Η Κούραση

Σωστό το φίλτρο της ηλικίας που έθεσες...
Σωστό καθώς μετα τα 25(κατα προσέγγιση πάντα) συμβαίνουν δύο τεινά που
μας οδηγούν στο να συνάπτουμε σχεσεις με λάθος κριτήρια και ημερομηνία λήξεως:

1. Χρόνος (που κακό χρονο να χει): Αυτός μας πιέζει να βρούμε το
ιδανικό, το δικό μας, την μια και μοναδική που θα είναι το αλλο μας μισό,
γιατί απλούστατα μεγαλώνουμε και τα περιθώρια στενεύουν (υποσυνείδητα ή οχι).

2. Θεωριτικοποίηση των Συναισθημάτων μας και Εξιδανίκευση του Έρωτα:
Κοινώς σκεφτόμαστε πολύ για οποιαδήποτε αποφασή μας, η εποχή του
αυθορμητισμού μας εχει παρέλθει προ πολλού (βαριά μεχρι τα 23) και
εμπιστευόμαστε το ενστικτο μας ολο και λιγότερο. (ΘΑ φτιάξει, ΘΑ αλλάξει,
ΘΑ μεινει πιστή σε μένα, ΘΑ τα βρούμε, ΘΑ κάνω υπομονή, ΘΑ έχω διπλή ζωη, ΘΑ μου περάσει)


Θάλασσες ειναι οι σχέσεις και οχι λιμάνια οπως σωστά επισήμανε
ο φιλος προηγουμένος αλλα... αλλο πράγμα να αρμενίζεις με ιστιοφόρο και
ανοιχτά τα πανιά σου αυγουστιάτικα στο Αιγαίο και αλλο να θαλασσοπνίγεσαι
και να ασπρίζουν τα μαλλιά σου στο κολπο του Αντεν με τους πειρατές του.

 

 

Απάντηση: Re: Η Κούραση

Προσωπικά συμφωνώ με το πιο πάνω.

Την "κούραση" όπως αυτή αναφέρεται στο αρχικό ποστ, μπορώ να την ταυτίσω μόνο με το τέλος του έρωτα σε μια σχέση βασισμένη αποκλειστικά σ αυτόν- το παιγνίδι της φύσης για την προώθηση της διαιώνισης του είδους, ένα προσωρινό γκρέμισμα των συνόρων του εγώ- ο οποίος πάντα μα πάντα έχει ημερομηνία λήξης χωρίς να αποκλείει όμως το ξαναξύπνημα του με το ίδιο άτομο σε μια αργότερη φάση.
Η διαφορά των σχέσεων που βασίζονται στην αγάπη - συνειδητή ατομική επιλογή επέκτασης των συνόρων του εγώ ωστε να περικλείει και κάποιον άλλο- θα κατέληγε στην κούραση με την ίδια περίπου πιθανότητα και συχνότητα με αυτήν της κούρασης από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι αναπόφευκτη κάποια κούραση μεν, αλλά αν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φθαρούμε σε σημείο που να ΠΑΡΑκουράσει εμάς τους ιδίους, τότε έχουμε πιθανότητες να το κάνουμε και με κάποιο άλλο. Η ικανότητα να μην παρακουράζεσαι και να μην επιτρέπεις στις σχέσεις να παρακουράζονται είναι ατομική και θεωρώ την φθορά ευθύνη εκείνου του ατομου που επιτρέπει σ αυτήν να επέλθει, είτε σε ατομικό είτε σε επίπεδο σχέσης.

