Η διαχείριση της απώλειας..

Δε διαχειρίζεσαι την απώλεια. Τη ζεις. Βιώνεις την απουσία το ίδιο έντονα, όπως βίωσες την παρουσία. Αυτό που σε τρομάζει περισσότερο είναι το κενό. Η στιγμή που λες "συνεχίζω να ζω". Τότε νιώθεις ότι προδίδεις τον άνθρωπο που μέχρι πριν πενθούσες. Αυτό είναι το πιο δύσκολο να αντέξεις και ταυτόχρονα το πιο μεγαλειώδες...

 

Στάδια Βίωσης της Απώλειας, kubler Ross
1) Αμφισβήτηση/ Άρνηση
2) Θυμός
3) Διαπραγμάτευση (παζάρι με τις δυνάμεις σου για το πώς να τη διαχειριστείς)
4) Κατάθλιψη
5) Αποδοχή

Δτστυχώς, έχω παρατηρήσει ότι είναι αναπόφευκτη η διαδικασία των βημάτων για τη μετάβαση στην επόμενη σελίδα,

 

Χμ εχω την εντυπωση πως υπαρχουν περιπτωσεις απωλειας που βιωνεις κατευθειαν το 5ο σταδιο. Ολα τα αλλα τα βιωσες πριν συμβει η απωλεια. Νομιζω.

 

Έχω νοιώσει και βιώσει την απώλεια - λόγω θανάτου - πολυαγαπημένων προσώπων μα και την απώλεια πολυαγαπημένου ανθρώπου, λόγω τερματισμού σχέσης.

Τις βίωσα απολύτως διαφορετικά και με συναισθήματα απείρως έντονα.

Στη πρώτη περίπτωση, καθόλου δεν αρνήθηκα το γεγονός ως γεγονός, δεν ένοιωσα θυμό, διαπραγματεύτηκα πολύ (πάρα πολύ), ένοιωθα βαθιά λύπη που -παραδόξως - δεν περιόριζε ούτε άλλαζε την πραγματική καθημερινότητά μου. Εκείνη η βαθιά λύπη, με τον χρόνο, μετασχηματίστηκε σε εντονότατη νοσταλγία για τους αγαπημένους, μέχρι σήμερα.

Στην δεύτερη περίπτωση, ένοιωσα απελευθερωμένη, εξαιρετικά θυμωμένη, η καθημερινότητά μου για μεγάλο διάστημα ήταν ανυπόφορη - ή μάλλον πιο σωστά, με χτυπούσαν πότε κύματα ευφορίας πότε κύματα απελπισίας. Και μια μέρα, ξαφνικά, όλα είχαν μπει στη θέση τους.

(είμαι λίγο αναισθητάκι, το ξέρω).

 

 
Επειδή είμαστε βιαστικοί

 

στεναχώρια για αυτά που δεν έζησε αυτός που έφυγε, όσοι μένουμε πίσω θα κάνουμε διάφορα, εκείνος που έφυγε όμως όχι.

 

Πενθούμε γι΄αυτό που χάνουμε, όχι μόνο τον άλλον, αλλά και το κομμάτι του εαυτού μας που αποχαιρετούμε μαζί με το άτομο αυτό...
Με τον θάνατο της γιαγιάς μου, πένθησα για την εγγονή που είχα μέσα μου και τελείωνε και θα ξεθώριαζε, με τον γονιό θρηνούμε το παιδί που δεν δικαιούμαστε να είμαστε πια...
Με τους χωρισμούς πάλι, θρηνούμε εκτός από την απώλεια του άλλου, το γεγονός ότι δεν θα είναι πια κομμάτι της ζωής μας, τον εαυτό που χάνουμε μαζί με τον άλλον, ανεπιστρεπτί, δεν θα ξαναείμαστε οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι ποτέ...
Διαχείριση για μένα είναι η συνειδητοποίηση...
Ο πόνος δεν μετριάζεται ιδιαίτερα, ούτε ξέρω αν δοσολογείται, απλά το μυαλό σε βοηθά να αντέξεις τον πόνο της απώλειας, είτε στον θάνατο, είτε στον χωρισμό.
Και στις δύο περιπτώσεις το αναπόφευκτο είναι αυτό που σε κάνει να τα ξεπερνάς.
Συν το γεγονός ότι έκανες ό,τι μπορούσες για να τα αποτρέψεις και για να μην τα επισπεύσεις.
Αν μπορούσες, βέβαια και αν ήθελες...
Στον θάνατο δεν παύεις να αγαπάς ποτέ...
Ενδεχομένως και στον χωρισμό να μην σταματάς ποτέ, γι αυτό και να αναγκάζεσαι ενίοτε να αυτο-ακρωτηριαστείς συναισθηματικά για να μπορέσεις να ''διαχειριστείς'' τον πόνο της απώλειας...

