημαντικά με τα bdsmικά/ερωτικά ), καλώς.
Από κει επανεξέταζα κάποια πράγματα και ανοιγόμουν πια στον όποιο διάλογο.
Αλλιώς, διέκοπτα αρκετά σύντομα και δίχως να "δείξω" ούτε το μισό, απ' εκείνο που θα μπορούσα και κυρίως θα ήθελα.

 

Το πιο σημαντικό ζόρι είναι που άφησα πίσω μ τα αντρικά στερεοτυπα.

Και που κατάφερα δημοσίως να μη με νοιάζει τιποτα.

 

Ωραίο το thread σου.

Η επίγνωση της ηδονής του πόνου, της ανάγκης για υποταγή - Κυριαρχία και όλα όσα αυτά συνεπάγονται δεν θαρρώ ότι τρόμαξε την πλειονότητα εδώ.

Ναι.Διαβάζω αρκετά στο φόρουμ ότι για τους περισσότερους, η υποτακτική/Κυρίαρχη τάση σε μία σχέση δεν επηρεάζει καθόλου την υπόλοιπη ζωή τους.Τουλάχιστον έτσι γράφουν.
Για να συμβεί αυτό κατ' εμέ θα έπρεπε κανείς να είναι ένας άψογος ηθοποιός και πλήρης συνειδητός καθ όλη τη διάρκεια της μέρας.
Δηλαδή οι Κ/υ τικές τάσεις δεν κρύβονται πάντα, και έτσι προσωπικά ως υ έχω αναγνωρίσει πολλές φορές αυτές τις καταστάσεις όπου δεν ήξερα και πως να αντιδράσω.Εκεί είχα και πρόβλημα.
Ως κ, τα πράγματα τα θεωρώ πιο εύκολα αφού είναι πιο αποδεκτό κοινωνικά κανείς να κυριαρχεί, στη δουλειά κλπ, οπότε δεν είδα κάποια δυσκολία.


Το μεγάλο ζόρι που έχω και με ταλαιπωρεί όσο το σκέφτομαι είναι η αλλαγή στο χαρακτήρα που προκαλούν αυτές οι εμπειρίες ,το διάβασμα και η αλληλεπίδραση με το αντικείμενο.
Όπως πολύ όμορφα έγραψε πριν ο τενέμπρα
"βλέποντας ότι αργά αλλά σταθερά αποδύεται κάθε ηθικού φραγμού, γίνεται όλο και πιο κυνικός.
Το χειρότερο απ' όλα να συνειδητοποιεί, ότι έφτασε στο σημείο, ν' αναβοσβήνει σαν την μισοκαμμένη λάμπα και απλά να μην "νιώθει"."
ειδικά όταν,πρέπει να είσαι διπλωμάτης, να κάνεις αυτό που θες, αλλά να θέλεις είσαι και ειλικρινής.

Ελπίζω να έβγαλες νόημα.

 

Το μεγαλυτερο μου ζορι ηταν να εκτεθεί η διαφορετικοτητα μου μπροστα σε αλλα ατομα. Ακομη θυμαμαι το ζορι που εφαγα όταν ο Αφεντης μου εφερε στο σπιτι 2 φιλους του κι επεμεινε να εμφανηστω φορωντας τα γυναικεια μου ρουχα, μεχρι τοτε ο,τι καναμε ειμαστε μονο εμεις οι δυο, ζοριστικα πραγματικα για να το κανω αυτό αλλα με τον καιρο το ξεπερασα, παντα όταν με εβαζε σε μια καινουρια δοκιμασια ετρωγα ζορι, αλλα παντα το ξεπερνουσα.

