Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Το κρύο προκαλεί συστολή,όχι διαστολή.

 

Το κεφάλι σου το Έκανα μπάλα και με ξεσκισμένα παπούτσια την Κλώτσησα στις μεγάλες αλάνες, σαν αυτές της παιδικής Μου ηλικίας.

Και δεν φαίνεται τίποτα πια, το Έστειλα στα αστέρια.

Μόνο η σκιά του θυμίζει το κεφάλι σου, κολλημένη στον τοίχο της ιδρωμένης κρεβατοκάμαρας.

Μέχρι η υγρασία να την ξεκολλήσει κι αυτή.


Πήρα τις καμπύλες του κορμιού σου και τις Άπλωσα στο τραπέζι Μου.

Τις Μέτρησα, όπως Μετρώ κάθε μέρα τα λάθη σου.

Όσο πιο πολλά είναι τόσο περισσότερο Χαίρομαι.

Όσο πιο πολλά είναι τόσο πιο μακριά θα Στέλνω το κεφάλι σου.


Εσύ τώρα κλαις κι όσο κλαις γίνεσαι όλο και πιο καμπύλη

Μα, γιατί κλαίει το κεφαλάκι σου, που είναι τόσο ψηλά, στα αστέρια;

Γιατί δεν ικανοποιείται με τίποτα η αχόρταγη ψυχή σου;

Γιατί δεν ικανοποιείται με τίποτα το αχόρταγο κορμί σου;

Γιατί δεν σταματά ποτέ για λίγο να κυλά η ζωή μέσα σου;


Γελάς

κι η σκιά σου στον τοίχο μεταβάλλεται διαρκώς

γελάς γιατί δεν ξέρεις τον λόγο

γελάς γιατί σε τραντάζει η άγνοια

γελάς, μικρό Μου έρμαιο

της παράνοιας.


Γελάς και διαβάζεις ποίηση, αμέριμνη, όπως κάθε μέρα

που δεν ξέρεις τι Έχω Αποφασίσει για σένα

μόνο μια φορά σου το Ψιθύρισα

που έμοιαζες παραδομένη στην καύλα σου.


Η ασφυξία ήταν πάνω στις στέγες

πλυμένη

ολότελα ξαπλωμένη η γυναίκα.


Ήτανε σβησμένη υποταγμένη

Πιστή

εύκολη αμίλητη φτωχή

για τα όνειρά μου

την ημέρα έπινε όλα τα δηλητήρια της νύχτας


Σβήνεις το φως

για να είναι πάντα νύχτα


Αδημονείς·

Βρήκες καινούργιο τρόπο να νικάς την απελπισία σου.


Το κεφάλι σου το Έκανα σπόρο και το Φύτεψα στο παρτέρι της αυλής Μου.

Βαθύ χώμα και υγρό, το Άνοιξα με τα δυο Μου χέρια

το Σκάλισα, το Απάλυνα, το Μύρισα, το Γεύτηκα

και σε Έχωσα μέσα στα έγκατά του

για να βρεθείς σε κάτι που προσομοιάζει την πρώτη σου πατρίδα

και να ανθίσεις, να ξαναγεννηθείς

να βλαστήσεις ίσιο κορμό, καμπύλα καταπράσινα φύλλα, ολοστρόγγυλα άνθη


να αποκτήσεις ολόγλυκο ύπερο

να τον Ανοίξω με τα δυο Μου χέρια

να τον Σκαλίσω, να τον Απαλύνω, να τον Μυρίσω, να τον Γευτώ

και να Χωθώ μέσα στα έγκατά του

για να Θυμηθώ τον τόπο που Με γέννησε

να Υπάρξω, να Ξαναγεννηθώ

και να Παίξω στα δάχτυλα τα πολύχρωμα πέταλά σου.


Το κεφάλι σου το Έκανα μπιχλιμπίδι και το Έκλεισα στο συρτάρι του κόκκινου κομοδίνου σου

μαζί με τα προφυλακτικά σου που δεν κατάφεραν να σε προφυλάξουν από Μένα

μαζί με τις ψεύτικες αναστολές σου που δεν κατάφεραν να αναστείλουν το αναπόφευκτο·

παρά μόνο να ανασταλούν οι ίδιες

μαζί με τη μαύρη σου δαντελένια βεντάλια που σε δροσίζει όταν η κάψα σου

λιώνει τα πέλματά σου


Μικρό Μου κεφάλι σε Ξεκόλλησα και σε Πέταξα

και Κράτησα το κορμί σου μόνο για τις καύλες Μου.


Ήταν μάταιο να χρειάζεται να Βουλώνω κάθε φορά

το στόμα σου από τα ουρλιαχτά σου

από τις σκέψεις σου για τα «σχέδιά» σου

από τις κραυγές της ηδονής σου

από τις ιαχές που φτύνεις πριν τις μάχες σου με τους αόρατους εχθρούς

των ανασφαλειών σου.


