Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Απάντηση: Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Έχεις απόλυτο δίκιο Ιάγε,το λάθος ήταν δικό μου,βοήθησε βέβαια κι η γραμματοσειρά που μ'έκανε να διαβάσω το κεφαλαίο "Ι" ως μικρό "l".Χαίρομαι οστόσο που η παρερμηνεία αυτή σου έφτιαξε το κέφι,άλλωστε τα πράγματα που μας φτιάχνουν το κέφι έχουν καταντήσει τόσο σπάνια σήμερα,ώστε δεν πρέπει να τ'αφήνουμε με τίποτα να πηγαίνουν χαμένα.Κατά τ'άλλα η γνώμη μου και οι εντυπώσεις από το κείμενό σου παραμένουν αυτές που έχω γράψει στο προηγούμενο quote μου...Ευχαριστώ και ανταποδίδω τις ευχές για μια όσο το δυνατόν καλύτερη χρονιά! 

 

Απάντηση: Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Κάτω από τα φύλλα της βελανιδιάς κοιμάται η έκρηξη των αισθήσεων μου. Κάτω από τον πλάτανο ανοίγει η όρεξη μου για ζωή με μεζέδες εκλεκτούς και συντροφιά αποφασισμένη να πιάσει το τραγούδι χωρίς παραφωνίες, από τα μέσα προς τα έξω.

Μου αρέσει να σε καμαρώνω, να βλέπω πόσο ελεύθερη είσαι όταν δεν φοβάσαι. Θέλω να σου κάνω μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή αλλά δεν το τολμώ. Η ιδέα της Κυριαρχίας είναι τοίχος στο συναίσθημα. Κι όμως η καύλα να σε νιώσω να φωλιάζεις στην αγκαλιά μου γεμάτη γοητεία και σιγουριά είναι μεγάλη. Έχεις δίκιο, η Κυριαρχία οφείλει να παρέχει αγκαλιά.

Το ξέρω, είναι άσχημο να απαγορεύεις τον οργασμό αλλά είναι πιο άσχημο να τον απαγορεύεις από τον εαυτό σου εσύ ο ίδιος. Είτε σκλάβα είσαι είτε Αφέντης. Τη στιγμή, την ομορφιά, την ελευθερία δεν την κόβεις. Χάθηκες στην μαύρη τρύπα αν κόψεις το νήμα που σε συνδέει με την πτήση σου.

Και με το τραγούδι αρχίζει η μέθη. Πνευματική ανάταση, θεριό που λυσσά να σου φάει τις σάρκες. Νιώθεις όμορφα που φωλιάζεις στην αγκαλιά μου,σίγουρα, σταθερά. Και αυτό με τρελαίνει, και το θεριό αντηχεί μέσα μου, και ο οργασμός δεν πρέπει να αυτοπεριοριστεί, να φωλιάσει στα άδυτα της κουφάλας του δέντρου. Υπόκωφος ήχος από τα κρυμμένα θεριά, βασανιστικός. Θέλω να σε κοιτάξω στα μάτια αυστηρά, ψυχρά, να μείνεις στην αγκαλιά μου και να κουρνιάσεις ευτυχισμένη με την ελευθερία μου.

Η γιορτή παίρνει τον δρόμο της και ο ήλιος της άνοιξης πάει για ύπνο νωρίς. Μια απογευματινή φιγούρα περπατά την πόλη αποχαιρετώντας την μέρα, και απονέμει φόρο τιμής στην νύχτα. Παρόλο που είναι δυο άνθρωποι αγκαλιασμένοι η σκιά τους ξεγελά προβάλλοντας στην οθόνη της στιγμής μια ενιαία οντότητα χαρτογραφημένη μεν ακαθόριστη δε. Έχετε δει την σκιά σας όταν περπατάτε αγκαλιά;

Μου αρέσει όταν φωλιάζεις γεμάτη χαρά, εμπιστοσύνη, έρωτα, πίστη, αγάπη, στην αγκαλιά της διαδρομής από την γιορτή στην ιδιώτευση. Εκεί που ο οργασμός δεν είναι απαγορευμένος σε κανέναν, εκεί που τα μάτια σου προκαλούν την μάζα της ύπαρξης μου, εκεί που προκαλείς την απελευθέρωση μου, εκεί που μετατρέπεις την αγκαλιά σε πεδίο δράσης μου. Γνωρίζεις πως βαθιά μέσα μου είμαι Κυρίαρχος, φροντίζεις να το αφήσεις να αναπνεύσει, σε γοητεύει η ελευθερία μου. Κραυγές του είναι μου αναβλύζουν από την κουφάλα μου, επιτέλους βγαίνω στο φως. Προκάλεσε με και αφέσου στην κραυγή μου. Μια κραυγή που δεν κρατά μαχαίρι και δεν απειλεί την Στέλλα για την προδομένη της τιμή.

Μια κραυγή που δεν ελέγχεται λογικά, φυσιολογικά, με βάση την υπάρχουσα αντίληψη για τον κατευνασμό τον κραυγών. Κάπως έτσι η κραυγή μας έγινε γκάρισμα και εμείς γαϊδούρια που κουβαλάμε τις πραμάτειες των εμπόρων. Η δική μου η κραυγή είναι έρωτας βαθύς.

Εκεί στην ιδιώτευση η κραυγή μου είναι να σε δω να αντηχείς την εσωτερική μου τρέλα. Σαν ηχείο να μεταδίδεις την φωνή, ως μέσον για την ανάταση, αλλά και να δονείσαι από τα κύματα της, ως το μοναδικό πλάσμα που φέρνει στον χώρο τον κρυμμένο θησαυρό.

Και τότε η υπακοή σου είναι το ζητούμενο. Τα μάτια της υπακοής. Η λαγνεία τους, σαν να σε μαγεύει η Κίρκη και να γίνεσαι γουρούνι. Και θέλω να είμαι γουρούνι μαγεμένο. Μια σφαλιάρα και έγινα. Ένα βλέμμα και το στήριξες. Μια ανάγκη ξεπηδά, να σε πονέσω, να σε εξευτελίσω, να υπακούσεις, να φύγει η κραυγή στον αέρα να ενωθεί με το σύμπαν μου, να περάσει σαν ρεύμα ηλεκτρικό από το ηχείο σου και να αντηχήσει στην ζωή μου ως πραγματικότητα δυο ερωτευμένων.

Δεν είμαι «φυσιολογικός» αλλά δεν με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι πως είμαι φυσικός. Δεν ξέρω τι γίνεται και πως έγινε, ξέρω πως με ηρεμεί.

Νοιώθω υπέροχα όταν σε εξευτελίζω. Είναι ο οργασμός μου. Όχι μια στιγμιαία εκσπερμάτιση αλλά κάτι άλλο, που αν δεν το ζεις δεν εξηγείται. Δυνατό σημείο, έκρηξη συναισθημάτων με διάρκεια, δεν θέλεις το τέλος, θες το τώρα.

Αυστηρός, να σε νοιώθω να αντηχείς καύλα που μόνο ο Πάνας έζησε. Νύμφη απόκρυφων παραδείσων. Τουρλωμένος κόκκινος κώλος, και μάτια υγρά, να ξεπηδά από το βλέμμα σου η γοητεία της υπακοής, η ανάγκη της προσφοράς στην κραυγή.

Ζαλισμένη, ξάπλωσε δίπλα μου και κοιμήσου. Αύριο έχει πάλι γιορτή κάτω από τον πλάτανο.

 

Απάντηση: Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Οι ανώμαλοι με τα καδρόνια πετάχτηκαν σαν τους βρικόλακες.

Θάνατος μυρίζει στις γειτονιές των πεινασμένων. «Είσαι άντρας ρε;» τότε πάρε το κουζινομάχαιρο και έβγα να σφάξεις. Σε βλέπω στην στάση του λεωφορείου, στο μανάβικο της εθνικής, στο ταμείο του μπακάλη της βιομηχανίας. Σε ξέρω. Σου αρέσει να πονάς, να υποτιμάς τον άλλον, μπορεί κρυφά μέσα σου να θέλεις και την θέση του δήμιου.

Ανθρωπάκο της τηλεοπτικής μαστούρας, οπαδέ, καθίκι αμόρφωτο, ο σαδισμός είναι για τους εραστές.

