Η Ιστορία Της Τζαζ

Οι ταμπέλες είναι για να προσανατολιζόμαστε κάπως, αλλιώς τα όρια είναι για να τα περνάς. Στοιχεία δημοτικού στη ροκ, έθνικ στη τζαζ, κλασσικής στο έντεχνο -- όλα ένα κι όμως πολλά.





​

 

Re: Απάντηση: Η Ιστορία Της Τζαζ

Το κακό στα μοτέτα jazz και μοσχαρίσιου κρέατος έγκειται στο ότι το κρέας θα είναι prima voce;

Η πεποίθηση πως όποιος τρώει ενώ ακούει jazz δεν έχει το προαπαιτούμενα αναπτυγμένο αισθητικό κριτήριο να την νιώσει, μοιάζει με τις απόψεις ενός παλιού γνωστού μου που διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν δικαιούμαι να συχνάζω στο dark sun φορώντας lacoste και δη πολύχρωμα.

Κοντολογίς, είσαι βέβαιος πως όσοι αντιτάσσονται με ζήλο στη βιομηχανία παραγωγής κουλτούρας δεν είναι ταυτόχρονα και εκφραστές μίας άλλης έκφανσής της;

 

Πολύ καλή προσέγγιση savra!

Θυμήθηκα διαβάζοντας το νήμα ένα πολύ καλό παλιό κομμάτι , έτσι θα ήθελα να το μοιραστώ με όλους.

mack the knife

Από τον louis armstrong....

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Σε νεότερη έκδοση από τον υπέροχο Robbie Williams

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ιστορία Της Τζαζ

Σ' αυτό έχεις δίκιο - έχω παψει χρόνια να πηγαίνω στο half note για ακριβώς αυτό το λόγο - για το δήθεν της "κουλτούρας της jazz". Η jazz δεν ξέρω αν πάει με μοσχαρίσιο κρέας, με μοσχάρια πάντως δεν πάει.

Α... και σε jazz clubs σε μουσικά προηγμένες χώρες χορεύει ο κόσμος.

 

Το half note είναι για μυρωδιάδες και φαν της τζαζ που ενημερώνονται από το αθηνόραμα.

Ο κ. Γιώργος Κοντραφούρης εμφανίζεται στα μέρη σας;

 

Is all that Jazz to me !



John Lurie and The Lounge Lizards (Berlin 1981) - Dutch Schultz

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]


Joe Pass- Manhã De Carnaval

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]


Nina Simone-Wild is the wind

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ιστορία Της Τζαζ

Στις μουσικά προηγμένες χώρες ο κόσμος χορεύει κάθε φορά που παίζει μια μπάντα κάτι με ρυθμό. Στην Ελλάδα δεν χορεύουν ούτε με ροκ ή ρυδμ εν μπλουζ, με την τζαζ θα χορέψουν; Όποιος έχει παίξει σε συγκρότημα τα τελευταία 15 χρόνια ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Μαγαζί γεμάτο, η μπάντα σκίζει, ο ρυθμός τέλειος και άντε να χορεύει κάνας εντελώς σουρωμένος.

Καπετάνιε τον Κοντραφούρη* έχω να τον δω από το 1999, αλλά απ' ό,τι ακούω εμφανίζεται τακτικά.


*Μέγα κεφάλαιο της ελληνικής τζαζ, όπου η λέξη κεφάλαιο δίδεται και με τις δύο έννοιές της.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ιστορία Της Τζαζ

Με όλο τον σεβασμό και ξέρετε πόσο Σας σέβομαι μίλησα ακριβώς για το αντίθετο ότι η jazz δεν είναι κάτι που μπαίνει στα καλούπια και ακούγεται με συνοδεία μπριττζζολας αλλά είναι και ο Μαγκας ,ο Φατεχ Αλι Καν , τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τα Fados . Η προσεγγισή μου στα πράγματα είναι μεταμοντερνα με ανοιχτή ανάγνωση και χωρίς καλούπια.
Κουλτούρα είναι κατι ζωντανό με κβαντικες ταχύτητες που μολις ερμηνεύεται και κωδικωποιήται γίνεται μανιέρα και ανήκει στους τεχνοκριτικούς.
Εχω τζαμάρει με γύφτους στο τρένο την νύχτα και με Rasta στο Negril , με κουβανούς στην Havana έπαιξα Punk με σορτς και οι ορθόδοξοι Punkηδες προσπάθησαν να με επαναφέρουν στην τάξη
Προσπαθω να έχω τα αυτιά μου ανοιχτά .Αυτή είναι θέση μου.
(Πάντα με σεβασμό σε Σας ,εννοείται)

 

cider, είσαι cross ή flat plane 'shaft;

 

Oh, they say some people long ago
Were searching for a diffrent tune
One that they could croon
As only they can

They only had the rhythm
So they started swaying to and fro

They didnt know just what to use


That is how the blues really began
They heard the breeze in the trees
Singing weird melodies
And they made that the start of the blues

And from a jail came the wail
Of a down-hearted frail
And they played that
As part of the blues


From a whippoorwill
Out on a hill
They took a new note


Pushed it through a horn
til it was worn
Into a blue note


And then they nursed it, rehearsed it
And gave out the news
That the southland gave birth to the blues!



