Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Γαμώ τα κράτη σας.

Γαμώ τις αστυνομίες σας και τους στρατούς σας.

Τα σύνορα σας εξαθλιώνουν ανθρώπους.

Ανθρώπους !!!

Που καυλώνουν σαν εσένα, που γελάνε σαν εσένα, που κλαίνε σαν εσένα, που τρομάζουν σαν εσένα, που θέλουν να αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας όπως και εσύ, ηλίθιε.

Έχεις ντυθεί την υπέροχη πουτάνα που αγαπώ. Εκείνη με τα έντονα τσιμπουκόχειλα και τα διεστραμμένα βαμμένα μάτια σου.

Ακολουθείς. Με απόλυτη ακρίβεια στις κινήσεις. Με απόλυτη προσήλωση στον ρυθμό που επιβάλλει το βάδισμα της πουτάνας που αγαπώ.

Κάθε βήμα και μια χορογραφία.

Σε νοιώθω να με ακολουθείς χορεύοντας.

Σταματώ. Γυρίζω απότομα σε κοιτώ. Το βλέμμα σου στο πεζοδρόμιο. Γονατίζεις. Εκεί, στη μέση του δρόμου. Χωρίς δισταγμό. Χωρίς ντροπή. Γεμάτη από μια υπέροχη ανατριχίλα. Σε νοιώθω να τρέμεις. Να θες να πέσεις στα πόδια μου. το σώμα λυγίζει. Αγκαλιάζεις τους αστραγάλους και μένεις εκεί.

Ένα ζευγάρι περνά. Σταματά. Για λίγο. Ελάχιστα.

Τους χαμογελώ.

Νοιώθουν αμήχανα.

Φεύγουν.

Εσύ εκεί. Στο πεζοδρόμιο να αγκαλιάζεις τα πόδια μου.

Ο μισός κώλος έχει βγει έξω από το σκύψιμο.

Έτσι συμβαίνει όταν σκύβεις. Ο κώλος πετάγεται έξω και αερίζεται.

Στα χωράφια κοιμούνται πλέον οι εξαθλιωμένοι.

Τι φοβάσαι ρε ηλίθιε; Το μέλλον σου; Γιατί το μέλλον σου βλέπεις.

Και τι κάνεις; Ξορκίζεις το κακό;

Ενώσου με τους κατατρεγμένους βλαμμένε και γάμησε τους τα πρέκια. Σταμάτα να είσαι δούλος ηλίθιε.

Σηκώνεσαι.

Σου γυρίζω την πλάτη και προχωρώ.

Τώρα σε νοιώθω μια αέρινη χορεύτρια πίσω μου.

Και έτσι να μείνεις αέρινη και χορεύτρια…

Iagos
 

 

Αγριεμένες παρθένες ξεσκίζουν τα εντόσθια τους με κάθε λογής αναψυ-κτικά.

Ηδονικές πόρνες σνιφάρουν κόκα για να αντέξουν το μένος της εγκλωβισμένης κάψας του πελάτη.

Και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου. Ο πελάτης είναι σημαντικός. Και η σκόνη από τα παπούτσια του πελάτη είναι κέρδος λένε οι Γιαπωνέζοι γιάπηδες.

Ξαναμμένες παντρεμένες ξυρίζουν το μουνί τους για ένα κρυφό γλείψιμο, για μια ανάσα από την φαγητίλα.

Μανιακοί αυνανιστές ζουν μέσα από την πραγματικότητα της διαδικτυακής μαστούρας.

Σάρκα. Σε διάφορα είδη, μεγέθη και χρώματα.

Η εποχή της καύλας του σαρκίου. Σαν να καυλώνει ο κόσμος με πτώματα φαντάζει. Μια ηδονική σχέση με το άψυχο.

«Έχει έναν κώλο αυτή… πω ρε πούστη μου βυζάρες…. Τον έχει μικρό…. Τι τσιμπουκόχειλα είναι αυτά ρε μαλάκα…»

Με πτώματα καυλώνει ο ντουνιάς. Και για να μην μυρίζουν από τη σαπίλα, τα παρφουμάρει με αρωματικά.