 

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι είμαι μαζόχα, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα! (ελπίζω να υπάρχουν, κάπως θα πρέπει να αναπαραχθώ κι εγω  )
Εγώ τα ζόρια μου πάντα τα λάτρευα... σχεδόν τα αποζητούσα... ποτέ δεν ήθελα να έχω μια φυσιολογική ζωή... βαριόμουνα....
Φυσικά και δεν έψαχνα για μπελάδες όμως σε κάθε τι διαφορετικό που συνέβαινε στην ζωή μου πάντα το παρατηρούσα. Το μελετούσα. Ανέλυα κάθε ενδεχόμενο και προοπτική κι έπειτα προχωρούσα.
Όμως ακόμα και ένα ζόρι που δεν με αφορούσε άμεσα αλλά έμμεσα ήμουν εκεί με το ίδιο σθένος που θα είχα αν αφορούσε εμένα εξολοκλήρου.
Έτσι λοιπόν και με το BDSM. Όταν ήρθε στην ζωή μου, στην αρχή εξεπλάγην, μα μετά ας μην κοροιδευόμαστε ήξερα πως εκεί ανήκω... Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο "άνετα" στα ρούχα μου αισθανόμουν. Ήμουν εγώ...
Έμαθα λοιπόν να είμαι υπο... Για 8 ολόκληρα χρόνια... κι έπειτα... μπουμ... σαν σφαλιάρα ήρθε για εμένα ο σαδισμός να μου ανατρέψει όλα όσα πίστευα...
Το λάτρεψα εκείνο το χαστούκι ενδόμυχα... Αλήθεια... Με τρόμαξε τόσο πολύ που πραγματικά ήθελα να πάψω να ασχολούμαι με τον χώρο... Κι όμως είμαι εδω και το αποδέχθηκα και το αγκάλιασα...

Χθές είχαμε μια συζήτηση με τον κολλητό μου... Μου λέει... ΄"Όλες ψάχνουν τον κ.Γκρει"... "Ε όχι και όλες, αλλά ναι είναι αρκετές"....
"Όμως να σου πω κάτι;" συνεχίζω "Δεν θα ήθελα να είμαι Γκρέι... δεν θα ήθελα καν να έχω άνεση.... θέλω να μου αρέσει το περιττό.. και να μην το έχω εύκολα... να τα βάζω κάτω και να λέω... πόσο κάνει; τόσο... ωραία... θα παιδευτώ να το πάρω και θα στερηθώ ίσως άλλα πράγματα αλλά θα το πάρω"...
Τότε για εμένα έχει κάτι αξία... αν κοπιάρω για αυτό. Γιαυτό λατρεύω τα ζόρια μου  

 

Ζόρια…φυσικά και ήταν πολλά στην αρχή, θεωρώ πως στο ξεκίνημα μιας οποιασδήποτε σχέσης , υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που δεν έχει ακόμα οριστεί κι αυτό είναι η χημεία. Δεν γνωρίζεις τις ιδιαιτερότητες, τις αντιδράσεις, δεν γνωρίζεις πολλά…Κι όλα αυτά ευτυχώς ή δυστυχώς θέλουν χρόνο για να απαντηθούν.

Μιλώντας για την δική μου αρχή , ολες οι κινήσεις μου ήταν σπασμωδικές , εσωστρεφείς και οι σκέψεις μου καχύποπτες…Χρειαζόμουν χρόνο να διαχειριστώ αυτά που ένιωθα και γενικά σπατάλησα ΠΟΛΥ χρόνο στο να σκέφτομαι τα πάντα. Θυμάμαι τον Κ μου πολλές φορές να μου λέει Μην σκέφτεσαι, νιώσε ! Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο, αλλα πραγματικά ζορίστηκα πολύ να το αποβάλλω, ο χρόνος μετρούσε κι εγώ ενιωθα ότι έχανα την μαγεία των στιγμών αναλύοντας το πώς και το γιατί , αντι να αφηνομαι στα χερια Του και να ακολουθω τον δρόμο Του. Ισως αυτή η στιγμή της πραγματικής αποδοχής , ότι αφήνεσαι στα χέρια κάποιου , να ήταν το κομβικό σημείο της σχέσης. Όταν μέσα μου ένιωσα σίγουρη και ασφαλής για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου, αποσυμπιέστηκα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο .

