Η αποστροφή του οργασμού

Re: Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Ευχαριστούμε για τη διαλεκτική φουρτούνα που σηκώσατε, MasterDo.  

Πράγματι, είναι το κοινωνικό Είναι των ανθρώπων που καθορίζει τη συνείδησή τους και όχι η συνείδηση που καθορίζει το κοινωνικό τους Είναι. Και πράγματι, τα κοινωνικά υποκείμενα δεν είναι διασπασμένα μεταφυσικά σε κομμάτια. Η κοινωνική τοποθέτηση, η σεξουαλικότητα και η θέση μας στην υλική ζωή βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση.

Δεν θεωρώ ωστόσο ότι είναι γραμμική η αντιστοιχία της ταξικής διαστρωμάτωσης στη σκέψη: από την βάση της υλικής ζωής προς το εποικοδόμημα του «διαταύτα» όσο ανηφορίζουμε την ταξική πυραμίδα. Άλλωστε, αυτοί που έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους στους ουρανούς δεν είναι οι άνθρωποι που λερώνουν τα χέρια τους στην εργασία; Και οι εκλεκτοί προνομιούχοι αυτοί που χαίρονται τις επίγειες απολαύσεις;

Ούτε θεωρώ ότι αυτό το Είναι δεν είναι μεταβλητό και ενίοτε απρόβλεπτο. Αν μπορούσαμε να προβλέψουμε με σιγουριά τη σκέψη και τη δράση κάθε σιχαμένου επιστάτη η ιστορία δεν θα είχε ασυνέχειες. Θα μπορούσαμε να την προβλέψουμε με ακρίβεια. Και οι πιθανές προσωπικότητες θα ήταν ισάριθμες με τις πιθανές θέσεις μας στην παραγωγική διαδικασία.

 

Επειδή βλέπω ότι παρεξηγήθηκε η τοποθέτησή μου επί της διέγερσης που προκύπτει από το απεχθές και το άδικο, θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: αναφέρθηκα στην αίσθησή μου περί του αδίκου με ένα παράδειγμα βασανισμού αθώων κατοικίδιων - γατιών εν προκειμένω - γνωρίζοντας ότι η αιτία της διέγερσής μου ήταν πολύ συγκεκριμένα ο άδικος βασανισμός τους, και όχι η κοινωνική θέση του υιού του επιστάτη.

Σε περίπτωση που αναρωτιέται κανείς τί ακριβώς έκανε αυτό το αγόρι για να διεγείρει εμένα την βιτσιόζα, στα 11 και 12 χρόνια μου, θα σας το πω: έπαιρνε την έγκυο γάτα, στο μήνα της, με μία τεράστια κοιλιά, την σήκωνε από την ουρά και την στριφογυρνούσε στα ουράνια. Δύσκολο να μην αντιδράσω, είμαι πολύ ζωόφιλη. Αλλά η διέγερση; Από πού; Από τις ικεσίες; Από την θέση που έπαιρνα, μίας πιτσιρίκας που ικετεύει για οίκτο για ένα γατάκι; Ειλικρινά, δεν ξέρω...

Ξέρω όμως ότι η κοινωνική του θέση δεν φιγουράρισε στην επιλογή. Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ήταν σιχαμένος με δικά μου προσωπικά κριτήρια, με τα ίδια κριτήρια με τα οποία έκρινα σιχαμένους πολλούς ευειδείς, καλλιεργημένους και ευκατάστατους άντρες οι οποίοι με επιθύμησαν - για δικούς τους αδιευκρίνιστους λόγους...Επομένως, το μόνο κριτήριο το οποίο λειτούργησε για μένα ήταν ο σαδισμός αυτού του αγοριού, ένας σαδισμός που πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει το παρόν νήμα.

Αυτό εξηγεί και την αναφορά μου στις φαντασιώσεις μου με τον Οτσαλάν - και είναι ελπίζω φανερό ότι είμαι switch όσον αφορά την σεξουαλικότητά μου - πράγμα για το οποίο δεν ντρέπομαι καθόλου...

