Η διαχείριση της απώλειας..

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

wb bro  

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Πριν από κάποιες ώρες "έφυγε" ξαφνικά ένα αγαπημένο οικογενειακό πρόσωπο...
Δεν ξέρω κατα πόσο στεναχωρήθηκα,αλλά νιώθω ένα μεγάλο κενό και κάπως "μουδιασμένος"..Αυτή τη στιγμή τίποτα δε μπορεί να με στεναχωρήσει και τίποτα δε μπορεί να με κάνει να γελάσω..Ανέτρεξα σε αστείες φωτογραφίες μήπως και χαμογελάσω..Τίποτα..Είδα φωτογραφίες που σε άλλη φάση θα με έθλιβαν ή θα με μελαγχολούσαν,τίποτα..Μέχρι και ερωτικές φωτογραφίες κοίταξα μήπως ως συνήθως ανασηκωθεί το ένα φρύδι,πάλι τίποτα..Πραγματικά μια πολύ παράξενη αίσθηση..

Συνειδητοποιώ πως κάποια συναισθήματα ακόμα δεν έχουν ονοματιστεί..

 

Re: Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Καλο κουραγιο... : )

Δωσε χρονο στον εαυτο σου να πενθησει, μην πιεστεις για τιποτα, ουτε για να κλαψεις, ουτε για να γελασεις, ουτε για να αρχισεις να περνας "φυσιολογικα".


Συμβουλη απο καποια που τα περασε σχετικα προσφατα, και που μολις εχει αρχισει να συνερχεται...

 

Άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τα ποστς σου
Ομολογώ κάποιο θαυμασμό στο προσωπό σου αλλα
και την φυσική κλίση ικανότητα και αρεσκεία να ξεσηκώνεις τους άλλους

Προαίσθημα το είχες και άνοιξες αυτο το νήμα ?  

 

Αλλοιώς διαχειρίζεσαι την απώλεια ενός προσώπου μέσα στη σχέση και αλλοιώς διαχειρίζεσαι την απώλειά του,από την ίδια τη ζωή.

Μερικές φορές,όταν μια σχέση διαλύεται και ο ένας εκ των δύο πονάει,τότε λέμε πως βιώνει ένα "μικρό θάνατο". Ο λόγος είναι απλός. Χάνει τον άνθρωπο που αγαπούσε. Προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός πως δεν θα είναι μέρος της ζωής του πια,πως δεν θα τον ξανακοιτάξει στα μάτια..πως δεν θα μπορεί να τον αγγίξει..Δεν σε παρηγορεί το γεγονός πως βρίσκεται εν ζωή..τι να το κάνεις αυτό αν δεν αποτελεί μέρος της δικής σου ζωής;

"Όταν ένα αγαπημένο σε μας πρόσωπο πεθαίνει δεν αισθανόμαστε ότι το έχουμε χάσει ή θα μας λείψει μόνο σε σωματικό επίπεδο. Αισθανόμαστε επίσης ότι χάνουμε και όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε με αυτόν τον άνθρωπο στο μέλλον. Έτσι ο πόνος της απώλειας έχει να κάνει και με το ότι μας λείπει η παρουσία του ανθρώπου που χάσαμε, σε όλα τα επίπεδα." .. (Αρτεμις Αντωνίου,Σύμβουλος Ψυχολόγος και Συνθετική Θεραπεύτρια, BSc (Hons), MSc)


Σε κάθε μορφή απώλειας λοιπόν,είσαι αναγκασμένος να προσπαθήσεις να το ξεπεράσεις. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να το καταφέρεις. Γίνεται όμως..με τον καιρό! Μόνο ο χρόνος είναι σύμμαχός σου.. Ο χρόνος και οι αναμνήσεις σου. Προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις αυτό που σου συμβαίνει.Όταν το καταφέρεις αυτό,θα έχεις κάνει το πρώτο βήμα. Μη βιαστείς όμως..take your time!

Πολλοί μπορεί να σου πουν "Μη σκύβεις το κεφάλι..ξεπέρασέ το και προχώρα". Να το κάνεις.. φρόντισε όμως πριν πας παρακάτω,να έχεις επουλώσει τις πληγές σου. Να έχεις αποδεχτεί το γεγονός της απώλειας και να μην πονάς πια..





​

 

“At the temple there is a poem called "Loss" carved into the stone.
It has three words, but the poet has scratched them out. You cannot read loss, only feel it.”