Τι είναι ένα πτώμα; Μια σάρκα δίχως πνεύμα.

Νοιώθω σαν ένας τεράστιος όρθιος φαλός που διεγείρομαι με το πνεύμα. Η σάρκα απλά μου προσφέρει την ηδονή του πνεύματος.

Και η ηδονή του πνεύματος δεν έχει όρια. Δεν έχει άκρα. Είναι απέραντη. Είναι ορίζοντας που ανοίγεται και ταράζει την ύπαρξη. Την απογειώνει σε κόσμους απέραντα ελεύθερους,, σε τόπους που κατοικούν ο Πάνας με τις νύμφες του, ο Βάκχος με τις λάγνες βακχίδες του, οι καταραμένοι ποιητές και τα φιλήδονα αγοροκόριτσα, οι τρελοί σαδιστές και οι υπερβατικοί μαζοχιστές.

Όταν νοιώσεις ένας τεράστιος όρθιος φαλός που διεγείρεται με το πνεύμα υποφέρεις. Με τόσα πτώματα άλλωστε γύρω σου πώς να μην υποφέρεις. Πώς να μην τρέξεις να σώσεις τα ημιθανή, πώς να μην θάψεις με σεβασμό τα ήδη νεκρά, πώς να μην κλάψεις στη φρίκη του κόσμου.

Πώς να ζήσεις ως όρθιος φαλός όταν οι σάρκες γύρω σου ξεσκίζονται από κανίβαλους.

Υποφέρεις, αρπάζεις από το χέρι τον Εμπειρίκο και τον Καβάφη και χάνεσαι στο πέλαγος των αισθήσεων. Βυθίζεσαι μέσα στον κόσμο των ηδονιστών με αιτία…

Δεν είναι που βγάζω τη ζώνη στο όνειρο σου, είναι που χρειάζεται το πνεύμα για να οδηγήσει το χέρι. Είναι εκείνο το σαλτάρισμα που θέλει να χαράξει τα πάθη του κόσμου επάνω στον κώλο σου περισσότερο από το να πάρει ευχαρίστηση από τον πόνο που σου προκαλεί το γεγονός πως ο κώλος σου είναι ένας καμβάς χαρακτικής.

Αιώνες τώρα αυτά τα χέρια είναι πολύτιμα. Τα χέρια του ηδονιστή είναι πολύτιμα. Δες τα αγάλματα και θα το καταλάβεις.

Η ώρα που θα πρέπει να δώσουμε ζωή στις μούμιες μας καλεί…

Iagos

 

 

Η μέγγενη σφίγγει…

Να πάρεις ομπρέλα καλή μου…

Στις ειδήσεις είπαν πως θα βρέξει αίμα…

Χρήμα…. Αίμα….

Ζαλισμένα κοτόπουλα τρεκλίζουν από τη μαστούρα της επιτυχίας. Ταϊσμένα σκουλήκια από τις σάρκες των νεκρών αδελφών σπάνε τους τάφους και ζητούν λευτεριά. Δισεκατομμύρια κώλοι αποβάλλουν τα παραγεμισμένα από συντηρητικά έντερα τους φτιάχνοντας ένα τεράστιο πλαστικό κοκορέτσι.

Τσαρλατάνοι ζητούν ξεραμένο σπέρμα για να διώξουν το κακό.

Η μέγγενη σφίγγει….

Το λουρί που σου πέρασαν κολλάει στο δέρμα. Τα υγρά που τρέχουν στα χυμώδη βυζιά σου δεν είναι από τον οργασμό του εραστή σου. Είναι από την σάρκα σου, που βρίσκεται σε σήψη.

Σπάσε τα δεσμά σου και δεσμεύσου.

Δώσε εσύ τη δέσμευση στον εαυτό σου. Επέλεξε εσύ τις αλυσίδες σου. Και γονάτισε μπροστά στην ελευθερία σου.

Δεν έχεις χρόνο.

Η μέγγενη σφίγγει. …

Το ξέρω καλή μου, πως στο σπίτι του ιδιώτη δεν μιλάνε για αφοσίωση.