Εάν η αδικία βασίζεται για κάποιον σε κοινωνικές, φυλετικές ή οικονομικές διακρίσεις, so be it. Για μένα, η αδικία είναι εντελώς ωμή. Έτσι την καταναλώνω. Δεν έχω ταμπού και αναστολές του είδους που έχουν οι πεινασμένοι και οι καταφρονεμένοι. Με ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο η απόλαυση...(μάλλον φταίει ο πατέρας μου γι αυτό, και η αστική βιβλιοθήκη του...)

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

oh well.. from my personal point of view

όχι δεν ερεθίζομαι για να διαχειριστώ κάτι φρικτό ,όταν σε κάποιον άλλον συμβαίνει κάτι φρικτό δεν ερεθίζομαι ,όταν σε εμένα συμβαίνει κάτι άσχημο δεν ερεθίζομαι . θα πω όμως ότι χρησημοποιώ ένα τεχνητό ερεθισμό με σκοπό να αποφύγω τη πραγματικότητα και τη φρίκη ,αποσυμφώρηση αίματος/οξυγόνου από τον εγκέφαλο ..

αυτό που με διεγήρει ,αντικειμενικά προκαλεί φρίκη και απέχθεια , υποκειμενικά είναι πόθος και στόχος ζωής ...
δλδ στο λογικό μου αποτροπιάζει και όμως σε αυτό αρέσκομαι και το έχω ανάγκη
δεν είναι ξέχωρα όσο η λογική μου αντιστέκεται τόσο η καρδιά μου μαγνητίζεται ... τώρα που το γράφω είναι σαν ορισμός ενός αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα και πιστεύω θα ήταν αν λειτουργούσα τελείως άλογα ..

αυτό μου το είχε πει μία σκλάβα που έμπαινε χρόνια πίσω ... κυνική δήλωση πάραυτα ,απλά όσοι δεν έχουν τη πολυτέλεια απλά το κάνουν ,ενώ εμείς νεόπλουτοι ή τεμπελόσκυλα(<---et moi) καθόμαστε και ακαδημοποιούμε τη καύλα μας α

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Σε όλους έχει συμβει
Η ηδονη της θέασης του απεχθους.

(αυτοματα ήρθε το "τηλεθέαση" στο μυαλο σας ε?)
Δεν ειναι τυχαιο.
Η βιομηχανια του κινηματογραφου,χτιστηκε πάνω στην ικανοποίηση της θέασης τέτοιων σκηνων, η τηλεοραση, τα δελτία ειδησεων, τα ενημερωτικα μέσα μαζικής ενημέρωσης, (εντυπα, εκπομπές κλπ.. ακριβως σ αυτο πονταρουν για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους.

Σεξ + βια(μη συνεναιτική) ή βια διαφορων μορφων μη σχετική με το σεξ, ή η αδικία/δυστυχία άλλων ανθρωπων(η τυφλη όμορφη Αδελαιδα ή όπως λεγανε την μεξικάνα, η αγάπη άργησε μια μέρα, σταχτοπουτα, μάρθα βουρτση, νικος ξανθοπουλος έως και ο καζαντζιδης κλπ δυστυχείς/αδικημένους ......πουλάνε !

Όχι στους λίγους, ωστε να μας προκαλει εντυπώση, ειναι επιβεβαιωμένο απο εταιρείες μετρήσεων, οι οποιες με τα νουμερα που δινουν όχι μόνο επιβεβαιώνουν, αλλα και προτεινουν:
ναι επενδυστε σε απεχθεις εικόνες, μαζευουν κόσμο και φέρνουν λεφτά.


Η απορία ειναι γιατι πουλάνε τόσο?

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

"It kicks like a sleep twitch",
Papillon, Editors​

Από τη στιγμή που είδα αυτό το νήμα, αναρωτήθηκα πόσο διαφέρει από τα διαρκώς (και άρα δικαίως) επανερχόμενα νήματα για τη "γοητεία του νοσηρού", τη "φυσική έλξη της αισχρότητας" κλπ. κλπ.

Ζήτησα σε ιδιωτική επικοινωνία κάποιες διευκρινίσεις από την atasai, ας πούμε ότι δεν πολυ-διαφωτίστηκα. Περίμενα κάποιο σχόλιο να με διαφωτίσει. Τίποτα.