Με την υποτακτική μου φυση , δεν ειχα κάποιο ιδιαίτερο θέμα, ήξερα από πάντα τι μου ταιριάζει, απλά μπήκα σιγα σιγα στα δικά Του καλούπια . Σίγουρα υπήρξαν εντολές που με δυσκόλεψαν αλλά ειχα μάθει πια να εκτελώ .

Θυμάμαι και χαμογελάω τωρα πια βέβαια, αλλά είχα κάνει μια ερώτηση που με βασάνιζε πολύ όταν ήμουν στα πρωτα μου βήματα , σε μια καλή μου φίλη από τον χώρο…. Δεν ήθελα να κάνω την ερωτηση στον Κ μου και έψαχνα σύμμαχο … 

Και τι γίνεται βρε Μ… όταν ζητήσει κάτι ο Αφέντης σου κι εσύ δεν θέλεις να το κάνεις ή δεν μπορείς να το κάνεις ?
Και απάντησε : απλά εκτελείς

Ώρες σκεφτόμουν την απάντηση της και αναρωτιόμουν πότε θα φτάσω κι εγώ στο σημείο να σκέφτομαι και να ενεργώ έτσι…και φυσικά η απάντηση ήρθε όταν
έκανα πράξη το Μην σκέφτεσαι, νιώσε !

Πολλά πραγματα, συμβαίνουν μονο μέσα στο μυαλό μας…Η ειλικρίνεια και η χημεία μεταξύ των Δ/δυο πιστευω ότι είναι βασικά χαρακτηριστικά τόσο στην αρχή όσο και στην πορεία μιας σχέσης.

Αυτά από μένα, συγνώμη για το σεντονάκι, δεν το συνηθίζω  

 

1) Πόσο αλήθεια αυτό που λες και πόσο ακριβές... Χρειάζεται χρόνος, είναι αλήθεια. Τώρα πόσος ακριβώς, ε προφανώς και διαφέρει...
Αλλά πόσο το έχουμε στίψει αυτό το μυαλό αναλύοντας!   Χαίρομαι πολύ που έφτασες σε αυτή την αποσυμπίεση ειλικρινά   Και μου άρεσε πολύ η περιγραφή σου και η επιλογή των λέξεών σου...! Ευχαριστώ για την απάντηση.

2) Μην σε ανησυχεί καθόλου το "σεντονάκι" , χρειαζόμαστε κι άλλα σαν και αυτό!!

 

Από ζόρια άλλο τίποτε...
Εντάξει αστειεύομαι, όσα ζόρια, τόσες καλές στιγμές μετράω, βασικά περισσότερες  

