Η αποκάλυψη του Ιωάννη

ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή.
Κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.
Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα.
Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.

Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:
Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.
Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.

Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει
το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.
Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:
Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.

Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό
κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.
Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.
Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.

Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:
Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.

Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,
να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,
να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,
να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.

Κόπιασε, άνεμε–εκεί έξω πως αντέχεις;
Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

!!! by Iagos posted 24 December 2022 at 11:54

 

Lena Svedberg (1946-1972)

Σουηδή ζωγράφος, σκιτσογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Γκέτενμποργκ, το 1948 η οικογένεια μετακινήθηκε στη Στοκχόλμη, ενώ το 1959 μετακόμισαν στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, όπου ο πατέρας της εργάστηκε ως οικονονιμός σύμβουλος του αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ. Η παραμονή στην Αφρική και οι δραματικές συνθήκες ζωής των κατοίκων άφησαν έντονα ίχνη στην ίδια και στο έργο της (πάντοτε ζωγράφιζε πορτρέτα μαύρων παιδιών ή εικόνες εμπνευσμένες από εκεί). Στα 60ς σπούδασε τέχνη στο Royal Institute of Art της Στοκχόλμης. Επηρεάστηκε από τον υπαρξισμό (Καμί, Σαρτρ κλπ., αλλά και Μπέργκμαν) και πολύ σύντομα πολιτικοποιήθηκε έντονα και εντάχθηκε στον αριστερό και αναρχικό χώρο, ασχολούμενη κυρίως με το σατιρικό σκίτσο με πολιτικά και κοινωνικά θέματα (αν και ταυτόχρονα έκανε και εκθέσεις). Ήταν βασική συνεργάτης του αναρχικού και undrground σημαντικού περιοδικού Puss, που εκδιδόταν μεταξύ 1968-1972. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του διαμερίσματός της το 1972, μόλις 26 χρονών. Το έργο της είναι άγριο, γκροτέσκο και συχνά αινιγματικό, κυρίως όταν σατιρίζει πολιτικούς ή καυτηριάζει κοινωνικά θέματα.

Lena Svedberg by Iagos posted 25 February 2023 at 22:37

Lena Svedberg by Iagos posted 25 February 2023 at 22:36

 

Εκνευρίζομαι όταν μου χαλούν την καλώς οργανωμένη αταξία μου.

Στο δωμάτιό μου επικρατεί χαοτική κατάσταση, όλα είναι ατάκτως ερριμμένα, αλλά για τους εισβολείς επισκέπτες, όχι για μένα. Εγώ έχω τη δική μου τάξη.Αυτό είναι αποτέλεσμα ιδιομνήμης,προσωπικών συνειρμών τοποθέτησης, και άρα ενδελεχούς φυσικής οικονομίας. Αντί να βάζω το καθετί στην άκρη, τα βάζω όλα στη μέση. Έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί κάτι, να “παραπέσει σε κάποια άκρη”.

Επίσης, το πού βρίσκεται το κάθε πράγμα σε ποιο σημείο του σωρού είναι κάθε φορά μια απρόβλεπτη διαδρομή αφού στην εξερεύνηση μου συναντώ και άλλα αντικείμενα που φέρνουν άλλους συνειρμούς και συμπλέκονται μεταξύ τους, όπως και με τον αρχικό συνειρμό του εκάστοτε στόχου της έρευνας. Ύστερα από κάθε τέτοιο χωροχρονικό ταξίδι έχω επιτύχει πολλαπλή εξάσκηση της μνήμης μου αλλά κυρίως το παρελθόν έχει υποστεί ανασύνθεση, άρα και όλη η ζωή μου.

Δηλαδή, τα γεγονότα που σχετίζονται με τα αντικείμενα που συναντώ τυχαία και ιδίως ο συνδυασμός τους μου δίνουν μια ερμηνεία του εαυτού μου και του κόσμου γύρω μου που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν. Και επιπλέον η κατανόηση μου δεν είναι μόνο λογική αλλά και συναισθηματική.

Γιατί τα αντικείμενα είναι καθρέφτης των γεγονότων τα γεγονότα καθρέφτες των σχέσεων και οι σχέσεις καθρέφτης των συναισθημάτων.

Δηλαδή, το χαοτικό της κατάστασής μου γέννα έπειτα από κάθε ψάξιμο μια ολοκαίνουρια τάξη.

Προς θεού χωρίς ποτέ αρχικό σκοπό όχι χωρίς μεγάλη ανάγκη να βρω κάτι.

Περιττό να σας πω ότι δεν κουνώ το δαχτυλάκι μου αν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος και αποφεύγω τα ταξίδια και γενικά τις εξόδους από το δωμάτιο μου. Γι αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την άσκοπη ταλαιπωρία του τουρισμού. Είναι ακριβό ναρκωτικό και την ακούς ελάχιστα αν δεν φρικάρεις.

Μεσημέριασε, κουράστηκα. Καλό θα ήταν να φάω τη σαλάτα μου!

Η διαδικασία της παρασκευής της σαλάτας είναι πάντα μια αποκαλυπτική διαδικασία για μένα. Η σαλάτα είναι μια σύνθεση σε πολλά επίπεδα, μια υπερ σύνθεση. Απαιτεί λεπτομερή κατάτμηση, αλλά και ολιστική αντιμετώπιση περνώντας από όλα τα ενδιάμεσα στάδια.