Memoirs of a Geisha

 

Νήματα του είδους έχουν ένα καλό κι ένα κακό...
Απ' την μια σε καλούν, ν' αφήσεις ένα κομμάτι σου...
Απ' την άλλη υπάρχει ο " κίνδυνος " οι προθέσεις σου να παρεξηγηθούν...
Λες και οι σκλήθρες που έχεις μέσα σου και δεν θέλουν να βγουν...
Να ψάχνουν " φτηνή πληρωμή ", όπως εν' αόρατο χτύπημα στην πλάτη...
Μια φράση συμπόνοιας, μιαν ανάσα λύπης...
Θα κάνω κι εγώ τον διαχωρισμό ανάμεσα στην απώλεια εν ζωή και στον θάνατο...
Η πρώτη είναι σαν το " κλώτσημα " του τυφεκίου, που όταν εκπυρσοκροτεί, αφήνει στον ώμο ένα μώλωπα...
Που με τον καιρό περνάει...
Ενώ ο θάνατος είναι σαν να βρίσκεσαι μπροστά στην κάννη του...
Και να τρως την σφαίρα κατευθείαν στην καρδιά, όχι στο κέντρο της όμως, αλλά στην άκρη...
Όσο χρειάζεται για να συνεχίσεις να προχωράς, μ' ένα μέρος της να λείπει...
Γι' αυτή την τελευταία απώλεια δεν υπάρχει γιατρειά...
Δεν ξεπερνιέται...Μαθαίνεις απλά μαζί της να " συγκατοικείς "...
Εσύ, ο εαυτός σου και τα φαντάσματα σου γίνονται ένοικοι στο δωματιάκι του μυαλό σου...
Μαζί σου ασφυκτιούν...
Που και που οι " άλλοι " απομακρύνονται...Για να σου αφήσουν λίγο χώρο...
Σαν τον πατέρα που έφυγε ταξίδι για δουλειές και θα κάνει καιρό για να επιστρέψει...
Κι εκεί που δεν το περιμένεις, ξαναεμφανίζονται...
Δυνατά...απρόσμενα...Η απουσία τους στάζει απ' τους τοίχους...
Η φωνή τους πλημμυρίζει τ' αυτιά...
Η μορφή τους σου χαμογελάει ή σε ψέγει...
Και εσύ καταποντίζεσαι στις θύμησες με τα μάτια ανοιχτά...
Σ' ένα ημισκότεινο δωμάτιο λουσμένο απ' τα φώτα του δρόμου, να νιώθεις το γυμνό κατάλευκο κορμί της...
Να ριγεί καθώς την ακουμπάς...
Να βλέπεις τις κόρες της να διαστέλλονται καθώς σου λέει : " Για πάντα κι ακόμη παραπέρα "...

Κοκαλώνεις καθώς κοιτάς τον εαυτό σου κατάκοπο, να σπρώχνει ένα κρεβάτι νοσοκομείου...
Μέχρι έξω απ' την πόρτα ενός χειρουργικού θαλάμου, όπου θα τον εγχείριζαν για πολλοστή φορά...
Και βαστιέσαι μην δακρύσεις, ενώ σου σφίγγει το χέρι και σου λέει αντίο...
Γιατί εκείνος ήταν μια απ' τις δυο σου ρίζες...
Και ποτέ δεν θα πάψει να είναι...
Δεν έχει γιατρειά για αυτή την έλλειψη...
Τις δύσκολες στιγμές που θα σκότωνες για μια συμβουλή του...
Κι ας έκανες στο τέλος του κεφαλιού σου...
Τις στιγμές εκείνες τις μεγάλες, που θα τον ήθελες στο πλάϊ σου...
Επειδή δεν πρόλαβες να του πεις πόσο περήφανος ήσουν για κείνον ( παρόλα τα κουσούρια του )...
Πόσο ευγνώμων είσαι, για όλα όσα σου πρόσφερε..
Για το παράδειγμα που σου δώσε πολεμώντας τον χάρο για χρόνια μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος στις φλέβες...
Μένει μονάχα ένα δάκρυ, που σκάει ξανά μύτη απρόσκλητο...
Καθώς βρίσκεσαι στη δουλειά σου...μες στον κόσμο...και που δεν θέλεις κανείς να δει...
Κι ένα παράπονο που σ' αντίθεση με σένα ποτέ του δεν κουράζεται...
Απλά που και που αναπαύεται...
Για κείνα τα λόγια που ηλιθίως δεν θέλησες να εκστομίσεις...
Για όλες εκείνες τις φορές που ανέβαλες...
Για κείνες τις αγκαλιές που δεν μπόρεσες να δώσεις...
Για όλες εκείνες τις μεγάλες ή μικρές εκτρώσεις της ζωής, που τέλεσε ο σκιτζής-γιατρός εγωισμός σου...

Γαμημένες τελείτσες...Γι' άλλη μια φορά...
Σαν τις απώλειες...κομπολόϊ...
Να τις μετράς και ο χρόνος να περνάει...
Γνωρίζοντας ότι το επανιδείν, είναι μια ψευδαίσθηση...τίποτ' άλλο...
Και ότι όποιοι φεύγουν...πιθανότατα χάνουν και το βλέμμα τους ακόμα...
Όπως κι εμείς το δικό μας πρέπει να χάσουμε για κείνους...

Υ.Γ. Αυτή την φορά κι αν δεν ξέρω ούτε κι εγώ, τι στο διάολο έγραψα...