Δε λέω ότι είναι κακό (ή καλό) να είναι ίδιο το κεντρικό θέμα, εξάλλου αυτά που έχω να πω μπορούν να αφορούν μόνον ένα σκληρό πυρήνα ομοιότητας όλων αυτών των νημάτων. Και συντάσσομαι πλήρως με την παρατήρηση του MasterDo, ότι ουδείς μπορεί σε αυτά να γνωρίζει περισσότερα. Οι στατιστικές παρατηρήσεις και η ικανότητά μας (πες τη και μανία) να εντοπίζουμε patterns φτάνει μόνο μέχρις ενός σημείου. Θα ήταν σαν να περιμέναμε ακόμη κι ένας ικανότατος γενετιστής να είναι σε θέση να προβλέψει την ακριβή χρωματική χροιά των ματιών ενός παιδιού που δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Αυτά δεν γίνονται. Το πρόβλημα που συζητείται έχει ιδωτικές λύσεις. Απ΄την άλλη, για να πηγαινοέρχεται το ζήτημα, μάλλον σοβαρό θα είναι.

Τα δυό σεντς του ευρώ μου, κατά το μάλλον ή ήττον, σε επανάληψη:

- Εχουμε σήμερα μια καλή εικόνα για το ότι η σεξουαλικότητα διαπλέκεται πάρα πολύ με αξιακούς κανόνες που συχνά ονομάζουμε "ηθική". Οσο και να χαλαρώνει το "δέον", το "μη δέον" διατηρεί την ατσάλινη ψύχρα του τελικού ορίου, του τελικού τέλους. Η ερμηνευτική ευκολία που μας παρέχεται γι αυτό είναι ότι ζούμε σε καταπιεστικές θρησκευτικές κοινωνίες που μας κανοναρχούν από κούνια. Χωρίς να ακυρώνεται το γεγονός ότι ζούμε όντως σε τέτοιες κοινωνίες, η μελέτη απλούστερων πολιτισμών τσεκουρώνει τη σχέση αιτίου-αποτελέσματος που βιαζόμαστε να αποδώσουμε. Ή τουλάχιστον, την κατεύθυνση του βέλους της αιτιότητας.

- Εχουμε επίσης μια πολύ καλή εικόνα για το ότι ο ψυχισμός του ανθρώπου εφευρίσκει ασύλληπτα περίπλοκους τρόπους "αντιστροφής" για να μπορέσει να αντλήσει απόλαυση από κει που δεν υπάρχει απόλαυση, κι ακόμη περισσότερο από κει που έχει "οριστεί" το αντίθετό της (έχουμε πολύ καλύτερη εικόνα από αυτήν που είχε ο Φρόιντ όταν μιλούσε για ταμπού και τοτέμ, αλλά η εργασία του δεν παύει να είναι πρωτοποριακή).


- Εχουμε συμφωνήσει, σχεδόν όλοι, ότι το Κακό, με κάπα κεφαλαίο, είναι μια ισχυρή πηγή άγχους. Οχι μόνο ως απειλή, όχι μόνο ως παρουσία, αλλά ακόμη και ως υποψία - ως νοητική γυμναστική είτε απέναντι στην πιθανή μελλοντική παρουσία του είτε ακόμη και στην πιθανή ύπαρξή του.

- Δια ταύτα, και μέχρι νεωτέρας, έχω πολλάκις υποστηρίξει ότι έννοιες όπως καλό-κακό, δίκαιο-άδικο, ηθικό-ανήθικο πρέπει να εξοβελιστούν πάραυτα από τη σεξουαλικότητά μας. Προσέξτε τη διαφορά μου από τον συνήθη μηδενιστή: πρέπει να εξοβελιστούν από το κρεββάτι μας, όχι από τη ζωή μας. Η ζωή μας είναι η ζωή μας, και το κρεββάτι μας είναι το κρεββάτι μας. "Μα", σας ακούω να λέτε, "θα ζω δυό ζωές; Αλλη έξω και άλλη στο κρεββάτι μου;" Λυπάμαι, αλλά ναι. Στους μαξιμαλιστές που επιθυμούν η ζωή τους να είναι το κρεββάτι τους και τούμπαλιν, δεν μπορώ παρά να ευχηθώ: καληνύχτα και καλή τύχη!