Σε επίπεδο ατόμων, ξέρω ότι τρώω υδρογόνο, κάλιο, σίδηρο, που δημιουργηθήκαμε μαζί, πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Σε επίπεδο μορίων, ξέρω ότι με τα φυτά έχουμε κατά 50% κοινό DNA.Δηλαδή, είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Επομένως, κανιβαλίζω!

Και όχι μόνο. “ Εγώ ειμί η άμπελος”,λέει ο Ιησούς των χριστιανών. Άρα τρώγω τον θεό μου. Και μην ξεχνάμε ότι φυτά και θεοί είναι αυτότροφοι οργανισμοί. Και κάτι ακόμα:Σαλάτα και θεοί τρώγονται ωμοί, σαλάτες και θεοί τρώγονται πάντα φρεσκοκομμένοι.

Το φάγωμα της σαλάτας από την ομάδα, είναι λοιπόν μιας εξέχουσας σημασίας συμβολική πράξη θεοφαγίας απαραίτητη για την εξέλιξη κάθε κοινότητας.

Ουπς!Πέρασα στο επίπεδο του μεγάκοσμου χωρίς να το καταλάβω;

Η σαλάτα διαφέρει από όλα τα άλλα πιάτα στο τραπέζι. Προσέρχεται πρώτη και καλύτερη και καταλαμβάνει την αυτοκρατορική Αρχιερατική θέση στο κέντρο του τραπεζιού.

Όμως, το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν είναι ατομικό πιάτο. Είναι ομαδικό, και μάλιστα το τελευταίο ομαδικό πιάτο. Μέχρι πρότινος όλα τα πιάτα ήταν ομαδικά για τους ανθρώπους μέχρι και τους ελέφαντες.

Η εξάπλωση του ατομικού φαντασιακού από την αναγέννηση και μετά διαχώρισε τα πιάτα, και έμεινε μόνο η σαλάτα να μας θυμίζει το παραδείσιο αγελαίο παρελθόν μας, την αρμονία των αρχέγονων μη ιδιοκτησιακών σχέσεων, καθώς και τη γαλήνη της έλλειψης συνοριακών διαφορών.

Η σαλάτα πραγματώνει την έννοια “σύν-τροφος” . Την ισχυρότερη σχέση συνάφειας μεταξύ ομοειδών υποκειμένων σε έναν κόσμο όπου δεσπόζει ο αδυσώπητος αγώνας για επιβίωση.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα την αξία της σαλάτας πρέπει να εξετάσουμε το νόημα της συντροφικότητας και να καταλάβουμε την ανάγκη που οδήγησε τον άνθρωπο να σχηματίσει αγέλες. Στην αγελαία ζωή εδράζεται ο λόγος που διογκώθηκε τόσο πολύ ο εγκέφαλος του “έμφρονος ανθρώπου”που ισχυροποιήθηκε και εντέλει κατέφαγε όλα τα υπόλοιπα είδη.

Δημήτρης Χαΐνης Αποστολάκης
απόσπασμα από το βιβλίο του "Φτου, Ξελεφτερία για όλους"

 

Τελευταίες προβολές στο New Star Cinema Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Απριλίου 2023

«Salo, 120 μέρες στα Σόδομα»: Το «κύκνειο άσμα» του Παζολίνι που απαγορεύτηκε για 25χρόνια επιστρέφει
 
«Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το Salo»: Μία από τις φράσεις που έχουν πει πολλοί για την εμβληματική ταινία Πιερ Πάολο Παζολίνι «Salo, 120 μέρες στα Σόδομα», η οποία επιστρέφει από τις 23 Μαρτίου έως τις 13 Απριλίου στο Studio Art Cinema σε ψηφιακά αποκατεστημένη έκδοση από τη NEW STAR.

Ο Παζολίνι βασίζεται στο μυθιστόρημα του Μαρκήσιου ντε Σαντ «120 μέρες στα Σόδομα» για να ρίξει μία γερή γροθιά στο πρόσωπο της εξουσίας και της εκμετάλλευσης, κριτικάροντας τον φασισμό και την πολιτική διαφθορά. Μία ταινία ασυναγώνιστης δύναμης που επί 25 χρόνια παρέμενε απαγορευμένη.

Το κύκνειο άσμα του Ιταλού σκηνοθέτη -καθώς λίγο μετά δολοφονήθηκε- προκαλεί και σοκάρει ακόμη και σήμερα, παραμένοντας ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Η υπόθεση της ταινίας
 

H ιστορία του έργου διαδραματίζεται στη Δημοκρατία του SALÒ, ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου.

Επαρχία, μια έπαυλη, τέσσερις φασίστες τοπικοί άρχοντες, τέσσερις μεσήλικοι άνδρες, ο Πρόεδρος, ο Δούκας, ο Δικαστής και ο Επίσκοπος, τέσσερις μεσήλικες γυναίκες επιφορτισμένες να λένε σκανδαλιστικές ιστορίες και να παίζουν μουσική, λίγοι ένοπλοι φρουροί, λίγοι υπηρέτες και εννιά αγόρια και εννιά κορίτσια στην εφηβεία τους που έχουν απαχθεί.

