Η Φυλακή .

Την επόμενη φορά χαμογελάκι μου που θα σε δω , θα ήθελα ένα cd από το υλικό σου  

 

Έγινε Ηλία μου, θα το έχεις  
Ας ελπίσουμε ότι θα είμαι πάνω στα τέλη αυτού του μήνα!
μάκια.

 

Εγώ τίποτε;

 

χαχαχχαα
Π'αντα το έλεγα...πως οι slaves είναι πολυ ζηλιάρηδες!!!!
.....και δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω  

 

«Κάποτε είχες ένα όνομα , μα όχι πια .» , ύφος που αποχρωματίζει όποιον τη ακούει .
«Είχες σκέψεις , είχες λόγο , κίνητρο , είχες θέλω , αποφάσιζες και βάδιζες προς κάπου . Τώρα δεν στοχεύεις σε τίποτα.» , λέξεις που εισχωρούν μέσα στο μυαλό και κοιτούν με ύφος λαίμαργο αυτές που εκεί μέχρι τώρα κατοικούσαν .
«Κοίτα με .» , ο Fanshaw δε σηκώνει το βλέμμα του . Μένει καρφωμένος στα πόδια της .
«Κοίτα με .» , γιατί ο κόσμος να μην αποτελείται μόνο από μακριά και όμορφα πόδια σαν κι αυτά ;
«Κοίτα με !!!» , μιλούν τα πόδια ; Τα χέρια της τον πιάνουν από τα μαλλιά και τον αναγκάζουν να την κοιτάξει . Μία μελαχρινή και μάλλον θυμωμένη , τον κοιτάει με μάτια που μοιάζουν με μικρές χάντρες . Βρώμικο καστανό , τον πλησιάζουν , λάσπη βόρειας Ευρώπης , ακόμα πιο κοντά , θέλει να με φιλήσει ; Λίγα εκατοστά ακόμα τους χωρίζουν ή μήπως θέλει να με καταπιεί ;
Χιλιοστά πριν αρχίσει να την βλέπει εις διπλούν η γυναίκα σταματά . Εδώ είμαστε .
«Πως σε λένε ;» , η ερώτηση των χιλίων ευρώ .
«Κανένα Κυρία . Το όνομα μου είναι…Κανένας…» και ο κύκλωπας με τα δύο μάτια , η ανωμαλία της μυθολογίας τον πετάει δίπλα της . Στην γυναίκα που τον περιμένει .

Ένα νέο ζευγάρι πόδια που γεμίζουν το οπτικό πεδίο του Κανένα . Καλώς τα μου !
Δέρμα λεπτό , φλέβες ατίθασες . Τι γεύση να έχουν ; Αυτή τη φορά σηκώνει μόνος του το κεφάλι προς τα πάνω . Να ξέρει άραγε τη γεύση τους ; Πιο γεμάτη από την πρώτη και ταυτόχρονα πιο γλυκιά .

«Τι όμορφο σκυλάκι …» , φωνή που ρέει σα το μέλι . Δε δαγκώνει σας το υπόσχεται.
«…τι να θέλει άραγε ;» , εκτός αν του το ζητήσετε . Θέλει…
«Μπορώ να τα μυρίσω Κυρία …» , λάθος ρήμα , «…και να τα γευτώ .»
«Γιατί καλό μου , πες μου το γιατί .» , στάζει άραγε ο ήχος ;
«Γιατί…μου φαίνονται…νόστιμα.» , τον κοιτάει σα να μη καταλαβαίνει τι άκουσε , γουρλώνει τα μάτια και ξεσπάει σε γέλια . Γυαλί που θρυμματίζεται . Κάμε κάποιον να γελάσει , για να μάθεις ποιος είναι . Σηκώνει το αριστερό της πόδι και πατάει πάνω στο κεφάλι του . Η πίεση αυξάνεται μέχρι που ο λαιμός αρχίζει να λυγίζει δίχως σθεναρή αντίσταση προς τα κάτω . Η μύτη του Fanshaw αγγίζει το δέρμα . Αφήνει τη ανάσα σου να βγει και από τη μύτη παίρνει μια καινούρια . Οσμή αδιόρατη που σκεπάζεται από αυτή του σκονισμένου πατώματος . Εκπνέει και εισπνέει . Λίγο πιο έντονη , αλλά όχι δραματική αλλαγή . Βγάζει τη γλώσσα του για να τη γευτεί …
«Αλλά μόνο να μυρίσεις , καλό μου .» και με το αριστερό της πόδι τον σπρώχνει παραδίπλα .