Μια σχέση όπως και ένας άνθρωπος συνεχώς εξελίσσεται, διαμορφώνεται και αλλάζει. Και να μην επιθυμούμε την αλλαγή, αυτή θα επέλθει από μόνη της. Μπορούμε να στοχεύσουμε και να κατευθύνουμε λοιπόν τις αλλαγές με δημιουργικό τρόπο, αντί να βουλιάξουμε μέσα στην πλήξη και την ανοία. Αλλά αυτό προϋποθέτει σκέψη, ανάλυση και δράση προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Με τον εγωισμό, την τεμπελιά τόσο διανοητική όσο και φυσική που μαστίζει την κοινωνία σήμερα, με τις εύκολες λύσεις του fast food, wash and go κ.ο.κ. πολλοί προτιμούν να παρατήσουν το γνωστό και επί μέρους προβλέψιμο, για εκείνο που γνωρίζουν πως θα έχουν σε μια καινούρια σχέση. Αλλά έχοντας υπόψη πως κάθε μα κάθε καινούρια σχέση παλιώνει, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν στον ίδιο παρονομαστή και πάλι απ΄ την αρχή και πάλι να αναρωτίούνται μα γιατί δεν βρίσκουν κάποιο για σχέση ζωής. Δεν βρίσκουν για τον απλό λόγο πως οι σχέσεις ζωής είναι εκείνες που μένεις και δουλεύεις γι αυτές παρά την όποια ΄"κούραση" ή κούραση, εφόσον έχεις κάνεις συνειδητά εκείνες τις επιλογές τις οποίες γνωρίζεις πως χρειάζεσαι.

Ρώτησα τον Πατέρα μου, ο οποίος είναι παντρεμένος με τη μαμά μου 40 χρόνια τώρα, αν ισχύει αυτό που λένε, πως μετά από κάποιο διάστημα είτε το πόδι της συζηγου ακουμπήσεις, είτε το δικό σου, νιώθεις το ίδιο. Μου Απάντησε πως ποτέ δεν βίωσε κάτι τέτοιο, πως κάθε φορά που ακουμπά τη μαμά μου, ξεχωρίζει πολύ καλά ποιανού είναι το πόδι.
Αν πέρασαν από περιόδους κούρασης? Και βέβαια, αλλά όλα στη ζωή είναι σαν την ημιτονοειδή καμπύλη, έχει τα πάνω και κάτω, αυτό πιστεύω ισχύει και για τον έρωτα, και για τις σχέσεις, και για τις διαθέσεις μας και για τα πάντα.
Ετσι και η κούραση, επέρχεται και παρέρχεται και όταν είμαστε στα κάτω το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως θα ρθουν και τα πάνω αν έχουμε υπομονή, αλλά μπορεί η ανάκαμψη να είναι ακόμη γρηγορότερη αν έχουμε και την επιμονή την αποφασιστικότητα αλλά και την διάθεση να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση του πάνω.

 

Απάντηση: Η Κούραση

Είναι μεγάλη απογοήτευση μία σχέση που ξεκινάει έντονα και με τις καλύτερες «προδιαγραφές» να καταλήγει σε κάτι μέτριο και βαρετό. Η επανάληψη, το τέλος της εξερεύνησης του συντρόφου μας, το τέλος του παιχνιδιού και του απρόσμενου, κάνουν τις κοινές εμπειρίες υποτονικές, ξεθωριάζοντας τες με την πάροδο του χρόνου. Η κούραση είναι κάτι που συσσωρεύεται. Και έρχεται η στιγμή που πρέπει και οι δύο σύντροφοι να σταματήσουν την φθορά και να ξαναδώσουν πνοή ζωής ουσιαστικά στην σχέση, βρίσκοντας τρόπους να την κάνουν πάλι ενδιαφέρουσα και έντονη. Εκεί φαίνεται πόσο βαθιά ήταν η αρχική «φλόγα» και πόσο κρατάει το «θα σε αγαπώ για πάντα» που σου έχουν πει…

 