Το βλέμμα, η μυρωδιά, η ανύψωση της σκλάβας διεγείρει τον σαδιστή.

Αλλά εσύ θες το αίμα, την θυσία για να καβλώσεις. Τα ουρλιαχτά των νεκρών σου θα γίνουν η φυλακή σου. Θα μεγαλώσεις σύντομα και μπροστά στον δικό σου θάνατο θα τρελαθείς. Οι ψυχές που ποδοπάτησες, τα κορμιά που ατίμωσες, ο άνθρωπος που δεν υπερασπίσθηκες δεν θα σε αφήσουν ήσυχο να κλείσεις τα μάτια σου. Το πτώμα σου θα είναι νευρικό και αποκρουστικό όπως η ζωή σου.

Μικρό πιθήκι ο σαδισμός είναι για τους εκλεκτούς. Μικρό καθίκι ο σαδισμός γεννήθηκε μέσα στον έρωτα και τον υπηρετεί.

Τραβάω την κουρτίνα και σε βλέπω. Είσαι χαρούμενη, ανάλαφρη, το βάρος έχει πάει έναν περίπατο μακριά από τον Νεύτωνα. Μυρίζω τα υγρά σου με το βλέμμα Μου. Αγγίζω τα φρεσκολουσμένα μαλλιά σου με την όσφρηση Μου. Σε χαϊδεύω με την ανάσα Μου. Πρωινή επιθεώρηση στον κόσμο του έρωτα. Το πρόσωπο σου γαλήνιο, χωρίς κανένα σπασμό. Είσαι όμορφη.

Μου αρωματίζεις την φυλακή.

Εχθές η κακιά αδερφή μου είπε να αμπαρωθώ, να προστατευτώ, να πάρω και ένα σιδερικό και να περιμένω. «Περιμένοντας τον γκοντό» γίνομαι δεσμοφύλακας του εαυτού μου. Μισώ τους απέξω, φτιάχνω την φυλακή Μου και χάνω την ζωή Μου.

Γίνομαι σαν εσένα μικρό πιθήκι και τρομάζω. Φοβισμένε σαδιστή της γειτονιάς των πεινασμένων δεν θα σε ακολουθήσω. Αρπάζω την κακιά αδερφή και την πάω στην ανακύκλωση. Το έπιπλο που την φιλοξενούσε κάθε βράδυ στις οχτώ μένει άδειο.

Ανοίγω τα παράθυρα να μπει αέρας φρέσκος. Χρειάζομαι τα μαντάτα του ανέμου. Αδιαφορώ για τα μαντάτα του ηλεκτρομαγνητισμού.

Νοιώθω νευρικός. Καπνίζω στο μπαλκόνι μπροστά από το δέντρο που χάσαμε.

Επιστρέφω, η πρωινή δροσιά με γαλήνεψε. Ανοίγω την κουρτίνα και σε βλέπω. Τα χέρια πίσω, τα πόδια ανοιχτά, το βλέμμα αντανακλά την γαλήνη σου. Δεν σε βλέπω κατάματα αλλά το πάτωμα αντανακλά την ομορφιά σου. Έχεις αρωματίσει τον χώρο. Με το βλέμμα Μου σε επιθεωρώ. Μου το ανταποδίδεις με την χαρά σου.

Το άδειο έπιπλο σε καλεί. Σε θέλω εκεί. Ανέβα. Και κάθε βράδυ θα σου λέω τα νέα.

Εντολή. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς πρωτοβουλία. Υποκλίνεσαι χαριτωμένα όπως πάντα. Ανεβαίνεις. Σαν μικρό χαριτωμένο ζωάκι σκαρφαλώνεις σε ότι απέμεινε από το δέντρο που κόψαμε. Το λούστρο είναι απαραίτητο για τα κουφάρια των δέντρων που μας κουβάλησε η βιομηχανία στα σπίτια Μ/μας. Το ζωντανό δέντρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά χρήμα. Το νεκρό δέντρο δεν είναι τίποτε άλλο από λουστραρισμένο έπιπλο που αποκτήθηκε με χρήμα.

Σκαρφαλώνεις και ο κώλος σου κινεί τους μύες δίνοντας την εντύπωση του αιλουροειδούς. Σε παρατηρώ με ενδιαφέρον. Τώρα είσαι επάνω και μπουσουλάς. Πασχίζεις να σηκωθείς. Να σταθείς όρθια. Τα κατάφερες και ένα χαμόγελο ταξιδεύει στον ελεύθερο χώρο. Στέκεσαι με τα χέρια πίσω. Είσαι ψηλά.

Φοβάσαι; Τρέμεις; Έχει ίλιγγο εκεί πάνω;

Σε αφήνω να το συνηθίσεις. Μην επιτρέψεις στο πάτωμα να σε ρουφήξει. Σε θέλω δυνατή και ψηλά.

Επιστρέφω. Στέκομαι μπροστά σου. Το μουνί σου είναι στο ύψος του εγκέφαλου Μου. Το αγγίζω. Χάνεις την ισορροπία σου. Τραντάζεσαι, φοβάσαι ότι θα πέσεις. Εμπιστοσύνη γλυκιά Μου. Το ακούς και δεν πέφτεις. Ισορροπείς. Χαίρεσαι. Τα κατάφερες. Να εμπιστευτείς και να ισορροπήσεις. Δεν φοβάσαι την ακροβασία πλέον. Είσαι ακροβάτισσα. Πως νιώθεις; Έτοιμη; Κεντραρισμένη; Δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς.

Ένα μανταλάκι έχει καρφωθεί στην κλειτορίδα σου και σου διαλύει την σκέψη. Ένα σήμα ηλεκτρικό από κάτω προς τα πάνω. Ισόρροπεις όμως. Δεν φοβάσαι πλέον ότι θα πέσεις. Είσαι ψηλά και όμορφη με ένα πλαστικό συμπιεστή των νευρικών σου απολήξεων συντροφιά.

Απομακρύνομαι. Σε παρατηρώ εκεί πάνω από απόσταση ασφαλείας. Δεν φεύγω γιατί ακόμα δεν Είμαι σίγουρος πως δεν θα πέσεις. Το πρόσωπο σου έσφιξε λίγο. Πάρε τον χρόνο σου.

Επανέρχεσαι.Το πρόσωπο σου φωτίζεται ξανά σαν πίνακας της Αναγέννησης. Μου απλώνεις τον χώρο. Χωρίς όρια.

Δημιουργία. Πως αλλιώς θα συνθέσεις τον άδειο χώρο; Η σκλάβα δεν έχει όρια γιατί αγαπά την ποίηση. Πλησιάζω. Ανοίγω τα μπούτια σου με τα χέρια μου. Τα μουνόχειλα σου εξαιρετικά. Τα θερμά Μου συγχαρητήρια στον μπαμπά σου και στην μαμά σου που τα έφτιαξαν τόσο θελκτικά. Σε λίγο χρόνο έχουν δεχτεί το καθένα από πέντε πλαστικούς εισβολείς. Απομακρύνομαι. Αντέχεις όρθια ακόμα. Η εικόνα άκρως γοητευτική. Εσύ έχεις πάρει την περίοπτη θέση. Εκεί που έως τώρα δέσποζε ο φόβος βρίσκεται ένα μουνί με έντεκα μανταλάκια επάνω του. Έντεκα;;; δεν μου αρέσουν οι μονοί αριθμοί. Βρωμάνε πλειοψηφία. Προτιμώ τους ζυγούς γιατί φέρουν τον αέρα της συναίνεσης. Χρειάζομαι ένα μανταλάκι ακόμα για την συναίνεση. Το επόμενο στάδιο της εμπιστοσύνης. Βγάλε την γλώσσα σου έξω. Θα το αντέξεις; Μου έχεις απλώσει τον χώρο. Επειδή αγαπάς την ποίηση. Στέκεσαι όρθια και το δέχεσαι. Τώρα είσαι μια ολοκληρωμένη εικόνα. Τώρα μπορώ να απομακρυνθώ. Δεν έχω κανένα ενδοιασμό πως θα παραπατήσεις και θα πέσεις. Σε αφήνω εκεί σίγουρος ότι επικοινωνήσαμε. Συναινέσαμε λοιπόν. Σε νοιώθω ότι θες να χύσεις εκεί πάνω. Δεν θέλω, ακόμα τουλάχιστον. Ανάβω ένα τσιγάρο και σε θαυμάζω. Μοιάζεις με αρωματικό πίνακα.