 

Το να φύγει κάποιος άνθρωπος από τη ζωή είναι στενάχωρο από μόνο του σαν γεγονός.. ακόμα κι όταν τον γνώριζες απλός ελάχιστα...
Όσο πιο νέος είναι τόσο πολύ δυσκολότερο είναι να αποδεχθείς το γεγονός πως "κοίτα να δεις... κ εγώ μπορεί να το πάθω από στιγμή σε στιγμή"...
Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε εγωιστές.. δίνουμε ένα μικρό κομμάτι στεναχώριας για τον αποθανόντα και κρατάμε ένα μεγαλύτερο κομμάτι φόβου για την ζωούλα μας που σιγά σιγά στραγγίζει... η διαφορά είναι πως όσο πιο δικός μας άνθρωπος είναι ο φόβος μετατρέπεται σε πόνο... ακόμα κι εκεί όμως ο εγωισμός μας δεν έχει όρια... πονάμε όχι γιατί δαύτος έχασε την ζωή του... όοοοοχιιιι.... πονάμε γιατί ΕΜΕΊΣ ΤΟΝ ΧΆΣΑΜΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ΔΙΚΉ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΊΝΟΥΜΕ ΤΏΡΑ.... Λοιπόν να σας πω εγω τι θα απογίνουμε... όταν είναι απλός γνωστός τον ξεχνάμε γρήγορα... συνεχίζουμε την ζωή μας...όταν είναι δικός μας άνθρωπος πονάμε... χτυπιόμαστε... όμως κάποια στιγμή προχωράμε με την ζωή... γιατί αυτή δεν περιμένει... δεν γνωρίζει από πένθος... σου λέει "έχεις πόδια;;;; τρέχα να με προλάβεις"... αν μείνεις πίσω στο πένθος σου σε ξεχνάνε όλοι... ακόμα και η ίδια σου η ζωή.... γιαυτό ξυπνάς...μαζεύεις τα κομμάτια σου και πορεύεσαι... μόνο κάποια βράδια που δεν σε παίρνει ο ύπνος πτώμα από την κούραση, επιτρέπεις στον εαυτό σου να πενθήσει... όμως όχι για πολύ.. αύριο ξυπνάω πρωί για την δουλειά... θα πρέπει να έχω καθαρό μυαλό... διάβασα πιο πάνω πως ο νηματοθέτης ζητά "συμβουλές για να το ξεπεράσεις εύκολα ή να το αντιμετωπίσεις" ...γέλασα αλήθεια... ευχαριστώ...

 

Δεν μπορεις να δωσεις συμβουλες για ενα τετοιο ζητημα. Ο καθε ανθρωπος το διαχειριζεται αλλιως αναλογα με τις εμπειριες του και τη σχεση που ειχε μ αυτο το ατομο. Ολα τα αλλα ειναι μαλακιες.