Απάντηση: Η Κούραση

Κουραζόμαστε γιατί αγαπάμε. Η αγάπη ουσιαστικά είναι σπατάλη ψυχικού δυναμικού, και η σπατάλη δυναμικού κουράζει. "Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα". Τρεις λέξεις συνδεόμενες, που η μία φέρνει την άλλη. Κουράστηκα να κάνω τα πάντα για να σε κρατάω ευτυχισμένο, κουράστηκα προσπαθώ να σου κατεβάσω το φεγγάρι μπας και φιλοτιμηθείς να χαμογελάσεις, κουράστηκα να κάνω πάντα πίσω όταν όλα σου φταίνε. Όμως μένω ακόμα δίπλα σου, γιατί αυτή η μία φορά που θα σκύψεις να με φιλήσεις πριν κοιμηθώ, η μία φορά που θα μου χαϊδέψεις τα μαλλιά καθώς περνάς από δίπλα μου για να πας στην κουζίνα, με κάνει να ξεχνώ την κούρασή μου. Μέχρι να βαρεθώ. Να βαρεθώ για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα, το καπάκι της τουαλέτας που δε σηκώθηκε, τις βρόμικες κάλτσες-μπαλάκια κάτω από το κρεβάτι, μικρά ανόητα πράγματα που στην αρχή τα έβλεπα σαν δείγμα οικειότητας κι αγάπης, τώρα με πνίγουν, θέλω να ξεφύγω από αυτά αλλά δε μπορώ. Γιατί ένα φιλί/χάδι/χαμόγελο με γυρίζει στην αρχή, τότε που χαμογελούσες συνέχεια και δε μπορούσες να πάρεις από πάνω μου ούτε τα μάτια ούτε τα χείλια ούτε τα χέρια σου. Μέχρι να σιχαθώ. Τότε πια κάθε σου άγγιγμα θα είναι αν όχι ανεπιθύμητο τουλάχιστον αδιάφορο, το τελευταίο πράγμα που θα θέλω να δω το πρωί που ξυπνάω θα είσαι εσύ, τα φιλιά σου θα τα νιώθω σα να περπατάνε πάνω μου σαλιγκάρια και τα μικρά-ανόητα-πράγματα-που-κάποτε-μου-φαινόταν-χαριτωμένα θα είναι πια θανάσιμα αμαρτήματα και αφορμές να διαλύσουμε αυτή την ανούσια παρωδία. Δεν έχω τίποτα πια να δώσω και δε θέλω τίποτα πια να πάρω. Αντίο.

(εμπνευσμένο διαβάζοντας ένα άρθρο με τίτλο "Σκοτώνοντας Μυγάκια - Το Τέλος Μιας Σχέσης", που βρίσκεται κολλημένο εδώ και 3 χρόνια πίσω από την πόρτα μου. Αυτό εξηγεί και τη θέση μου στο θέμα: η αγάπη και η οικειότητα φέρνουν -αργά η γρήγορα, επανορθώσιμα ή ανεπανόρθωτα- την Κούραση.)

 

Αν τα φύλα είναι ως επί το πλείστον κοινωνικές κατασκευές τότε και οι σχέσεις μεταξύ αυτών θα τείνουν προς την αναπαραγωγή και συντήρηση κατασκευασμένων μοντέλων,διαμέσου των οποίων,καθείς προσπαθεί να (ανα)παραστήσει και να προβάλει αυτό που πιστεύει ότι είναι.Οσο παρέχεται ο χώρος να είμαστε αυτό που είμαστε ή τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό μέρος του, η σχέση διατηρεί μια δυναμική.Όταν το πέρασμα του χρόνου φθείρει τον παρεχόμενο χώρο βασισμένο κυρίως στην αδυναμία των εμπλεκομένων να αντιληφθούν τα νέα πρόσωπα και τις εξελίξεις του κοινού τους χώρου, ή ορθότερα,η εθελούσια διάκλειση και αποκλεισμός του εξελίξιμου χώρου, χάριν της πάγιας δύναμης του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού,κάτω φυσικά από το διαρκές ψυχαναγκαστικό ερώτημα περί ύπαρξης ή μη τού σεξ και κατ’ συνέπεια την απόπειρα ονομάτισης του σεξουαλικού πεδίου και της σχέσης εν γένει.