Ο φρέσκος αέρας σου στεγνώνει τα υγρά σου μπούτια. Αλλά μαζί του κουβαλά και την δυσοσμία από τα πτώματα της πόλης. Έχεις καβαλήσει τον άνεμο μικρό πιθήκι. Έχεις μπήξει το μαχαίρι σε ζωτικά όργανα. Αρρωστημένε σαδιστή. Μισείς ανθρωπάκο τον εαυτό σου. Κλωτσάς, δέρνεις, βρίζεις, εξευτελίζεις, κάθε τι πιο αδύναμο από εσένα. Γιατί δεν αντέχεις εσένα. Μυρίζει ο αέρας από τις κραυγές σου. Είσαι και εσύ εδώ, το ξέρουμε δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να σε πάρουμε χαμπάρι. Τινάζομαι σαν τα σκυλιά για να ξεκολλήσεις από πάνω Μου. Δεν την αντέχω την γλίτσα σου.

Κλείνω την πόρτα. Σε κοιτάζω. Αντέχεις. Σου δίνω το χέρι και με απέραντο σεβασμό σε κατεβάζω. Σε οδηγώ στο κρεββάτι. Περπατάς περίεργα με τόσα μανταλάκια ανάμεσα στα μπούτια σου. Χαμογελάω. Ξαπλώνεις. Σου ζητάω να μου πεις πως νιώθεις. «η σλκαβα Ρκυριε θνιωθει υπεχρορα». Ξέχασα. Πως να μιλήσεις με ένα μανταλάκι στην γλώσσα. Είσαι αστεία. Αγγίζω το πρόσωπο σου τρυφερά και βγάζω τον πλαστικό σου σύντροφο. Πετάγεσαι αλλά σε προλαβαίνω και ρουφάω την γλώσσα σου. Την γλύφω. Σου απαλύνω τον πόνο. Ηρεμείς. Σε χαϊδεύω. Κοίτα Με. Πως νιώθεις; Δεν λες κουβέντα. Τα μάτια σου λάμπουν. Το πρόσωπο σου μιλάει από μόνο του. Έχεις καταπιεί την γλώσσα σου. Απομακρύνομαι μέσα στην ευτυχία. Σε κοιτάζω. Με καυλώνεις. Δένω τα πόδια σου ψηλά από τις άκρες του κρεβατιού. Το ίδιο κάνω και με τα χέρια σου. Είσαι ένα ποίημα. Ανοιχτή, εκτεθειμένη. Χάνομαι. Βρίσκομαι με μια ζώνη στο χέρι να σε μαστιγώνω στο μουνί. Το μανταλάκι από την κλειτορίδα αποχωρεί. Ουρλιάζεις. Σκάσε. Μαζεύεσαι. Χάνεσαι. Βυθίζεσαι σε έναν δικό σου κόσμο. Με μαγεύεις. Με παίρνεις μαζί σου. Συνεχίζω το μαστίγωμα. Δεν φοβάσαι πια. Αφήνεσαι.

Οι συμπιεστές του εγκεφάλου σου έχουν αποχωρήσει από τα μουνόχειλα σου. Τα μπούτια σου είναι κόκκινα, και εγώ απαλύνω το μουνί σου με ένα υπέροχο λάδι. Θέλω να χύσεις με το χάδι Μου....

Iagos

 

Απάντηση: Η αποκάλυψη του Ιωάννη

" κι έγλειφε τη νεολαία, σαν σαλιάρα αδελφή της τηλεόρασης" σωστόόός     όντως ωραία αποτυπωμένες οι εμπειρίες.. ωραία πένα..

 

Φράχτης…


Από τη μια μιλιούνια ικέτες… από την άλλη μιλιούνια που σταυροκοπιούνται και ζητούν τη μήνη του Θεού τους, για τους εισβολείς…


Στο πυρ το εξώτερον…

Κανείς δεν κάνει το σταυρό του επειδή αγαπά… φοβάται το ανθρωπάκι και λυγίζει τη μέση…. Φιλά ό,τι βρει μπροστά του, εικόνες, τiάρες, άμφια και θυμιατά….

Ποτέ όμως δεν φίλησε άνθρωπο, ποτέ δεν αγκάλιασε άνθρωπο, ποτέ δεν χάιδεψε άνθρωπο, ποτέ δεν ένιωσε ηδονή, καύλα, πάθος, ιδρώτα, κάψα, δάκρυα ανθρώπου…

Ο έρωτας δεν υπάρχει, έτσι διακηρύσσουν τα ανθρωπάκια… Υπάρχει μόνο ο θεός… Ο μέγας τιμωρός….. Ο μέγας πατέρας….. Ο μέγας δυνάστης……

Το μεγαλείο του μέγιστου αόρατου όντος….Απόκοσμο και μακρινό, άυλο και πανταχού παρών…. Ριζωμένο στις συνειδήσεις μας για να μας τραβά το αυτί, μήπως και κάνουμε το μέγα παράπτωμα, μήπως και τολμήσουμε να αγγίξουμε άνθρωπο….

Και όσοι αγγίξαμε; Τι πάθαμε;

Δείτε μας…. Μοιάζουμε σαν ξωτικά, σαν νύμφες του Πάνα και Τράγοι του Διονύσου… είμαστε αποκρουστικοί. Τα αυτιά μας είναι μυτερά σαν τους καλικάντζαρους , τα χνώτα μας βρωμάνε σπέρμα, ο ιδρώτας μας μυρίζει υγρά μουνιών, το βλέμμα μας είναι κόκκινο, τα ουρλιαχτά μας είναι ζωικά και ασυνείδητα….

Που να τολμήσεις μετά να αγγίξεις άνθρωπο; Να γίνεις και εσύ ξωτικό;

Όσο και να χτυπάς ηλίθιε, αιώνες τώρα δεν κατάφερες να μείνεις εσύ και ο θεός σου οι μόνοι κάτοικοι της θλιβερής ζωής που ευαγγελίζεστε.

Πόσο ηλίθιος είσαι και δεν καταλαβαίνεις πως φτιάχνεις μια τρύπα στο νερό…

«Τι θες εσύ;»

«ΤΙ;»

«Να χύσεις; Χαχχαχααχααχχ»…. «πόσο το θες;»….. «πολύ; χαχχχαχαχχαχ»…… «Αν δεν παρακαλέσει και η παραμικρή τρίχα του κεφαλιού σου, αν κάθε σου κύτταρο δεν φωνάξει παρακαλώ, τότε ξέχασε το»…… «Τι Με κοιτάς;… δεν ξέρεις πως παρακαλούν τα κύτταρα; Χαχχααχα».

Μικρή Μου σκλάβα, αν συνεχίσεις να κοιτάς δεν θα το μάθεις ποτέ…. Βυθίσου… Αφέσου ….

Δεν έχεις το θεό μαζί σου μικρή Μου….. μόνο εσένα και τα κύτταρα σου…. Μη φοβάσαι……

«Να φύγουν, να πνιγούν, να αφανιστούν, δεν θα ταΐζουμε τα μούλικα τους, έχουμε και εμείς παιδιά»….Τα δικά μας τα παιδιά τα ξεκοιλιάσατε μια νύχτα στο Κερατσίνι. Η μήπως δεν ήταν τα δικά μας παιδιά; Δεν είχαν το «χρώμα» μας, «το αίμα μας», την «ανωτερότητα» μας;

ΨΕΥΤΕΣ… ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΣΤΩΝ ΜΑΣ. ΑΡΠΑΓΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ. ΚΤΗΝΗ…..

Σε κοιτώ…. έχεις αρχίσει και γουργουρίζεις. Τρίβεσαι στα πόδια Μου, αρχίζεις και ταξιδεύεις…. Μια τόση δα μικρή κραυγούλα βγαίνει από τα σωθικά σου…. Σε παρατηρώ…. ήσυχα…. Παλεύεις να πετάξεις….