Στο μεταξύ:


- Τα τελευταία 100 χρόνια ο Δυτικός πολιτισμός έχει σταδιακά παρασυρθεί σε μια χιονοστιβάδα ultra μετάθεσης, κατά την οποία, αφού δεν (  μπορούμε να αφαιρέσουμε τις ηθικές εμπλοκές από την σεξουαλικότητα προσπαθούμε να τις αφαιρέσουμε, ει δυνατόν, από όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας και να μετουσιώσουμε, ει δυνατόν, όλη την σεξουαλική μας απόλαυση σε αυτές, ένθα απέδρα άγχος και ηθική. Είναι ένα πείραμα ενδιαφέρον. Αν είσαι ανθρωπολόγος. Οχι αν το ζεις. Και σου αρέσει να γαμάς ή/και να γαμιέσαι.

- Οι πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες διατυπώσεις πάνω στη σχέση ιερού και βεβήλωσης, γιατί κατά βάση αυτό είναι - έχω μια κομψή απόδειξη επ΄αυτού που δυστυχώς δεν χωρά στο περιθώριο αυτού του ποστ - διατυπώνονται κομψά από τον Α γκα μπεν, σε όλο το έργο του αλλά πυκνότερα στο σχετικό βιβλίο του που είναι και φτηνούλη - ας το δουν οι ενδιαφερόμενοι (γράφω το όνομα του Ιταλού σαν να ήταν Κινέζος, για να μην ιντεξάρει ο Google, γαμώ την τρέλα μου!). Είναι κρίμα που αυτός ο συγγραφέας διαβάζεται από τους αριστερούς ως "πολιτικός" συγγραφέας. Φρονώ ότι μιλά για την επιθυμία, που είναι βέβαια έννοια πολιτική στο βαθμό που επιθυμούμε τους άλλους και άρα ορίζουμε έτσι τη σχέση μας με αυτούς.

- Για τη μελέτη εναλλακτικών λύσεων από άλλους λιγότερο "καταπιεσμένους" πολιτισμούς υπάρχει πάντα το πιο ογκώδες αλλά κορυφαίο "ηθικό ζώον" του Ράιτ. Εκεί θα δείτε (όπως έχω ξαναγράψει) πως οι πρωτόγονοι λαοί κατέβαιναν στην παραλία και γαμιόντουσαν ομαδικά όταν τους καταλάμβανε ο τρόμος και η φρίκη από το the thing (πλοίο) που φαινόταν να πλησιάζει στον ορίζοντα. Οι ιεραπόστολοι τους τα έκοψαν αυτά. Ηξεραν όμως φαίνεται και οι πρωτόγονοι ότι κάθε διάρρηξη της ισορροπίας των πραγμάτων μπορεί να απαλυνθεί από την σεξουαλική απόλαυση - την παρηγοριά κάθε τραύματος, πάσας νόσου. Και πάσας μαλακίας.

- Το τί περισσεύει όταν αφαιρεθούν από το κρεββάτι οι "ηθικές" είναι κάτι που μελετώ στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου. Οταν κατασταλάξω, θα σας ενημερώσω. Πάντως πολύ συχνά περισσεύει κάτι πολύ όμορφο. Μπορεί ίσως να μην έχει την ίδια ένταση και ευκολία που έχει η κόντρα-moral απόλαυση, αλλά όποιος δεν το έχει ζήσει χάνει. Αισθητικώς.

Στο μεταξότερο,


- Δεν μπορώ να προτείνω στον κόσμο να εγκαταλείψει τις ευκολίες: και το δαχτυλάκι στον προστάτη, και το στρίψιμο της κλειτορίδας, και το δάγκωμα της ρώγας και η φαντασίωση του αισχρού ή του απαγορευμένου και το "είσαι μια τσούλα" / "είμαι μια τσούλα", είναι εδώ για να μας υπηρετούν. Στην πάλη για την απόλαυση.