 

δεν γαμιέσαι λέω εγώ πρωινιάτικα
μας γάμησες.

 

Εγώ να δεις πόσο γαμήθηκα...
Που σκόνταψα σ' αυτό το γαμημένο το νήμα...
Και το διάβασα απ' την αρχή...
Και δεν κρατήθηκαν τα γαμημένα μου τα δάχτυλα...
Μακάρι να μην κρατιόντουσαν μόνο εκείνα...
Και αναγκάστηκα να ξαναφορέσω τα γαμημένα τα γυαλιά ηλίου...
Γιατί είμαι σ' ένα γαμημένο κλειστό χώρο...
Μ' ένα γαμωπλήθος στις πλάτες...

Γάμα με βρε συ...Ας μην με διάβαζες...
Συνυπάρχεις με την γαμιόλα την απώλεια...
Δεν έχει διαφυγή...
Όπου κι αν χωθείς...
Δεν είσαι ποτέ έτοιμος να την αντιμετωπίσεις, όσο κι αν την περίμενες...

Μετά, έρχεται ένα ξεχασμένο γαμωτράγουδο...
Μια γαμημένη μυρωδιά...
Ένα γαμημένο νήμα σε μια ηλεκτρονική γαμωσελίδα...
Και σου πιάνει τα "ράμματα" και στα ξεσκίζει...

Αλλά...αλλά...χαμόγελο βρε...
Μπροστά...
Για κείνους τους "γαμημένους" που είναι δίπλα μας...
Τώρα που "μιλάμε"...
Οι άλλοι και οι άλλες που έφυγαν...
Που φύγαμε εμείς από κείνους/ες...
Ζωντανοί/ες ή νεκροί/ες...
Ταξίδι κάνουμε όλοι και όλες μας...
Δίχως να ξέρουμε πια οι μεν για τους δε, που θ' αρμενίζαμε...
Ώρα καλή στην πρύμνη κι αέρα στα πανιά όλων...
Τόσο στα δικά μας όσο και στα δικά τους...

 

δεν ειχα γραψει τοτε... δεν ειχα γραψει ποτε γι αυτο το θεμα... αναθεμα κι αν ξερω τι αλλαξε σημερα..
μετραω τα πλευρα μου καθε φορα που ο θανατος περνα απο μπροστα μου και μου χαμογελα μεσα απο εκεινη τη κουκουλα της αβυσσου...
και καθε φορα μου λειπει ενα.. και καθε τοσο αναπολω και τα μετραω ξανα... ποτε γελαω και ποτε δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα μου...
ομως παντα θα μου λειπουν τα πλευρα μου... τα νιωθω τις πιο αδυναμες στιγμες μου.. οταν τυχαια κατι καπως μου θυμιζει ενα απο αυτα..
και ολα ξεκινησαν απο ενα καφε χτες πριν τη δουλεια... ενα ηλιθιο deja vue αλλα μπροστα μου ειχα αλλο προσωπο απ αυτο που θα ηταν εκει..
για ολα φταιει η angie.... χεχ...

 

πώς να διαχειριστείς με την λογική και όχι με το συναίσθημα μια απώλεια ?? όταν μεσα στον άλλον αφήνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου ?

 

και τότε και τώρα δεν ήξερα τι να γράψω. με τρόμαζε η διατύπωση : διαχείριση απώλειας.
λες και ο θάνατος μπορεί να μπει σε μια πλατφόρμα και να αποστειρωθεί.
λες και η απώλεια είναι μια νόσος που μπορεί να αντιμετωπιστεί ή να γίνει ηπιότερη με κάποια μέθοδο, με κάποια αγωγή...με εντριβές και βεντούζες.

όταν σε βρίσκει σε καταρρακώνει με τρόπο απρόβλεπτο, μη αντιμετωπίσιμο.
το πλήγμα διαφέρει από άτομο σε άτομο, είναι διαφορετικό ανά ηλικία, ψυχολογική κατάσταση, εγγύτητα με το άτομο που χάνεται....
όταν σε πετύχει
ξεχνάς όποια βαθυστόχαστη φιλοσοφία ζωής έχεις
ξεχνάς όλες τις μπούρδες που ξεστόμισες στη ζωή σου
ξεχνάς κανόνες
ξεχνάς συμβουλές
ξεχνάς τι είχες διαβάσει

απλά θρηνείς, θυμώνεις, σέρνεσαι
θρηνείς σιωπηλά ή κραυγαλέα....θρηνείς σε μια απελπισμένη προσπάθεια πάρεις μια ανάσα ανακούφισης...να βρεις δύναμη να κοιμηθείς, και περισσότερη δύναμη να αντέξεις το επόμενο ξύπνημα...

όταν σε έχει βρει μια σημαντική απώλεια.....νιώθεις δέος όταν διαβάζεις ότι κάποιοι νομίζουν ότι έχουν τρόπους να την αντιμετωπίσουν!
απλά τους εύχομαι να μην βρεθούν στη θέση να τους εφαρμόσουν.