Πάει καιρός από τότε που τα μουνιά ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν οργασμό....
Και να η μουνοπαγίδα καραδοκούσε στη γωνία … Η ισότητα….. και κάπως έτσι έπεσαν τα μουνιά στη μουνοπαγίδα…. Μια επανάσταση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ… Γιατί; Μα γιατί είσαι ένα φιλάρεσκο μουνί… και η μουνοπαγίδα είναι γεμάτη από καθρέφτες, γόβες, ζαρτιέρες, κρέμες, βρακιά, μάσκαρες, σιλικόνες, κομμωτήρια και βαφές μαλλιών… ιδού ο οργασμός σου μέσα στη μουναπαγίδα αγαπητό Μου μουνί…. Ψεύτικος… βαμμένος στη ρίζα των μαλλιών σου…. Τώρα μπορείς να έχεις και εσύ ισότητα, μέχρι και κράτη κυβερνάς παγιδευμένο μουνί….

Το ράσο της καλόγριας, την υστερία της ανοργασμίας σου, τον δυνάστη τον μέγα και άυλο ήθελες να πετάξεις από επάνω σου….. και κοίτα που κατάντησες…. Με ένα περιοδικό στο χέρι σε αίθουσα αναμονής να κυνηγάς το σημείο G….

«Τι με κοιτάς;» …. «ΤΙ;»…. «Θες να χύσεις;»

Δεν είμαι αυτός εγώ που θα σου δώσω τον οργασμό μικρή Μου…. Εσύ θα τον βρεις…. Εσύ θα τον ανακαλύψεις…. Εγώ απλά θα στον επιτρέψω…..

Το νιώθεις… χαμηλώνεις το βλέμμα… βγάζεις δειλά τη γλώσσα έξω και αρχίζεις να γλείφεις τα πόδια Μου… η ανάσα σου σκίζει τον αέρα… και μια κραυγή…. Σαν να αρχίζει να μιλά η ψυχή σου… αγγίζεις άνθρωπο με τη γλώσσα σου… άνθρωπο… άνθρωπο… άνθρωπο… ύλη δέρμα, μυρωδιά, φλέβες με ζεστό αίμα, αισθήσεις… μυρωδιά ανθρώπου…. Και άλλη κραυγή... αρχίζουν και καίγονται τα σωθικά σου… η στάση σου υπέροχη…. Ο κώλος σου τουρλωμένος…. Τα μαλλιά σου χυμένα στο πάτωμα… και γλείφεις, φιλάς, πιπιλάς… και άλλη κραυγή…

Αγγίζεις…. Σάρκα…. Σάρκα…… Σάρκα…

Σε γυρίζω, σε ξαπλώνω… σε πατάω στη μούρη… αρπάζεις τα πόδια Μου… γλείφεις, χαϊδεύεις, σφίγγεις, λατρεύεις…. Η ανάσα σου βαριά… «μαλακίσου»…. Το κάνεις, η λεκάνη σου ανασηκώνεται. Τα χέρια σου έχουν αρπάξει τα πόδια Μου και τα έχεις αγκαλιά, τα φέρνεις στο μάγουλο σου… τα γλείφεις. Και άλλη κραυγή…. Μεγαλύτερη…. Βαθύτερη…

«…παρακαλώ να χύσω»…. «ΟΧΙ»….

Υποφέρεις…. Δεν Με νοιάζει… δεν θα σε λυπηθώ… Θέλω να σε δω δυνατή….

«σταμάτα να μαλακίζεσαι και γλύφε»…. Υπακούς…

Πότε φίλησες τελευταία φορά άνθρωπο, βρωμιάρη; Πότε έχωσες τη γλώσσα σου σε υγρό στόμα, κανίβαλε; Τι φοβάσαι; Μην σου κλέψει τη θεία κοινωνία; Τι τρέμεις; Μην σου αλλάξει την πίστη; Μα στον ίδιο θεό πιστεύεις, ηλίθιε. Απλά οι δημιουργοί του δημιουργού σου σας χώρισαν σε ανατολικούς και δυτικούς για να μπορούν να κάνουν μπίζνες…. Τι; Δεν ήξερες πως ο δημιουργός σου έχει δημιουργούς; ΑΝΟΗΤΕ !!!

Εσύ εκεί… στον οργασμό σου… παλεύεις…. Λιώνεις… γελάω… διασκεδάζω…

Σε πατάω μαλάκω.. σε φτύνω μέσα στο στόμα… σε αρπάζω από τα μαλλιά και σε σηκώνω… γονατιστή…. «μαλακίσου»….. αφηνιάζεις… παρακαλάς, παρακαλάς, παρακαλάς, φωνάζεις… δεν αντέχεις…. «σταμάτα»…. Υπακούς…. Αλλά το κορμί σου δεν υπακούει πια…. Τρέμεις…. Τρέμεις….. είσαι πολύ κοντά, το ξέρω… σου σηκώνω το κεφάλι…. σε κοιτώ… Με κοιτάς…. Το βλέμμα σου χαμένο… σχεδόν σε άλλη διάσταση… «μαλακίσου»…. Υπακούς… παρακαλάς με το βλέμμα… σε αρχίζω στις φάπες…. Μαλακίζεσαι… και τις τρως… στη μούρη… η μια πίσω από την άλλη…. Με ρυθμό… μαλακίζεσαι… άγρια… δυνατά… δεν είσαι εδώ…. Βγάζεις τη γλώσσα… την χαστουκίζω… δυνατά…. Τρομάζεις… το βλέπω… παρακαλάς να χύσεις… με το βλέμμα, με τα δάχτυλα που σφίγγουν σε γροθιές… με τη λεκάνη που πάλλεται μπρος πίσω… και η κραυγή γίνεται λυγμός, τα μάτια υγρά, το πρόσωπο έτοιμο για έκρηξη… «σταμάτα»… Υπακούς.. Με κοιτάς… καταρρέεις… στα μπούτια Μου επάνω… αφήνεις τα δάκρυα σου…. Με λυγμούς…. Σε χαϊδεύω…. Ησυχάζεις…. Γλιστράω στο κορμί σου… στο πάτωμα μια λίμνη από τα υγρά σου και τον ιδρώτα σου….

Χαϊδεύω τη κλειτορίδα σου…. Πετάγεσαι…. Σαν να περνά ρεύμα την ύπαρξη σου…. Τραβιέμαι….

«ΜΑΛΑΚΙΣΟΥ»… Υπακούς… δεν υπάρχεις πια… είσαι φωτεινή… και το θέλεις… το θέλεις…. Το θέλεις….. «Χύσε»…. Οι κόρες των ματιών σου γίνονται τεράστιες…. Μια βαθιά ανάσα και μια κραυγή… και δεύτερη… και Τρίτη…. Και η τελευταία ενοποιεί και τις τρεις….

Η κραυγή σου δονεί τις Καρυάτιδες στον Ιερό Βράχο, σκληραίνει τις ρώγες των Μινωιτισσών, χαλαρώνει το μουνί της Αφροδίτης, οπλίζει τα τόξα των Αμαζόνων και ενώνεται με την κραυγή των μουνιών του κόσμου….

Ηρεμία… ησυχία… βαθιά σιωπή…. Έχεις γίνει πούπουλο…..

Και εσύ βλαμμένε κάτσε και κάνε το σταυρό σου μην τυχόν και πέσει κανένας φράχτης….

Iagos

https://www.youtube.com/watch?time_continue=131&v=Hfpa0yP5-go

 

Έρως ανίκατε μάχαν…


Ο έρωτας ο ανίκητος. Ο έρως που έκανε τη Βουγιουκλάκη να τρέμει ολόκληρη εμπρός του και μαζί της οι κορασίδες του πενήντα χασκογελούσαν στις αίθουσες των κινηματογράφων ελπίζοντας πως και εκείνες κάποια μέρα θα ανταμώσουν τον πτωχό πλην τίμιο καβαλάρη και θα πορευτούν μαζί τους είς τους αιώνες των αιώνων. Αμήν !!!


Βέβαια όταν ο Σοφοκλής έδινε αυτά τα λόγια στην Αντιγόνη, δεν είχε υπ όψιν του την Βουγιουκλάκη και ούτε φυσικά πίστευε πως τα λόγια του θα έπαιρναν διαστάσεις που ούτε ο ίδιος θα φανταζόταν. Αλλά τι να κάνεις, αυτή είναι η μοίρα του ποιητή. Να τον ερμηνεύουν κατά τα καλά και συμφέροντα των ψυχών ημών και υμών. Αμήν.


