Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Re: Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Αν όλοι είναι βλάκες, τότε δεν υπάρχουν έξυπνοι. Κι εφ' όσον δεν υπάρχουν έξυπνοι, τότε δεν υφίστανται ούτε βλάκες.
Οι έξυπνοι και οι βλάκες διαφορίζονται μόνο όταν συγκριθούν με την αντίθετη κατηγορία.
Επομένως, αν άπαντες είναι βλάκες έπεται ότι άπαντες είναι έξυπνοι και αν όλοι είναι έξυπνοι, άπαντες είναι βλάκες.
Συμπέρασμα: μη γράφουμε βλακείες προτού σκεφτούμε τις λογικές συνέπειες τους.
Μια από τις διαφορές των βλακών σε σχέση με τους ευφυείς έγκειται στο γεγονός ότι οι δεύτεροι αναλογίζονται που οδηγούν όσα λένε, ενώ οι πρώτοι θεωρούν τα βάσανα της σκέψεως ποινή (και, μάλιστα, εκτός bdsm πρωτοκόλλων).

ΥΓ Ο οξυδερκής ξεχωρίζει από τον ηλίθιο σαν τη μύγα μες' το γάλα. Ακόμα και ο βλαξ είναι σε θέση να διακρίνει, αυτόματα σχεδόν, τον εξυπνότερο αυτού. Η βλακεία των έξυπνων συνίσταται στην άρνηση τους να παραδεχθούν, λόγω "δημοκρατικότητας" και προσήλωσης στην αρχή της "ισότητας", ότι ο κόσμος απαρτίζεται κυρίως από ηλιθίους.

 

Το θυμάμαι το κείμενο...

Μου κάνει την ίδια εντύπωση τώρα που μου έκανε όταν το πρωτοδιάβασα.

 

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάποιον ορισμό για την βλακεία. Υπάρχει σε σχέση με κάποια άλλα μεγέθη; Είναι μετρήσιμη; Σίγουρα τότε η μονάδα μέτρησης θα ήταν το “βλαξ” (1βλαξ, 2 βλαξ κτλ).Και το περίφημο βλακόμετρο; Η συσκευή που θα μας δείχνει πόσα καντάρια βλακείας κουβαλάμε; Πως θα ήταν άραγε.... Πόσους θα συμφέρει να υπάρχει μια τέτοια συσκευή.... Ένας από τους λόγους που οι επιστήμονες κρατούν κρυφή την ύπαρξη των εξωγήινων ίσως είναι πως οι τελευταίοι κατέχουν μια τέτοια τεχνολογία.... Ζουν και είναι ανάμεσά μας.... (λολ)
Κάποτε άκουσα τον λοχαγό μου στον στρατό να μου λέει πως η βλακεία είναι σαν ένα μπαλάκι. Όλοι μπορούμε να το έχουμε κάπου πάνω μας και να μην το παίρνει μυρωδιά κανείς. Βλάκας είσαι όταν αρχίσουν να ψάχνουν το μπαλάκι και το βρουν πάνω σου... (ουφ πότε θα φτάσω τα 500 post)

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Πολύ σωστή η παρατήρηση σου Dolmance , δεν υπάρχουν βλάκες ,
και πολύ σωστά θαρρώ συμπληρώνεις πως υπάρχουν ‘’ ηλίθιοι ‘’ ,
και επίσης όπως έλεγε και εκείνος ο Ντοστογιέβσκη , υπάρχουν και ‘’ οι γελοίοι ‘’ ....


‘’ Είμαι ένας γελοίος. Οι άλλοι με λένε τώρα τρελό. Αυτό θα ήταν ένας προβιβασμός, αν δεν ήμουνα γι αυτούς το ίδιο γελοίος , όπως και πρώτα . Όμως τώρα πια δεν θυμώνω , τώρα τους αγαπάω όλους, κι όταν γελάνε μαζί μου, τότε είναι που δεν ξέρω γιατί, μα τους αγαπάω ακόμα περισσότερο . Θα γέλαγα και εγώ ο ίδιος παρέα με αυτούς, όχι πως θα κορόιδευα τον εαυτό μου, μα γιατί θα τους αγαπούσα , αν δεν θλιβόμουν τόσο κοιτάζοντας τους . θλίβομαι γιατί δεν ξέρουν την αλήθεια, ενώ εγώ την ξέρω . Ωχ ! τι αβάσταχτο είναι να ξέρεις μόνος την αλήθεια !
Πρώτα με έπιανε μεγάλη στεναχώρια που φαινόμουν γελοίος , δεν φαινόμουνα , ήμουνα . Ήμουνα πάντα μου γελοίος, και το ξέρω , ίσως από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα.... ‘’


Ολα αυτα σαν να εχουν καποια σχεση μεταξυ τους ....

