Η έννοια της ευθύνης μέσα σε μια Κ/υ σχέση

Γιατί να είναι επιθυμητό απο τα Κ , τι έχουν να κερδίσουν απο ενα υ που θα στεναχωριέται, (δηλαδή θα δυστυχεί) σχετιζόμενο μαζί του (εκτός αν μιλάμε για τον Σόιμπλε...)

 

Οι Κ που παίζουν σαδιστικά με τις ισορροπίες του υ ή μάλλον του υπό εξέταση (για το αν θα το αναλάβουν) σ έχουν την απαίτηση να μπορεί αυτό το σ να σταθεί ίσια υπό οποιεσδήποτε αποδομητικές συνθήκες μπορεί να του επιδαψιλεύουν Αυτοί. Να λαβαίνει την αποδόμηση και να την αξιοποιεί μέσα του χωρίς να διαλύεται εξωτερικά - δηλαδή, να μπορεί αυτό το σ να ζει μια κανονική ζωή, να αλληλεπιδρά, να πηγαίνει και να 'ρχεται, να εργάζεται, να μην αφήνει τον εαυτό του να πάρει κιλά, να μη σνιφάρει πιο πολύ απ το συνηθισμένο κλπ, και ας είναι όλα μέσα του λάβα καυτή υπό αναδιαμόρφωση. Εκ των πραγμάτων το Κ έχει την ευθύνη για αυτά που θα κάνει, για τον χρόνο και τη διάρκεια που θα τα κάνει αλλά ως εκεί. Το σ έχει την ευθύνη να στέκει όρθιο no matter what, να προσλαμβάνει, να δίνει feedback. Όταν το Κ διαπιστώσει ότι το σ δεν έχει έξεις φοβερές και τρομερές, ότι αντέχει να πονάει και μπορεί παρόλα αυτά συνεχίζει να ζει, να χαμογελάει ή και να γελάει ακόμα και να αλλάζει εκεί που ωθείται να αλλάζει και ότι συγχρόνως συνεχίζει να καβλώνει το Κ, τότε μπορεί να αναλάβει αυτό το σ. Αλλιώς…  

Έτσι καταλαβαίνω τις ισορροπίες / ανισορροπίες του σ εντός M/s και πουθενά αλλού, δηλαδή στο D/s δεν ξέρω να παίζει τέτοιο πράγμα. Πέραν του ότι έτσι το καταλαβαίνω εγώ, που δεν λέει και τίποτα στην τελική, έτσι καταγράφεται επίσης από τον Pat Califia* στην κριτική του στο βιβλίο Slavecraft του Guy Baldwin*.

*Πρόκειται για Leathermen που συνέβαλαν στο να υπάρξει ως αντίληψη το M/s, την δεκαετία 70, στις ΗΠΑ. Το βιβλίο το έγραψε ο σκλάβος του Baldwin αλλά θεωρείται γραμμένο από τον Baldwin, στην κοινότητα. Είναι και αυτή μια ευθύνη. Κανονικά και με το γράμμα του νόμου, ο Αφέντης έχει την ευθύνη απέναντι στην κοινότητα για όσα κάνει, για όσα παραλείπει και για όσα λέει το σκλαβί του.

 

Εντάξει...
Δεν ξέρεις πόσες σκέψεις μου κάλυψες με αυτό, αλήθεια δεν ξέρεις.

 

Εν τη γενέσει της, μία D/s σχέση, χαρακτηρίζεται από το αυτεξούσιο του Κυρίαρχου προσώπου, με ότι αυτό συνεπάγεται όσο αφορά την ευθύνη. Το υποτακτικό πρόσωπο καθίσταται άβουλο, αντλώντας εξουσία και ευθύνη στο μέτρο που του τα παραχωρεί το Κυρίαρχο.

 

Ο Κ πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά και να θέτει ρεαλιστικούς και πραγματοποιησιμους στόχους με αξωνα την εξέλιξη της Κ/Υ σχέσης. Από την άλλη πλευρά το υπό έχει ατομική ευθύνη απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό να λειτουργήσει οπως ο ίδιος ο Κ ορίσει. Αν ο Κ δεν αναλλαβει την ευθύνη δεν είναι Κ και αν το υπό δεν κινηθεί με αξωνα την κατεύθυνση που έδωσε ο Κ δεν είναι υπο. Ο Κ έχει δικαίωμα να ορίσει κ αναλλαβει την ευθύνη οπωτε ο ίδιος ορίσει ενώ το υπό να υλοποιήσει στην κατεύθυνση και χρόνο που ο Κ θα ορισει. Ο ορισμός και ελενχος του χρόνου ειναι από τα βασικα αν όχι το βασικότερο χαρακτηριστικό που ορίζει την ασυμμετρία σε μια Κ/Υ σχεση. Οποιαδηποτε παρεκληση οδηγεί σε αποσύνθεση. Η εκχώρηση και ανάληψη ευθύνης δεν είναι κινκι παιχνίδι. Αν θέλουμε να βγει από το φαντασιακό και να ενταχθεί στη πραγματικότητα θέλει προσπάθεια και από τα δύο μέρη. Προσπάθεια συνέπεια κ δυναμική. Μα πάνω από όλα αυτό που οι σκύλοι βάφτισαν αγάπη...

 

Η ευθύνη δεν ονοματίζεται ποτέ και το όποιο νόημα μπορεί να εξάγει κανείς από την οποιαδήποτε απόπειρα
κατακερματισμού αυτής σε επιμέρους στοιχεία, δε μπορεί παρά να ανατροφοδοτεί το βασικό μηχανισμό υπόστασης αυτής.
Τούτος είναι αλληλένδετος με την προσωπική κατανόηση του κόσμου και την απορρέουσα εξ' αυτής συνείδηση
επί του ρόλου που καλείται κανείς να φέρει εις πέρας.

Ως εκ τούτου κυλά υποδόρια ως Ηρακλείτειος ποταμός,
διαιωνίζοντας απλώς μία γόνιμη παραφροσύνη που εμμένει να αντίκειται σθεναρά σε κάθε τι που θα μπορούσε να συνιστά παγίωση.

Το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να προσπαθήσει να εναρμονίσει εαυτόν
με τον ετεροχρονισμό που διέπει τους βασικούς άξονες κίνησης αυτού που καλείται σκέψη.