Εξάλλου, η μεταμοντέρνα απενοχοποίηση της ενοχικότητας προσφέρεται αφειδώς από εφημερίδες, ράδιο και TV: "απολαύστε υπεύθυνα"

Dream

PS. Διευκρινίζω, για όσους δεν με διαβάζουν συχνά/προσεκτικά: χρησιμοποιώ τη λέξη "σεξουαλικότητα" για να πω όλα αυτά τα πολύ περισσότερα που σχετίζονται με την ερωτική πράξη, πέρα από και συμπεριλαμβάνοντας, το βιολογικό της κομμάτι. Επίσης, όταν λέω έξω η ηθική από το κρεββάτι, εννοώ από την ερωτική πράξη, όχι από την ερωτική σχέση. Το έχω προτείνει και καλύτερα: να γαμιόμαστε σα ζώα και να ερωτευόμαστε σαν άνθρωποι - όχι το αντίστροφο.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Φτου, γαμώτο ...   

 

DM σας βλέπω να βασανίζεστε πολύ από τη φαντασίωση της προόδου, και μάλιστα κλίνετε επικίνδυνα και στον γνωστικισμό. 

διότι το σχήμα έτσι όπως το εκφράζετε διαθέτει μια "υψηλή" σεξουαλικότητα και μια "χαμηλή" σεξουαλικότητα, μια "καθαρή" και μια βρώμικη ή θολή. Μια παλιά και μια καινούργια.

και παρότι η "αυτο-βελτίωση" πέρα από μόδα του 19ου αιώνα είναι και μια ενάρετη πρακτική, συνεχίζει να διατηρεί ένα πλαίσιο ηθικής. Όχι θρησκευτικής ή κατεστημένης, ας την πούμε όμως νεωτερική.

Λέτε πως πασχίζετε να βγάλετε την ηθική από το κρεβάτι, παρόλαυτά εισάγετε ένα νέο πλαίσιο ηθικών κανόνων κάνοντας το. μπορούμε να το ονομάσουμε μεταφρουδικό ίσως. Και σίγουρα ως καινούργιο, αυτό το πλαίσιο δεν είναι εύκολο να κατακτηθεί.

μάλιστα συνεχίζετε τις ηθικές κρίσεις θεωρώντας πως το δύσκολο να κατακτηθεί στάδιο είναι μάλλον ανώτερο (σε σχέση με τα ευκολάκια της κλειτορίδας ή του προστάτη).

Δεν ερίζω πως όταν κάποιος το κατακτήσει μπορεί να είναι πολύ απολαυστικό. Όπως κι όταν κάποιος κατακτήσει το έβερεστ. Παρόλαυτά διακρίνω μέσα σε αυτή τη νέα ηθική, μια πολύ παλιά ηθική. Αυτής της εργασίας και του κόπου, ας την πούμε μια ηθική της στενότητας. Πρέπει να μοχθήσεις ή να ασκητεύσεις για να αποκτήσεις . Τίποτα δεν είναι τσάμπα.

Την αναγνώρισα διότι την έχω κι εγώ. Ένας εύκολος οργασμός του άλλου μου είναι λιγότερο ευχάριστος από έναν δύσκολο.

πάντως εάν έβγαλα κάποιο χρήσιμο συμπέρασμά από τα γραφόμενά σας, είναι μια επανάληψη που τόσο μισούμε εμείς οι νεωτερικοί. Η νέα θέση σας είναι ταυτόχρονα και παλιά. Ακουμπά στην πρόοδο (άνοδο), στον ασκητισμό και τον μόχθο, θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι γνωστική.

εγώ προσωπικά προτιμώ την αποστροφή του φιλοσόφου Woody Allen. "anything goes". Κάποιοι θέλουν το κακό για να καβλώσουν, κάποιοι θέλουν να μοχθήσουν, κάποιοι να κατακτήσουν το έβερεστ ή να ενωθούν με το θείο. Ευτυχώς, μέχρι να τα βαρεθούμε όλα αυτά, συνήθως έχουμε πεθάνει. Ή για να το θέσω με την αποστροφή του άλλου μεγάλου φιλοσόφου bart simpson "life sucks, and then you die"


ΥΓ προς αποφυγή μεταμοντέρνων παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ πως το να χαζεύεις το pop idol στην τηλεόραση θα σου προσφέρει την ίδια ηδονή από το να την ψάχνεις στα καταγόγια των μοναστηριών, των μπουρδέλων ή του μυαλού σου.
άρα οι διανοητικά τεμπέληδες δεν θα πάνε πολύ μακριά, γιαυτό να τον ακούτε τον κυρ DM. αλλά κι αυτό πάλι είναι μια δική μου νεύρωση  

 

Δεν πειράζω τις νευρώσεις μου, διότι μου είναι πολύ απολαυστικές (και χρήσιμες)...