Ίσως είμαι από τους λίγους υποτακτικούς (τουλάχιστον από όσους έχω συζητήσει εγώ) που όλη αυτή η "ένταξη" μου στις Κ/υ σχέσεις ήρθε τόσο φυσικά και ομαλά που ποτέ δεν αντιμετώπισα αμφιθυμίες και αντιφάσεις, ούτε καν απορίες μέσα μου για το "τι είμαι εγώ τώρα;" ή "γιατί το κάνω εγώ αυτό;".
Το μεγαλύτερο ζόρι της ζωής μου μέσα σε Κ/υ σχέσεις όμως ήταν η εμπιστοσύνη.
Από αρκετά μικρή ηλικία η εμπιστοσύνη ήταν για μένα κάτι πάρα πάρα πολύ δύσκολο, δεν εμπιστευόμουν, ήμουν πάντα με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Και να που μπήκα σε σχέσεις που άνευ εμπιστοσύνης δεν προχωρούσαν, δεν υπήρχε τίποτα, δεν εμπιστευόμουν και υπέσκαπτα τα ίδια τους τα θεμέλια. Και όμως, κατά βάθος ήθελα τόσο πολύ να εμπιστευτώ αμέριστα, απεριόριστα...
Κάποιες φορές ένιωθα πως θα ήθελα να με διατάξουν να τους εμπιστευτώ. Κι εγώ απλά να υπακούσω.
Είχα την τύχη (όπως κατάλαβα πολύ πολύ αργότερα  ) να έχω βρεθεί πάντα με Κυριάρχους που είχαν την απόλυτη συναίσθηση του παράδοξου και του ανέφικτου και του μάταιο της εντολής "εμπιστεύσου Με".  
Στην πρώτη μου σχέση, έφτασα σε ένα σημείο που ένιωθα ότι αν εκείνος μου έλεγε να πέσω από τον 5ο όροφο που έμενε και δεν θα σκοτωνόμουν, το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη με μια πολύ περίεργη βεβαιότητα ότι όντως δεν θα πάθαινα τίποτα αφού το έλεγε εκείνος.
Όταν τελείωσε αυτή η σχέση (βλ. νήμα "Μετά το τέλος"  ) αποφάσισα ότι είχα δίκιο πιο παλιά και ότι δεν έπρεπε όντως να εμπιστεύομαι ποτέ και κανέναν...
Και όμως κοίτα να δεις που πάλι ζω μια περίοδο που έχω αναθεωρήσει. Και μάλιστα η καθημερινότητα μου δείχνει πως έχω αναθεωρήσει άνευ επιστροφής... One way ticket to trust...   
Δεν ξέρω να πω ακριβώς πώς έγινε...
Ο Γιάλομ στο τελευταίο του βιβλίο παραδέχεται πόσο τον "εκνευρίζει" ακόμη το γεγονός ότι του είναι αδύνατον να προβλέψει κάποια πράγματα που τελικά βοηθάνε κάποιους ασθενείς του, πράγματα που ούτε καν διανοείται ο ίδιος.
Μάλλον κάπως έτσι έγινε. Δεν ήταν οι κινήσεις του Άλλου που στόχευαν στο να μου αποδείξουν ότι είναι Άξιος της εμπιστοσύνης μου που με έκαναν να εμπιστευτώ. Ήταν κάποιες άλλες, μικρές, εκ παραδρομής, κάποιες φορές ακόμη και αντίθετες (φαινομενικά) προς αυτό το δρόμο που μου απέδειξαν και μου αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι άξιζε το ζόρι της δικής μου αλλαγής και της εμπιστοσύνης.  

 

Υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ζοριστεί στην ζωή του;
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω..
Και τον λυπάμαι λίγο. Όσο οξύμωρο και αν μοιάζει αυτό.
Μέσα από τα ζόρια μας βγαίνει ο πραγματικός χαρακτήρας μας. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας... Και την δύναμη που κρύβει η ψυχή μας.

Γενικά τα αληθινά ζόρια ήρθαν στην ζωή μου περίπου στην ενηλικίωση μου... Μέχρι τότε νομίζω ότι περισσότερο μεγένθυνα απλά ζόρια στο καλομαθημένο μυαλό μου!! Τότε όμως χρειάστηκε να ζοριστώ και να παλέψω με τα θηρία μου... Να στήσω τον εαυτό μου στην γωνία και να παλέψει για να βγει καθαρός... Δύσκολα ή εύκολα νομίζω ότι τα κατάφερα...
Σε επίπεδο χώρου (και εννοώ χώρου bdsm και όχι forum) η μετάβαση ήταν σχετικά απλή. Έγινε στο πλαίσιο μιας σχέσης που μου όρισε το όνομα αυτού που προτιμούσα σαν τρόπο ερωτικής σχέσης. Σε όλο το φάσμα των ερωτικών μου σχέσεων επέλεγα άντρες με δυναμική (με την έννοια του ατόμου που υπερνικά εμπόδια και επιβάλλεται σε καταστάσεις) πλευρά χαρακτήρα. Όταν λοιπόν, μου αποκάλυψε ο τότε σύντροφός μου την επιλογή του δεν με ξένισε. Απλά μου "βάφτισε" αυτό που μου άρεσε!!!

Η σχέση μπορεί να πήρε τέλος αλλά η σπίθα είχε δημιουργήσει φωτιά και έτσι βρέθηκα στο φόρουμ.
Και επειδή έχω την παραξενιά να θέλω να γνωρίσω πρώτα τον άνθρωπο και μετά να του δώσω τίτλο στην ζωή μου δεν δυσκολεύτηκα να δώσω την θέση του αρχηγού στο σημερινό μου σύντροφο. Όχι γιατί την γράφει δίπλα στο status του αλλά γιατί την πήρε με την αξία του!!!