Η όποια λύση, πολλάκις, δίνεται με την εγκαθίδρυση και παγίωση της αποτυχίας,δηλαδή την ίσως ευστοχότερη απόχρωση της συνήθειας.Η αποτυχία της συνήθειας που οδηγεί στη κούραση την βαριά, επιτυγχάνεται με την επιτελεστική επαναληπτικότητα δια μέσου της οποίας σχηματοποιείται ο σχεσιακός χώρος, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στο όποιο ρυθμιστικό ιδεώδες, βάσει οποίου κάθε εμπλεκόμενο υποκείμενο αυτό-θεσμοθετείται,συνεισφέροντας σε αυτό το απαραίτητο καταστατικό εκτός που μας κρατάει εντός.

Εν κατακλείδι ίσως το χείριστον να μην είναι η κούραση που επέρχεται κατόπιν της διέλευσης κάποιου χρόνου,αλλά το να αισθάνεσαι εξ’αρχής κουρασμένος.

Το λέει και το λαϊκόν άσμα.

“Νιώθω μια κούραση βαριά
στο σώμα μου και στην καρδιά
και δε μου κάνει όρεξη
ούτε να κουβεντιάσω,
όλα τα έχω βαρεθεί,
θέλω να ξαποστάσω.”

 

Απάντηση: Η Κούραση

Ο έρως ως καψούρα δημιουργεί ένα "χημικό περιβάλλον" που διαρκεί από 3-9 μήνες (1), μετά από ένα μικρό κενό ισορροπίας εισέρχεται στο στάδιο ολίγον μακριά μα αγαπημένοι, άλλο τόσο και λίγο παραπάνω (2), μετά πάλι από την αρχή. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μερικές φορές και μετά ό,τι καταφέραμε σε αυτό το χρονικό διάστημα να κεφαλαιοποιήσουμε σε εκτίμηση, αγάπη και αφοσίωση μπορεί και να μας βγάλει και παρακάτω (3).
1. Ισχύει για τα δίποδα θηλαστικά που λέγονται άνθρωποι. Το χρονικό διάστημα αυτό απαιτείται για να ολοκληρωθούν οι παραίτητες ενέργειες προς διαιώνιση του είδους.
2. Το χρονικό διάστημα αυτό απαιτείται για να γεννήθεί το σκασμένο που θα κάνει και τους δυο να χεστούν από τη χαρά τους.
3. Η πλέον απαιτητική των καλών τεχνών είναι η τέχνη της συμβίωσης

Γλυκά πιθηκάκια όλα μας χρειάζεται να είμαστε και καλλιτέχνες, και είμαστε έτσι κι αλλιώς, απλά κάτι το περιβάλλον, κάτι η εξέλιξη και ό,τι στο καλό άλλο, της αντίληψης των συναισθηματων κάνει τα πράγματα ζόρικα και μας κομμάτι ψιλομαλάκες καλλιτέχνες μερικές φορές...

 

Απάντηση: Η Κούραση

Απλά θα αφιερώσω σε όλους το τραγουδάκι του Πάριου...όλα έχουν ενα τέλος στη ζωή μας....

 

Δεν παρακολούθησα την όποια παρεμβληθείσα συζήτηση, αλλά τώρα μπήκα στο νήμα και πάτησα στο "εδώ" και μου έβγαλε αυτό:
"No Thread specified. If you followed a valid link, please notify the administrator".
Δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω τι γίνεται. Μάλλον προέκυψε κάποια άσχετη με το θέμα συζήτηση και οι διαχειριστές για λόγους ενδιαφέροντος την ανεξαρτητοποίησαν, οπότε αν είναι έτσι έχει καλώς και ελπίζουμε σύντομα να μπορέσουμε να την διαβάσουμε.
Ένα μέλος με ρώτησε prive αν το ζήτησα εγώ. Δεν μπορώ να απαντήσω prive γιατί έχει γεμίσει το γραμματοκιβώτιό του. Όπως και να 'χει, ίσως είναι χρησιμότερο να δώσω μια δημόσια απάντηση. Δεν το ζήτησα εγώ αλλά αν γίνεται για τον λόγο που υποθέτω δεν έχω καμιά αντίρρηση.