Η Φυλακή .

Η Άννα ταξιδεύει μέσα από τα μάτια της 17. Ψυχρά, στην αρχή, πολύ εκφραστικά, κατόπιν, είναι σα να την παροτρύνουν να συμμετάσχει και αυτή. Ταξίδι μέσα στο χρόνο. Η μάνα της που χειριζόταν έτσι τα υλικά της στην κουζίνα και στο πρόσωπό της υπήρχε μέσα η ηδονή της κυριαρχίας στο άψυχο αντικείμενο, το οποίο κατέληγε στη βρώση. Η 17 σίγουρα δε θα την έτρωγε. Δεν ήταν αναλώσιμο. Αν ήταν ήδη θα είχαν τελειώσει με αυτή. Μετά έκανε ένα σύντομο και πολύ γρήγορο απολογισμό. Μέχρι τώρα δεν είχε πάθει τίποτε. Σαν αυτό που λέμε "μη αναστρέψιμη κατάσταση". Έμπαινε σε ένα νέο κόσμο που την καλούσαν για να συνταξιδέψουν. Αλλά ποιοί; Και τι ρόλο έπαιζε αυτή η κοπέλα, με τις χίλιες μεταμορφώσεις της; Πότε θα είχε τελικά απαντήσεις;
Η 17 έπαιζε με το εσωτερικό του οργανισμού της Άννας και με αυτό τον τρόπο έλεγχε σιγά-σιγά αλλά σταθερά τον οργασμό της. Οι συσπάσεις ήταν πιο πολλές, αλλά με ένα περίεργο τρόπο μπορούσε η 17 να τις καταστείλει για να δημιουργήσει καινούργιες και πιο δυνατές. Δεν άφηνε ποτέ όμως να φτάσει στα όρια του οργασμού. Σε λίγο άρχισε να τρέμει το κορμί της Άννας. Ο Πέτρος παρακολουθούσε από την άλλη μεριά της τζαμαρίας, άφωνος, τη προοδευτική μεταμόρφωση της Άννας. Ένοιωθε όλο και περισσότερο να απομακρύνεται από κοντά του. Την έχανε. Τα πόδια της Άννας είχαν ένα τρέμουλο που προοδευτικά μεγάλωνε. Το ίδιο τα χέρια της. Η 17 όμως την απομάκρυνε από τον οργασμό. Με τον τρόπο της ήθελε να της πει ότι ακόμα δεν είχε την άδεια να χύσει. Αργότερα. Ξαφνικά, τοπρόσωπο της Άννας πήρε τέτοια έκφραση που την παρακαλούσε να την αφήσει. Η 17 ήξερε τι έκανε, είχε ζεστάνει πολλές. Ήξερε μέχρι που έπρεπε να τη φτάσει. Έπρεπε να ακουμπήσει πολλές φορές το κατώφλι του οργαμού, αλλά θα έπαιρνε το θείο δώρο του μόνο όταν θα έφτανε ο χρόνος. Από πάνω παρακολουθούσαν τη δουλειά της 17 και η έκφραση του προσώπου τους έδειχνε μεγάλη ευχαρίστηση. Η απόκτηση μιας νέας σκλάβας θα ήταν ένα σημαντικό γεγονός. Τουλάχιστον για αυτούς.
Το στόμα της Άννας ανοίγει. Σε όλη του την έκταση. Φαίνεται ότι προσεγγίζει ένα χειμαρώδη οργασμό, αλλά η 17 με μια κίνηση τον κόβει ακαριαία. Ένα, μόνο ένα, δάκρυ κύλησε από το δεξί μάτι της Άννας που κατάλαβε πλέον ότι δεν μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό της. Άρχισε να αφήνεται, να την οδηγήσει η 17 εκεί που ήθελε, εκεί που έπρεπε.

 

...

 