Το όνειρο του κάθε ξεδοντιάρη λούμπεν από το Τέξας να γίνει γιάπις στο Μανχάταν τρώει τις σάρκες της ανθρωπιάς.

Μιλιούνια τα περιφερόμενα εγώ σπέρνουν τον λόγο της ανοησίας.

Εγώ δεν θα υποταχθώ ποτέ κραυγάζει ο υποταγμένος.

Εγώ δεν θα παραδώσω τον εαυτό μου στον πόθο μου, κραυγάζει η σκλάβα του σούπερ μάρκετ της γωνίας.

Εγώ δεν θα εμπιστευθώ κανέναν δηλώνει το τσουτσέκι της ιδιώτευσης.

Ο κόσμος μου είναι η αλήθεια μου, δηλώνει το εγώ του ημιμαθή.

Σας γνωρίζω πια μικρά και ανόητα ανθρωπάκια. Σκλαβάκια του ιδιώτη.

Περιφερόμενα ψυχάκια έτοιμα να ακολουθήσουν τον κάθε παλαβό που θα τους τάξει πολύ αίμα και λίγο φαΐ.

Η μέγγενη σφίγγει….

Ομπρέλα να πάρεις καλή μου…

Στις ειδήσεις είπαν πως θα βρέξει αίμα…

Όχι δικό σου βλαμμένε…

Το δικό σου είναι ευλογημένο από τον θεό σου..

Αίμα άλλων. Που δεν γνωρίζεις και φοβάσαι μην τυχόν και αναμιχθεί με το δικό σου…

Σε βλέπω να βγαίνεις στη βροχή και να γελάς μέσα στα αίματα…

Η παράνοια σου για μια ακόμη φορά θα γίνει μαζική υστερία. Μιλιούνια ανθρωποφάγοι ιδιώτες θα κάνουν πάρτι επάνω στα πτώματα εκείνων που ζητούν δικαιοσύνη.

Δεν ανησυχώ καλή μου. Κοιμήσου ήσυχα μέσα στην μυρωδιά του οργασμού σου. Απόλαυσε την ησυχία των δεσμών σου. Γιατί εσύ ξέρεις πια. Τα δεσμά είναι το εμείς. Είναι η ελεύθερη βούληση σου.

Μην φοβάσαι.

Μπόρα είναι και θα περάσει…

Iagos

 

 

Αγαπητοί σας εύχομαι η ανάστασις του Κυρίου απόψε να γεμίσει φως τις αμαρτωλές και ανώμαλες ψυχές σας...

Και επειδή η μέρα σήμερα είναι Μεγάλη ας ακούσουμε όλοι μαζί ήχους ουράνιους...

Ας αφήσουμε την ιεροσύνη Του να μαλακώσει τις καρδιές μας....

Δέσποτα δικό σου ....

 

Το μουνί

«άντε ρε μουνί»

«μουνί τα έκανες ρε μαλάκα»

«τι μουνί είναι αυτό ρε μαλάκα»

«το μουνί σέρνει καράβι»

«του μουνιού σου το γλωσσίδι μου ρίξε κλωτσιά στ΄αρχίδι»

«γαμώ το μουνί που σε πέταγε»

«γαμώ το μουνί της μάνας σου»

«γαμώ το μουνί της Παναγίας»

«θα σου σκίσω το μουνί»

Το μουνί

Ανθρώπινο όργανο. Συναντάται στα θηλυκά. Μεταφορικά υποδηλώνει κάτι το ρυπαρό, το βρώμικο, αποτελεί βρισιά και δηλώνει κάτι το ευτελές που πλησιάζει την ανηθικότητα.

Το μουνί.

Το ανήθικο, το βρώμικο, το ευτελές, το χειριστικό, το αναξιόπιστο, το αίτιο του πρώτου αμαρτήματος, της πρώτης παρανομίας στις βουλές του Μεγάλου Πατέρα. Του Μεγάλου Φαλού.

Το μουνί.

Το ιερό, το άσπυλο το αμόλυντο.

Το μουνί της Παναγιάς μας της Μεγαλόχαρης, το μουνί πρώτυπο. Το μουνί της ηθικής, της μάνας μας, της αδερφής μας, της γυναίκας μας.