Έρωτας ο ανίκητος σε κάθε μάχη λοιπόν. Ο ομηρικός «λόγος». Εν αρχή ‘είναι ο λόγος λοιπόν. Ο έρωτας δηλαδή. Εξ ού και το κατάλοιπο της ομηρικής στην σύγχρονη λέξη «η λεγάμενη» δηλαδή η ερωμένη. Ή «έδωσαν λόγο τα παιδιά» που λέει η περιχαρής μητέρα συγκινημένη στις γειτόνισσες της.


Έρωτας ο ανίκητος σε κάθε μάχη. Με τον έρωτα λοιπόν οδηγό είσαι αήττητος. Γιατί ο έρωτας είναι επανάσταση. Όχι εξέγερση. Επανάσταση. Ο έρωτας είναι ικανός να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι. Για αυτό είναι επανάσταση. Και ικανός να καθορίσει τη μοίρα σου και τη τύχη σου, δηλαδή τη ζωή σου.


Υπό αυτή την έννοια ο έρως ως ανίκητος σε κάθε μάχη δεν μπορεί να είναι πρόσκαιρος. Αυτό είναι αδύνατον. Πρόσκαιρος είναι ο ενθουσιασμός που μεταφράζουμε ως έρωτα. Το φτερωτό αγγελούδι με το τόξο του και το πουλάκι του σε κοινή θέα.


Ο πρόσκαιρος «έρωτας», ο ενθουσιασμός, αναζητά την ουτοπία. Δηλαδή την επιβεβαίωση μέσω του άλλου. «Ερωτεύομαι» σημαίνει πως επιτέλους βρέθηκε εκείνος/η που θα με επιβεβαιώσει. Και φυσικά μόλις κοπάσει ο ενθουσιασμός αρχίζουν τα παρατράγουδα. Ματαιώσεις, οδυρμοί και κλαυθηρμοί. Μέχρι που να βρεθεί ο επόμενος και ξανά μανά μια από τα ίδια. Τσακισμένος λοιπόν ο «ενθουσιασμένος-ερωτευμένος» θα περιφέρεται στις ρούγες και στις γειτονιές του κόσμου να κλαψουρίζει, να φωνασκεί και να ωρύεται, πως ο έρωτας του κατέστρεψε τη ζωή.


Ο έρωτας όμως νικά, δεν καταστρέφει. Νικά τη συντήρηση όταν τρυπώνει στα κρεβάτια των παράνομων εραστών, νικά τη μιζέρια όταν γίνεται ποίηση από τα χέρια του Καβάφη, νικά την ανοησία όταν γίνεται μουσική στις παρτιτούρες του Χατζιδάκι.


Ο έρωτας είναι μια εσωτερική, εξελικτική διαδικασία. Είναι ο δρόμος προς την ελευθερία. Δημιουργός του φωτός. Εκτυφλωτικός μέσα από εκείνους που τον κατέχουν. Υπέρβαση. Ο έρωτας σε κάνει ερωτικό. Και διαχέεται προς όλους ως μια δύναμη ανίκητη, ζηλευτή και ανυπέρβλητη.


Ο έρωτας δεν είναι τίποτε άλλο από το συναίσθημα που τρέφει το πάθος για τον απέναντι μας. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανοιχτή αγκαλιά προς τους ανθρώπους. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια δύναμη που σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι η απόδειξη πως ο μόνος δημιουργός της ζωής, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.


Δεν περιμένω να συναντήσω τη βοσκοπούλα για να σκιρτήσει ο έρωτας μέσα μου. Δεν έχω αυτή την ανάγκη. Όσο προσφέρω στους ανθρώπους είμαι με τον έρωτα παρέα και πολεμάμε για έναν καλύτερο κόσμο και μια πλούσια ζωή.


Ο έρωτας όποιον συναντήσει τον παλαβώνει λέει ο ποιητής και εγώ είμαι ευτυχισμένος που είμαι μόνιμα παλαβωμένος. Το προτιμώ από το να είμαι απλώς ενθουσιασμένος.


Από την άλλη η αγάπη μού είναι ακατανόητη. Τουλάχιστον μού είναι ακατανόητη η αγάπη του εσταυρωμένου που πέρασε τα μύρια όσα για να είναι ο κόσμος, τι ακριβώς; Σωσμένος; Από τι ακριβώς; Από την αμαρτία; Και τι είναι αμαρτία;


Πότε μου δεν κατανόησα το «αγαπάτε αλλήλους». Ποιοι είναι αυτοί οι «αλλήλοι» που θα πρέπει να αγαπήσω; Οι αστοί που μου ρουφάνε το αίμα είναι στους κατηγορία «αλλήλοι»; Αν ναι, είμαι υποχρεωμένος να νιώσω αγάπη και ας με καταπιέζουν; Ή χρέος μου είναι να πιώ το δικό τους αίμα με το καλαμάκι του φραπέ;


Από την άλλη η ανιδιοτελής αγάπη της μανούλας που τόσα κάνει για εσένα γαϊδούρι και εσύ συνέχεια την στεναχωρείς τι είδος αγάπη είναι. Ενοχική αγάπη; Μπορεί η αγάπη να δημιουργήσει ενοχές;


Αυτό που μπορώ να κατανοήσω ως αγάπη είναι η τρυφερότητα, το χάδι, η συντροφικότητα, ένα ζεστό χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά. Θεωρώ όμως πώς τα παραπάνω είναι συστατικά του έρωτα. Μπορώ να κατανοήσω την αγάπη λοιπόν ως κομμάτι του έρωτα και μόνο αυτό. Προσωπικά δεν έχουν δει τα μάτια μου και πολλούς ανθρώπους που έχει «περάσει» ο έρωτας τους να ζουν καμία μεγάλη αγάπη. Συνήθως συναντώ ανθρώπους που όταν δεν έχουν τον έρωτα μέσα τους δεν μπορούν να καλλιεργήσουν την αγάπη. Παρά μόνο την κατήφεια, το μίσος και το σκοτάδι βλέπω εντός τους. Ανταγωνιστικά σκυλιά που ξεσκίζουν τις σάρκες τους, μού φαντάζουν οι ανέραστοι άνθρωποι. Αδύναμοι και ανίκανοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.


Θα χαρακτήριζα λοιπόν τον εαυτό μου ως έναν παλαβωμένο εραστή που μπορεί να αγαπά.

 

 

Έρωτα εσύ, με περισσή
όταν λαβώνεις δύναμη,
μηδ’ όνομα καλό από σε
μηδ’ αρετή μπορεί να βγει.

Μα μετρημένα αν πορευτεί
η Κύπριδα, άλλη σαν αυτή
θεά δεν έχει νοστιμιά.

Ω δέσποινά μου, απάνου μου
με το χρυσό δοξάρι σου
μη ρίξεις την αφεύγατη
σαγίτα, που `χει την αιχμή
βαμμένη στην αποθυμιά.

Μεγάλος Ερωτικός
Μάνος Χατζιδάκις
Ευριπίδη - Μήδεια
Β' Στάσιμο

 

"πρέπει να σηκωθώ για χαρτοπετσέτες"

 

Προσευχηθείτε βλαμμένοι για το κακό που σας βρήκε ξαφνικά. Πέσατε από τα σύννεφα γονατιστά ανθρωπάκια της μεγαλόχαρης δέσποινας.

Ουρλιάζετε από φόβο. Τρέμετε. Και τι θέλετε για να βγάλετε το σκασμό; Μα φυσικά το μπαμπά και τη μανούλα. Για να νιώσετε ασφαλείς. Για να κουρνιάσετε στο βυζί. Ανώριμοι γονυπετής μωροί, που κατουριέστε και χέζεστε ακόμη επάνω σας.

Είσαι στη θέση σου. Κολλημένη στον τοίχο. Να στηρίζεσαι μόνο στα δάχτυλα των ποδιών. Με το κεφάλι κάτω. Το βλέμμα στο κενό. Τα χέρια πίσω.
Ήρεμη. Ούτε η ανάσα σου δεν ακούγεται. Χαίρεσαι. Το ξέρω. Είσαι περήφανη για ότι έχεις καταφέρει. Και αυτό σε σηκώνει ψηλά. Ψηλά στην εκτίμηση μου.

Σε πλησιάζω. Τρέμεις. Αλλά δεν ακούγεσαι. Τίποτα. Κενό.

