Η Φυλακή .

Τώρα zoyzoy σου βάζω δύσκολα;

 

Γιατί ένας Κυρίαρχος να πρέπει να οργιστεί για να θελήσει να επιβληθεί;

Βέβαια, ο Πέτρος δεν είναι lifestyle Κυρίαρχος...

Πολύ σας ευχαριστώ Ηλία και john_slave96 για το διήγημα τούτο  

 

Η οργη του Πετρου δεν εχει καμια σχεση με την Κυριαρχια στο παρων αποσπασμα.
Η οργη του επηλθε απο την απογοητευση που ενιωσε μεσα απο τη σταση της αγαπημενης του. Ενα απολυτα φυσικο συναιασθημα ασχετα απο Κυριαρχους και υποτακτικους.

 

View attachment 1341

View attachment 1342

 

Εκτός από καλή είναι και γρήγορη η zoyzoy. Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά.

 

χαχαχαχααχχα
με προκαλεσες γι'αυτο 

 

zoyzoy πολύ ωραία τα σκίτσα  

 

σ'ευχαριστω πολυ καλη μου ..να'σαι καλα 

 

Για να δούμε στο επόμενο κομάτι  

 

η αληθεια ειναι Ηλια μου πως με δοκιμαζεις στα δυσκολα.... 
.... θα δειξει ομως 
φιλια

 

Ο Πέτρος άφησε το σώμα του να χαλαρώσει . Η 17 με την άκρη του ματιού της τον παρατηρούσε ενώ χαμήλωνε το κεφάλι της σέρνοντας την γλώσσα της σε μία υγρή διαδρομή , πάνω στο ζεστό δέρμα της Άννας .

Το σώμα μου πονάει , με ανακουφίζει αγάπη μου . Μη μου θυμώνεις … Ας κάνουμε αυτό που μας ζητούν και θα φύγουμε από εδώ . Η ικεσία στα μάτια της Άννας δεν μοιάζει να αγγίζει τον Πέτρο . Την κοιτάει δίχως να την βλέπει . Οι μύες του έχουν λυθεί σα να ταξιδεύει μακριά . Ένα πνιχτό βογκητό της ξεφεύγει . Δαγκώνει τα χείλια της . Συγνώμη δεν το ‘θελα . Δε με προσέχει , που βρίσκεται , τι του έχουν δώσει . Η γλώσσα της …αχχ θεέ μου …Κλείνει τα μάτια της , δεν αντέχει να τον κοιτάει .

Η 17 νιώθει την αλυσίδα να χαλαρώνει και να ακουμπά το πάτωμα . Παρέδωσε το πνεύμα . Δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα χαμόγελο . Τραβιέται λίγο από την πύλη της Άννας και στρέφεται και τον κοιτάει . Έχει ξαπλώσει στο πάτωμα . Το βλέμμα του θολό . Δεν βρίσκεται στο κόσμο μας . Ένα παραπονιάρικο ξεφύσημα την γυρνάει πάλι στην Άννα . Έχει ανοίξει τα μάτια της και την κοιτάει ικετευτικά . Σαν σκυλίτσα που ζητάει το μεζέ της πεινασμένη . Νιώθει να υγραίνεται με την αντίθεση . Ο καλός σου λιωμένος και εσύ διψασμένη γλυκιά μου . Μπροστά του , απροκάλυπτα … Στέκεται για λίγο ακόμα στην θέση της . Η Άννα κουνάει τα χείλια της δίχως να βγάζει φωνή .

«Σε παρακαλώ…» , η 17 νιώθει το αίμα να βράζει μέσα της και την λαχτάρα για σάρκα να φουντώνει . Αφήνει την αλυσίδα στο πάτωμα και σκύβει ανάμεσα στα πόδια της Άννας.

