Η Μοναξιά του Θανάτου

Re: Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Πολύ ωραίο!

Με την Ανίτα αγκαλιά να χορεύει, πεθαίνει ο Χάροντας...




Κι επειδή όλα δεν είναι δραματικά και έχει πλάκα να γελάς και με τα δυσκολότερα,

​

 

Ποτε δεν δοθηκε μια σαφης εξηγηση για εκεινους που εχουν επιθανατια εμπειρια.
Πολλοι εικαζουν πως η σταδιακη λευκανση του οπτικου πεδιου λογω του εγκεφαλικου θανατου ειναι το "φως" στην ακρη του υποτιθεμενου τουνελ.
Πως ο εγκεφαλος απορροφα πεθαινοντας και καταγραφει τις τελευταιες εικονες.
Πως εξηγειται ομως το οτι "βλεπουν" πραγματα εξω απο το δωματιο στο οποιο βρισκονται, γεγονοτα που συμβαινουν πραγματικα, ή τι βρισκεται στο πισω μερος ενος αντικειμενου που σιγουρα και καποιος ζωντανος δεν μπορει να δει?
Μηπως τελικα ο κοσμος δεν ειναι οσα γνωριζουμε?
Μηπως υπαρχουν "πραγματα" περα απο την τωρινη μας αντιληψη????
Πως εξηγουνται μαρτυριες ζωντανων ανθρωπων που λενε πως εζησαν στο συγκεκριμενο μερος, γνωριζοντας με λεπτομερειες δρομους, ονοματα κλπ, ενω δεν ειχαν ποτε επισκεφτει την συγκεκριμενη περιοχη?
Πως εξηγειται η μαρτυρια συγκεκριμενης αμερικανιδας που ελεγε στον αμερικανο συζυγο της οτι ειχε εκτελεστει μετα απο κρατηση της σε στρατοπεδο συγκεντρωσης των ναζι επειδη ηταν γερμανοεβραια και χωρις ποτε να εχει διδαχθει την γερμανικη γλωσσα του μιλουσε γερμανικα?
Οι γνωμες παντα σιγουρα θα διχαζονται.
Εκεινο που απομενει ειναι οτι θα το ανακαλυψουμε σιγουρα μια μερα.
Εκεινη την ημερα που κανεις μας δεν γνωριζει ποια ειναι.
Εκεινη την ημερα που οταν ο ηλιος ανατειλει η μοιρα θα μας ψιθυρισει αλλα εμεις δεν θα το ακουσουμε, "σημερα ηταν η τελευταια σου ανατολη".

 

Απαντώ με άποψη του ιδίου, από το βιβλίο του "Πάρεργα και Παραλειπόμενα :

"Η ευθυμία και η ελαφράδα μας οφείλονται εν μέρει στο γεγονός ότι ανηφορίζουμε το βουνο της ζωής και δεν βλέπουμε το θάνατο που βρίσκεται στη βάση της άλλης μεριάς".

Εν ολίγοις, η δύναμη που δημιουργεί, συντηρεί και διογκώνει τη σαπουνόφουσκα, έγκειται στην απώθηση, συνειδητή ή ασυνείδητη, της πραγματικότητας πως η σαπουνόφουσκα, μετά βεβαιότητας, σκάει.

 

Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Μα τι λέτε! Αν είναι να μιλήσουμε για όρια, ο σαδισμός, ο θάνατος, ο φασισμός είναι βήματα στον ίδιο δρόμο! Δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο και κινητοποιούν τις ίδιες ψυχικές δυνάμεις.

Όταν οι ιταλίδες μητέρες μέσα στην θανατολαγνεία του φασισμού το 20, πρόσφεραν τα παιδιά τους στην Ιταλία του Μουσσολίνι για να σκοτωθούν, όταν τα σύμβολα του φασισμού είναι συχνά πυκνά παρόντα ως διακόσμηση σε sessions, όταν ο δρόμος - ο ψυχολογικός δρόμος και οι παλινδρομήσεις - σε οδηγούν εκεί, είναι πολυτέλεια να πιστεύουμε σε έναν φωτεινό σαδισμό.

Ας γίνει επί τέλους αποδεκτό το πασιφανές: ασχολούμαστε με το BDSΜ για να νικήσουμε τον θάνατο, και κάθε φορά τον επικαλούμαστε και τον εξορκίζουμε .. ισίως στα ακραία παιχνίδια .. εκτός αν το Breath crontrol & τα άλλα edge plays είναι vanilla!

 

Re: Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Πρόκειται απλά για ένα flirt. Δεν είναι φωτεινός ο σαδισμός, αλλά τα αποτέλεσματά του μπορεί και να είναι. Ανάλογα τη χρήση και τους χρήστες.

Τα περισσότερα από αυτά που ενέχονται στο BDSM, ακόμη και το ίδιο το D/s, θα μπορούσε να είναι εργαλεία. Όταν γίνονται αυτοσκοπός, στενεύουν τα όρια, αγαπητέ SensualTorturer.