 

Διαχείριση της απώλειας....
Δεν ξέρω καν αν είναι κάτι που διαχειριζόμαστε στην πράξη. Θα έλεγα ότι μάλλον, απλά μαθαίνουμε να ζούμε με την απώλεια... Και ότι στην τελική δεν την αφήνουμε πότε πίσω μας...
Η απώλεια ήρθε στην ζωή μου, στερώντας μου στα 19 μου το πιο αγαπημένο μου άνθρωπο. Τον πατέρα μου...Μέσα σε δύο εβδομάδες, εξαιτίας ενός ανευρύσματος στο κεφάλι.
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε και τα συναισθήματα δεν έχουν αλλάξει...
Συνεχίζει να μου λείπει...
Συνεχίζει να με πονάει η απουσία του...
Συνεχίζω να τον σκέφτομαι...
Συνεχίζω να μην μπορώ να διαχειριστώ την απώλεια του...
Μπορεί να είμαι εγώ αδύναμη ή να μην έχω χειριστεί σωστά όλο αυτό.... Ειλικρινά δεν ξέρω...
Αλλά νομίζω ότι απλά συμβιβάζεσαι με την απώλεια, δεν την αποδέχεσαι ποτέ.
Μια οικογενειακή φίλη μου είχε πει στο χαμό του πατέρα μου κάτι που νομίζω ότι κρύβει την αλήθεια.
"Η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου είναι σαν να χάσεις το ένα σου χέρι. Θα μάθεις να ζεις χωρίς αυτό, να κάνεις τις δουλειές σου αλλά θα έρχονται στιγμές που θα χρειαστείς και τα δύο σου χέρια... "
Και στην τελική, δεν θέλω να ξεχάσω!! Θέλω να τον θυμάμαι, να τον σκέφτομαι και να ζω σαν να είναι εδώ...
Και ας με πονάει....

Υ. Γ. Γιατί μπήκα μετά από τόσο καιρό στο φόρουμ και άνοιξα αυτό το νήμα;;; Γιατί;; Λες και μου χρειαζόταν η γροθιά στο στομάχι!!!

 

Κι ολα οντως σαν κομματια απο το πελώριο τετρις μου να μπαινουν σε σειρα.

Επαψα να χαλιεμαι...επαψα να θυμωνω...επαψα απλα να ασχολουμαι με λαθος καταστασεις. Τις αποδέχτηκα τις τακτοποίησα εντος μου, αλλες τις πεταξα αλλες τις εφερα στα μετρα μου.
Οι απώλειες τελικα αφηνουν "ομορφα" ανεξιτηλα σημάδια

 

Ξεκινησα να γραφω κ δεν ξερω κ εγω ποσες φορες εσβησα κ παλι απ την αρχη..
Η απωλεια ενος αγαπημενου προσωπου ειναι απ αυτες τις στιγμες στην ζωη σου που σε κανουν να νιωθεις αβοηθητος,ανικανος να κανεις το οτιδηποτε. Δεν εχει σταδια,κανεις δεν μπορει να σου δωσει συμβουλες γτ κανεις δεν ξερει τις σκεψεις κ τα συναισθηματα που βιωνεις εκεινη την στιγμη..Παλευεις με τον εαυτο σου,παλευεις να αποδεχτεις πως δεν θα ξαναντικρυσεις αυτα τα ματια,δεν θα ξανακουσεις αυτη την φωνη κ καποιες φορες ισως ευχηθεις να ησουν κ εσυ εκει μαζι του.
Οχι,η αποδοχη δεν ερχεται παντα..8 χρονια περασαν κ ακομα αδυνατω να πιστεψω πως δεν ειναι πια εδω,ακομα θυμωνω!
Ενα τραγουδι,μια εικονα,ακομα κ μια λεξη ασχετη φαινομενικα μπορουν να φερουν την εκρηξη!αυτο το αιωνιο γιατι...γιατι να γινει αυτο?γιατι να χαθει ετσι?γιατι?Εχει καταφερει αραγε κανενας μας να απαντησει σ αυτο το ερωτημα?αμφιβαλλω
Η μονη συμβουλη ισως που μπορεις να δωσεις ειναι να μην κρατησεις τπτ μεσα σου,να θρηνησεις οπως εσυ ξερεις,οχι οπως θα σ πουν οι αλλοι.
Να μην ξεχασεις,παρα να θυμασαι τις ομορφες στιγμες κ τοτε ισως καταφερεις να μετριασεις αυτον τον πονο και συνεχισεις την ζωη σου.