Έτσι για μένα δεν υπήρξε ζόρι, γιατί η μετάβαση έγινε συνειδητά και με αργό ρυθμό. Και σε μια ηλικία που γνώριζα τον εαυτό μου και τα θέλω μου... Και είχα περάσει πολύ χρόνο αναλύοντας τον εαυτό μου... Και ίσως, αυτά (ηλικία και ανάλυση) να έκαναν τη μετάβαση μου στο χώρο τόσο εύκολη υπόθεση για μένα...

Υ. Γ. Έχω όμως τη σιγουριά ότι θα βρεθώ απέναντι σε ζόρια και στο μέλλον. Ελπίζω μόνο να έχω την ίδια ελαστικότητα στην αντιμετώπιση τους!!!

 

Πάρα πολύ καλό thread.

Στο πιο βασικό επίπεδο, το θέμα της Κυριαρχίας στην σεξουαλική μου ζωή έγινε ξεκάθαρο από τις πρώτες μου επαφές. Έβλεπα με σαφήνεια την τάση μου να ελέγχω την κατάσταση, να δίνω οδηγίες και βίωνα ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης όταν τις έβλεπα να εκτελούνται. Από όλες τις partener μου, μόνο μία είχε την τάση να αντιδράει... κι εκεί διαπίστωσα πόσο ανάγκη είχα να βγω πάλι "από πάνω", να πάρω τα ηνία. Ήμασταν νεαρά άτομα και η ίδια - χωρίς να έχει δώσει όνομα στην τάση της - ήταν βαθιά μαζοχίστρια. Οπότε, ακόμα και πάνω στην πράξη όλες οι απόπειρες να την φέρω στα νερά μου δια της βίας ήταν μάταιες: Όσο βιαιοπραγούσα, τόσο "μουλάρωνε". Εν τέλει, την κατάσταση έσωσε η κάψα που βίωνε για την τότε μεταξύ μας συνθήκη. Το ήθελε πολύ, όλο αυτό που γινόταν... οπότε της το στέρησα. Της είπα "αν θες να το βιώνεις αυτό μαζί μου, θα κάνεις ό,τι σου λέω. Αλλιώς μπορείς να ικανοποιείς το εγώ σου παράλληλα με τον εαυτό σου". Ενέδωσε. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να παραδεχτεί πως απαλλαγμένη από αυτόν ακριβώς τον εγωισμό απολάμβανε μια πιο έντονη κατάσταση, αφού πλέον μπορούσε να απολαμβάνει τόσο τον πόνο όσο και την υποταγή που, εν τέλει, την γέμιζε.

Λιγάκι σύνθετο κατέστη για ένα διάστημα το θέμα του σαδισμού... Έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να ερεθίζεται από σκηνές σε ταινίες όπου ένας χαρακτήρας θα προκαλούσε πόνο στον άλλο - ενδεχομένως απλά λόγω σαδιστικής προδιάθεσης - και σκεφτόμουν "κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μου"... όμως σώθηκα από ένα πολύ πυρηνικό χαρακτηριστικό μου, τελείως μηχανικά: Είμαι ένας πολύ αυτάρεσκος καριόλης κατά βάθος... για να έβρισκα κάτι σε αυτό, κάποιον λόγο θα είχα... και σιγά - σιγά, διαβάζοντας και μαθαίνοντας (η ψυχολογία είναι ένα από τα βασικά μου hobbies και ήταν εκεί πριν καν αρχίσω να ασχολούμαι ενεργά με BDSM) κατάλαβα πως δεν ήμουν και τόσο σπάνιο "φαινόμενο". Ο σαδισμός μπορεί σε πιο εκτενή κοινωνικά πλαίσια να θεωρείται υβριστικός (ετυμολογικά) όμως όσο λιγότερα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, τόσο πιο πολύ κρίνουν. Who gives a fuck about them?