Το τζάμι που τους χωρίζει ξαφνικά μαυρίζει από την μεριά του Πέτρου . Στην αρχή νομίζει ότι κάτι δεν πάει καλά . Θα το διορθώσουν έτσι δεν είναι ; Μετά καταλαβαίνει πως όχι και αρχίζει να τους φωνάζει . Αλλά κανείς δεν έρχεται . Κουνάει την καρέκλα και κάνει θόρυβο , σταματάει και αφουγκράζεται αλλά μόνο σιωπή . Οι κινήσεις του γίνονται ελεγχόμενα πιο σπασμωδικές και η καρέκλα πέφτει . Τα λεπτά περνούν και πάντα μόνος . Φωνάζει με δύναμη και απελπισία , χτυπιέται μέχρι που δεν έχει άλλη φωνή . Εξαντλείται μετά από ώρα και ακόμα περιμένει . Αποκοιμιέται και ώρες μετά ξυπνάει . Στην ίδια θέση , δίχως να βλέπει , δίχως να ακούει , δίχως κάποιο σημάδι ότι κάποιος πέρασε από εκεί . Γέρνει το σώμα του προς τα δεξιά και πάλι προς τα αριστερά και πάλι το ίδιο μέχρι που καταφέρνει και γυρνάει την καρέκλα και ανάσκελα πάνω της τώρα βρίσκεται . Πάνω και πίσω του το τζάμι πάντα μαύρο . Προσπαθεί να καταστρώσει ένα σχέδιο , να βρει μια λύση , κάτι να ξεφύγει και ακούει βήματα . Η πόρτα ανοίγει και ο Πέτρος κλείνει τα μάτια . Προσποιείται τον κοιμισμένο .
Τακούνι που πατάει πάνω στο τσιμέντο και πλησιάζει προς το μέρος του . Ήχος που σταματάει πάνω από το κεφάλι του . Ο Πέτρος περιμένει . Σιγή . Προσπαθεί να ακούσει την ανάσα του επισκέπτη του , αλλά μάταιο . Τι περιμένει ;
Μια σταγόνα πέφτει πάνω στα χείλια του . Ξαφνιάζετε αλλά δεν ανοίγει το στόμα του . Έχει για ώρες να πιει νερό και τώρα το συνειδητοποιεί . Νιώθει την σταγόνα πάνω στο χείλος του . Αν ανοίξω το στόμα μου σαν κίνηση στον ύπνο ; Θα το καταλάβουν ; Αντιλαμβάνεται την κίνηση και ανοίγει τα μάτια του αυθόρμητα .
Η αστυνομικίνα . Τι είναι αυτό που κρατάει . Ο Πέτρος ανοίγει το στόμα του να μιλήσει και η γυναίκα που έχει σκύψει πάνω από το κεφάλι του αδειάζει το μπουκαλάκι μέσα στο στόμα του . Η δίψα είναι ισχυρότερη από την θέληση του και τον πιάνει απροετοίμαστο . Καταπίνει…πικρό…

 

Πικρό, κατεβαίνει κάτω σα χολή. Ξαφνικά, σκέφτηκε ότι πιάτηκε κορόιδο, ακόμη μια φορά. Στην αρχή το αλκοτέστ και, τελικά, βρέθηκαν εδώ, αυτός και η Άννα. Τώρα που αυτό το πικρό υγρό έχει κατέβει κάτω, μια σκέψη παρέμεινε στο μυαλό του: Τώρα τι θα του συμβεί; Θα έχει αυτό επίπτωση στην Άννα; Τι θα τους συμβεί, τελικά; "Τους", ο Πέτρος είχε μείνει ακόμα εκεί.
Αν μπορούσε να δει από την άλλη μεριά του τζαμιού, αυτό το "τους" θα του έφευγε αμέσως. Η Άννα δεν είχε πλέον τις βελόνες. Στην κοιλιά της είχε κάποια σημάδια, εμφανή από μαστίγιο. Από το μαστίγιο που κράταγε η 17 στα χέρια της. Το σήκωνε και έκανε ότι θα το κατεβάσει προς το σώμα της Άννας, αλλά σταμάταγε στη μέση της διαδρομής. Το θύμα της όταν έβλεπε το μαστίγιο δε φώναζε πλέον. Είχε καταλάβει ότι αυτό ήταν παιχνίδι, ότι ήθελαν να την υποτάξουν. Είχε περάσει από το νου της, στα γρήγορα, όλη η ζωή της. Μια ζωή υποταγή. Στον πατέρα της, μετά στο μεγαλύτερο αδελφό της και τώρα στον Πέτρο. Τώρα ήρθε η ώρα να γνωρίσει δύο στοιχεία που δεν τα είχε συναντήσει πριν: τη βία και τον πόνο.
Ο πόνος λειτουργούσε όλο και περισσότερο σαν αφροδισιακό. Κάθε φορά που η 17 κατέβαζε ή έκανε ότι θα κατέβαζε το μαστίγιο, το αιδοίο της έκανε συσπάσεις όλο και περισσότερες. Ήταν έτοιμα να φτάσει σε οργασμό, αλλά ήξερε ότι θα πρέπει να το ελέγξει και έλεγχε. Ήταν και αυτό ένα παιχνίδι. Είχε γινεί σχεδόν η σκλάβα τους και την είχε εκπαιδεύσει η 17. Αυτή την άγγιξε απαλά στα στήθη της και μετά το χέρι της πέρασε από την κοιλιά της, απέφυγε το αιδοίο της και άρχισε να εξερευνά τα πόδια της. "Σου αρέσει πουτανάκι, άρχισε να σου αρέσει", της είπε, και χαμογέλασε από ικανοποίηση. Είχε γίνει πια δική της.
Η αστυνομικίνα έσκυψε πάνω από τον Πέτρο, τόσο που αυτός μπορούσε να δει τα πλούσια στήθη της και να μυρίσει το όμορφο αρωμά της. "Θέλεις να δεις τι κάνει τώρα η κοπέλα σου; Μπορεί να μη σου αρέσει. Γι'αυτό σου κλείσαμε την "κουρτίνα". Όταν θα το καταλάβεις θα μας ευγνωμονείς", του είπε. Η κοπέλα, που μόνο αστυνομικίνα δεν ήταν, έδινε αυτή την εντύπωση, του "οργάνου", του εξήγησε ότι θα πρέπει να εκπαιδευτεί. Πρόσθεσε ότι αυτό δε θα το αναλάμβανε καμία σκλάβα. Μπορεί αυτή που τους φυλάκισε εδώ; Κάποια άλλη; Και τι σημαίνει αυτό; Ποιος θα ήταν ο ρόλος του; Άρχισε να καταλαβαίνει ότι θα έπαιζε ένα πιο ενεργό ρόλο, μόνο μπορούσε να διαισθανθεί κάτι, δεν μπορούσε καν να υποψιαστεί.

