Η άλλη γυναίκα

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

...παιδια ειμαστε ολοι.Καποιοι ταυτοχρονα ειμαστε και γονεις .Ως εκ τουτου μπορουμε να μπουμε στα παπουτσια και των δυο πλευρων.
Περα απο τις θεωρητικολογιες και τις γενικευσεις,με αυτη ακριβως την διπλη ιδιοτητα μπορουμε να εκτιμησουμε απλα,ανθρωπινα,την αληθεια των συναισθηματων που αναβλυζει απο το κειμενο.
Ειναι κατι που μπορει να ζησουμε ,η εχουμε ζησει κι'εμεις.Ειτε σαν παιδια ειτε σαν γονεις.Με πανομοιοτυπο του κειμενου τροπο.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Στο περιεχόμενο της τοποθετήσεώς μου, παρέθεσα τις έννοιες «συνειδητά» και «υποσυνείδητα». Εκείνοι που πράγματι θεωρούν πως η εν λόγω άποψη ισχύει, λειτουργούν συνειδητά. Οι λοιποί, κατ’ εμέ πάντα, υποσυνείδητα. Εξ’ ου και η γενίκευση.

Προφανώς και συμφωνώ πως, καταρχήν, η σχέση εξάρτησης, κάθε μορφής, μεταξύ γονέων και τέκνων δεν αποτελεί εν γένει αρνητικό στοιχείο ή πρόκριμα, κάθε άλλο. Η αναφορά μου, συναντά τη δική σου και άπτεται αποκλειστικά και μόνο, σε αυτού του είδους την αρνητική έννοια, την οποία ενδεικτικά παραθέτεις και η οποία αφορά σε αδικαιολόγητη χρονική παράταση, ενοχική αγάπη κλπ.

Διαφωνώ με τον περιορισμό της έννοιας της αμοιβαιότητας αποκλειστικά και μόνο σε σχέσεις μεταξύ ενηλίκων, καθώς και με το απαραίτητο, ως προϋποθέσεων προς εκδήλωσή της, των στοιχείων του απογαλακτισμού και της ωρίμανσης, καθ’ όλα φυσιολογικών διεργασιών, μη στερούντων ωστόσο από τους ανηλίκους τη δυνατότητα και ικανότητα αναπτύξεως και αντιστοίχου εκφράσεως συναισθημάτων, ιδίως, συμπάθειας, αντιπάθειας, αγάπης, τρυφερότητας ή και ψυχρότητας και δη χωρίς την παραμικρή υποκρισία ή ιδιοτέλεια.

Ομοίως αντιτίθεμαι στην έννοια του a priori οφειλόμενου σεβασμού προς τους γεννήτορες, καθώς, σε κάθε περίπτωση, όχι μόνο φαλκιδεύει την δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου αλλά εν καιρώ, ελλειπουσών, προς τούτο, των απαραίτητων προϋποθέσεων και δη, ενόψει, ανυπαρξίας λόγου εκδηλώσεως σεβασμού, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σφοδρές συγκρούσεις και οριστικές ρήξεις.

Με αληθινή εκτίμηση και ευχαριστίες για την «πατρική» αγάπη,
Atroce_Libertina.

 

Aγαπητέ Dolmance ουδέποτε πίστεψα ότι η αγάπη και η ευγνωμοσύνη είναι συναισθήματα που μπορεί να τα αισθανθεί κάποιος χωρίς την πλήρωση ορισμένων παραγόντων. Παράγοντες που έχουν να κάνουν με την προσφορά όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Προσφορά αγάπης, στοργής, κατάλληλου περιβάλλοντος, εφοδίων αλλά και υλικών αγαθών, τροφής, χρημάτων ενίοτε. Και ανάλογα με την αντιμετώπιση που τυγχάνει από τους γονείς του (παρά την πλήρωση των ως άνω παραγόντων) ενδυναμώνονται αυτά τα αισθήματα ή ενδέχεται να αποδυναμώνονται κιόλας. Εδώ έγκειται και ο σεβασμός. Καθώς μπορεί να σέβεσαι κάποιον χωρίς να τον αγαπάς διόλου όπως επίσης και να αγαπάς κάποιον παρά το γεγονός ότι δεν τον θεωρείς άξιο σεβασμού. Οι γεννήτορες δεν αποκτούν εκ προοιμίου την αγάπη του παιδιού τους αλλα οι πιθανότητες να ευοδοθεί αυτό είναι τεράστιες αφού και ο ίδιος ο..."γεννήτωρ" αγαπάει χωρίς να ζητά ανταλλάγματα το "δημιούργημα" του και έχει απαράμιλλο το αίσθημα προσφοράς σε αυτό (συνήθως, πάντα θα ήθελα να πιστεύω). Γι'αυτό λοιπόν και η λέξη αγάπη είναι πολύ μεγάλη και κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να λέγεται εύκολα, ώστε όταν αυτή ειπωθεί να αποδίδεται ανάγλυφα και βαρύγδουπα το νόημα της, η σημασία της προς τον αποδέκτη αυτής.

Η συμπάθεια πάλι δεν προυποθέτει την πλήρωση κάποιου από τους παραπάνω παράγοντες.

Πού παραδίδουμε ασκήσεις? (επίδοξος παντοπώλης γαρ)  

 

Re: Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Ευχαριστώ..

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Παρακαλώ...
'Διαχειρίζομαι', απλώς, τις εμπνεύσεις μου.
Επιδεικνύοντας τη συνήθη δυσανεξία για τα ιστοριογραφικά κενά της παιδείας τους.
Επαναλαμβάνω το αυτονόητο:
Για όλα τα θέματα υπάρχουν τουλάχιστον δύο απόψεις:
Η δική μου και η λανθασμένη.

 

Θα διατηρήσω το δικαίωμα να αγαπώ και να σέβομαι τους γονείς μου, ασχέτως θεωριών. Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι αυτή η αγάπη και ο σεβασμός ισχύουν τώρα ακόμη περισσότερο, με την αντιστροφή των ρόλων, όταν δηλαδή η ηλικιωμένη μητέρα μου (ο πατέρας μου δεν ζει πια) εξαρτάται η ίδια πλέον από μένα, ιδίως συναισθηματικά. Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι είναι στάση ζωής, αν αγκαλιάζεις ή όχι αυτό το παράλογο πράγμα ή αν το απαξιείς. Αν σκαλίζεις το κάθε τι αντί να το χαίρεσαι και να το τραγουδάς. Θα ήθελα τέλος να πω ότι μερικά πράγματα δεν χωράνε σε λόγια.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Σωστά διαφωνείς. Η αναφορά μου έγινε στα πλαίσια του συγκεκριμένου θέματος που εισάγει η αρχική δημοσίευση.

Σημειωτέον πως, αν δε φοβόμουν την ιστορικο-κοινωνιολογική αντίδραση του Dolmance, θα επιχειρούσα ψυχολογική ερμηνεία του δημοσιεύματος ως "συνομωσίας" των δύο μαμάδων (της συζύγου και της φυσικής μητέρας) για να απενοχοποίησουν το τέκνο τους.