Κι έτσι Έχω τώρα σκέτο το κορμί σου απλωμένο μπροστά Μου

ακέφαλο, μόνο, άδειο

και την όμορφη σκιά σου στον τοίχο να παρατηρεί με δέος

να είναι τόσο περήφανη, τόσο γεμάτη, τόσο καμπύλη

τόσο καυλωμένη


να παρατηρεί την ώρα που σε Δένω

πάνω σου, γύρω σου και πάνω Μου


την ώρα που Φιλάω τον ακέφαλο λαιμό σου

και σου Πίνω το αίμα


την ώρα που Αρπάζω στα χέρια μου τις ρόδινες θηλές σου

και τις Ξεκολλάω για να τις Έχω ιριδίζοντες βόλους,

για να Περνώ με τα παιχνίδια μου τα απογεύματά Μου

και τα πρωινά Μου στη θάλασσα


την ώρα που Δαγκώνω την κλειτορίδα σου

μέχρι να Νιώσω ότι σε Σκότωσα

από τον πόνο κι από την καύλα


την ώρα που Ανοίγω τα πόδια σου

την ώρα που Ανοίγω τα πόδια σου

την ώρα που Θαυμάζω την υποταγή σου


Το κεφάλι σου το Έκανα μπάλα και με τα ξεσκισμένα Μου παπούτσια το Κλώτσησα στις μεγάλες αλάνες, σαν αυτές της παιδικής Μου ηλικίας.

Και δεν φαίνεται τίποτα πια, το Έστειλα στα αστέρια.


Τέσσερις τοίχοι, χιλιάδες ήχοι

Η στάθμη ανεβαίνει, ιδρώνεις

Η στάθμη ανεβαίνει, κλαις από παντού

Καυλώνεις, Μου ζητάς να χύσεις


Η στάθμη ανεβαίνει, χύνεις


Μένεις μετέωρη, μένεις ακέφαλη

Μένεις δοχείο ξερό, κεραμικό που φλέγεται

μένεις αντικείμενο προς στιγμήν άπραγο

σε Χρησιμοποιώ, σε Χύνω


Η στάθμη ανεβαίνει· την ανεβάζουν τα γέλια σου

που ακούγονται σπαρταριστά από μακριά, από τις αλάνες Μου

από το στρογγυλό σου κεφάλι


Μόνο η σκιά σου σε θυμίζει πια, κολλημένη στον τοίχο της ιδρωμένης κρεβατοκάμαρας


μέχρι που η υγρασία την ξεκόλλησε κι αυτή

και την έκανε χαλί για να το Έχω στο κατώφλι Μου

κάθε φορά που θα Ανοίγω μια καινούργια πόρτα σου.

Iagos

Eric Antoine by Iagos posted 28 October 2021 at 20:05

 

"Ξεπαρθενών"
Η ταινία

Μετά από μία πεζοπορία, δύο άντρες μίας παρέας θυμούνται τις ερωτικές περιπέτειες που είχαν ως πρώην ζευγάρι. Η παρέα αποφασίζει να τους φέρει πίσω το χαμένο ερωτισμό και την τόλμη τους. Καθώς η παρέα υλοποιεί τα σχέδιά της δημιουργεί ένα πλαίσιο αισθησιασμού και μία συμβολική ρωγμή στον αρχαιολογικό χώρο του Παρθενώνα που είναι επιθετικά φορτισμένος με ετεροκανονικές και εθνικιστικές αξίες, ώστε να βρει τόπο να ανθίσει ο ζητούμενος ερωτισμός.

Σε κάποιες κοινωνίες μέρος του περιεχομένου της ταινίας θεωρείται κατάλληλο μόνο για ενήλικους ανθρώπους.

https://archive.org/details/Departhenon

 

Μπαλάντα για την «εβραιοπουτάνα» Μαρία Σάντερς

1

Στη Νυρεμβέργη έβγαλαν νόμο
κ’ έκλαψαν οι γυναίκες που
μ’ εβραίο πλαγιάζουν στο κρεββάτι.
«Της φτώχειας το ψωμί ακριβαίνει
τα τύμπανα χτυπάνε δυνατά
Θε μου, ό,τι απ’ αυτούς μας περιμένει
Θα γίνει τούτη τη νυχτιά».

2

Μαρία, ο καλός σου έχει κατάμαυρα μαλλιά.
Καλύτερα απόψε να μην τον δεις
όπως τον είδες χτες.
«Της φτώχειας το ψωμί ακριβαίνει
τα τύμπανα χτυπάνε δυνατά
Θε μου, ό,τι απ’ αυτούς μας περιμένει
Θα γίνει τούτη τη νυχτιά».