(Αυτό το κομμάτι αφιερώνεται σε μια έξυπνη και όμορφη κινηματογραφόφιλη.)

 

κάπως πιο σχετικό είναι αυτό, αν και...

 

View attachment 1318  

 

zoyzoy, κατά την άποψή μου, αυτό είναι καλό και μέσα στο κλίμα των τελευταίων γραφόμενών μου.

 

Τα μάτια του άρχισαν να βαραίνουν, δεν χρειαζόταν προσπάθεια να καταλάβει το γιατί . Αφέθηκε στην επίδραση του υπνωτικού με μια ελπίδα. Ότι όταν θα ξυπνήσει θα έχει βγει από τον εφιάλτη . Με τα ακροδάχτυλα του άγγιξε το πάτωμα . Το ένιωσε αφύσικα ζεστό και δυσοίωνα ρευστό … Παρενέργειες ... η τελευταία του σκέψη πριν χαθεί στα σκοτεινά .

Ύπνος ταραγμένος , γεμάτος από σκιές που κάνουν θόρυβο . Νιώθει το περιβάλλον γύρω του να αλλάζει . Προσπαθεί να δει , αλλά μοιάζει να κολυμπά σε μαύρη μελάσα . Νιώθει να ασφυκτιά , μέχρι που συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ανασάνει . Κοιμάμαι και ονειρεύομαι …
Ακούει λέξεις που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το νόημα τους . Φωνές που του μοιάζουν οικείες και πίσω από όλα αυτά ένα ανεπαίσθητο συριγμό . Κάτι που τεντώνεται και σέρνει τα βαρύ του κορμό . Κάτι που αλλάζει και ρουφά ενέργεια . Κάτι από ύλη και όχι σάρκα , αλλά που με την θέληση του μεταμορφώνει τη δομή του . Σαν να προσπαθεί να τους πλησιάσει . Όχι μόνο αυτόν , αλλά και όλους όσους αναπνέουν κοντά του . Προσπαθεί να το διακρίνει και μοιάζει να τον καταλαβαίνει . Ο συριγμός αλλάζει και τώρα θυμίζει σε ήχο, παιδικό τραγουδάκι . Σαν αυτά που παίζουν στις κούνιες των μωρών . Θέλει να το ακολουθήσει , να το πλησιάσει , να το δει , να το αγγίξει , να κουρνιάσει μέσα του , αλλά ένας επαναλαμβανόμενος ήχος του αποσπά την προσοχή . Μοιάζει με πουλί που φωνάζει μέσα στη νύχτα . Κάλεσμα ερωτικό που αναζητά το ταίρι του στο σκοτάδι . Συγκεντρώνεται πάνω του και το παιδικό τραγούδι σιγά σιγά αλλά με πίκρα σβήνει .