Πλησιάζω πιο κοντά. Σε μυρίζω. Σου ρίχνω την καυτή ανάσα μου στο λαιμό σου. Στο αυτί σου. Δεν κουνιέσαι. Το εισπράττεις εσωτερικά. Σωματικά κρατάς τη φόρμα σου. Με απόλυτη πειθαρχία. Τι συμβαίνει όμως μέσα σου; Θα μου το πει το πρόσωπο σου.

Απομακρύνομαι.

Σου σηκώνω το κεφάλι από το πηγούνι. Παράλληλα με το πάτωμα. Δεν κοιτάς. Σε βλέπω μόνο εγώ. Το πρόσωπο σου χαλαρό. Τα χείλη σου υγρά. Κόκκινα. Έντονα. Αυτό συμβαίνει μέσα σου και είναι κάτι χαλαρό, υγρό, κόκκινο και έντονο……

Θέλω να δω και αλλιώς το πρόσωπο σου. Να το αλλάξω. Να δω και άλλο μέσα σου.

Είμαι περίεργος. Το ξέρω……..

Μια δυνατή σφαλιάρα προσγειώνεται στο αριστερό σου μάγουλο. Το κεφάλι φεύγει δεξιά.
Έκπληξη. Το πρόσωπο σου είναι έκπληκτο. Άλλαξες.

Έκπληξη από τι;
Από τη σφαλιάρα που δεν περίμενες ή από τον εαυτό σου που παρέμεινε σιωπηλός και υπάκουος. Εσύ ξέρεις……

Η έκπληξη υποχωρεί. Και εμφανίζεται σαν λυκόφως ο πόνος. Το πρόσωπο σφίγγει. Ένα παράπονο βγαίνει στην επιφάνεια και μας χαιρετά……

Ο πόνος γλυκαίνει…. Το ξέρεις…… το ξέρω…. Ζαλίζεσαι…. Χάνεσαι….

Σου ζητώ να ανοίξεις τα μάτια…. Με βλέπεις….. χαμογελάς….. σε αγκαλιάζω…. Σε κοιτώ….. με κοιτάς…. Βαθιά…… έντονα…..

Ακουμπώ το μουνί σου….. το βλέμμα σου διαστέλεται…. Η ανάσα σου όμως δεν ακούγεται…..

Πτώματα….. συνηθίζουμε στα πτώματα. Πτώματα…. Γεμίσαμε τα σπίτια μας με νεκρά παιδιά….. από τη Παλαιστίνη, το Λίβανο, τη Συρία, το Αιγαίο, την Ιταλία, τη Γαλλία…..

Που θα πάει, θα τα συνηθίσεις μικροάστουλι και τα νεκρά παιδιά…. Ίσως και να τα μισήσεις….

Ένας Ηρώδης πάντα χρειάζεται για να ξεκινήσει μια επανάσταση….

Κάνε λοιπόν εσύ τον Ηρώδη να κάνω εγώ τον επαναστάτη….

Απομακρύνομαι…

Χαλαρώνεις….

Επιστρέφω…. Σε πλησιάζω…. Με νιώθεις και τρέμεις…. Γονατίζω…. Το ξέρεις πια, δεν χρειάζεται να στο πω…. Φέρνεις τα χέρια μπροστά….. ανοίγεις το μουνί…. Αποκαλύπτεις την κλειτορίδα….. ένα μεταλλικό δυνατό μανταλάκι εισβάλλει…. Την πιέζει…. Τη σφίγγει…. Σε κοιτώ….. δαγκώνεσαι…. Θες να ουρλιάξεις….. δεν το κάνεις….. προσέχεις να μην ακουστεί η ανάσα σου….

Σε αφήνω….

Ηρεμείς….

Το πρόσωπο επανέρχεται…. Δεν χαλαρώνει…. Υποφέρει….

Υποφέρει με μια ηρεμία απίστευτη….

Αν μπορούσα να ζωγραφίσω αυτό το πρόσωπο θα εκστασιαζόταν η ανθρωπότητα….

Τέτοια πρόσωπα θα αλλάξουν τον κόσμο….

Και υπάρχουν πολλά… κρυμμένα μέσα σε σκοτεινές κάμαρες…… στα Σεπόλια, στην Κηφισιά, στην Πάτρα, στη Σπάρτη, στη Ρώμη, Στο Παρίσι, στην Αμερική, στην Τεχεράνη, στο Δελχί, στην Βολιβία, στο Καμερούν, στη Γροιλανδία…… πρόσωπα της καύλας…. Πρόσωπα που σπάνε τη μάσκα, που φωτίζουν το σκοτάδι του εγκλεισμού τους….

Τι θα γινόταν αν αυτά τα πρόσωπα γκρέμιζαν τις σκοτεινές κάμαρες και φώτιζαν τον κόσμο;

Σε πλησιάζω… σου ζητώ να Με κοιτάξεις… αγγίζω τον μεταλλικό εισβολέα σου…. Το βλέμμα σου διαστέλλεται… το πρόσωπο σφίγγεται….. περιμένεις….. σφίγγεσαι…. .περιμένεις….. σφίγγεσαι….. περιμένεις….

Χαμογελώ….

Το τραβάω…. Ανοίγεις το στόμα…. Το βλέμμα διαστέλλεται…… πονάς…. Το ξέρω…. Το βλέπω….

Απομακρύνομαι…

Αντέχεις; Σε παρατηρώ ήσυχα… πλησιάζω αργά…. Σου φιλώ το αυτί…. Το λαιμό…. Σου ψιθυρίζω να με κοιτάξεις, προσμονή… με κοιτάς με προσμονή…. Αγγίζω το μανταλάκι… είσαι έντονη.... το αφαιρώ με μια κίνηση…. Καταρρέεις…. Γονατίζεις….. μαζεύεις τα πόδια…. Σκύβεις… με αγκαλιάζεις από τους μηρούς και με σφίγγεις… πονάς… σε έχω αγγίξει βαθιά… το ξέρεις… με σφίγγεις…. Δυνατά…. Σε αφήνω… λιώνεις… ηρεμείς…. αργά, αργά, αργά ηρεμείς…
Σε αφήνω…. Εκεί… στην ηρεμία σου….

Σε σηκώνω…

Σε φιλώ γλυκά….

Είμαστε οι τρελοί αυτού του κόσμου… φτιάχνουμε σαδομαζοχιστικές σκηνές αγάπης…. Είμαστε τράγοι του Διονύσου…. Ζούμε με καύλα… ζούμε χορεύοντας χορούς εκστατικούς… λένε πως αν χορεύεις χορούς καύλας και έκστασης διώχνεις τα κακά πνεύματα…. Αν τα κακά πνεύματα είναι η μισαλλοδοξία, η αντίδραση, η συντήρηση, η ζήλεια, ο φθόνος, το μίσος τότε τους πιστεύω….. ο χορός των τράγων φέρει μόνο καύλα και αγάπη…..

Γονατίζεις στα πόδια Μου…

Με κοιτάς… σε κοιτώ…. Το πρόσωπο σου αφήνει ένα βαθύ ευχαριστώ….
Σου ζητώ να μαλακιστείς…. Το κάνεις… αφήνεσαι…

φεύγω…

Θα επιστρέψω σε μια ώρα…

Μην τολμήσεις και χύσεις μαλάκω….

Στο λέω ενώ κοιτώ τη πλάτη σου…. Σφίγγεται και τρέμει η πλάτη σου…

Μιλάς και με τη πλάτη μαλάκω μου…

Κλείνω τη πόρτα… βγαίνω έξω… ΄σούρουπο… οι άστεγοι ετοιμάζονται να κοιμηθούν σιγά σιγά… οι άνθρωποι στα φανάρια μαζεύουν τα φτυσίδια και τις πενταροδεκάρες τους και κινούν για το τσαντίρι τους, οι φτωχοί κλείνονται σπίτια τους και κάνουν επανάσταση διαδυκτιακά, τα τραβεστί βγαίνουν στη Συγγρού, οι μετανάστες περιφέρονται άσκοπα σε μια πόλη που τους μισεί…..

Τα μαγαζιά κλειστά, οι άνθρωποι σκυθρωποί… ανήμποροι… τσακισμένοι…..