Ένα βιβλιαράκι με κανόνες, με τη «νομοθεσία» της συνθήκης. Μια νομοθεσία που ενώ έχει κανονιστική διάσταση όπως κάθε νομοθεσία, στερείται εντελώς την οποιαδήποτε διάσταση κοινωνικού συμβολαίου ή την οποιαδήποτε αναγωγή σε κάποιο γενικότερο κοινό καλό. Όλα τα καθεστώτα, ακόμη και τα πιο απολυταρχικά έχουν ως δικαιολογητικό λόγο κάποια υπέρτερη αξία, έχουν κάποια πρόφαση που τους νομιμοποιεί έστω κατ΄όνομα. Όχι, όμως στην έπαυλη του SALÒ, όπου ένας από τους τέσσερις άνδρες εξηγεί στους εφήβους: εδώ βρισκόμαστε σε έναν τόπο που κανείς δεν ξέρει ότι βρίσκεστε, εδώ βρισκόμαστε σε μια συνθήκη που μπορούμε να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Ο Παζολίνι στήνει μια συνθήκη απόλυτου εξουσιασμού, μια συνθήκη απανθρωποποίησης, μια συνθήκη αμοιβαίας αποκτήνωσης εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, μια συνθήκη δημιουργίας τεράτων. Τα αγόρια και τα κορίτσια που έχουν παρθεί αιχμάλωτα δε βρίσκονται εκεί για να ικανοποιήσουν σεξουαλικές ορέξεις των τεσσάρων ανδρών. Βρίσκονται εκεί για να πραγματοποιηθεί στο έπακρο η πιο βαθιά απ’ όλες τις διαστροφές, η εξουσία ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους, ο χωρισμός των ανθρώπων σε κυρίαρχες και υποτελείς τάξεις.

Δεν είναι σεξ, δεν είναι καν σαδισμός, είναι το μπορώ να κάνω ό,τι απολύτως θέλω χωρίς κανέναν φραγμό νομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, αξιακό, ταμπού, ανθρώπινο, παραμένουμε άνθρωποι βιολογικά, αλλά απαλλασσόμαστε από οτιδήποτε εσωτερικό μας συγκροτεί ως ανθρώπους, δε μας ενδιαφέρει κυρίαρχα να βασανίσουμε, μας ενδιαφέρει κυρίαρχα να εξουσιάσουμε ολοκληρωτικά άλλους ανθρώπους, νέους ανθρώπους, αθώους ανθρώπους, να τους ασκήσουμε τον πιο καθολικό έλεγχο, την πιο καθολική βία, την πιο καθολική εξουσία, την εξουσία πάνω στα σώματά τους.

Δεν είστε πια άνθρωποι, είστε σκυλιά, είστε συναρθρώσεις μελών σώματος, τα μέλη του σώματός σας μπορούμε να τα βγάλουμε, μπορούμε να τα βασανίσουμε, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως πηγές παραγωγής ακαθαρσιών και ταυτόχρονα ως πηγές παραγωγής τροφής, τα ανθρώπινα σώματα δε φέρουν πια ανθρώπους, είναι αντικείμενα που παράγουν σωματικά υγρά.

Είναι άραγε καρικατούρα όλο αυτό; Ακόμα και ο φασισμός, ακόμα και ο ναζισμός δεν είχαν τα δικά τους ιδεώδη; Ολοσκότεινα και κατάμαυρα μεν, ιδεώδη δε; Είναι πολιτικά εύστοχο να μιλάς αλληγορικά για τον φασισμό μέσω αυτής της δίχως αρχή και τέλος κτηνωδίας; Δεν αποκλείεται και να είναι: η κάστα μου, το αίμα μου, η τάξη μου είναι πιο πάνω απ’ τη δική σου, δικαιούμαι να σου κάνω ό,τι θέλω και οι ειδικότερες κάθε φορά αιτιολογίες που μπορεί να χρησιμοποιώ δεν είναι παρά πέπλα που τώρα πέταξα από πάνω μου.

Μπορώ να σου φερθώ απάνθρωπα και μπορώ να σε συντρίψω ψυχικά και σωματικά, χωρίς να με ελέγξει και να με τιμωρήσει κανείς, γιατί είμαι πάνω από σένα, είμαι άλλο από σένα, είμαι ηλικιακά, ταξικά, μορφωτικά, κοινωνικά ανώτερός σου. Το σεξ δεν έχει να κάνει τίποτα με όλα αυτά, η ηδονή και η ελευθεριότητα δεν έχουν να κάνουν τίποτα με όλα αυτά, γιατί ίσως αν είχαν, θα υπερασπιζόμουν τον τρόπο ζωής μου και όταν καλούμουν να πληρώσω τις συνέπειες, δε θα θυμόμουν ξαφνικά να μιλήσω για ιδεολογικές «διαστροφές» και «παρεκκλίσεις» των άλλων.




Σεξουαλική ικανοποίηση που δεν προέρχεται μέσα από την αμοιβαία ηδονή, σεξουαλική ικανοποίηση που προέρχεται μέσα από την επιβολή και την ισοπέδωση και την ταπείνωση του άλλου, δεν έχει ως κώδικα αναφοράς το σεξ, τον ερωτισμό και το σώμα, έχει ως κώδικα αναφοράς την εξουσία, την ποινή, το μίσος για το σώμα, το μίσος για τον ερωτισμό, το μίσος για τον έρωτα, το μίσος.

