Η Τέχνη

Αγαπάμε Μποτέρο...
 

 



Και η αδυναμία μου...

 

Ένας δημιουργός με πάθος για τα πιστεύω του, με πάθος για την τέχνη και τον άνθρωπο!

 

«H τέχνη έχασε τον σκοπό της»

ΜΑΙΡΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ


«Τα έργα μου μιλάνε απευθείας στον θεατή. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να τα καταλάβει», δίνει ο Φερνάντο Μποτέρο τη δική του εκδοχή, για ποιο λόγο είναι ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους, περιζήτητους και πιο ακριβοπληρωμένους ζωγράφους στον κόσμο.

«Για να είσαι παγκόσμιος, πρέπει να είσαι πρωτίστως τοπικός. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ρίζες στον τόπο σου και να εκφράζεσαι μέσα από μια κατανοητή και αντιληπτή για όλους γλώσσα, διότι έτσι μπορείς να αγγίζεις τον καθένα, όπου κι αν βρίσκεται», λέει ο Κολομβιανός και πιο καταξιωμένος εν ζωή ζωγράφος της Λατινικής Αμερικής, που βρέθηκε για λίγο στην Αθήνα για να τακτοποιήσει λεπτομέρειες σχετικά με την μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη τον ερχόμενο Μάιο.

«H τέχνη πρέπει να γίνεται για να δίνει ευχαρίστηση και να εξυψώνει το πνεύμα όπως συμβαίνει με την αρχαία ελληνική τέχνη. Όχι για να ενοχλεί ή να σοκάρει. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες σήμερα όμως δεν λειτουργούν έτσι, γιατί το θεωρούν πορνεία. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους με αποτέλεσμα οι θεατές όχι μόνο να μην αισθάνονται ευχαρίστηση, αλλά να χρειάζονται και κάποιον επαγγελματία για να τους εξηγήσει τα έργα», συνεχίζει ο 73χρονος καλλιτέχνης που έχει καταξιωθεί στην παγκόσμια εικαστική σκηνή μέσα από τις πληθωρικές γυναίκες που απολαμβάνουν το μπάνιο τους, τους χαρτοπαίχτες του, τις ταυρομαχίες και τις σκηνές της καθημερινότητας, που καταλαμβάνουν τον καμβά του «γραμμένοι» στην ιδιαίτερη εικαστική του γλώσσα.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως τα έργα μου είναι χιουμοριστικά. Κάποιες φορές είναι αλήθεια ότι βάζω μια πινελιά χιούμορ στο τέλος. Δεν είναι όμως ούτε το κίνητρο, ούτε ο σκοπός μου αυτός. Απλώς η παραμόρφωση των μορφών οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα», υποστηρίζει ο Μποτέρο, ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή παραστατικούς ζωγράφους και προσθέτει πως πίσω από τις ογκώδεις μορφές του κρύβεται ο αισθησιασμός που έχει εξαφανιστεί πλέον από την τέχνη.

Όσο για την ελληνική εικαστική σκηνή; «Αγαπημένη μου Ελληνίδα καλλιτέχνις είναι η γυναίκα μου», λέει ο Φερνάντο Μποτέρο που είναι παντρεμένος με την εικαστικό Σοφία Βάρη. «Οπωσδήποτε υπάρχουν γνωστοί Έλληνες καλλιτέχνες, αλλά έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις στην τέχνη. Δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει αυτό που κάνουν, αλλά γι' αυτό δεν φταίει το ότι είναι Έλληνες. Φταίει το ότι δεν ενδιαφέρομαι σχεδόν για κανέναν, κι αυτό είναι πρόβλημα. H τέχνη σήμερα είναι πολύ φτωχή, είτε είναι γαλλική είτε ελληνική. H τέχνη έχασε τον σκοπό της. Δεν υπάρχει τέχνη τελικά».


Με 200 έργα στην Πινακοθήκη

<<Θύμωσα. Ήμουν εξαγριωμένος όταν έμαθα τα βασανιστήρια που έκαναν οι Αμερικανοί στρατιώτες στους Ιρακινούς κρατούμενους στο Αμπού Γράιμπ και έκανα μια σειρά έργων εμπνευσμένα από την κτηνωδία», εξηγεί ο Φερνάντο Μποτέρο το πώς δημιούργησε τα 100 νέα έργα του, όπου έχει «μεταγράψει» τις σκληρές εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου. Οι πίνακες, που θα εκτεθούν στο σύνολό τους στην Ελλάδα (μέρος τους παρουσιάστηκε ήδη στη Ρώμη και θα φιλοξενηθεί στη Γερμανία, ενώ δεν αποκλείεται να ταξιδέψουν και έως την Ουάσιγκτον), δεν φιλοτεχνήθηκαν με εμπορικό σκοπό, γι' αυτό και ο καλλιτέχνης παραχωρεί τα δικαιώματά τους σε οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, ενώ μελλοντικά θα τα δωρίσει σε κάποιο ίδρυμα. Δεν είναι όμως μόνο τα 100 νέα έργα που θα δούμε στην αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη. Θα εκτεθούν εκατό ακόμη έργα, από την παλαιότερη ακουαρέλα του που βρίσκεται στην κατοχή του, δημιουργία του 1949 έως ενδεικτικά έργα των μεταγενέστερων δεκαετιών.>>