Το μουνί

Το μουνί των εμπόρων.

Το μουνί των κέντρων αποτρίχωσης, το μουνί με τα τατουάζ, τα σκουλαρίκια, τα μπιχλιμπίδια, του μουνί του ουδέτερου Ph, το μουνί των αποσμητικών, το μουνί των ειδικών μουνοαφρόλουτρων, μουνοκρεμών, μουνοξυραφακίων. Απ όλα έχει το παζάρι για το μουνί.

Το μουνί

Το μουνί της βιομηχανίας τσόντας.

Μουνιά σε όλα τα μεγέθη, σε όλες τις στάσεις. Μουνιά στη μάπα σαν κρέατα, χωρίς αισθητική. Μουνί κρέας για άγρια ζώα.

Το μουνί

Το μουνί του γλύπτη, του ζωγράφου, του ποιητή.

Το μουνί του εραστή.

Το μουνί του Μάρκου Βαμβακάρη.

Το μουνί του Ντε Σαντ

Το μουνί της Ρόζα Λούξεμπουργκ

Το μουνί της Τζάνις Τζόπλιν

Το μουνί της Αφροδίτης

Το μουνί του Εμπειρίκου

Το μουνί της φιλήδονης

Το μουνί των νυμφών του Πάνα

Το μουνί των μαινάδων.

Το μουνί του Καζανόβα

Το μουνί

Το μουνί είναι φύση.

Οι κανίβαλοι μουνιών είναι παρά τη φύση.

Iagos

 

 

Στο πάτωμα και κλαις.

Χτυπιέσαι. Παρακαλάς.

Δεν σε λυπάμαι.

Όχι οίκτος. Κανένας οίκτος. Μόνο πίεση. Πίεση που μουδιάζει το μυαλό.

Μαλακίζεσαι και κλαις.

Τι πιο υπέροχο.

Μιλάει το σώμα. Σπαρταράει. Κάθε σου κύτταρο χορεύει σε ρυθμούς βακχίας. Ουρλιάζει ο κάθε πόρος. Ιδρώτας αναβλύζει σαν συντριβάνι φωτισμένο σε μέρες Χριστουγέννων. Όλα μούσκεμα. Υγρά από τους πόρους, υγρά από τα μάτια, υγρά από την λυσσασμένη καύλα του μουνιού σου. Σάλια. Ιδρώτας. Δάκρυα. Μουνοπλημύρα.

Αφυδάτωση.

Τρως ένα ποτήρι νερό στα μούτρα.

Εκεί πεσμένη στο πάτωμα να τρως μπουγιέλα. Να σβήσει η φωτιά. Να ψυχρανθούν οι πόροι.

Στον κόσμο των βλαμμένων τα δάκρυα είναι ντροπή. Ο ιδρώτας είναι ντροπή. Τα σάλια είναι ντροπή.

Εκατομμύρια ξεκωλιάρες καθημερινά χαλαρώνουν τους σφικτήρες τους και αρωματίζουν τον πλανήτη.

Εκατομμύρια σφιχτώκολοι σφίγγουν τους κώλους τους και βρωμίζουν τις γειτονιές μας.

Οι ξεκωλιάρες είναι επαναστάτριες. Οι σφιχτώκολοι είναι δυνάστες.

Δεν κλαις πια. Ότι ήταν να βγει απόψε βγήκε.

Με πόνο. Πόνο που τρυπά την ψυχή. Πόνο που ξαλαφρώνει. Πόνο. Όχι λύπηση. Όχι οίκτο. Μόνο ατόφιο πόνο που σπαρταράει. Δυνατό για να ξεριζώσει τον εγωισμό. Για να ξαλαφρώσει. Να υποτάξει. Πόνο που θα σου σκίσει τις σάρκες. Πόνο που παρακαλάς μέσα σου να τον αντέξεις . Πόνος που σπάει τα όρια. Πόνος που μουδιάζει το μυαλό. Πόνος που κόβει την ανάσα. Πόνος που δίνει τον ρυθμό σε κάθε κύτταρο να χορεύει μέσα στην μαστούρα. Πόνος για πνιγμένα ουρλιαχτά. Πόνος που θολώνει το μάτι. Πόνος που ξεραίνει το σάλιο. Πόνος που κολλάει το στόμα. Πόνος που γλυκαίνει τον οργασμό.