​

 

Απάντηση: Η Ιστορία Της Τζαζ

 

...

Ό τρίτος σαξοφωνίστας ήταν ένα άλτο, ένας δεκαοχτάρης νεαρός νέγρος, φλεγματικός, εκστατικός, σαν νεαρός Τσάρλυ Πάρκερ, από κάποιο γυμνάσιο, με φαρδύ στόμα, ψηλότερος απ' τους άλλους,σοβαρός. Σήκωσε το σαξόφωνό του και φύσηξε μέσα ήρεμα και σκεφτικά και ξεπήδησαν φράσεις σαν τιτιβίσματα πουλιού, μιας αρχιτεκτονικής λογικής αλά Μάιλς Ντέιβις. ~Ήταν τα παιδιά των μεγάλων δημιουργών της bop.

Υπήρξε κάποτε o Λούις Άρμστρονγκ πού έπαιζε μέσα στις λάσπες της Νέας Όρλεάνης, πρίν απ' αυτόν, οι τρελοί μουσικοί πού παρέλαυναν στις επίσημες γιορτές και πού έσπαγαν το ρυθμό των εμβατηρίων σε ράγκταϊμ. Μετά ήταν το σουίνγκ κι ό Ρόυ 'Έλντριτζ, ρωμαλέος κι αρρενωπός, πού έβγαζε απ' το σαξόφωνο ότι μπορούσε εκείνο να δώσει σε δυναμικούς, λογικούς και ραφιναρισμένους τονισμούς, σκυμμένος στο Όργανό του με σπινθηροβόλα μάτια κι ένα όμορφο χαμόγελο και σκορπούσε τον ήχο του ταρακουνώντας τον κόσμο της τζαζ. Μετά ήρθε ο Τσάρλυ Πάρκερ,το παιδί πού έκλεινε ή μάνα του μέσα στο ξύλινο πλυσταριό στο Κάνσας Σίτυ, πού έπαιζε μέ τό επιδιορθωμένο του άλτο σαξόφωνο ανάμεσα σε κορμούς δέντρων, πού έκανε εξάσκηση τις μέρες της βροχής και τό 'σκαγε γιά νά πάει νά μελετήσει την παλιά σουίνγκ ορχήστρα των Μπέηζυ καί Μπένυ Μόουτεν, οπου ηταν ό Χοτ Λίπς Πέητζ κι όλοι οι άλλοι, ο Τσάρλυ Πάρκερ πού άφησε τό σπίτι του για να 'ρθει στό Χάρλεμ και νά συναντήσει αυτόν τον παλαβό Τελόνιους Μόνκ και τον ακόμα πιο τρελό Γκιλέσπι --ό Τσάρλυ Πάρκερ πού τα πρώτα χρόνια περπατούσε και αναπηδούσε γύρω-γύρω, κυκλικά, ενώ έπαιζε. Λίγο πιο νέος απ' τόν Λέστερ Γιάνγκ, επίσης απ' τό Κάνσας Σίτυ, αυτός ο μελαγχολικός, με ύφος αγίου πρεζάκιας, στον οποίο συμπυκνώνεται όλη ή ιστορία της τζαζ, όταν κρατούσε τό σαξόφωνό του ψηλά κι οριζόντια από τό στόμα του έπαιζε καλύτερα από ποτέ κι όπως μάκραιναν τά μαλλιά του κι έγινε πιο τεμπέλης και τελείως ντοπαρισμένος, το σαξόφωνο κατέβηκε στα μισά,ώσπου τελικά έπεσε ως κάτω και σήμερα, όπως φοράει παπούτσια μέ χοντρές σόλες πού τον εμποδίζουν να αισθανθεί το πεζοδρόμιο της ζωής, το όργανο του κρέμεται πλαδαρά στο στήθος του και παίζει αργά και καθαρά φράσεις πού 'ναι εύκολο να βγουν έξω. Αυτά εδώ ήταν τα παιδιά της αμερικάνικης νύχτας της bop.

Λουλούδια πιο παράξενα ακόμα -μια και ενώ ο νέγρος άλτο σαξοφωνίστας ρέμβαζε μ' αξιοπρέπεια πάνω απ' τα κεφάλια ολωνών, το νεαρό, ψηλό, αδύνατο, ξανθό παιδί της Κέρτις Στρήτ, στό Ντενβερ, μέ τζήνς καί ζώνη με καρφιά, έγλειφε το στόμιο του δικού του σαξόφωνου περιμένοντας τούς άλλους να τελειώσουν και τότε άρχιζε κι έπρεπε να προσανατολιστείς για ν' ανακαλύψεις από που ερχόταν το σόλο, γιατί ερχόταν από 'να αγγελικό χαμόγελο, χαραγμένο πάνω απ' το στόμιο του σαξόφωνου κι ήταν ένα γλυκό τρυφερό, παραμυθένιο σόλο ενός άλτο. Μοναχικός όπως η Αμερική, ενας λαρυγγώδης ήχος μέσα στή νύχτα.

On The Road-Jack Kerouac