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών

Η μεταφορά του αμφιλεγόμενου ποιητή, μυθιστοριογράφου και κινηματογραφιστή του έργου βασανιστηρίων και υποβάθμισης του 18ου αιώνα, του μαρκήσιου ντε Σαντ στη φασιστική Ιταλία το 1944, παραμένει μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών. Ενώ ήταν φυλακισμένος στη Βαστίλη, ο ντε Σαντ ξεκίνησε να γράψει αυτό που περιέγραψε ως “την πιο ακάθαρτη ιστορία που γράφτηκε ποτέ”. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το Les 120 Journées de Sodome ou l’école du libertinage (Οι 120 μέρες των Σοδόμων ή το Σχολείο της Ελευθερίας).

Ένα πορτρέτο που απεικονίζει τον φασισμό σε όλη του την αθλιότητα, αποκαλύπτει την κατάχρηση και την υποκρισία της εξουσίας που υπήρχε διαχρονικά καθιερώνοντας έναν συσχετισμό μεταξύ του φασισμού και της απελευθέρωσης και τέλος υποστηρίζει τους κινδύνους του καταναλωτισμού που είχαν αυξηθεί κατά τη μεταπολεμική εποχή.

Απαγορευμένη σε πολλές χώρες, η ασυμβίβαστη προσαρμογή του Παζολίνι στο περίφημο έργο του ντε Σαντ, οι 120 ημέρες των Σοδόμων παραμένει ασυναγώνιστη στη δύναμή της να σοκάρει και να ενοχλεί. Είναι το πιο ισχυρό όπλο ενάντια στον εφησυχασμό της αστικής τάξης και καθιερωμένα κινηματογραφικά όρια από έναν σκηνοθέτη με υπέρτατη διάνοια, καλλιτεχνική ακεραιότητα και ασταθείς πολιτικές πεποιθήσεις.

Ο Παζολίνι ήταν ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης, πολιτικός ταραξίας και διανοούμενος, είχε αμφισβητήσει την κοινωνική τάξη, τη σεξουαλικότητα και τη θρησκεία. Η καριέρα του ήταν περίεργη και συχνά ζοφερή, αλλά πολλά από τα έργα του έτυχαν μεγάλης εκτίμησης. Χρησιμοποίησε το ακραίο για να βγάλει αιχμηρά σημεία και το έκανε χωρίς να θυσιάζει το στυλ. Η ταινία μεταφέρει το μυθιστόρημα του 18ου αιώνα από τη Γαλλία στην Ιταλία και παίρνει το όνομά της, SALÒ, από την πόλη της Βόρειας Ιταλίας όπου ο φασίστας Μπενίτο Μουσολίνι προήδρευσε τις τελευταίες ημέρες της αποτυχημένης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του. Δηλώνοντας την πρόθεση του Παζολίνι να κάνει μια ταινία που αντιμετώπισε την κατάφορη διαφθορά της ιταλικής πολιτικής και τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν υπό τη βασιλεία του Μουσολίνι, ενώ η χώρα καθόταν αδρανής και δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει. Και όπου ο ντε Σαντ επιτίθεται στον Θεό και τη Φύση, ο Παζολίνι επιτίθεται στην εξουσία και την εκμετάλλευση. Ο σαδισμός, για τον Παζολίνι, είναι μια σεξουαλική μεταφορά για την ταξική πάλη και την πολιτική εξουσίας.

Μια ομάδα εκπροσώπων των πλούσιων ανώτερων τάξεων, ένας Δούκας, ένας Επίσκοπος, ένας Δικαστής και φυσικά ο Πρόεδρος, έχουν κρυφτεί σε ένα ανακτορικό κτήμα στην ονομαστική πόλη SALÒ όπου έχουν φυλακίσει και εκμεταλλεύονται σεξουαλικά μια ομάδα φτωχών νεαρών ανδρών και γυναικών βασανίζοντας τους για την ευχαρίστησή τους, σαδισμός, διαστροφή, ακολασία. Μηδενίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, υποβάλλουν τους εφήβους σε άθλια, φρικτά, ψυχικά και σωματικά σεξουαλικά βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και δολοφονίες που δεν μπορεί να διανοηθεί ούτε το πιο αρρωστημένο μυαλό.

«Γροθιά» στον ηθικό ξεπεσμό του φασισμού
 

Η ταινία έχει μείνει κυρίως γνωστή για τις ωμές σκηνές βίας της, σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να δείξει τον ηθικό ξεπεσμό του φασισμού, κατά την δικτατορία Μουσολίνι στην Ιταλία. Πέραν όμως αυτού, η ταινία του Παζολίνι βασίστηκε σε κάποια πραγματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν στη “Δημοκρατία του SALÒ”, το φασιστικό κράτος της διχοτομημένης Ιταλίας, μετά την εισβολή των συμμάχων το 1943. Όπως ακριβώς και στην ταινία του Παζολίνι, τα παρακάτω ιστορικά περιστατικά έλαβαν χώρα σε μια έπαυλη, γνωστή ως “Villa Triste” λόγω των περιστατικών βίας και των άλλων βασανιστηρίων που γίνονταν σε αυτή.