Μια πονεμένη ιστορία είμαστε όλοι. Πονεμένη ιστορία όσο το αίμα που έχει χυθεί για του αφέντη το ψωμί. Πονεμένη ιστορία όσοι οι θάνατοι από την αδικία. Πονεμένη ιστορία όσοι οι κρεμασμένοι μαντατοφόροι της δικαιοσύνης.

Μια πονεμένη ιστορία η ανθρωπότητα κουβαλά.

Μέσα από τον πόνο η ιστορία προχωρά.

Ας γίνουμε κοινωνοί της ιστορίας του πόνου χωρίς να πονέσουμε.

Ας καυλώσουμε για να γίνει ο πόνος έκρηξη οργασμών. Μαζική υστερία από ουρλιαχτά ανακούφισης. Ας γεμίσει ο ουρανός από αιρούμενα σώματα.

Ας πολεμήσουμε τους μανιακούς που ανοίγουν πληγές. Τους βάρβαρους που ασελγούν επάνω στην ανθρωπότητα. Και ας καυλώσουμε ξεδιάντροπα.

Iagos

 

 

Πόνος.

Ύπαρξη.

Πόνος. Πόρος. Πέρασμα. Ταξίδι. Ανάσα.

Τίποτε δεν προχωρά χωρίς τον πόνο.

Πονά ο Κυρίαρχος;

Πονά ο άνθρωπος;

Τότε πονά και ο Κυρίαρχος.

Πρώτα εκείνος πονά.

Πρώτα εκείνος έχει βουτήξει στα σκοτάδια του Άδη.

Πρώτα εκείνος έχει παλέψει με τα θεριά του.

Πονώ βαθιά για τον κάθε άνθρωπο που υποφέρει.

Πονώ για τον κάθε αδικημένο.

Πονώ για τα παιδιά με τις θλιμμένες φάτσες.

Πονώ για τους γερόντους που κανείς δεν τους θυμάται.

Πονώ για τον άνεργο που δεν έχει να δώσει ένα πιάτο φαί στα παιδιά του.

Πονώ για την κοπέλα του σούπερ μάρκετ.

Πονώ για εκείνον που κουβαλά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του.

Πονώ για εκείνον που γέρνει.

Πονώ για εκείνον που λυγίζει.

Πονώ για εκείνον που γονατίζει για ένα πιάτο φαί.

Πονώ για τους αποκαμωμένους από την εκμετάλλευση στα απογευματινά λεωφορεία.

Πονώ για τους αγουροξυπνημένους δούλους στα πρωινά λεωφορεία.

Πονώ για τον άστεγο στην πλατεία.

Πονώ για το πρεζόνι.

Πονώ για τις πουτάνες των δρόμων.

Πονώ για τον ανασφάλιστο με καρκίνο.

Πονώ για τον αγρότη που ένας κακός καιρός του θέρισε το βιος.

Πονώ για εκείνον που ακούει έναν μαλάκα με πούρο να του λέει «Απολύεσαι».

Πονώ για την κοπέλα που για να έχει δουλειά κάθεται να της πιάνουν τον κώλο.

Πονώ για την καθαρίστρια στην στάση.

Πονώ για την μετανάστρια που ξεσκατίζει τα μούλικα σας.

Που να αφήσω τόσο πόνο;

Στον κώλο σου;

Στα μπούτια σου;

Στα βυζιά σου;

Στο μουνί σου;

Στις πατούσες σου;

Στο πρόσωπο σου;

Υπάρχεις για να μου παίρνεις τον πόνο και να τον κάνεις ηδονή.

Τον πόνο μου σου δίνω.

Απλόχερα.

Το ουρλιαχτό μου σου δίνω.

Για αυτό σε χρειάζομαι μαζοχίστρια του κόσμου.

Για να αφήνω τον πόνο μου.

Για να βγαίνω στο φως.

Για να ανατείλει ο ήλιος μέσα μου.

Πονάς.

Το ξέρω.