Μόλις τακτοποιηθούν οι φτωχοί στα σπίτια τους και στα παγκάκια τους ξεκινά η έξοδος των πλουσίων… εστιατόρια… μπαρ…. Μπουρδέλα…. Μπουζούκια…. Λέσχες γκόλφ…. Κάπως έτσι πιάνουν τους φτωχούς στον ύπνο….

Αλλά εκτός από αυτούς ξύπνιοι είμαστε και εμείς οι καυλωμένοι…. Τα νυχτοπούλια της ποίησης…. Της ηδονής…. Της μεγάλης καύλας…..

Επιστρέφω…

Είσαι ακόμα εκεί… στην ίδια θέση…. Δεν έχεις σταματήσει να μαλακίζεσαι….
Σε κοιτώ… έχεις φύγει…. Δεν υπάρχεις…. Ιδρώτας κυλά από τους πόρους σου…. Καύλα ατελείωτη…..

Χύσε…

Το βλέμμα διαστέλεται…. Σφίγγεις τα δόντια….

Ούρλιαξε….

Ένα άγριο ζώο τινάζεται από μέσα σου…

δεν μπορώ να το ορίσω… είναι το δικό σου ζώο…

Iagos

 

 

Κοιμάσαι.

Όνειρο είναι.

Το πρόσωπο σου σφιγμένο.

Η μορφή σου παγερή.

Ποιος εφιάλτης σου τρώει τα σωθικά;

Τι κρύβεις εκεί μέσα βαθιά;

Ήθελα να σε δω να κοιμάσαι ήρεμη.

Χωρίς εφιάλτες.

Τα όνειρα σου να είναι ήρεμα τοπία. Ήλιος. Θάλασσα. Απέραντες βουνοκορφές.

Κοιτάξου στον καθρέφτη και μαλακίσου.

Νιώσε όμορφη. Δυνατή. Σπουδαία.

Νιώσε το κέντρο.

Σε παρατηρώ από απέναντι με άγρυπνο βλέμμα.

Τα μάτια σου συναντούν τα μάτια σου.

Μπες μέσα σου. Τι βλέπεις;

Φρίκη; Γοητεία; Ομορφιά; Ασχήμια; Χάος;

Οι κόρες των ματιών σου διαστέλλονται. Πλησιάζεις τον καθρέφτη σου. Μια κραυγή βγαίνει από μέσα. Έντονη. Ζωική. Πρωτόγονη.

Ένταση.

Κραυγή.

Ένταση.

Διαστολή των αισθήσεων.

Δεν το αντέχεις. Παίρνεις το βλέμμα. Ξαλαφρώνεις.

Κοιτάξου.

Σαν ρεύμα. «κοιτάξου».

Υπακούς.

Δεν είναι όνειρο. Είσαι εσύ. Με τη γλώσσα έξω να μαλακίζεσαι σε έναν καθρέφτη, και να βλέπεις το βλέμμα σου βαθιά.

Θέλω να το δεις. Να δεις τι βλέπω και καυλώνω.

Οι απέναντι κλείνουν τα σύνορα στους απέναντι. Και όσοι είναι στη μέση; Ποιους έχουν απέναντι. Μα φυσικά τους απέναντι.

Των απέναντι τα χωράφια δεν γουστάρουν να μολυνθούν από τους απέναντι. Και τα σκουπίδια να μείνουν απέναντι.

Αλλά που απέναντι αφού όλοι είναι απέναντι;

Πώς να κλείσεις το δρόμο; Μα αφού θα γίνει ένας άλλος. Όταν ένα ποτάμι κυλά τίποτε δεν το σταματά. Όσο και να το φράξεις ή θα ξεχειλίσει ή θα βρει άλλο δρόμο.

Όποτε τι φράζεις ρε μαλάκα; Αφού στο τέλος θα πνιγείς από μια τρύπα στο ποτάμι.

Απέναντι σου λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με ένα παξιμάδι και δέκα ελιές. Ναι υπάρχουν δεν το ξέρεις; Μόνο που δεν παραμυθιάζονται πως είναι πλούσιοι στον εσωτερικό τους κόσμο αλλά βλέπουν πως είναι πτωχοί και πένητες και ξεσηκώνονται.

Τι έχεις απέναντι σου;

Εσένα.

Και θα βάλεις φράχτη στον εαυτό σου;

Χύσε και δες τη μούρη σου ατόφια. . . .

 

 

Βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα.

Θάλασσα.

Ορίζοντας.

Ξέρα.

Κύματα.

Πελώρια.

Κραυγές.

Απόγνωση.

Ουρλιαχτά.

Χάθηκε το παιδί.

Ασφυξία.

Κρύο.

Κύματα.

Ουρλιαχτά.

Για μια χούφτα δολάρια.

Χάθηκε το παιδί χάθηκε το παιδί χάθηκε το παιδί χάθηκε το παιδί.

Και όσα έζησαν σαν τα κακόμοιρα φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα για να λυπάσαι. Για να φοβάσαι.

Λυπάσαι φοβάσαι λυπάσαι φοβάσαι λυπάσαι φοβάσαι λυπάσαι φοβάσαι.

Σε δένω.

Σε κρεμώ.

Από το μουνί.

Στέκεσαι με τα δάχτυλα των ποδιών.

Μια δύναμη σε έχει αρπάξει από το μουνί και σε σέρνει.

Μια τσίτα ανάμεσα στα πόδια σου. Μια μόνιμη πίεση.

Δύναμη πίεση δύναμη πίεση δύναμη πίεση δύναμη πίεση δύναμη πίεση.

Στάζεις.

Στο σχοινί που σε σφίγγει, στη θηλιά που σε πνίγει στη γροθιά που σε ανοίγει, στη μέγγενη που σε σφίγγει.

Δύναμη.

Απαιτείται δύναμη.

Τα κύματα πελώρια.

Η ασφυξία έντονη.

Το τέλος αβέβαιο.

Πελαγίσιες τσιπούρες στα πιάτα σας.

Με το αίμα του πολέμου ταϊσμένες.

Πώς να αντέξω τούτο τον κόσμο χωρίς την ηδονή.

Πώς να πάρω δύναμη χωρίς καύλα.

Πώς να λουστώ με φως μέσα στο σκοτάδι του θανάτου δίχως τον έρωτα.

Στάζεις.

Παντού.

Και περιμένεις.

Μια εντολή. Ένα «χύσε».

Παλεύεις.

Δύναμη θάρρος δύναμη θάρρος δύναμη θάρρος δύναμη θάρρος δύναμη θάρρος.

Πόσες φορές θέλησες να ξεφύγεις, πόσες να δραπετεύσεις, πόσες να τρέξεις, πόσες να ουρλιάξεις.

Δεν το έκανες.

Παλεύεις.

Με στημένο τον κώλο προσπαθείς να αφήσεις τις ζωώδης κραυγές σου να ξεράσουν το αγρίμι. Το ζώο που αγκομαχά να μιλήσει. Το ζώο που είναι φυλακισμένο. Τρομαγμένο. Πεινασμένο. Αδύναμο.

Φυλακή.

Κλουβί.

Και τα μαστίγια να σκίζουν τον αέρα.

Και το ζώο να τρέμει, και να αντέχει.

Το πιο βαθύ ουρλιαχτό θα το ελευθερώσει.

Εκείνο που γεννιέται κοντά στην ήβη, περνάει σαν ρεύμα από τα πλευρά, γεμίζει με αέρα την κοιλιά, ανοίγει το διάφραγμα και βγαίνει βαθύ μούγκρισμα Μινώταυρου. Από τα βάθη του λαβύρινθου.

Από τότε που χαρούμενη έτρωγες καρπούς από τον κήπο της ελευθερίας.

Χωρίς πολέμους.

Χωρίς πατρίδες.

Χωρίς δολοφόνους.

Μόνο με ηδονή.

Τρεφόσουν με ηδονή, περπάταγες από κλαδί σε κλαδί με ηδονή, πάταγες το χώμα με ηδονή, κυνηγούσες με ηδονή, πηδούσες με ηδονή.

Και μετά ήρθαν κάτι Αμερικάνοι και σου έκοψαν την ηδονή.

Φυλακή.

Το ζώο φυλακή.

Δείτε το πολιτισμένοι με τους σταυρούς στα χέρια το ζώο, ήρθε στη γειτονιά σας.