Ο Pietro Koch, γεννήθηκε το 1918 στο Μπενεβέντο της Ιταλίας και ήταν παιδί ενός ισχυρού πολιτικού προσώπου και ναυάρχου της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεκίνησε την “καριέρα” του στον ιταλικό στρατό, υπηρετώντας στους Γρεναδιέρους. Η ανακωχή του 1943 και η διχοτόμηση της Ιταλίας τον βρίσκει στην Φλωρεντία, όπου ο Koch μετατίθεται στην Ειδική Ασφάλεια της Δημοκρατίας του SALÒ, υπό τον γνωστό υποστηρικτή του Μουσολίνι Tullio Tamburini. Η υπηρεσία αυτή είχε ως στόχο τη σύλληψη και την εκτέλεση παρτιζάνων, την σύλληψη Εβραίων και γενικότερα συνεργάζονταν με την SD. To 1944 και κάτω από την προστασία και την παρότρυνση του επικεφαλής της SD στη Ρώμη Herbert Kappler, ο Koch δημιουργεί μια παρακρατική οργάνωση που έμεινε γνωστή ως “Banda Koch”. Οι Γερμανοί ακολουθώντας την προσφιλή τακτική της δημιουργίας φασιστικών παρακρατικών μικροομάδων (όπως έγινε και με τη συμμορία Δάγκουλα στη Θεσσαλονίκη), παρέχει στη συμμορία του Koch οπλισμό, μια βίλα για βάση της και ειδικά ανακρίτρια, εξοπλισμένα με ότι είχε να προσφέρει ο ναζιστικός σκοταδισμός σε όργανα βασανιστηρίων. Σκοπός της ομάδας ήταν η σύλληψη παρτιζάνων και Εβραίων για τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, πάνω από όλα όμως ήταν η κατατρομοκράτηση του λαού της Ιταλίας.




Ο Kοch έχαιρε πλήρους ελευθερίας στις κινήσεις του και λογοδοτούσε μόνο στην SD. H συμμορία του σύντομα έγινε γνωστή για τις βιαιοπραγίες της, ενώ το όνομά της ταυτίστηκε με την τρομοκρατία και τη φρίκη. Με τον συνεργάτη του Pietro Caruso, επικεφαλής της Αστυνομίας και τους Ιταλούς ηθοποιούς Luisa Ferida και Osvaldo Valenti, ο Koch oργάνωσε και διεξήγε εκατοντάδες επιθέσεις σε παρτιζάνους, αθώους πολίτες, συνοικισμούς Εβραίων, καθώς και πολλά άλλα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που σκοπό είχαν τον προσωπικό πλουτισμό. H “Villa Triste” εκτός από άνδρο θανάτου και βασανιστηρίων υπήρξε επίσης και χώρος διασκέδασης της ομάδας του Koch, o οποίος οργάνωνε συχνά γιορτές προς τιμήν των συνεργατών του, για να απολαύσουν όσα εδέσματα απλόχερα του πρόσφερε η SD καθώς και ιερόδουλες που ποτέ δεν έλειπαν από τέτοιες περιστάσεις.

Μια από τις πιο γνωστές μαζικές εκτελέσεις στην οποία έλαβε μέρος η “Banda Koch” υπήρξε η μεγάλη σφαγή του Fosse Ardeatine στη Ρώμη. Στις 23/3/1944, μια ομάδα της 3ης Μεραρχίας των SS έπεσε σε ενέδρα κομμουνιστών παρτιζάνων στο στενό δρόμο της Via Rasella. Την ενέδρα έστησαν 16 παρτιζάνοι και κόστισε τη ζωή σε 28 στρατιώτες. Όλοι οι παρτιζάνοι κατάφεραν να διαφύγουν στο πλήθος. Το ίδιο βράδυ, η γερμανική διοίκηση της Ρώμης όρισε ότι για κάθε νεκρό Γερμανό θα εκτελούνταν 10 Ιταλοί υπήκοοι. Οι μελλοθάνατοι επιλέχθηκαν από τις φυλακές της Ρώμης και ήταν 271 στον αριθμό. Σύντομα όμως οι νεκροί της επίθεσης αυξήθηκαν σε 33, καθώς διάφοροι Γερμανοί τραυματίες εξέπνευσαν στο νοσοκομείο. Επειδή ο αριθμός των μελλοθανάτων δεν επαρκούσε, ο Pietro Caruso, έβαλε ξανά σε λειτουργία το “αόρατο χέρι” του, την “Banda Koch” και με νέες συλλήψεις, ο αριθμός των 335 συμπληρώθηκε.

Η σφαγή των μελλοθανάτων έγινε στην περιοχή των σπηλαίων της Ardeatine δίπλα στη Ρώμη. Οι εκτελέσεις έγιναν μέσα στα σπήλαια σε ζευγάρια των 5 και στο τέλος τους, οι είσοδοι των σπηλαίων ανατινάχτηκαν από το γερμανικό μηχανικό.

Ανησυχώντας για την ακραία δράση του, αλλά κυρίως για τη στενή του συνεργασία με τους Γερμανούς, ο Μουσολίνι συνέλαβε τον Koch για εγκλήματα ποινικού δικαίου τον Οκτώβριο του 1944. Ο Koch φυλακίστηκε μέχρι την κατάληψη της Ιταλίας από τους συμμάχους και παραδόθηκε σε αυτούς. Καταδικάστηκε από το Ανώτατο Στρατοδικείο για 6 κατηγορίες σε συμμετοχή εγκλημάτων πολέμου και εκτελέστηκε στο κάστρο Bravetta στις 4/6/1945, σε ηλικία 26 ετών.