 

Είναι στιγμιαία ανατριχιαστικό όταν οι βλάκες "συνασπίζονται" σε αγέλη, υπό βλακώδη "ιδεώδη" που γίνονται πλειοψηφικές παντιέρες, στηριζόμενοι όλοι στην ανάγκη να ανήκουν κάπου, κάπου "εύκολα", κάπου "ΙΝ".

​

 

Η βλακεία από μόνη της δεν είναι πρόβλημα και είναι στην πράξη επικίνδυνο να υποτιμάμε με ευκολία τον διπλανό μας που - μας φαίνεται - βλάκας.

Η βλακεία σε συνδυασμό με την κακία είναι πρόβλημα κατ εμέ.

Έχεις ένα δίκηο SadalMelik είναι ένα πρόβλημα οι έννοιες - περίβλημα που μόνο υποκειμενικό παραγέμισμα μπορεί να έχουν. Στην πράξη το πρόβλημα λύνεται όταν κάποιοι έχουν διάθεση να βρουν έναν κοινό τόπο.

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Ωραίο δοκίμιο και σε ευχαριστούμε.Για ποιο λόγο μας το παρέθεσες;

 

Προς προβληματισμό και ενδοσκόπηση.
Αδήριτη αναγκαιότητα του Είναι, η τελευταία.

Α.

 

Απάντηση: Re: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Συμφωνώ απόλυτα.Και χαίρομαι που βρίσκομαι σε έναν χώρο όπου για πολλούς υπάρχει ανάγκη μετάδοσης κάθε εσωτερικού καθεστώτος και διεργασίας.
Καλό είναι να γνωρίζουμε τη σύνθεση του συνανθρώπου μας..

 

Aκριβώς έτσι, LordDragonal!

A.

 

Και από που και ως που σε ενδιαφέρει αυτό Astir; Μήπως αντί να μας μεταφέρεις την πραγματεία περί βλακείας και να μας βάλεις στην διαδικασία ενδοσκόπησης, θα ήταν ποιο εύκολο να μας έλεγες απευθείας ο,τι θα ήθελες να μας πεις;

Υστερόγραφο: Αλήθεια, εσύ έκανες την δική σου ενδοσκόπηση; Σε προβλημάτισε κάτι;

 

SadalMelik

Αν γνώση θεορήσομε μίαν ενέργεια εμπρόθετη που ξέρει τους σκοπούς και ελέγχει τα μέσα της, αν επομένως αποκλείσομε από την περιοχή που αξίζει να χαρακτηριστεί με το όνομα αυτής της λειτουργίας, κάθε ενστιγματική και αυτόματη "αίσθηση" του κόσμου και του εαυτού μας, γιατί μια τέτοια "οικείωση του άλλου", καθώς πραγματώνεται στα κατώτερα στρώματα του ψυχικού μας συστήματος, είναι συγκεχυμένη και αβέβαιη - είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι προϋπόθεση της κυρίως γνωστικής ενέργειας είναι ένα γεγονός από τα σημαντικότερα του πνευματικού βίου: ο διαχωρισμός και το αντίκρισμα υποκειμένου που "συλλαμβάνει" και αντικειμένου που "συλλαμβάνεται", συνείδησης και πραγματικότητας, εγώ και "κόσμου".
Με άλλες λέξεις: ενός κάποιου "έσω" που το αναγνωρίζουμε σαν προσωπική νοητική μας υπόσταση, και ενός "έξω" που το περιεργαζόμαστε.
Χωρίς αυτή την αντιδιαστολή γνώση δεν υπάρχει, γιατί γνώση είναι πάντα μια κάποια "έξοδος" από τον εαυτό μας, ένας "σχετισμός" του εγώ μας προς κάτι που φυσικά δε μπορεί να είναι αυτό το ίδιο.
Και στο φαινόμενο ακόμη της αυτογνωσίας προϋπόθεση είναι ο διαχωρισμός και το αντίκρισμα του "έσω" και του "έξω" που δεν αίρονται ποτέ, γιατί μόλις πάψει η αντιδιαστολή, αμέσως αναστέλλεται η γνωστική λειτουργία.
Για τούτο λοιπόν παραδεχόμαστε ότι στην αυτογνωσία ένα "ορισμένο" μέρος της προσωπικότητάς μας ανιχνεύει και αναλύει, "γνωρίζει", ένα "άλλο" μέρος του εαυτού μας - η "νόηση" τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις μας, τις συγκινήσεις και τις προθέσεις μας, ή - βοηθημένη από τη μνήμη - και τα δικά της ενεργήματα.
Έτσι γίνεται κάποιος διχασμός, μια διάσπαση σε δύο όρους που αντιμετωπίζονται για να σχετισθούν, ή μια "έξοδος" του εγώ προς κάτι που αυτή τη στιγμή ή σ' αυτή τη φάση της διαδικασίας έιναι "άλλο", διαφορετικό από τον εαυτό του, αντι-κείμενο.

Α.