Το ακούει πιο δυνατά και προσέχει πως δεν είναι πουλί . Αργεί μέσα στην θολούρα που πλέει να το προσδιορίσει αλλά μια λέξη που δεν προλαβαίνει να συγκρατήσει τον βοηθά . Είναι γυναίκα . Κλαίει ; Χαίρεται ; Φωνάζει , γιατί ; Βογκάει . Δεν καλεί το ταίρι . Το προκαλεί.
Ο ήχος δυναμώνει . Πονάει το κεφάλι του και ο ήχος του μεγεθύνει την δυσφορία . Καταλαβαίνει ότι ξυπνάει , αλλά ακόμα δεν μπορεί να ανοίξει τα μάτια . Το σώμα του είναι στημένο όρθιο . Δεν βρίσκεται πια στην καρέκλα . Δεν έχει την δύναμη ακόμα να κινήσει τα μέλη του . Γιατί δεν πέφτω ;

Το αίμα ξυπνάει και αρχίζει να ανεβάζει την ροή του . Ανασαίνει πιο εύκολα και ανοίγει τα μάτια . Εικόνα σπασμένη και αλλόκοτη . Φιγούρες που πάλλονται η μία πάνω στην άλλη . Σαν ακορντεόν από ενωμένα κορμιά . Τα ξανακλείνει για να καθαρίσει το βλέμμα του .
«Κι άλλο…» , την ξέρω τη φωνή ! Και ας μην την έχω ακούσει ποτέ με αυτό το ύφος .
Κρατάει τα μάτια του σφαλιστά . Δεν θέλει να τα ανοίξει .
«Γαμήστε με πιο δυνατά ! Σας ικετεύω …» , δεν μπορεί να είναι αυτή . Να ξεστομίζει τέτοιες λέξεις. Παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου.
«Και από τις δύο τρύπες . Γεμίστε τις , σας παρακαλώ … Και το στόμα μου , μη μου επιτρέπεται να μιλάω .» , σκύλα ! Τώρα διακρίνει και τους ήχους που κάνουν οι κινήσεις τους . Τα μάτια ακόμα κλειστά .
«Θα ‘μαι καλό κορίτσι , σας το υπόσχομαι . Θα ‘μαι ότι θέλετε να είμαι…» , σταμάτα. Κάντε την να σταματήσει. Τις της έχετε δώσει ;
«Ευχαριστώ Κύριε μου…», πνιγμένοι υγροί ήχοι γλώσσας που παραμερίζει για αφήσει χώρο στην κοιλότητα . Ο Πέτρος ανοίγει τα μάτια . Πιο καθαρά τώρα , αλλά όχι τελείως , ένα αυθόρμητο χαμόγελο ανακούφισης που χάνεται μαζί με την θολούρα .

Βρώμα ! Η Άννα στα τέσσερα . Κάποιος μπαινοβγαίνει με βία από πίσω της σαν να είναι θυμωμένος . Ένας άντρας όρθιος έχει κρύψει το όργανό του μέσα στο στόμα της λες και γαμάει το κρανίο της . Μία γυναίκα με ένα σημάδι στην πλάτη της , γυμνή και καβαλημένη πάνω στην Άννα να της τραβάει τα μαλλιά λες και είναι γκέμια .
«Πιο γρήγορα φοράδα , κάλπασε πιο γρήγορα !» , μάλιστα Κυρία , θα καλπάσω . Μην σταματάτε να τρίβεστε πάνω μου . Νιώθω την θέρμη σας να με καίει . Κι άλλο…

 

ευχαριστω john slave69 , δεν ειναι παντα ευκολο αλλα προσπαθω να βρισκω φοτο που να ταιριασουν κατηε φορα και με το αναλογο αποσπασμα.  

 