 

Γμτ, με πρόλαβε ο Mesodo και δεν μπορώ να γκρινιάξω περί αξιολογικής πινελιάς στο κείμενο. Διαφωνώ αρκετά στο κατά πόσο είναι της μοδός η απενεχοποίηση. Πιθανόν να είναι δημοφιλέστερο το εξής σχήμα: Γαμιέμαι σαν ζώο και περιαυτολογώ διαρκώς για το πόσο ερωτεύομαι ως άνθρωπος. Αν βρίσκω κάτι πραγματικά contra-moral, λοιπόν, είναι ακριβώς η λεκτικοποίηση αυτού για το οποίο πρέπει κανείς να σωπαίνει. Και καλά μύρισε τα νύχια του ο MasterDo, αντλώ φοβερή ικανοποίηση από το να χαλάω τα παιχνίδια των άλλων.

Ας πάρουμε το παράδειγμα αυτού του φόρουμ, που είναι η μόνη κοινή εμπειρία που έχουμε σίγουρα όλοι. Μπορεί να πει κανείς ότι για να έχει ένα φόρουμ νοσηρής ανηθικότητας τόσα μέλη, μάλλον η νόρμα θα είναι να φαντασιώνεσαι ότι είσαι η τσούλα. Συμφωνώ. Δεν είναι παράξενο όμως που είναι πολύ πιο δύσκολο να συζητήσει κανείς εδώ μέσα θέματα ταμπού παρά να πάει σε ένα τυχαίο βιβλιοπωλείο να πάρει ένα βιβλίο για αυτά (θα έλεγα να πάει σε ένα καφενείο να τα συζητήσει, αλλά θα μου αντιτάσσατε ότι εκεί δεν υπάρχει λογοκρισία). Στο επίπεδο του λόγου συναντά κανείς πολύ πιο σκληροπυρηνικά ηθικολογικές θέσεις εδώ απ'ότι εκεί έξω.

Όσο πιο επιτρεπτικοί γινόμαστε, τόσο λιγότερος χώρος μένει για το μη επιτρεπτό. Η έννοια του Κακού πρέπει να γιγαντωθεί για να γιγαντωθεί και η ανεστραμμένη του όψη. Είναι το αδηφάγο φαντασιακό τους που απαιτεί περισσότερη ηθική αστυνόμευση, περισσότερη κανονικότητα.

Δεν με νοιάζει πώς ερωτεύεται ο καθένας. Στις περισσότερες περιπτώσεις αφορά αυτόν και το άλλο του μισό. Άντε και το άλλο του 1/3- για μερικούς μετα-μετά. Θέλω να ζω σαν άνθρωπος(sic) όμως. Και αυτό προϋποθέτει να σταματήσει να πλημμυρίζεται η κοινωνική ζωή μου από τις σεξουαλικές ανάγκες ανθρώπων με τους οποίους δεν σχετίζομαι σεξουαλικά.

Νετάρω στο τι με καβλώνει για να αναστοχαστώ την στάση μου απέναντι στον κόσμο. Τι βρίσκεται εντός του ηθικού μου συστήματος επειδή έτσι ζω πιο αρμονικά και τι είναι εδώ για να καβλώνω πιο ζωηρά. Τα δεύτερα όταν αρχίζουν να ξεμυτίζουν καλό είναι να τα μαλώνει το υπερεγώ και να τους λέει "γρήγορα στο κρεβάτι σου!". (και νααα οι νευρώσεις να έχεις να παίζεις Dora).