Οι Luisa Ferida και Osvaldo Valenti εκτελέστηκαν από τους παρτιζάνους το 1945.

Η δολοφονία του Παζολίνι σχετίζεται με την ταινία;
 

Αναμφισβήτητα η δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι στις 2 Νοεμβρίου του 1975 συντάραξε τον καλλιτεχνικό και όχι μόνο χώρο, με τις ιταλικές αρχές να αναφέρουν πως ενδεχομένως σχετίζεται με κλοπή υλικού από την ταινία του «Σαλό 120 μέρες στα Σόδομα».

Η ιταλική κοινοβουλευτική επιτροπή κατά της μαφίας είχε διεξάγει έρευνα και ανέφερε πως ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης μπορεί να πήγε στην Όστια, παραθαλάσσια περιοχή της Ρώμης όπου δολοφονήθηκε, για να του επιστραφεί το υλικό που του είχε κλαπεί.

«Σε αυτή την ενδεχόμενη εξέλιξη φέρεται να εμπλέκεται και το οργανωμένο έγκλημα, όπως η ισχυρή συμμορία Μαλιάνα της Ρώμης», είχε τονίσει η ιταλική κοινοβουλευτική επιτροπή.

Τα μέλη της εκφράζουν την ελπίδα να προκύψουν νέα σχετικά στοιχεία, τουλάχιστον για την εξιχνίαση της υπόθεσης από ιστορικής, αν όχι δικαστικής, απόψεως.

Οι συντελεστές της ταινίας
Σκηνοθεσία: Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Σενάριο: Πιέρ Πάολο Παζολίνι βασισμένο στο μυθιστόρημα Les 120 Journees de Sodome του Μαρκήσιου Ντε Σαντ,

(με τη συνεργασία Σέρτζιο Τσίτι)

Φωτογραφία: Τονίνο Ντελί Κόλι

Μουσική: Ένιο Μορικόνε

Παίζουν: Πάολο Μπονατσέλι, Τζιόρτζιο Κατάλντι, Ουμπέρτο Πάολο Κουιναβάλε, Άλντο Βαλέτι, Κατερίνα Μποράτο

Διάρκεια: 117’

Ιταλία, 1975

 

είδα χθες βράδυ τη ταινία.
εντυπωσιακά ωμη ταινία για το 1975 πάντα που γυριστηκε.
ο παζολίνι προσπάθησε -αν μπορείς να το πεις- να δωσει εναν ποιητικό τονο στα βασανιστήρια των σκλάβων . σκλάβοι παρα τη θεληση τους.
από τους 4 "αφεντες" ο αλοιθωρος είχε τα πιό εντυπωσιακά βλέμματα στην ταινία.
ξεχώρισα από τις σκηνές το γευμα με κοπρανα στην τραπεζαρία, ενω δυσκολα βλέπεται το τελευταίο μέρος της ταινίας "ο κύκλος του αίματος" .
σ ευχαριστώ για το οτι εγραψες για την ταινία που δεν την ήξερα- αν και ταινιοφαγος- και είχα την ευκαιρία να την δώ. βέβαια τέτοια φιλμ χρειαζεται να τα δείς και δευτερη και τρίτη φορα .

 

«Δεν ακούσατε τι είπα πριν από εκατόν πενήντα χρόνια;

Καταργήστε αυτά τα γελοία εθνικά σύνορα!

Όχι πια διαβατήρια, όχι πια βίζες, όχι πια συνοριακοί φύλακες.

Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε! (Πιάνει τη μέση του και κάνει, μερικά βήματα)

Ωχ, Θεέ μου, η μέση μου με σκοτώνει...

Το ομολογώ: δεν περίμενα ότι ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ικανότητες επιβίωσης. Δεν φανταζόμουνα ότι θα βρίσκονταν φάρμακα που θα κατάφερναν να κρατήσουν στη ζωή το άρρωστο σύστημα: πόλεμοι για να συνεχίσουν οι βιομηχανίες να δουλεύουν και για να κάνουν τους ανθρώπους να παθιάζονται με τον πατριωτισμό και να ξεχνούν τη μιζέρια τους.

Θρησκόληπτοι να υπόσχονται ότι ο Χριστός θα ξανάρθει στη γη. (Κουνάει το κεφάλι του.) Τον ξέρω τον Ιησού. Δε γυρίζει με τίποτα...

Ναι, ο καπιταλισμός έχει πετύχει θαύματα της τεχνολογίας και της επιστήμης. Αλλά σκάβει το λάκκο του. Η ακόρεστη δίψα για κέρδος -κι άλλο, κι άλλο- δημιουργεί ένα κόσμο γεμάτο αναταραχή.

Μετατρέπει τα πάντα –την τέχνη, τη λογοτεχνία, τη μουσική, την ίδια την ομορφιά- σε εμπορεύματα που αγοράζονται και πωλούνται. Μετατρέπει τους ίδιους τους ανθρώπους σε εμπορεύματα. Όχι μόνο τον εργάτη στο εργοστάσιο, αλλά και το γιατρό, τον επιστήμονα, το δικηγόρο, τον ποιητή, τους καλλιτέχνες - όλοι υποχρεώνονται να πουληθούν»

Απόσπασμα από τον εμπνευσμένο θεατρικό μονόλογο του ιστορικού Howard Zinn: «Ο Μαρξ στο Σόχο». Σαν σήμερα στις 5 Μάη 1818 γεννήθηκε ο Karl Marx

Karl Marx by Iagos posted 5 May 2023 at 18:50

 

Ζωή εν μήτρα

Αυτή είναι η πιο κοινή ανθρώπινη εμπειρία· ίσως η μόνη απόλυτα κοινή. Δεν έχει σημασία τι φύλο είσαι, τι χρώμα, τι φυλή, τι εθνικότητα, σε ποιο πολιτισμό, ποια εποχή -πού, πώς και πότε.