Στην αρχή σαν αρπακτικό που γυροφέρνει την λεία του , δαγκώνει απαλά , τσιγκλάει , αποτραβιέται , προσπαθώντας να το τραβήξει έξω από την φωλιά του . Ο στήμονας του άνθους της Άννας , αντιστέκεται . Κοκκινίζει , ερεθίζεται , πρήζεται , αλλά δεν τολμά να βγει προς τα έξω . Σαν κόμπρα η 17 συνεχίζει να χορεύει στον ρυθμό της αποπλάνησης . Θέλει το θύμα της ακάλυπτο στον χώρο έξω να έχει και δεν αργεί να το πετύχει . Η Άννα με μία αβίαστη φωνούλα αφήνεται τελείως και σπρώχνει την λεκάνη πάνω στα χείλια της 17 . Ανοίγει τα πόδια περισσότερο και η 17 νιώθει τους τένοντες να ζορίζονται . Μία παύση , μία βασανιστική στιγμή αναμονής και η το θηλυκό αρπακτικό ανοίγει το στόμα της και παγιδεύει στα χείλια της το σάρκινο στήμονα . Κινήσεις μικροσκοπικές , σαν λιλιπούτειο πέος που υγραίνεται πιέζεται , του επιτρέπεται μία ανάσα και πάλι βουτιά σε πηχτό βυθό .

Αναδιπλώνεται , φουσκώνει και στάζει μία γουλιά από την αμαρτία . Η 17 την δοκιμάζει και μεθάει από αυτήν . Μα θέλει κι άλλο και συνεχίζει πιο φρενιασμένα αυτήν την φορά . Τώρα που δοκίμασε τον χτύπο της , το αποζητά με περισσότερη λαχτάρα . Ο θύτης που υπνωτίζεται από το θύμα του και τον ένα κατασπαράζει το άλλο . Το θύμα που χάνεται στα σπλάχνα του φιδιού και σαν κύκνειο άσμα χύνει το ναρκωτικό του . Το φίδι που γεύεται την παράδοση μαζί με την δική του . Τα κορίτσια χάνονται στου οργασμού το σκοτεινό τραγούδι και ο κόσμος γύρω τους αποχρωματίζεται , μέσα σε αποχρώσεις μωβ , κόκκινου και υγρών λαρυγγισμών .

Η Άννα ανοίγει τα μάτια της πρώτη . Οι εικόνες που βλέπει , μοιάζουν με λάμψεις . Καθαρίζουν και όμως και …

Η 17 είναι πεσμένη ανάμεσα στα πόδια της Άννας και αναπνέει από μέσα της . Νιώθει το απότομο τέντωμα και σηκώνεται ξαφνιασμένη . Ένα χτύπημα στο κεφάλι της και μετά το σκοτάδι . Η Φυλακή ξυπνά αλαφιασμένη . Τροφή ;

Η Άννα βλέπει τον Πέτρο να την κοιτάει όρθιος . Στα χέρια του , ένα μπαστούνι , αυτό με το οποίο χτύπησε την 17 .

«Μάτια μου …» , τι να του πει δεν ξέρει . Νιώθει ένοχη . Την κοιτάει και μία σπίθα αναγνώρισης , ένα βλέμμα οικειότητας και μετά …

αγάπη μου… Κοιτάει γύρω του και τα πάντα γεμίζουν με πόνο . Πόνος εκτός ορίων , χιλιάδες μέτρα από αγκαθωτό συρματόπλεγμα που του σφίγγουν την καρδιά , σηκώνει το μπαστούνι για άλλη μια φορά και το κατεβάζει με δύναμη . Ο στόχος του δεν έχει να επιδείξει την ανάλογη αντοχή και καταρρέει από το πρώτο χτύπημα . Το ξανασηκώνει και το κατεβάζει , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , η Φυλακή ξεμουδιάζει τα σαγόνια της , προμηνύεται όργιο , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , αίμα που κυλάει στην αποχέτευση , η Φυλακή ανοίγει το στόμα της . Οι πρώτες σταγόνες κυλούν μέσα του , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , οι σταγόνες γίνονται βροχή , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , η βροχή γένεται μπόρα , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει , και η μπόρα καταιγίδα , το ξανασηκώνει και το ξανακατεβάζει και μετά ξεσπά ο τυφώνας…

[Τέλος πρώτης ιστορίας]

 

Αν θέλετε γράψτε μας τις εντυπώσεις σας ή/και τις παρατηρήσεις σας. Θα μας κάνουν καλύτερους οι παρατηρήσεις σας. Επίσης θα θέλαμε τα σχόλια σας και για τα σκίτσα που συνόδευαν τα κείμενα.