Αλλά για αυτό είσαι εκεί με τον κώλο προτεταμένο στο σύμπαν.

Ρίξε ένα ηχηρό κλάσιμο στους πλανήτες.

Και νιώσε την δύναμη του πόνου μου.

Νιώσε την δύναμη του μαστιγίου να σκίζει τον αέρα και να προσγειώνεται στα μάγουλα του κώλου σου.

Πάρε μου τον πόνο και βγάλτον από τα μάτια σου.

Πάρε τον πόνο μου και βγάλτον από τους πόρους σου.

Κάνε τον ιδρώτα να εξατμιστεί.

Κάνε τον κραυγή.

Κάνε τον μουσική.

Κάνε τον υπακοή, υποταγή, αφοσίωση, φροντίδα, πίστη, λαχτάρα, ανάγκη.

Γίνε αυτό που επιθυμώ.

Κάνε τον πόνο μου χαρά.

Γέλιο.

Αγκαλιά.

Στους χαλεπούς καιρούς που έρχονται ο πόνος θα είναι ατόφιος.

Μπήκε λουκέτο στις βιτρίνες και τα φτιασίδια.

Πτώχευσε η ζωή μας και τώρα τα παυσίπονα θα πουλιούνται σε ακριβά μαγαζιά στο Κολωνάκι.

Έρχεται πόνος λυσσασμένος.

Τα κολαστήρια δεν είναι πια στην οδό Μπουμπουλίνας.

Θα πεινάς και θα πονάς αθόρυβα.

Σήκωσε το ανάστημα σου πονεμένε μου.

Φάτους τα λαρύγγια και πάψε να με πονάς τόσο.

Τι κοιτάς μωρή μαλάκω εδώ;

Τι κοιτάς ρε βλαμμένε εδώ;

Εσύ δεν πονάς;

Καριόλη με την ξυρισμένη κεφάλα και τον γουρουνίσιο σβέρκο, φλώρε των αγορών, γρανάζι της καταπίεσης, βασανιστή των ονείρων μας έρχεται η ώρα σου.

Καλές διακοπές εύχομαι..

 

 

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

 

 

Το εισαγωγικό ποιήμα της συλλογής “Τα Άνθη του Κακού”

Η ηλιθιότητα, το λάθος, το αμάρτημα, η τσιγγουνιά, Απασχολούν το πνεύμά μας και βασανίζουν τα σώματά μας,
Και τροφοδοτούμε τις αγαπημένες μας τύψεις,
Όπως οι ζητιάνοι τρέφουν τα παράσιτά τους.
Τα αμαρτήματά μας είναι πεισματάρικα, οι μεταμέλειές μας χαλαρές,
Τα πληρώνουμε βαριά με τις εξομολογήσεις μας,
Και επιστρέφουμε χαρούμενοι πίσω στο βουρκώδη δρόμο,
Πιστεύοντας ότι τα ευτελή δάκρυα ξεπλένουν όλους τους λεκέδές μας.
Πάνω στο μαξιλάρι του κακού είναι ο Τρισμέγιστος Σατανάς Που νανουρίζει μακρόσυρτα το μαγεμένο πνεύμα μας,
Και το σκληρό μέταλλο της θέλησής μας Εξατμίζεται ολόκληρο από αυτόν τον λόγιο χημικό.
Είναι ο Διάβολος που βαστά τα σκοινιά τα οποία μας κινούν!
Για απεχθή αντικείμενα βρίσκουμε τα θέλγητρα.
Κάθε μέρα κατεβαίνουμε προς την Κόλαση μ’ένα βηματισμό,
Χωρίς τρόμο, διασχίζοντας το σκότος με την βρώμικη οσμή.
Όπως μια φτωχή ακολασία που φιλά και τρώει Το βασανισμένο στήθος μιάς αρχαίας πόρνης, Ξεκλέβουμε προχωρώντας μια παράνομη ευχαρίστηση Η οποία μας πιέζει πολύ δυνατά όπως ένα ώριμο πορτοκάλι.
Σφίγγοντας, μυρμηγιάζοντας, σαν ένα εκατομμύριο ελμίνθες,
Μέσα στο ξεφάντωμα του μυαλού μας ένα πλήθος από Δαίμονες,
Και, όταν αναπνέουμε, ο Θάνατος μέσα στα πνευμόνια μας Κατέρχεται, αόρατο ποτάμι, με υπόκωφους στεναγμούς.
Αν ο βιασμός, το δηλητήριο, το στιλέτο, η φωτιά,
Δεν έχουν ακόμα υφανθεί από τα ευχάριστα σχέδια τους
Ο κοινότυπος καμβάς της ελεεινής μοίρας μας, Είναι γιατί η ψυχή μας, δυστυχώς! δεν είναι ακόμα αρκετά τολμηρή.
Αλλά ανάμεσα στα τσακάλια, τους πάνθηρες, τις σκύλες, Τους πιθήκους, τους σκορπιούς, τα όρνεα, τα ερπετά,
Στα θηρία που σκούζουν, ουρλιάζουν, κράζουν, σέρνονται, Μέσα στο ελεεινό θηριοτροφείο των παθών μας,
Εκεί βρίσκεται ένα πιό άσχημο, πιο μοχθηρό, πιο βρώμικο! Αν και δεν σπρώχνει ούτε σε μεγάλες χειρονομίες, ούτε σε μεγάλες κραυγές,
Ευχαρίστως θα έκανε τη γη θρύψαλα Και μέσα σ’ένα χασμουρητό θα κατάπινε τον κόσμο. Είναι η πλήξη/ανία! – το μάτι φορτωμένο από ένα αθέλητο δάκρυ,
Ονειρεύεται το ικρίωμα καπνίζοντας τον αργιλέ του.
Το ξέρεις, αναγνώστη, το ντελικάτο τέρας,
Υποκριτή αναγνώστη, – όμοιε μου, – αδελφέ μου!