Kάθε μήτρα και κάθε κύηση είναι διαφορετική, αλλά όλοι ξεκινήσαμε τη ζωή μας μέσα σε μια μήτρα. Αυτή είναι η αρχή όλων μας· μήτρα, μήτηρ, matrix, mā́tēr.

Άραγε μένει κάτι θαμμένο στο ασυνείδητο από εκείνους τους πρώτους μήνες της ύπαρξης μας; Ο ήχος απ’ την καρδιά της μητέρας μας ήταν η πρώτη βεβαιότητα –και αναγκαιότητα. Ίσως ν’ ακουγόταν σαν ρέγκε μουσική.

Η μήτρα μπορεί να είναι ο αρχικός Παράδεισος, πριν πάρουμε την Έξωση· στα χέρια μιας γιατρού που μας χτυπάει στην πλάτη για ν’ αρχίσουμε να κλαίμε, ν’ αρχίσουμε ν’ αναπνέουμε.

Στη μήτρα δεν αναπνέαμε… Δεν είναι παράξενο αυτό; Τα έμβρυα δεν μπορούν να τραγουδήσουν Massive Attack.

Μέσα στο νερό δημιουργούμαστε, κύτταρο με κύτταρο. Εκεί μεγαλώνουμε. Μήπως γι’ αυτό αγαπούν τόσο τη βροχή οι ποιητές;
Κι οι ποιητές θέλουν να μένουν μόνοι.

Ξεκινάμε τη ζωή σε απόλυτη μοναξιά, σαν θεοί που πλέουν σ’ ένα σύμπαν ολότελα δικό τους. Δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε προϊόν κάτι άλλου, μεγαλύτερου και παλιότερου. Ξεκινάμε σολιψιστικά (solus ipse = μόνο εγώ), και συνεχίζουμε εγωκεντρικά.

Ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για το ανθρώπινο πνεύμα, για τον καθένα μας, είναι να καταλάβουμε ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου, ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Γελωτοποιός

.! by Iagos posted 6 May 2023 at 23:23

 

ΤΡΟΥΜΠΑ: ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ "ΛΟΥΞ"

Στον αριθμό "115" της οδού Φίλωνος, στη καρδιά της Τρούμπας, υπάρχει το "κουφάρι" του άλλοτε πολυσύχναστου ξενοδοχείου "Λουξ".
Η βασική λειτουργία του συγκεκριμένου ξενοδοχείου, όπως και της μεγάλης πλειοψηφίας των ξενοδοχείων της Τρούμπας, ήταν "βιζιτάδικο", δηλαδή το μέρος όπου πήγαιναν για "βίζιτα" οι πόρνες και οι τραβεστί των καμπαρέ και του δρόμου.

Βέβαια το ξενοδοχείο "Λουξ" είχε και την ιδιαιτερότητα ότι στο εν λόγω έμεναν και αρκετοί "αγαπητικοί" της Τρούμπας.
Ως γνωστόν, οι "αγαπητικοί", όπως και οι νταβατζήδες (σωματέμποροι), ασχολούνταν μεν με την αγοραία εκμετάλλευση γυναικών, αλλά προσέγγιζαν γυναίκες που ήταν ήδη πόρνες, σε αντίθεση με τους σωματέμπορους οι οποίοι μεθόδευαν την προσέλκυση γυναικών στην πορνεία.
Πολλοί από τους "αγαπητικούς" της Τρούμπας ήταν ιδιοκτήτες ή/και εργαζόμενοι των μπαρ και των καμπαρέ όπου δούλευαν οι εκδιδόμενες. Συχνά οι ίδιες οι πόρνες της Τρούμπας επεδίωκαν να προάγουν κάποιον πελάτη ή κάποιο όμορφο παλικάρι που γνώριζαν σε "αγαπητικό" τους.

Τη διεύθυνση του ξενοδοχείου "Λουξ" είχε η μαντάμ Καρλότα ή Σαρλότα, η οποία ήταν τραβεστί (πραγματικό όνομα Κάρλος) και καταγόταν από τη Ρουμανία.
Η μαντάμ Σαρλότα ή Κάρλος διακρινόταν για την εξυπνάδα της αλλά και το "τσαμπουκά" της - καθότι άντρας επί της ουσίας - με αποτέλεσμα να θεωρείται εκείνη την εποχή μια από τις "μορφές" της Τρούμπας.