Τι έτσι θα γίνεται τώρα ; Αυτή τη φορά συναντά τα γόνατα . Που είναι τα πόδια της ; Η νεαρή κοπέλα είναι γονατισμένη , αλλά όχι με ύφος υποτακτικού . Το βλέμμα της και τα γαλάζια ματάκια της , δείχνουν περιέργεια . Είναι όμορφη , μία κουκλίτσα . Τον κοιτάει αλλά δε του μιλάει . Δε διακόπτει τη σιωπή της , νιώθει ότι θα ήταν ιεροσυλία . Την κοιτάει και χαμογελάει . Τον κοιτάει με χρώμα που θυμίζει ρηχά νερά και σκύβει και τον φιλάει .

Ο Fanshaw παραδίνεται στο απρόβλεπτο . Τα χείλια της είναι ζεστά και λεπτά . Κάνει να ανταποδώσει το φιλί της , αλλά η γλώσσα της μικρή και δυνατή σπρώχνει την δική του προς τα πίσω . Μπαίνει απαιτητικά στο στόμα του και τον ταξιδεύει . Πόσο ; Ο χρόνος είναι λίγος και πολύς . Και μοχθηρός και κακός . Με μία γλύκα στο στόμα του και πικρία στην καρδιά του , ο Fanshaw ακολουθεί υπάκουα αλλά όχι γιατί το θέλει τη παρότρυνση της παγωμένης παλάμης της . Ζαλισμένος και σχεδόν σερνάμενος μετακινείται προς την επόμενη . Είναι ακόμα ζαλισμένος , αλλά ο πόνος τον συνεφέρει . Κάποιος με κάτι μυτερό του πατάει το χέρι…

 

Αυτή τη φορά επέλεξα να μη βάλω φωτογραφία αλλά ένα ποίημα ενός Κυρίου ......
Αφορμή; τα παραπάνω λόγια του Ηλία  

Λίμνη του Πάντοτε
και μέσα της
ολόγυμνη
η πιο λευκή σιωπή

φως μέσα της

καθώς
μπροστά στα μάτια μου
αναδύεται

ριγά η λίμνη

τώρα
Εκείνη υψώνεται

σώμα που βρέχει δροσοσταλιές

και από τις ρίζες του ως τις κορφές
το δάσος της νύχτας ησυχάζει

και ανεβαίνουν τα μαλλιά της να τυλίξουν τον Ωρίωνα
μαζί και τις Πλειάδες
για ν'αγκαλιάσουν όλους τους μύθους
κι όλους τους αστερισμούς
όλα τα πάθη
κι όλοθς τους έρωτες τους φτερωτούς - τους θεϊκούς

και κατεβαίνουν δίχτυα
γεμάτα κρύσταλλα
πετράδια παράξενα
που μοιάζει ν'αναπνέουν, να μιλούν
αθώες ανάσες
παιδιών φωνές
ψίθυροι - γέλια
ξεχασμένα τραγούδια
αρχαίες προσευχές

κι ύστερα

πάλι σιωπή
μόνο η φωνή της
η ερώτησή της

- Το όνομά σου Ιππότη;
- Κανένας Κυρά μου, Καν-ένας

*** Νικόλαος Φ.​

 

Εγώ θα κάνω χρήση της δεκαήμερης άδειάς μου (από πολλούς και από κάποιες προσωπικότητες από εδώ μέσα). Θα είμαι στη Θεσσαλονίκη και εκεί θα δω τον Ηλία και κάποιους άλλους, στα μικρά διαλείματα της δουλειάς μου. Υπομονή λοιπόν και φανατστείτε.

 

Πέρασα ωραία
Τα βράδια οι άλλοι μου κρατούσαν συντροφιά
Τα δερβίσια
Μου ζητούσαν κάθε βράδυ να τους τραγουδώ και να τους λέω ερωτικές ιστορίες
Τους μίλησα για σένα
Αρχίσαν να ρωτάνε για σένα
Μετά κι οι δεσμοφύλακες ρωτήσανε για σένα
Κι ο διευθυντής ρώτησε για σένα
Όλοι εκεί
Σε περιμένουνε
Εσένα


Από το ημερολόγιο μιας Αφεντροσκλάβας που αγόρασε τον εαυτό της από ένα σκλαβοπάζαρο στις εκπτώσεις όταν οι άνθρωποι ήταν ακόμα φτηνοί
 

 

Κάποιος του πατάει το χέρι, αυτός ο πόνος είναι ικανός να το φέρει πίσω από τη μέθη της γυναίκας με το άρωμα που σκλαβώνει. Δεν μπορεί να δει. Δεν ξέρει ποια ή ποιος είναι. Ποια, σίγουρα, εδώ μόνο γυναίκες που κυριαρχούν υπάρχουν, σκέφθηκε σχεδόν αμέσως. Η γυναίκα που τον είχε σκλαβώσει δεν έχει φύγει ακόμα από επάνω του. Αυτή τη φορά όμως σκύβει στο μάγουλό του. Ο Fanshaw νομίζει ότι θέλει να το φυλίσει στο μάγουλο και κλείνει τα μάτια για να το απολαύσει. "Από σήμερα θα είσαι σκλάβος μου", σφυρίζει στο αυτί του. "Θα κάνει ότι θέλω εγώ, θα σε δίνω όπου θέλω εγώ. Το κατάλαβες;", σταμάτησε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που δε σήκωνε αντιρήσεις. Ούτε αυτός είχε όρεξη να φέρει αντιρήσεις. Ήθελε μόνο να φιλήσει και να γευτεί το πόδι της. Αλλά από αυτή τη στιγμή και έπειτα δεν μπορεί να θέλει.