Charles Baudelaire.

 

Η καθημένη ολίγον πιό μακρυά λεπτοφυής ως συλφίς νεαρά Σουηδή, χωρίς να προσέξη καν αν την έβλεπε κανείς, εξεκούμβωσε τάχιστα την μπλούζαν της και με δύο γοργάς κινήσεις, ωσάν να μην ημπορούσε να κρατηθή, εξήγαγε εκ του στηθόδεσμου της ένα ωραιότατον και μεγάλον διά μίαν τόσον λεπτήν νεανίδα σφικτόν βυζί, και επίεσε την ημιεκτοξευμένην ροδαλήν θηλήν του εις το στόμα της κούκλας, την οποίαν εκράτει εισέτι εις την αγκάλην της, συνθλίβουσα τον σφύζοντα λευκόν μαστόν με τον δείκτην και τον μεσαίον δάκτυλον της δεξιάς χειρός της, όπως μία γυνή που γαλουχεί ένα βρέφος. Ολίγα δευτερόλεπτα διήρκεσε τούτο, και, εν συνεχεία, η νεαρά Σουηδή, με έκφρασιν απεριγράπτου λαγνείας εις το πρόσωπόν της, ήρχισε να τρίβη με δύναμιν την ρώγαν της επί ολοκλήρου του προσώπου της κούκλας, ενώ η θηλή καθισταμένη διπλή εις μέγεθος και σκληρά, εξετοξεύετο, ως φράουλα τραγανή, εις πλήρη στύσιν. Αλλά και αύτη η φάσις δεν διήρκεσε πολύ. Η Γκρέτα, καταφανώς εν μεγάλη διεγέρσει διατελούσα, χωρίς την παραμικράν προφύλαξιν, ανέσυρε εν ριπή οφθαλμού το φόρεμά της, και, αποκαλύπτουσα, προς στιγμήν, ένα θαυμάσιον και προεξέχον πολύ, εν μέσω ολίγων αραιών τριχών μουνί (δεν έφερε σκελέαν), ήνοιξε τούς μηρούς της, έθεσε την κούκλαν μεταξύ αυτών, και καλύπτουσα πάλιν το ερωτικόν της όργανον, έσφιξε τούς μηρούς της, και ήρχισε να κινήται ζωηρώς, ζωηρότατα, επί του καθίσματός της, κατά τρόπον που εφανέρωνε ότι ηυνανίζετο με πάθος, τρίβουσα μανιωδώς το αιδοίον της, επί της κεφαλής και των μαλλιών του κομψού ανθρωπομόρφου ομοιώματος, επιδιώκουσα με αφάνταστον ζέσιν να επιφέρη τοιουτοτρόπως την έκχυσιν του ερωτικού χυμού της, αδιαφορούσα τελείως, και, ίσως, τερπομένη επιπροσθέτως, από το γεγονός ότι εξετέλει την τόσον άσεμνον, άλλα και τόσον χαριτωμένην αυτήν πράξιν δημοσία.