Ο Πέτρος έβλεπε και άκουγε. Αλλά δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του και στα μάτια του. Η αγαπημένη του Άννα είχε μεταμορφωθεί σε μια σκλάβα, σε ένα υποχείριο αυτών των ανθρώπων. Και ήταν μπροστά του. Τον αγνοούσε και φαινόνταν να το ευχαριστιέται. Απ'ότι θυμόταν ποτέ δεν της είχε φερθεί βάναυσα, δεν ήταν αυταρχικός απέναντί της. Δεν είχε κανένα πρόβλημα η σχέση τους. Άρα, αυτή η κατάσταση, αυτό το "θέλω" της, από που πήγαζε. Ήταν μια άλλη Άννα, όχι αυτή που ήξερε. Έπρεπε να αντιδράσει, ίσως την είχαν οδηγήσει να κάνει αυτά, με κάποιο χημικό όπως αυτόν τώρα, όπως όταν τους αιχμαλώτισαν. Όπως αυτόν τώρα!
Αν μπορούσε ο Πέτρος να δει τα πράγματα πιο καθαρά, τότε θα καταλάβαινε πολλά. Το υγρό που του είχε δώσει αυτή η γυναίκα, αυτή με το σημάδι στην πλάτη, είχε επιδράσει πολύ καλά. Αυτό έβλεπε και όχι ο Πέτρος. Αυτός είχε γίνει τα αυτιά του και τα μάτια του. Και το χειρότερο, δεν μπορούσε να κουνηθεί!
Η 17 το χαιρόταν μια χαρά. Πολύ λίγες φορές οι Αφέντες της είχαν τόσα κέφια. Συνήθως είχαν κέφια όταν έβρισκαν θύματα τόσο εύκολα και τόσο όμορφα. Και ο Πέτρος και η Άννα ήταν όμορφοι άνθρωποι. Ότι πρέπει για μια θυσία. Η 17, το ήξερε, ήταν το πουτανάκι τους, αλλά είχαν πολύ καιρό να κάνουν έρωτα μαζί της έτσι, με τέτοιο τρόπο. Δε νοιάζονταν για τον Πέτρο, ήξεραν ότι θα είναι για αρκετό καιρό έτσι. Ένα απόλυτα ελεγχόμενο άτομο.
Η Άννα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Εξακολουθούσε να είναι δεμένη στο κρεβάτι, απόλυτα φιμωμένη, δεν μπορούσε να βγάλει άχνα.
Ο Πέτρος άκουγε τη φωνή της, την έβλεπε, ήθελε να δει την Άννα, αυτή θα έβλεπε και θα άκουγε, όποια και να ήταν μπροστά του. Η γυναίκα είχε φτάσει σε οργασμό και ο άντρας κόντευε και αυτός. Έσκυψε και το φίλησε στο στόμα. Οι γλώσσες τους ενώθηκαν ενώ πηδούσαν τη σκλάβα τους. Δε φώναζαν πολύ, σχεδόν καθόλου, έτσι το συνήθιζαν. Μόνο η σκλάβα τους μιλούσε και ήταν η μοναδική στιγμή που μπορούσε να μιλήσει χωρίς να την τιμωρήσουν. Αυτός ήταν ένας άγραφος νόμος. Με μια ξαφνική κίνηση προς τα εμπρός ο άντρας έχυσε στο στόμα της σκλάβας του και η γυναίκα τεντώθηκε προς τα πίσω πιέζοντας όσο πιο πολύ μπορούσε τα οπίσθιά της, είχε φτάσει και αυτή σε οργασμό.
Με μια κίνηση του κεφαλιού της, ο άντρας έδειξε στη 17 την Άννα. Αυτή πήγε την έλυσε, της έβγαλε το φίμωτρο και της έκανε νόημα να κατέβει από το κρεβάτι. "Τώρα θα γίνεις σκλάβα", της ψιθύρισε στο αυτί. Της είπε ότι δε θα έπρεπε να μιλά και να θυμηθεί τους κανόνες, θα της έλεγαν αυτοί πότε θα μιλούσε. Η Άννα έπιασε τον εαυτό της να πέφτει στα τέσσερα και να παίρνει θέση μπροστά τους. Δεν πίστευε ότι ήταν αυτή που τα έκανε αυτά. Δεν το πίστευε αλλά τα έκανε. Άκουσε ένα μουγκρητό, με το μάτι της είδε τον Πέτρο, με την άκρη του ματιού της, ξαπλωμένο, ακίνητο και άβουλο, ανήμπορο να αντιδράσει. Πάγωσε, έκανε να πάει προς αυτόν, αλλά τα Αφεντικά της την ανάγκασαν να μείνει εκεί και έτσι όπως ήταν. Να μην το βλέπει καν. Σε μια μικρή κίνηση αντίδρασής της τη μαστίγωσε η 17 με κάτι σαν ξύλο, αν μπορούσε να δει η Άννα, θα έβλεπε μια σκληρή βέργα. Πόνεσε πολύ, της κόπηκε η ανάσα, κατάλαβε ότι θα πρέπει να υπακούει τυφλά από εδώ και στο εξής.

 

Αναρωτιέμαι Fanshaw , οι εκόνες που επιλέγεις είναι άραγε μια ιστορία από μόνες τους ;
Zoyzoy οι φωτογραφίες σου είναι πραγματικά πολύ καλές . Θα τις ήθελα , κάποια στιγμή...