Η Υπέρβαση της D.

χωρίς να θέλω να σε πείσω για ό,τιδηποτε, πόσο μαλλον να σου κουνήσω το δακτυλάκι. 

αυτό είναι το ταμπού των 40something που ανέφερα παραπάνω. Μεγάλωσα με προφυλακτικά, και ποτέ δεν θεώρησα το σεξ μαζί τους κλινικό. παραδεχομαι οτι ποτε δεν ήμουνα ανθρωπος του αχίλωντου πάθους, αλλωστε κανενός ο κώλος δεν πέρασε καλά όταν κάποιος τον κάρφωσε αχαλίνωτα.

Θέλω να πω "οδηγίες χρήσης" έχουμε για τα πάντα και το ονομάζουμε εμπειρία. το λίγο αριστερά λίγο δεξία το παθαίνουμε στην αρχή. Μετά απλά ξέρουμε να το κανουμε, όπως ξέρουμε πως να παιρνουμε καλές πιπες χωρίς να εχουμε κανένα manual διπλα μας πια.

Δεν προσπαθώ να επιβάλω το προφυλακτικό ως τη μόνη λύση, άλλωστε αυτό είναι θέμα των εραστών μεταξύ του, αλλά ως χρήστης του, μπορώ να δηλώσω ότι όσες φορές ένιωσα ότι κοιμήθηκα με κάποιον σε κρεβάτι νοσοκομείου δεν έφταιγε το λαστιχάκι.

 

Την ζωή αξίζει κανείς να την γευτεί μέχρι το μεδούλι, αρκεί να μην πνιγεί από το κοκαλο.

 

..ας ζει τη ζωη του ο καθενας οπως θέλει..ειναι δικαιωμα του..οπως και τα οποια ρισκα δικα του..

 

Αυτοκριτική

Το Ταξίδι της D. είναι ένα κείμενο που στις μέρες μας ονομάζεται interactive. Δημιουργήθηκε για να σπρώξει λίγο την πραγματικότητα πάνω στις ράγες της, να την βοηθήσει να προχωρήσει ενάντια στην αταραξία της πεθαμένης καθημερινότητας και να την βουτήξει στον εφιάλτη, όπως βουτάμε το κουλουράκι βουτύρου στα κατακάθια του καφέ μας. Δεν είναι περισσότερο πορνογραφικό από την καθημερινή μας ζωή, από τους συνεχείς μικρούς μας θανάτους που πλέον συντελούνται αδιάκοπα, στιγμή με στιγμή. Υπάρχει κάποιο όριο πέρα από το οποίο η συντριβή δεν προκαλεί καμία έκπληξη, καμία αντίδραση, κανέναν πόνο. Αν πρέπει να συνομιλήσεις με την ροή των γεγονότων για να τα προκαλέσεις, τότε γράφεις ένα κείμενο interactive. Είναι αντίδοτο στην χαύνωση, αλλά συνάμα σύμπτωμά της.

Τα γεγονότα προκαλούνται για να γραφτεί ακόμη μία σελίδα του βιβλίου. Οι ήρωες είναι μαριονέτες που κινούνται από νήματα αόρατα. Οι πράξεις τους δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, αλλά σπασμωδικές ονειρώξεις που έρχονται όχι στο σκοτάδι του κρυφού μας δωματίου μα μέσα στο άπλετο φως της ανάγκης. Δεν είναι άνθρωποι με την πλήρη σημασία της λέξης. Είναι άνθρωποι που προσπαθούν να γίνουν άνθρωποι αλλά συνεχώς τους ξεγλιστράει αυτή η άπιαστη έννοια της ταυτότητας και παραμένουν ξύλινοι, παγιδευμένοι ένα βήμα πριν την υπέρβαση, βιώνοντας τον εφιάλτη της έλλειψης νοήματος. Με αυτή την έννοια και μόνο είναι βρώμικοι. Παραμένουν μακριά από το ιδεώδες γιατί είναι ανίκανοι να βγουν από την ανάγκη που τους δημιούργησε και να αντικρίσουν τις ελλείψεις τους. Κι έτσι ζουν τον εφιάλτη αδυνατώντας να γίνουν τραγικοί. Η γελοιότητά τους προκαλεί μόνο αποστροφή.

