Η διαχείριση της απώλειας..

Γενικά στην απώλεια υπάρχει συχνά overreaction, το πόσο υπερβολικά θα αντιδράσει ο καθένας και σε τι έχει να κάνει με την ατομικότητα του καθενός και που έχει την τάση να υπερβάλλει συνήθως αυτοκαταστροφικά

 

Σωστή..... (we are very sorry fort your "lost")
Είναι κάπως σαν την διαδρομή προς την Ιθάκη, απαραίτητη η ύπαρξη χωρίς να έχει τόση σημασία τελικά ο προορισμός

 

«ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΠΑΛΙ από την αρχή, να αφήνουμε πράγματα πίσω μας, να μαθαίνουμε να λειτουργούμε αλλιώς,
να μην εξαρτιόμαστε από το βλέμμα του άλλου, να πατάμε γερά στα πόδια μας… Αυτά είναι τα πράγματα που μας βοηθάνε να μεγαλώσουμε,
που μας κάνουν αυτό που είμαστε τελικά.
Γιατί είμαστε, σε μεγάλο βαθμό, το αποτέλεσμα της ανάπτυξης και της ωρίμανσής μας.
Αυτά, και τα δύο, εξαρτώνται από το αν τα καταφέραμε ή όχι, και με ποιον τρόπο,
να αντιμετωπίσουμε τις απώλειες που έχουμε υποστεί: εμπειρίες οδυνηρές, που καθορίζουν όμως τον τρόπο που υπάρχουμε στον κόσμο.
Και βέβαια, αυτό περιλαμβάνει και τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο να αντιμετωπίζουμε το πένθος».

Jorge Bucay, Ο δρόμος των δακρύων

 

Για μενα ο θανατος εχει μια και μονη αντιμετωπισει πολυ απλη

Να θυμασαι και να τιμας αυτον που εχασες, δεν μπορει να κανει κατι αλλο
Πληρης ή οχι ημερων αυτο ειναι.
Ο θανατος ειναι γραμμη που δεν αλλαζει, οσο και να πονας.

Υπαρχουν αλλοι μικροι θανατοι, που δυστυχως δεν εχουν αυτην την απολυτη καταλυτικη γραμμη.

Η μονη απωλεια που δεν θα δεχομουν με αυτη την λογικη ειναι το παιδι μου
που απλα δεν την δεχομουν, αυτο το ξερω.

 

Έγραψες μέσα από συναίσθημα απωθώντας το συναίσθημα ...
Δεν εκλογικεύονται όλα, υπάρχουν κι άλλοι μηχανισμοί που λειτουργούν πίσω από τη λογική.
Κάθε απώλεια είναι ένας θάνατος και κάθε θάνατος έχει λόγο που συμβαίνει αλλά δεν είναι το κατάλληλο νήμα να το συζητήσουμε