 

Ενδιαφέρον θέμα

Προσωπικά δεν με διεγείρει η αδικία, (ούτε καν όταν την διαπράττω ο ίδιος   ) με διεγείρει όμως η εκδίκηση. Για να το κάνω λιανά, αν ήμουν παρών στο περιστατικό που περιέγραψε η αγαπητή Δώρα, θα με ερέθιζε η επιθυμία να τιμωρήσω το κωλόπαιδο όπως επίσης με διεγείρει μια φαντασίωση παρόμοια αλλά και διαφορετική συνάμα από την δική της, δηλαδή ο βασανισμός ορισμένων πολιτικών ή διασημοτήτων που απεχθάνομαι, ας μη πω ονόματα καλύτερα. Κι ευχαρίστως θα σοδόμιζα με σκούπα τον διαιτητή που αδίκησε την ομάδα μου…

Επειδή οι τάσεις αυτές περιορίζονται σε καθαρά φαντασιακό επίπεδο, τις χειρίζομαι έτσι ώστε να μην εκδηλώνονται με τη μορφή επιθετικής συμπεριφοράς. Ωστόσο μιλώ για εκδίκηση κι όχι για τιμωρία ή δικαιοσύνη κι αυτό δεν γίνεται τυχαία. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή πως η δήθεν αντίδραση στην αδικία αποτελεί πρόφαση για να εκφραστεί ο λανθάνων σαδισμός μου με ηθικά ανεκτό τρόπο. Είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός παρεμφερής με αυτόν που συνεπαίρνει τον θεατή ενός θρίλερ ή μιας ταινίας τρόμου. Ο θεατής ναι μεν επιθυμεί την τιμωρία των κακούργων, πλην όμως σε πρώτη φάση ενδόμυχα επιθυμεί να τους δει να διαπράττουν τα εγκλήματά τους με όσο το δυνατόν πιο φρικιαστικό τρόπο έτσι ώστε να τους μισήσει τόσο πολύ που να δικαιολογεί μέσα του και τον δικό τους φόνο. Αυτό που σπάνια κατανοεί ο μέσος θεατής είναι πως έτσι νομιμοποιεί την δική του ηδονοβλεπτική δίψα για αίμα, της βρίσκει μια ηθική δικαιολογία.

@DreamMaster

Ενώ συμφωνώ με τα περισσότερα απ’ τα γραφόμενά σας, το πνεύμα αντιλογίας που με διακατέχει με ωθεί να σχολιάζω περισσότερο τα σημεία στα οποία διαφωνούμε. (έχουμε και κάτι προηγούμενα οι δυο μας για τον Βάγκνερ, μην ξεχνιόμαστε   ). Για τα πρώτα λοιπόν, σας δίνω rep, για τα υπόλοιπα, περνώ στην κριτική:

Δια ταύτα, και μέχρι νεωτέρας, έχω πολλάκις υποστηρίξει ότι έννοιες όπως καλό-κακό, δίκαιο-άδικο, ηθικό-ανήθικο πρέπει να εξοβελιστούν πάραυτα από τη σεξουαλικότητά μας. Προσέξτε τη διαφορά μου από τον συνήθη μηδενιστή: πρέπει να εξοβελιστούν από το κρεββάτι μας, όχι από τη ζωή μας. Η ζωή μας είναι η ζωή μας, και το κρεββάτι μας είναι το κρεββάτι μας. "Μα", σας ακούω να λέτε, "θα ζω δυό ζωές; Αλλη έξω και άλλη στο κρεββάτι μου;" Λυπάμαι, αλλά ναι. Στους μαξιμαλιστές που επιθυμούν η ζωή τους να είναι το κρεββάτι τους και τούμπαλιν, δεν μπορώ παρά να ευχηθώ: καληνύχτα και καλή τύχη!