3

Μανούλα, δως μου το κλειδί
Τόσο κακό δεν είναι.
Φέγγει όπως πάντα το φεγγάρι.
«Της φτώχειας το ψωμί ακριβαίνει
τα τύμπανα χτυπάνε δυνατά
Θε μου, ό,τι απ’ αυτούς μας περιμένει
Θα γίνει τούτη τη νυχτιά».

4

Ένα πρωινό κατά τις εννιά
Την έσυραν μέσ’ απ’ την πόλη
Γυμνή, με μια ταμπέλα στο λαιμό και κουρεμένη.
Ο κόσμος ούρλιαζε κι αυτή
Τους κοίταζε με κρύα ματιά.
«Της φτώχειας το ψωμί ακριβαίνει
τα τύμπανα χτυπάνε δυνατά
Θε μου, ό,τι απ’ αυτούς μας περιμένει
Θα γίνει τούτη τη νυχτιά».

Μπέρτολτ Μπρεχτ

... by Iagos posted 22 March 2022 at 16:38

 

Όταν καίγεται, έτσι που καίγεται εδώ με πυρωμένο σίδερο η σάρκα, όλα τα’ άλλα σωπαίνουν. Έχουν να λένε πως κανένας πόνος δε μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο. Αυτά τα λένε οι σοφοί και τα βιβλία.
Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος –και είναι τόσο εύκολο να τους βρεις, η εποχή μας φρόντισε και γέμισε τον κόσμο- αν τους ρωτήσεις,
θα μάθεις πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται.

Ηλίας Βενέζης

.! ! by Iagos posted 3 April 2022 at 22:39

 

Σώμα

Τι τα θέλετε∙ μια γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρός στο γυμνό γυναικείο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μια συζήτηση περί προσωπικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου∙ σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες∙

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα, εσύ ’σαι η ψυχή.

Ω, αοίδιμον αιδοίον∙ ω σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία. (...)

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.

Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.

Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.

Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.

Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.

Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ’ ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.

Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.

Ναι∙ είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.

Ονομάζουν ζήλια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.

Η φιλολογία, στον καιρό μας, διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.

Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισή μας.

Οι άνθρωποι της Ανατολής, εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,

είχανε το αρτιότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.

Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,

που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.

Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.

Ρόγχος η συνουσία.

Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές∙ ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά∙

ω, αντι - ωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως∙

ω, γλυκιά μου τιμωρία.

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο

ντροπαλοί απ’ όσον υποθέτετε.

Αγκάλιασέ με και πνίξε με∙ η αισχρότης το καύχημά μου.

Για το χατίρι τής αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.

Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερείδεται στην υποχρεωτική

συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.

Μίσος έρως μαύρος.

Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.

Σου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσύ νιώθεις ότι ο έρως

αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.

Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθια.

Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.

Τώρα σ’ αγαπώ∙ και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.

Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.

(Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος)

Κάτι τι ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.

Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.

Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου∙ ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη∙

ω, αιδοίον, Μέκκα των λογισμών μου∙ ω, μακεδονικέ ουρανέ. (...)

Ηλίας Πετρόπουλος.

... by Iagos posted 9 April 2022 at 19:10

 

Έφυγε σήμερα ο Κώστας Καζάκος

Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγός ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο.
Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).

Το 1973 τιμήθηκε με το Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την αρτιότερη παραγωγή, της μεταφοράς της Λυσιστράτης. Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Ήταν Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Άδειας Άσκησης επαγγέλματος του Ηθοποιού, συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Ο Κώστας Καζάκος ήταν πάντα και σταθερά στο πλευρό του ΚΚΕ.

Ένα απόσπασμα από την παράσταση "Το μεγάλο μας τσίρκο" μαζί με την Τζένη Καρέζη.

Σε μια εποχή όπου τα κάθε είδους Δελφινάρια ήταν στις τρύπες τους.

 

Φοβερή παράσταση, καθαρά πολιυική. Απαιχτοι Καζάκος-Καρέζη.

 

καταδικαστικό

 

Το μίσος σε κάθε τι διαφορετικό δεν ονομάζεται ρατσισμός;;;;;;;

 

Εκπληκτική, αθάνατη παράσταση. H επιτομή του ελληνικού λαϊκού θεάτρου.

 

Το μίσος σε κάθε τι διαφορετικό από εμάς, δείχνει απλά τον φόβο μας απέναντι στο μη οικείο. Αν ο φόβος κερδίσει τότε μπορεί να εξελιχθεί σε μίσος. Αν εμείς τον φόβο, ίσως σε γιορτή. Sorry κόκκινε είδα το φως του Δία, ήπια και ένα κρασί και φεύγω. Σέβομαι, χαιρετώ και υγεία... Συνέχισε με την τέχνη σου.