Η διαχείριση της απώλειας..

Και η @sorriso solare παλιότερα, και η @dark explorer τώρα, αναφέρθηκαν στα στάδια βίωσης της απώλειας όπως τα περιγράφει η Κubler-Ross:

Διάσπαρτα στο νήμα αναφέρεται ότι απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος, και συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχει απώλεια σε ένα χωρισμό, σε μια απομάκρυνση, μέχρι και στο χάσιμο κάποιου αγαπημένου αντικειμένου. Υπάρχει τεράστια απώλεια σε πολλές προσωπικές συνειδητοποιήσεις επίσης, όπως στην περίπτωση μιας ασθένειας, ενός καρκίνου παραδείγματος χάρη. Εκεί χάνουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι και αιώνιοι, εκεί - όπως και σε κάθε απώλεια - αναγκαζόμαστε να αναμετριόμαστε με την πραγματικότητα. Λίγο μετράει το γεγονός ότι λογικά γνωρίζουμε πως έχουν τα πράγματα - το ίδιο δεν ισχύει για τον θάνατο; Λογικά δεν ξέρουμε ότι το τέλος έρχεται για όλους;

Συμφωνώ επίσης με την @dark explorer όταν αναφέρει ότι "είναι αναπόφευκτη η διαδικασία των βημάτων για τη μετάβαση στην επόμενη σελίδα". Και όσο πιο πολύ αποδεχόμαστε το κάθε στάδιο - κατά τη γνώμη είναι δυνατόν να σκέφτεται κανείς "δεν το δέχομαι, βρίσκομαι σε άρνηση/δεν το δέχομαι, είμαι θυμωμένος" - τόσο ευκολότερα μπορούμε να το περάσουμε, μέχρι να φτάσουμε στην αποδοχή.

Αποδοχή η οποία όμως δεν είναι απαραίτητο να είναι μια παθητική παράδοση μπροστά στα ωμά γεγονότα ("έγινε, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό"). Μπορεί να περιέχει δικά μας ενεργά, θετικά στοιχεία. Κάποιος έφυγε από κοντά μας. Πριν φύγει όμως, πόσες στιγμές χαράς ανταλλάξαμε; Μια σχέση τελείωσε, μες στη πίκρα ίσως. Δεν υπήρχε όμως ευτυχία κάποια στιγμή; Οι δυσκολίες, τα ανείπωτα, τα ζόρια, οι τύψεις παραμένουν εκεί. Δεν είναι ανάγκη όμως να εστιάσουμε σε αυτά, ειδικά στις περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να κάνουμε πια τίποτα.
Το "νάφε και μέμνασο ευδαιμονείν", η προσωπική μου παραλλαγή του ρητού του Επίχαρμου που κάποια στιγμή ανέρεφα στον @peleas, είναι η γραμμή που επέλεξα να ακολουθήσω εγώ. New age? Μπορεί. Με αυτό είμαι καλά, όμως.

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι πιστεύω ότι τα στάδια βιώνονται όσο αρχίζει και εξελίσσεται μια απώλεια μέσα μας. Το ότι συνειδητοποιούμε μόνο κάποια στάδια από αυτά, όπως παραδείγματος χάρη το τελευταίο, είναι γιατί μόνο τότε βλέπουμε την απώλεια ως ολοκληρωμένη, ή ως απώλεια per se. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση.

 

Απωλεια ειναι μονον ο θανατος. Ολα τα αλλα ειναι "απωλειες".
Κατα τα λοιπα, αναφερομαι στο δικο μου σχολιο, το ιδιο λεμε.

 

Προσωπικά διαφωνώ στο ότι μόνο ο θάνατος είναι Η απώλεια. Κάθε απώλεια μπορεί να είναι μια πλήρης απώλεια, όσο ταυτολογία και να ακούγεται αυτό.

 

Αν δεν μιλάμε για την απώλεια των κλειδιών πχ, ή των γυαλιών αντίστοιχα , τότε ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου, κάποιοι άνθρωποι ούτε καν τον θάνατο δεν βιώνουν σαν Την απώλεια, κάποιοι άλλοι, ανάλογα με το prioritizing τους μπορεί να συνταραχθούν και με lesser losses... 
Νομίζω πως το μέγεθος της απώλειας εξαρτάται από το πόσα δικά μας πράγματα στηρίζονταν πάνω σε αυτό(ν) που χάθηκε, για τον οποιοδήποτε λόγο...
Γι αυτό και δεν θεωρώ τον θάνατο ως την υπέρτατη απώλεια, υπάρχουν νεκροί που τους κουβαλάω πάντα μέσα μου, που δεν έπαψα ποτέ να νιώθω την αγάπη να μας ενώνει, ακόμη και πέρα και πάνω από τον θάνατο, και ζωντανοί, τους οποίους χρειάστηκε να αποχωριστώ με πολύ επώδυνο τρόπο, σαν ρίζα, που βγήκε από μέσα μου, μαζί με το χώμα της ψυχής μου που τους περιέβαλε. Αυτές είναι οι άδειες τρύπες της ζωής μου...
Προσωπικά πάντοτε μιλώντας...