Ειλικρινά, όσο συντηρητικός κι ηθικολόγος κι αν ακούγομαι, δυσκολεύομαι ν’ αποδεχθώ μια σεξουαλικότητα άνευ ηθικής. Πρακτικά πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Έστω ότι η σεξουαλική διαστροφή κάποιου έγκειται στο να σοδομίζει ανήλικους ή να ναρκώνει τα θύματά του πριν την συνουσία. Οι πράξεις αυτές έχουν μονάχα νομικές συνέπειες ή και ηθική απαξία; Και πως μπορεί εδώ να διαχωριστεί η πράξη από τη σχέση αφού δίχως την εγκληματική πράξη καμιά ερωτική σχέση δεν μπορεί να θεμελιωθεί ανάμεσα στους δύο; Ή μήπως αναφέρεστε αποκλειστικά σε φαντασιώσεις;

Διευκρινίζω, για όσους δεν με διαβάζουν συχνά/προσεκτικά: χρησιμοποιώ τη λέξη "σεξουαλικότητα" για να πω όλα αυτά τα πολύ περισσότερα που σχετίζονται με την ερωτική πράξη, πέρα από και συμπεριλαμβάνοντας, το βιολογικό της κομμάτι. Επίσης, όταν λέω έξω η ηθική από το κρεββάτι, εννοώ από την ερωτική πράξη όχι από την ερωτική σχέση. Το έχω προτείνει και καλύτερα: να γαμιόμαστε σα ζώα και να ερωτευόμαστε σαν άνθρωποι - όχι το αντίστροφο.

Άλλη μια κοινή παρανόηση. Προφανώς δεν παρακολουθείτε τα ντοκιμαντέρ του Αnimal Planet αγαπητέ μου. Τα ζώα συνουσιάζονται βιαστικά και γρήγορα, ορισμένες εποχές του χρόνου, τα δε θηλυκά ούτε καν έρχονται σ’ οργασμό. Να μου λείπει, θέλω να είμαι ανθρώπινος σε όλες τις εκφάνσεις του βίου, στο γαμήσι και στον έρωτα…

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Η αδικία που γίνεται σ εμένα και με στοιχείο επιβολής διεγείρει πολύ το ατομικό φαντασιακό μου και απο εκεί εξελίσσεται σε σεξουαλική διέγερση αλλά όχι σε απέχθεια. Αν διαισθανθώ ότι η αδικία είναι το κατώφλι ενός ανώτερου από το δικό μου δικαιακού συστήματος, σε επίπεδο ατομικού φαντασιακού πάντα, τότε, αφού διαπιστώσω ότι στέκει η διαίσθησή μου, δηλαδή ότι το ατομικό φαντασιακό μπορεί να εξελιχθεί σε διυποκειμενικό, ερωτεύομαι κιόλας. Και μάλιστα πολύ. Αν δεν γίνεται, τότε η κάβλα περνάει λίγο λίγο και εγώ τραβώ τον δρόμο μου.

Σημειώνω ότι ανέκαθεν είχα έντονη αίσθηση του δικαίου. Για τους άλλους, όχι για μένα.

Τις γνωρίζω, μια απ όλες, την "πώς γίνεται να σου το επιτρέπεις αυτό;", καλύτερα απ όλες τις άλλες. Παλιά ιστορία που έχει πια περάσει. Ενδεχομένως αυτές οι ενοχές να είναι η ρίζα της ροπής για αυτοϋπονόμευση που μπορεί να έχει ένας μαζοχιστής. Αν αυτοϋπονομευτεί κανείς έχει φέρει κάποιες ισορροπίες, δεν υπάρχει πια λόγος για ενοχές...

Για μένα ισχύει το άλφα το ίσιο, όχι το βήτα το αντίστροφο  : προηγείται η διέγερση εξ αιτίας της αδικίας, αυτό είναι βέβαιο. Η αιτιολόγησή της είναι μια μορφή άμυνας κατά κάποιον τρόπο ένας μηχανισμός διαχείρισης των συναισθημάτων που προέρχονται από την αδικία, για να μην πληγώνουν πάρα πολύ αλλά και για να πονάνε όμορφα.

Έχω τη γνώμη, αλλά το εξετάζω ακόμα  , ότι αυτής της μορφής η άμυνα, δια της ερωτικοποίησης του κακού, του βλαβερού, του άδικου, του επώδυνου, του επονείδιστου, είναι η ρίζα του μαζοχισμού.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Αν ο μαζοχισμός ειναι ο σαδισμός πρός τον εαυτό μας, αυτό δεν ισχύει κα γιά τον σαδισμό;
Επομένως σε μιά κοινωνία χωρίς ηθική θα εξαφανισθούν οι σαδομαζοχιστές;