Παρεμπιπτόντως, δεν θεωρώ ότι ο θάνατος είναι το όριο της ζωής. Δεν είναι αυτό που πρέπει να νικηθεί, διότι αυτό είναι απαραίτητο για να νοείται η ζωή.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Θες δεν θες είναι ένα όριο - μόνο υπό συνθήκες (περιορισμένες και ειδικές) μπορεί τούτο να αναιρεθεί. Να θυμίσω το ευαγγέλιο των 19 - 20 χρόνων ... "το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή" .. αυτά είνα ΟΡΙΑ, με την κυριολεκτική σημασία του όρου !

Flirt ή όχι, ε΄μαις παίζουμε με αυτό, με την αυτοκαταστροφή μας, με την προβολή των επιθυμιών μας στους άλλους και των άλλων σε εμάς, με τους φόβους και την οργή μας, με την ομαλή ροή του θυμού μας προς αυτό που μας θυμώνει ή με την περεκτραπείσα κατεύθυνση του επί δικαίων και αδίκων, μέσα μας και έξω μας .. καμία φωτεινότητα σε όλα αυτά, μια και ΔΕΝ οδηγούν σε αυτογνωσία .. αλλά σε λάθρα ζωή zombie.

Συντρόφισσα εν αμαρτίαις, οι αμαρτίες είναι πάντα σκοτεινές και ζοφερές, και εμείς ζούμε εκεί γιατί μας αρέσει .. ή γιατί δεν μπορούμε να διαλέξουμε το φως ... ή γιατί οι επιλογές μας είναι μισές ... ή γιατί το αίσθημα της αυταπαξίωσης μας είναι δυνατότερο ... διαλέγεις και παίρνεις   και το μόνο που μας μένει είναι μερικά κόμικ .. και λεκτικοί ακροβατισμοί ....

Υμέτερος

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Από τη στιγμή που κατανοήσεις την φράση "Death is the mother of beauty", καταλαβαίνεις ότι αυτό το όριο είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας. Θα ήταν ανελεύθερο το ον του οποίου η ύπαρξη δεν μπορεί να έχει τέλος. Η παροδικότητα της ζωής επιτρέπει τις επιλογές. Απλά είμαστε χαζοί και φοβόμαστε, γι αυτό δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό. Ένα αθάνατο ον δεν έχει επιλογές. Λογικά, κάποτε θα κάνει τα πάντα. Και είτε τα κάνει είτε όχι, δεν έχει νόημα. Επίσης η αιώνια ζωή δεν έχει ομορφιά. Δεν έχει πάθος. Δεν έχει τίποτα.

Το παιχνίδι ενός παιδιού δεν έχει όρια. Παίζει με οτιδήποτε επιθυμήσει αυθόρμητα. Φτιάχνει μόνο του τους κανόνες του παιχνιδιού, θέτει το πλαίσιο, βρίσκει συμπαίκτες ή όχι, και επιλέγει το υλικό με το οποίο θα παίξει σύμφωνα με τις παρορμήσεις του και την ιδιοσυγκρασία του.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η επιθυμία. Με την διαφορά ότι ο ενήλικας έχει το added bonus της συνειδητότητας. Όχι μόνο παίζει, αλλά απολαμβάνει και το να βλέπει τον εαυτό του να παίζει. Το παιδί δεν μπορεί να το κάνει αυτό.

Ένα παιδί που πηδάει από ψηλά πάνω σε έναν λόφο από άμμο, με τί παίζει; Ένα παιδί που χτίζει κάστρα δίπλα στο κύμα, με τί παίζει; Ένα παιδί που παίζει το κρυφτούλι, ή κυνηγητό, ή πόλεμο, ή οτιδήποτε άλλο, με τί παίζει;

Και γιατί να μην ξεριζώσει τα πόδια ενός εντόμου για να δει τί θα γίνει; (Φυσικά, η πρώτη φορά μάλλον αρκεί, για να καταλάβει. Εκτός αν είναι πολύ γκαγκά και κολλήσει, το κωλόπαιδο.)

Κάνεις λάθος. Το παιχνίδι οδηγεί στη γνώση.

Δεν κατανοώ την λέξη αμαρτία. Αν εννοείς τα λάθη που κάνουμε στη ζωή μας, θεωρώ ότι μαθαίνουμε (και) από αυτά. Όσο για το φως και το σκοτάδι, τα κόμικ και τους λεκτικούς ακροβατισμούς, υμετέρους, ημετέρους ή αμφοτέρους, θα παίξω με ότι γουστάρω εγώ. Όπως πάντα.

Το αυτό εύχομαι και δι' υμάς.

 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Death-Goran Bregovic

 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΜΟΙΡΟΛΟΪ

 

Petros Gaitanos - Pontiaka - Kalionzidis "Miroloi" ERT

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Τελευταίες σκέψεις μπορεί να μην υπάρχουν καν. Όσοι έχουν ποτέ βρεθεί σε δυστύχημα ίσως καταλαβαίνουν τι εννοώ. Το πολύ πολύ να μην πρόλαβαν να αποτελειώσουν τη φράση τους όταν ακούστηκε το μπαμ - μικρό το κακό. Ο θάνατός μας είναι μια υπόθεση που απασχολεί αποκλειστικά τους άλλους. Ή εμάς, μόνο όσο είμαστε εν ζωή.