 
 
Αθηνά Σαλούστρου-ΑΠΕ

Οι πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά του Κολομβιανού καλλιτέχνη κοσμούν μουσεία και δημόσιους εκθεσιακούς χώρους σε όλο τον κόσμο. Όμως ο πασίγνωστος καλλιτέχνης αντιμετώπισε σχεδόν καθολική απόρριψη όταν επιχείρησε να πραγματοποιήσει μια έκθεση στην Αμερική. Ο λόγος; Το θέμα της έκθεσης ήταν η φυλακή του Άμπου Γκράιμπ. Η σειρά πινάκων ζωγραφικής που απεικονίζουν τα βασανιστήρια Ιρακινών στην φυλακή του Άμπου Γκράιμπ από στρατιώτες των ΗΠΑ απορρίφθηκαν από όλα τα αμερικανικά μουσεία στα οποία προτάθηκε να εκτεθούν, πριν συμφωνήσει να τα δεχθεί η Γκαλερί Μάρλμπορο στο κεντρικό Μανχάταν.



"Εδώ υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Γι’ αυτό ήταν τόσο ανησυχητικό το ότι τα μουσεία δεν ήθελαν να εκθέσουν αυτά τα έργα", είπε ο Μποτέρο. Οι πίνακες, σχολίασε ο 74χρονος (τότε, το 2006) ζωγράφος, είναι εμπνευσμένοι από κείμενα που περιέγραφαν τα γεγονότα και δεν αποτελούν απομίμηση των διαβόητων φωτογραφιών των βασανιστηρίων. "Δεν αποκάλυπτα τίποτε που δεν ήταν ήδη γνωστό. Απογοητεύτηκα που το καλλιτεχνικό αυτό όραμα δεν μπορούσε να εκτεθεί", δήλωσε. "Μου είπαν ότι δέχθηκαν πολλές οργισμένες τηλεφωνικές κλήσεις στην γκαλερί", λέει ο Μποτέρο. Προσθέτει ότι δεν νοιάστηκε να ρωτήσει γιατί οι προτάσεις του προς τα μουσεία να εκθέσει τους συγκεκριμένους πίνακες απορρίπτονταν. Ο κριτικός τέχνης Ντέιβιντ Ντ’ Αρσί εκτιμά ότι τα μουσεία αποφεύγουν να προκαλούν την Κυβέρνηση.
"Αν επρόκειτο για άλλα έργα του Μποτέρο, θα τα δέχονταν αμέσως. Είναι ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος σύγχρονος καλλιτέχνης", εξηγεί ο Ντ’ Άρσί. Αλλά, προσθέτει, "το τελευταίο πράγμα που θέλουν τα μουσεία είναι να στιγματισθούν. Υπήρξε μια εποχή που τα μουσεία ήθελαν να σοκάρουν τον κόσμο.
Αυτή η εποχή έχει παρέλθει". Ο Μποτέρο έχει φιλοτεχνήσει 42 πίνακες και 38 ελαιογραφίες για το θέμα. Ο ίδιος λέει ότι εργαζόταν "με μονομανία" επί 14 μήνες για να τους ολοκληρώσει. Άρχισε πέντε μήνες μετά την αποκάλυψη των γεγονότων από τον δημοσιογράφο Σέιμουρ Χερς στο περιοδικό New Yorker, τον Μάιο του 2004. Ο ζωγράφος δηλώνει ότι ελπίζει η έκθεσή του να βρει καταφύγιο σε ένα αμερικανικό ή ευρωπαϊκό μουσείο, όμως διευκρινίζει ότι δεν προτίθεται να πουλήσει τους πίνακες, παρά μόνο να τους δωρίσει. "Δεν πιστεύω στην αποκόμιση χρημάτων από την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου", εξηγεί.

 
 
 

 
 

 

 


Γιατί η τέχνη δεν πρέπει να εξυπηρετεί κανένα ''σύστημα''. 
 

 

John Everett Millais "Ophelia" (1851–1852)

 

 

John Singer Sargent

 

 

Λαμπίρης Δουφεξής, "Αντανάκλαση 2". (Μικρά ερωτικά), Αίθουσα Τέχνης "Αποδόμηση", Αθήνα 2011.

 

 

Felice Casorati

 

 

Πάμπος Σεργίου, "Etudant de Sade", Kirby's Gallery, South Acton, Pit Pencil on handmade paper, 2012.

 

 

Εν παραλλήλλω...

 

 

Memory...