Κατ’ αρχάς, ο βαρώνος Χάσσελκβιστ, βυθισμένος όπως ήτο εις τους υπολογισμούς του, δεν αντελήφθη τι έκαμνε η κόρη του — τουτέστιν δεν αντελήφθη την φάσιν του «θηλασμού». Όταν όμως η Γκρέτα διέκοψε την «γαλούχησιν» και, μετά ταύτα, την πρόστριψιν του βυζιού της επί του προσώπου της κούκλας, και ήρχισε να μαλακίζεται υπό το φόρεμά της, με το κομψόν άθυρμα ανάμεσα εις τα σκέλη της, πιέζουσα αυτό, ταυτοχρόνως, και διά της χειρός, επί του μουνιού της, ο Σουηδός βαρώνος ηννόησε, τότε, αμέσως, τι έκαμνε η κόρη του, και αφού έρριψε γύρω του ένα αγωνιώδες βλέμμα και ανεκουφίσθη, νομίζων ότι ουδείς είχε αντιληφθεί την άσεμνον συμπεριφοράν της Γκρέτας, καθιστάμενος κατακόκκινος από εντροπήν και οργήν, επέπληξε αυστηρότατα την θυγατέρα του, και την διέταξε να διακόψη πάραυτα την λαγνικήν της πράξιν. Έπειτα, λαμβάνων και σφίγγων δυνατά τον δεξιόν βραχίονά της και σείων ζωηρώς την κινουμένην επί του καθίσματός της με έγκαυλον παραφοράν νεανίδα, την διέταξε να σηκωθή αμέσως και να τον ακολουθήση εις τα διαμερίσματά των, χωρίς να αντιληφθή ότι η καθημένη πλησίον του μικρά Αμερικανίς Αλεξάνδρα Μαίησον —φλεγομένη από μέγιστον ενδιαφέρον, άλλα υποκρινομένη ότι τίποτε δεν είδε— είχε ιδεί τα πάντα... Η νεαρά Σουηδή, φοβούμενη την οργήν του πατρός της, ηναγκάσθη να αποσύρη την κούκλαν από το αιδοίον της, και παρά την έκδηλον σφοδράν διέγερσίν της, συνεμορφώθη με τας επιταγάς του βαρώνου, διακόπτουσα την πρωτότυπον μαλακίαν που έκαμνε, χωρίς να φαίνεται ότι είχε την παραμικράν συναίσθησιν ότι αυτό που είχε διαπράξει ήτο κάτι το άσεμνον ή απηγορευμένον, ιδίως όταν εξετελείτο εις δημοσίους χώρους και ενώπιον πολλών θεατών. Λαμβάνουσα λοιπόν εκ νέου την κούκλαν της (ήτις έλαμπε τώρα από τα εκχειλίσματα του μουνιού της) εις την αγκάλην της, η νεαρά νυμφομανής ηγέρθη από την θέσιν της και ηκολούθησε τον πατέρα της, ασθμαίνουσα ακόμη από την έγκαυλον κατάστασίν της, καταφανώς παραπονεμένη και με έκφρασιν απορίας εις το πρόσωπόν της, που μία πράξις τόσον χαριτωμένη και τόσον ευχάριστος κατεδικάζετο, ενώ ο βαρώνος Χάσσελκβιστ, σύννους και καταστεναχωρημένος, σύρων αυτήν διά του βραχίονος, την ωδηγούσε απελπισμένη εις τα διαμερίσματά του.

Ανδρέας Εμπειρίκος

«Ο Μέγας Ανατολικός»


 

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!