 

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι τα σωσίβια που τόσο καιρό μας ταξίδευαν σε μια δήθεν αδιατάρακτη θάλασσα ήσαν τρύπια και η θάλασσα στην πραγματικότητα ήταν μια αγριεμένη, αφιλόξενη θάλασσα. Απειλητικά κύματα πάνε να σε πνίξουν. Μπορεί όμως και να είναι η στιγμή της αλήθειας σου. Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ήλθε η ώρα επιτέλους να μάθεις να κολυμπάς. Η ώρα των μαθημάτων κολύμβησης. Μεγάλωσες πια!! δεν εχεις.αναγκη από σωσίβια και μπρατσάκια για να επιπλέεις. Εξ ορισμού τα δεκανίκια είναι τρύπια Έφτασε η οδυνηρή αλλά και καθαρκτική στιγμή να το αντιληφθείς. Και αυτό είναι που τα τελευταία χρόνια με παρακινεί να αναφέρομαι στα ‘’κρυφά δώρα της απώλειας’’….

Φωτεινή Τσαλίκογλου

 

Κάθε απώλεια βιώνεται όπως ο θάνατος και ο άνθρωπος περνάει από τα ίδια ακριβώς στάδια που προαναφέρθηκαν, είτε είναι το καναρίνι σου, είτε είναι ένας χωρισμός, είτε είναι ένας θάνατος. Το μόνο που διαφέρει είναι η ένταση και πόσο γρήγορα θα περάσεις τα 5 στάδια του θρήνου (γιατί τα περνάς είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα). Τελικά αυτό που έχει σημασία μόνο είναι ένα... πες σε αυτούς που αγαπάς αυτά που έχεις να τους πεις, δείξε τους τα θετικά συναισθήματα που έχεις γι αυτούς, βγες από εγωισμό ή φόβο που έχεις και εκδήλωσε ότι καλό και αληθινό έχεις γιατί το αύριο μπορεί απλά να μην υπάρχει και για τους δυο.

 

Αν κατι μου εμαθε η ζωη ειναι πως η καθε απώλεια ειναι μια μικρη πετρα που ταράζει τα ηρεμα νερα μεχρι να ερθει μια μεγαλύτερη και μια ακομα μεγαλύτερη για να αποδιξουν πως μια ταραχή δεν ειναι τιποτα καταστροφικό μα ενα ακομα δυσκολοτερο άλμα προς το επομενο εμποδιο

Τρομαζεις προσωρινά ομως για καθε τι που φευγει κατι αλλο περιμενει στη γωνια να ερθει και οπως ελεγε και καποιος πολυ αγαπημένος μου "σημασια δεν εχει να πεσεις "7" φορες αλλα να μπορεις να σηκωθεις "8" φορες"

 

Αυτά είναι τα αναπόφευκτα στάδια από τα οποία περνάει ο καθένας.
Από και πέρα έχει να κάνει με το είδος της απώλειας (αν δηλαδή την αναμένουμε ή είναι ξαφνική) σε συνδυασμό με το ποιος τη βιώνει και σε τι στάδιο της ζωής του βρίσκεται.
Αν βρίσκεται σε ισορροπία με τον εαυτό του θα φτάσει στο στάδιο της αποδοχής πολύ γρήγορα, αν όχι μπορεί να πάρει και μήνες το πέρασμα από το ένα στάδιο στο άλλο.
Αν όμως αυτή η κατάσταση ξεπεράσει το εξάμηνο τότε είναι πολύ επικίνδυνο για τον ψυχισμό του ατόμου που βιώνει την απώλεια. Μπορεί να περάσει από το χρώμα θλίψης στην κατάθλιψη ως ασθένεια και χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια για την επαναφορά.
Να σημειωθεί δε ότι όταν λέμε απώλεια δεν μιλάμε μόνο για θάνατο αγαπημένου προσώπου μόνο, μπορεί να είναι θάνατος ενός κατοικίδιου ή ακόμη κι ένας χωρισμός. Κάθε τι που προκαλεί ρωγμή στον ψυχισμό το άτομο το βιώνει

 

Είναι ύπουλες οι ρημάδες οι αναμνήσεις και οι θύμησες, σαν αντιστάθμισμα έρχεται ο θρήνος μέσα από τον οποίο ασυνείδητα "κλαίμε" για μας και για ότι δεν τολμήσαμε να κλάψουμε γιατί "δεν έπρεπε"

 

Γεννιόμαστε με την απώλεια....
Η πρώτη απώλεια που βιώνουμε είναι ο αποχωρισμός μας από τη μήτρα....

 

Δε μαθαίνουμε όμως να αντιμετωπίζουμε την απώλεια. Μήπως η εξοικείωσή μας με αυτή θα έπρεπε να ξεκινά από την οικογένεια και το σχολείο....

 

Μπορεί, λέω, μπορεί γιατί τώρα το σκέπτομαι, η απώλεια να εξομοιώνει. Δεν ξέρω αν μπορεί ένας θεσμός ή άλλοι άνθρωποι να μάθουν άλλους να αντιμετωπίζουν την απώλεια γιατί όλοι είναι ίσοι μπροστά σε αυτήν και κανείς υπεράνω και όλοι τόσα ξέρουν για το τι να κάνουν όταν τους συμβαίνει. Συμπαράσταση χρειάζεται εκείνες τις ώρες και κατά τα άλλα δεν ξέρω αν έχει νόημα τίποτα άλλο. Και πώς δεν μαθαίνουμε, δεν έχουμε κάτι στανταράκια εδώ και πάρα πολλούς αιώνες πάνω κάτω τα ίδια σε κάθε πολιτισμό και κάθε θρησκεία;

Μου θυμίζει αυτό που λένε "να μάθουμε στα παιδιά μας την αντισύλληψη" ναι, βέβαια, πώς, εσείς την ξέρετε να την μάθετε στα παιδιά;