"Μα...", ξεκίνησε να λέει. "Δεν σου είπα να μιλήσεις", η φωνή, σαν ένα σφύριγμα του ανέμου όταν φυσά ανάμεσα στα δέντρα με δύναμη, του έκοψε κάθε φόρα. Έκανε ένα νόημα με το κεφάλι και το τρύπημα έφυγε απο το χέρι του. Με ένα δεύτερο νόημα μια σκλάβα της έφερε ένα κολάρο. "Αυτό είναι το δώρο μου για εσένα", του είπε. Ο Fanshaw σήκωσε λίγο το κεφάλι του για να του βάλει το κολάρο. Όταν το κούμπωσε, τότε του έβαλε και μια μικρή αλυσίδα. "Σα σκυλάκι είσαι", του είπε. Σηκώθηκε και τράβηξε την αλυσίδα, στην αρχή μαλακά-μαλακά, μετά με δύναμη. Ο Fanshaw με τη μια βρέθηκε στα τέσσερα. Με το χέρι της του έδειξε ότι πρέπει να μείνει σε αυτή τη θέση. Κάλεσε μια σκλάβα. Αυτή ήταν πιο σοβαρή από τις άλλες. Θα έπρεπε να ήταν βοηθός της ή κάτι τέτοιο.

Άσκυψε και του έδωσε κάποιες συμβουλές. Να μην κοιτάει ποτέ την Αφέντρα, εκτός και αν αυτή του το πει. Να μη μιλά πρώτος. Μάλλον να μη μιλά να δεν του πούνε να μιλήσει. Να υπακούει τυφλά. "Από τώρα είσαι ένας σκλάβος", του είπε, "και μάλιστα με το κολάρο είσαι ένα σκλαβάκι, σαν ένα ασηάμντο σκυλάκι", τον κοίταξε υποτημιτικά και η σκλάβα έφυγε από κοντά του. Ξανασκέφθηκε τις οδηγίες που η σκλάβα του είπε. Τις ξαναπέρασε στη μνήμη του, ευχόταν να μην ξεχάσει κάποια. Ήξερε ότι αν θα έκανε ένα παράπτωμα θα τον τιμωρούσαν.

Η Αφέντρα του πήγε και κάθησε σε μια καρέκλα. Το διάταξε να της πλύνει τα πόδια. Να χρησιμοποιούσε χλιαρό νερό και αφρόλουτρο. Το έκανε. Μετά το διέταξε να βάλει μια κρέμα στο πόδι της, από τον αστράγαλο μέχρι κάτω. Το έκανε. Την κρέμα τη βρήκε εύκολα γιατί ήταν δίπλα της. Φαίνεται ότι της άρεσε πολύ γιατί είχε κλείσει τα μάτια της, δεν τον κοιτούσε καλά-καλά. Της κρατούσε τα δύο πόδια σαν πολύτιμα αντικείμενα. Και ήταν! Με το χέρι της έψαχνε να βρει κάτι. Τελικά το βρήκε. Ένα μαστίγιο με πολλές "ουρές". Το χτύπησε μια φορά με δύναμη στην πλάτη. "Αυτό θέλει να πει στοπ", του είπε. Το κατάλαβε. Ένοιωθε ευτυχισμένος εκεί. Σα να ήταν προστατευμένος, σα να μην κινδύνευε από τίποτε. Αλλά, την ίδια στιγμή, ένοιωθε ευάλωτος. Σα να κινδύνευε ανά πάσα στιγμή. Κατάλαβε ότι ένοιωθε την κυριαρχία.

 

View attachment 1463

 

Αν και είπα πως θέλω να απέχω από το φορουμ και ήδη το κάνω στα υπόλοιπα θέματα (τουλάχιστον για κάποιο διάστημα)....δεν μπορώ όμως να μην στηρίξω την προσπάθεια δυο ανθρώπων που εκτιμώ πολύ. Ηλία και john_slave96 συνεχίστε  

 

Να μην απέχεις γλυκιά μου zoyzoy. Σε ευχαριστώ για την υποστήριξη. Και εγώ δεν μπαίνω παρά για λίγο, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.