Τέλος, το θέμα της ποδολαγνείας... τον περισσότερο κόσμο τον απασχολούσε το "πώς σκατά την βρίσκεις έτσι ρε ανώμαλε;" Εμένα το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το ασύμβατο combo με τις άλλες τάσεις μου. Κυρίαρχος επί πλήρως υποτακτικών γυναικών των οποίων τα πόδια έμοιαζαν στα μάτια μου σαν lollipops. Η "κάθαρση" ήρθε με την παρουσία μιας κοπέλας στην ζωή μου η οποία - όπως έγραψα και στο σχετικό thread - γαργαλιόταν σαν τρελή. Αναγκάστηκα να την υποβάλω στην διαδικασία, μια ωραία πρωία λοιπόν, εμπειρία που μου έδωσε ανανεωμένη εστίαση: Είναι κάτι που θέλω και θα το πάρω οπότε καλή ιδέα είναι να μου το παραχωρήσουν.

Αυτά λοιπόν, σε γενικές γραμμές. Σίγουρα άτομα με ομοφυλοφιλικές, μαζοχιστικές κι άλλες πιο "socially-incorrect" τάσεις πέρασαν πιο δύσκολα από εμένα σε πνευματικό επίπεδο μιας και είναι τέτοιος ο καννιβαλισμός της "κοινωνικής ορθότητας" στην ελλαδίτσα που καθιστά την κάθε παρέκκλιση άξονα στοχοποίησης κι εξευτελισμού. Μπράβο σε όσους πέρασαν από αυτή την κατάσταση και κατάφεραν να παραμείνουν πιστοί στις ανάγκες τους.

Αυτά από εμένα.

 

Εγω αργησα να ανακαλύψω γενικα και το χωρο του BDSM και την εμφυτη κλιση μου σε αυτόν..δεν ξερω γιατι..αλλα καλλιο αργα παρα ποτε..
Μαλιστα θυμαμαι όταν μου περιεγραφε σκηνικα η κολλητη μου που ασχολειται με τον χωρο, σκεφτομουν και της το ελεγα κιολας ότι είναι τρελη και δεν μ'αρεσουν εμενα αυτά..
Μεχρι που γνωρισα τον πρωτο μου Κ που με εβαλε σε ολο αυτό το τρυπακι, πολύ ομαλα και υστερα από συζητήσεις μας καταλαβα ότι αυτό ηθελα..αλλα και παλι ειχα μια μικρη αμφιβολια, η οποια εξαφανιστηκε όταν τα εζησα όλα αυτά στην πραξη..Τοτε μπηκε η "σφραγιδα" μεσα μου, ότι αυτό ημουν και αυτό ηθελα παντα χωρις καμια αμφιβολια..Τοτε σιγουρευτηκα και αρχισα να το ψαχνω και ν' ασχολουμαι..
Εχω ξαναγραψει και αλλου ότι αργοτερα μου ζητηθηκε να γινω Κ από καποιον υ..αυτη η ιδεα "καθισε" ανετα στο μυαλο μου, δεν με ξενισε και ειπα να το δοκιμασω..αν εξαιρεσω το λιγο αγχος που ειχα τα πρωτα λεπτα που ο υ περασε το κατωφλι και γονατισε μπροστα μου, μου βγηκε και αυτος ο ρολος αβίαστα σε βαθμο που εξεπλάγην και εγω η ιδια..δεν κρυβω βεβαια ότι για μια στιγμη με τρομαξε το οτι ηδονιζομουν τρελα όταν τον μαστιγωνα και τον εβλεπα να τινάζεται..
Μεχρι στιγμης λοιπον δεν εχω αντιμετωπισει πολλα ζορια, μονο ως υ ειχα πρόβλημα να εκτελεσω 2 συγκεκριμένες εντολες, η μια λογω δικου μου "κολληματος" που προσπαθω να το διορθωσω..και η άλλη ηταν εκτος των οριων μου τη συγκεκριμενη χρονικη περιοδο, ενώ τωρα δε θα δισταζα να την εκτελεσω..