Ελάτε να γελάσετε.

Ελάτε να τρομάξετε.

Φυλακή.

Υγρή.

Τρέλα.

Ηδονή.

Καύλα.

Σπάσε τα δεσμά.

Άσε το ζώο να γκρεμίσει τα κάγκελα.

Να βγει και να σαρώσει τις θύελλες.

Να ακουστεί η κραυγή του έξω από τα όρια του γαλαξία.

Να γίνει αστρική σκόνη.

Αιώνια.

Βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα θάρρος δύναμη βήμα.


Έτσι χτίζεται ο κόσμος.

Έτσι ουρλιάζει κανείς τις νύχτες.

Έτσι φαντάζει το μέλλον αισιόδοξο.

Έτσι θα σας γαμήσουμε τα πρέκια.

Iagos

 

 

Τρέχεις.

Φοβάσαι. Και τρέχεις. Για πού; Ποιος είναι ο προορισμός; Ποιο είναι το νόημα;

Σταμάτα και πάρε μια ανάσα. Βρες την πηγή με το δροσερό νερό. Τον πλάτανο με την παχιά σκιά. Το αρμυρίκι για να μην σε κάψει ο ήλιος. Δες το πέλαγος. Νοιώσε τη δροσιά του αέρα όταν δύει ο ήλιος.

Δες το θαύμα.

Μαλακίσου. Δυνατά. Παθιασμένα.

Η ανάσα σου βαραίνει.

Τα πόδια σου τρέμουν.

Τα βλέμμα σου γυαλίζει.

Είσαι όρθια. Στηρίζεσαι μόνο στα δάχτυλα των ποδιών σου. Και μαλακίζεσαι.

Ισορροπία. Αυτό απαιτείται. Ισορροπία. Όσο και αν ξεφύγεις, όπου και να πας, όποιο και αν είναι το ταξίδι που έχεις να κάνεις, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Πως θα πρέπει να ισορροπήσεις στα δάχτυλα των ποδιών σου.

Ένα μόλις βήμα πριν πετάξεις. Μια ανάσα πριν καταργηθεί η βαρύτητα.

Είμαι σίγουρος πως θα σεβαστείς τον κόπο που κατέβαλες για να φτάσεις έως αυτή τη στιγμή. Τις νύχτες που έκλαψες, τις ώρες που ξόδεψες, την αγωνία που πέρασες, τον πανικό που βίωσες, το θυμό που σου τρέλανε τη σκέψη, τα ουρλιαχτά της απόγνωσης κάθε φορά που ζοριζόσουν, την πίστη και το πείσμα σου που σε έφεραν έως εδώ. Ένα βήμα πριν πετάξεις.

Δεν θα προδώσεις τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρος.

Θέλω να δω χιόνι πολύ. Και στο κέντρο του χιονισμένου τοπίου να δω μια σόμπα, λίγα κάστανα, απόσταγμα τσίπουρων, ανθρώπους γύρω από τη φωτιά.

Οι άνθρωποι γύρω από τη φωτιά ονειρεύονται. Λένε παραμύθια. Οργανώνουν την άνοιξη που έρχεται.

Η ανάσα σου γίνεται λυγμός. Τα γόνατα σου δεν αντέχουν. Λυγίζουν. Τα μπούτια σου τρέμουν. Βάλε δύναμη στα δάχτυλα για να σταθείς όρθια. Μην πέσεις.

Τα δάχτυλα σου ασπρίζουν. Αλλάζουν σχήμα. Γίνονται η βάση όλου του οικοδομήματος. Σε κρατούν στη γη για να μην πετάξεις.

Η καύλα σου γιγαντώνει. Ο λυγμός γίνεται κραυγή. Τα γόνατα σου δεν σε κρατούν. Η γη σε τραβάει. Πώς να αντισταθείς σε αυτόν τον τεράστιο μαγνήτη;

Χάνεις την ισορροπία σου. Δεν θα πατήσεις τα πέλματα στο έδαφος ότι και να γίνει. Το ξέρεις. Στο είπα πριν λίγο. Και το ξέρεις πως δεν θα το κάνεις.

Θα πετάξεις απόψε.

Ανοίγεις τα χέρια. Προσπαθείς να πετάξεις ή να κρατηθείς; Κρατιέσαι. Από τον τοίχο.

Το περιμένεις. Και έρχεται.

Δυνατό, παγερό, έντονο χαστούκι.

Το καταπίνεις. Αμάσητο. Τα μάτια σου υγραίνουν. Ο κορμός σου ισορροπεί ξανά. Ήρθες στα ίσα σου και συνεχίζεις να μαλακίζεσαι δυνατά.

Απόψε θα πετάξεις.

Έξω στο δρόμο ένας πακιστανός κουβαλά ένα καρότσι γεμάτο με τα σκατά μας.

Αυτοί είμαστε. Ένα τσούρμο γελοίων. Ένα ασκέρι ποταπών κώλων που χέζουν πλαστικές και χάρτινες συσκευασίες σε μεγάλες δημοτικές σκουπιδοχέστρες.

Και κάποιοι άλλοι σαν τις μύγες τρέχουν πάνω στα σκατά σου για να πάρουν λίγο από τον κόσμο σου. Ένα κομμάτι από το μισό μπριζολάκι που δεν μπόρεσες να το φας γιατί έσκασες, ένα μείγμα από το γιαούρτι που πέταξες εχθές ανακατεμένο με λάδι από την προχθεσινή σαλάτα και τις φλύδες από το αγγούρι που καθάρισες για να φτιάξεις εκείνη την υπέροχη χωριάτικη.

Κάποιοι άλλοι σαν τις μύγες σε περιμένουν στη γωνία να αφοδεύσεις τα απόβλητα σου. Ένας στρατός από μύγες. Ενοχλητικές όταν τις βλέπεις. Τρομακτικές. Κουβαλούν αρρώστιες. Τρώνε σκατά.

Έχεις βρει ξανά την αρμονία. Μετά από εκείνο το ξαφνικό σου ουρλιαχτό που σε τράβηξε κάτω. Είσαι πιο απαλή τώρα.

Μαλακίζεσαι αλλά έχεις βρει την ισορροπία. Ελέγχεις απόλυτα το κέντρο σου. Αλλά ακόμα είσαι στη γη. Ακόμα έχεις μια καμπούρα στην πλάτη.

Πιο δυνατά. Ρεύμα ηλεκτρικό η φωνή μου. Ταραχή. Ένα βογγητό. Μια ανάσα και εκτελείς.

Επιτέλους ισορροπείς.

Τρέμεις. Είσαι έτοιμη να πετάξεις. Σηκώνεσαι. Αφήνεσαι. Από τα βάθη σου βγαίνει το πρωτόγονο σου ουρλιαχτό. Σαν να έχεις μια σπηλιά βαθειά στα σωθικά σου ακούγεσαι. Σαν να ακούς το ουρλιαχτό χιλιάδων εγκλωβισμένων πριν από εσένα.

Χύσε.

Το υπόκωφο σου βουητό γίνεται κραυγή ύαινας.

Και πετάς. Φεύγεις από το έδαφος. Για λίγο. Τόσο λίγο που αν δεν έβλεπα τα πόδια σου και με παρέσερνε ο οργασμός σου θα το έχανα.

Προσγειώνεσαι ατσούμπαλα στον ώμο μου. Καταρρέεις.

Σε πιάνω από τους ώμους. Σε στηρίζω στα πέλματα. Σε στηρίζω. Και το ξέρεις.

Το πρόσωπο σου ξαναμμένο. Σου χαμογελώ. Αποκαλύπτεις μια όμορφη συγκίνηση.

Πέταξες. Το ξέρεις πως πέταξες;

Για λίγο. Αλλά πέταξες.

Με λίγη εξάσκηση ακόμη θα φτερουγίζεις ελεύθερη από δέντρο σε δέντρο.

Υπομονή και ελπίδα.

Προσήλωση, πειθαρχεία, υποταγή.

Και θα πετάξεις.

Άκου !! οι δίπλα πάλι τσακώνονται. Θα φάνε τις σάρκες τους τελικά. Να μου το θυμηθείς.

Πάμε να πετάξουμε όσο είναι ακόμη καλός ο καιρός.

Και να σας χέζουμε όλους από ψηλά…

Iagos