Το κτίριο του ξενοδοχείου "Λουξ" παρέμεινε εγκαταλειμμένο και απαξιωμένο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2010.
Πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα σίγουρα κρύβονται χιλιάδες ιστορίες.
Στο ισόγειο, το κλειστό πλέον κουρείο του Πολύδωρου Κυριακίδη το οποίο λειτούργησε επί πολλές δεκαετίες στο συγκεκριμένο σημείο και ένα επίσης κλειστό κατάστημα ψιλικών. Ειρήσθω εν παρόδω, στο υπόγειο του κτιρίου κάτω από το κουρείο του Πολύδωρου, ξεκίνησε τη λειτουργία του το καμπαρέ "Maxim" του Χατζηδημητρίου, προτού μεταφερθεί στο σημείο όπου έγινε ευρέως γνωστό, πάντοτε επί της οδού Φίλωνος.

Εκτός από το ξενοδοχείο "Λουξ" στην παλιά Τρούμπα υπήρχε πλήθος ξενοδοχείων τα οποία με το πέρασμα των χρόνων συχνά άλλαζαν ιδιοκτήτες και ονομασίες.
Τα περισσότερα εξ' αυτών λειτουργούσαν είτε ως οίκοι ανοχής, είτε απλά νοίκιαζαν τα δωμάτιά τους στις ιερόδουλες του δρόμου ή των καμπαρέ για τις "βίζιτες".
Από τα παλαιότερα ξενοδοχεία της Τρούμπας υπήρξε το "Σμύρνη" της κυρα-Ευτυχίας στην οδό Φίλωνος. Επί της ιδίας οδού συναντούσε κανείς επίσης το "Μητρόπολις", το "Παράδεισος", το "Νέα Υόρκη" και το "Ουάσινγκτον".
Στην οδό Μπουμπουλίνας βρισκόταν το ξενοδοχείο "Πειραιεύς" και το "Φαίδρα". Επίσης αξιομνημόνευτο υπήρξε το ξενοδοχείο "Σικάγο", στο Μέγαρο Ποτόγλου, επί των οδών Φίλωνος, Σκουζέ και Νοταρά, για το οποίο χαρακτηριστικά λεγόταν πως ήταν η "Μεγάλη Βρετάνια" του Πειραιά.

Ο ερευνητής Βασίλης Πισιμίσης στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο "Βούρλα - Τρούμπα": Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά" αναφέρει επίσης το ξενοδοχείο "Ακρόπολις", το "Ερμής" της κυρά-Αντριάννας με 10 δωμάτια όλα κι όλα τα οποία ενοικιάζονταν σε πόρνες και αγαπητικούς, αλλά και τα "Κωνσταντινούπολις" και "Άγιος Γεώργιος", επί της παραλίας, τα οποία προσέφεραν μικτές υπηρεσίες.

Κατά τον 21ο αιώνα, στην ευρύτερη περιοχή της Τρούμπας λειτουργούν ελάχιστα - σε σχέση με το παρελθόν - πλέον ξενοδοχεία τα οποία "εξυπηρετούν" κυρίως πελάτες που τα προτιμούν λόγω της εγγύτητας με το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά αλλά και ορισμένα που προσφέρουν υπηρεσίες ημιδιαμονής.
Ενδεικτικά αξίζει να αναφέρουμε το "Άδωνις" (οδός Φίλωνος 70) και το "Piraeus Dream Hotel" (παλαιότερα άνηκε στη σειρά ΧΧΧ, οδός Νοταρά 78-80 και Φίλωνος 79-81), προς το τέλος της οδού Νοταρά τα ξενοδοχεία "Φάρος" (Νοταρά 140), "Ατλαντίς" (Νοταρά 138) και "Ideal" (Νοταρά 142) ενώ στην αρχή της λεωφόρου Χαριλάου Τρικούπη, στο ύψος του Αγίου Νικολάου, τα ξενοδοχεία "Ποσειδώνιο" και "Γλάρος".
Η ανακαίνιση / ανακατασκευή του Ξενοδοχείου "Λουξ":
Στις αρχές του έτους 2016 ξεκίνησε η ανακατασκευή / ανακαίνιση του υπό εξέταση κτιρίου. Οι διάφορες ρετρό πινακίδες αφαιρέθηκαν την άνοιξη (Μάρτιος) του 2016 οπότε και τοποθετήθηκαν σκαλωσιές:

Η παλαιά πινακίδα του ξενοδοχείου τοποθετήθηκε εκ νέου στο ίδιο σημείο εμφανώς "περιποιημένη":

Το νέο οικονομικό ξενοδοχείο "Λουξ", 3 αστέρων, λειτουργεί ανακαινισμένο με 10 δωμάτια.

Κείμενο - Πηγές:
"Βούρλα - Τρούμπα": Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά, Βασίλης Πισιμίσης, Εκδόσεις Τσαμαντάκη

Lux2 by Iagos posted 8 May 2023 at 16:53

Lux by Iagos posted 8 May 2023 at 16:52

 

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους.

Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη.

Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά.

Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.

Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.

Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή!

Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους.

Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει.

Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα,
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

Kathe Kollwitz by Iagos posted 15 June 2023 at 17:56

 

αλληλεγγυη χωρις προϋποθέσεις στους αόρατους διπλανους μας...
λαγέ αν θελησεις ελα πριβε... δεν εχω προταση για ''σεξ'' χαχα... αλλα ενα χαμογελο οτι δεν ειμαι μονος ''εδω''

 

"Εκτιμώντας την κατάσταση διακρίνω τη λύση."

Κλεοφών
Αττικός Ρήτορας

... by Iagos posted 26 June 2023 at 17:59

 

Προτείνω φρέαρ των Οινουσσών, για το ποιητικό του πράγματος.