Λέει ο Αρανίτσης: «Τώρα οι πάντες (τουρίστες, αργόσχολοι, συλλέκτες εικόνων, κυνηγοί αναμνήσεων, δημιουργοί αναμνήσεων κ.λπ.) βιντεοσκοπούν αδιάκοπα τα πάντα, στα όρια ενός τεράστιου δικτύου απορρόφησης των εικόνων της πραγματικότητας, κατά τρόπον ώστε, μοιραία, συλλαμβάνουν στα τυφλά και το αληθινά αναπάντεχο. Tο τελευταίο, όμως, εξαιτίας αυτής της πυρετώδους αλίευσης διατηρεί όλο και λιγότερο τον εκπληκτικό του χαρακτήρα και βυθίζεται στη γενική μελαγχολία σαν ένα από τα παρωχημένα της λάφυρα…Δυστυχήματα, πόλεμοι, εγκλήματα κάθε είδους, φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, φρικτές ατραξιόν πάσης φύσεως, εφιάλτες, χοροί του θανάτου, προσωπικά δράματα στο θρυμματισμένο κελί της ιδιωτικότητας…Tο καθετί πρέπει να είναι περισσότερο ενδιαφέρον, πιο συνταρακτικό από κάτι άλλο εξίσου αδιάφορο ή, αν όχι αδιάφορο, τουλάχιστον άσχετο με την αληθινή κατάσταση του ζωντανού ανθρώπου. Mήπως, εν τέλει, προκαλούμε όντως ένα υπερχύλισμα της δυστυχίας προκειμένου να απαθανατίσουμε την κίνησή του ανάμεσα στο πραγματικό και το απατηλό;

Tο σύνδρομο του Nέρωνα, θα το αποκαλούσε κανείς. Aυτός ο τρελός έκαψε την πόλη για να εμπνευστεί ένα ποίημα…»

Η D. είναι ένας μικρός Νέρωνας. Αναζητεί την ποίηση και την μαγεία του νοήματος. Όμως αδυνατεί να αγγίξει το άξιο, ενώ το επιθυμεί με όλη την δυστυχία της ανικανότητάς της. Δεν είναι τρελή αλλά δεν έχει επίγνωση των πράξεών της. Είναι τολμηρή αλλά ανάξια. Θλιμμένη αλλά απάνθρωπη. Μοναχική αλλά ατάλαντη. Στερείται έμπνευσης. Πού να την βρει άλλωστε; Ταξιδεύει στα απρόσωπα δωμάτια των ξενοδοχείων της Συγγρού, στις βρώμικες αποθήκες ύποπτων εταιριών, στα καλοβαλμένα διαμερίσματα του Παλιού Φαλήρου, όπου συντελούνται οι πιο απίθανες πράξεις της αναζήτησης ενός ονείρου. Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, πραγματικά. Για να γράψει το ποίημα της ζωής της, την καίει. Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή της και χτυπάει με μανία τα πλήκτρα. Παθιάζεται με τα ξύλινα ανθρωπάκια της. Νομίζει πως ζει. Αγγίζει σχεδόν την ένταση. Το ακραίο.

Αλλά το βράδυ που γυρίζει μόνη στο σπίτι της ξέρει. Η ζωή είναι αλλού…

 

χαχα...δεν πρόλαβα παιδιά να το δω καν.. αλήθεια πως ξεχωρίζουν οι θηλυκοί από τους αρσενικούς κροκόδειλους?

βάλε αλλον γρίφο τώρα!

 

ετσι !
έτσι ακριβώς!

δες κι αυτό...

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?p=111900#post111900

Μόνο που δυστυχώς για μας τους "εμπρηστές", η έμπνευση είναι παντού.. όχι μονο κάτω από τις φλογες της καμένης Ρώμης..
Ο κοσμος ειναι σα δωματιο με παραμορφωτικους καθρεφτες.
Καθενας εμπνέεται από αυτο που βλεπει...Απλως οι ανθρωποι παντα κοιτανε σε διαφορετικο καθρεφτη..
Οταν οι φωταψιες παψουν και πεσει νεκρική σιωπη αν συνεχισει να καιει ενα μικρο καντηλακι
ισως να σημαινει κατι. Κι ας ειναι και στην βρώμικη αποθήκη...όχι του παλαιού φαλήρου
Μπορεις να εμπνευστείς και από αυτό..
Δεν χρειάζεται πάντα το μπαρούτι, το ολοκαύτωμα..

 

Μπράβο την D.