Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Στο ντουλάπι δίπλα από την κουζίνα.
Σας εμπιστεύομαι πως δε θα μου τη λερωσετε. 

 

πάντως, αν ήμουν εκπαιδευτής/Κ σας τώρα ή στο παρελθόν, κορίτσα, δεν θα ήμουν και τόσο περήφανος για το αποτέλεσμα ως προς τον εγώ σας.

 

Θα σας ρωτούσα πρώτα γιατι το κάνατε...

 

Έτσι, να εμπιστεύεστε. Μόνο ταυτότητα να έχετε δει. Αρκεί.
Αν λέει και θρήσκευμα δε, να εμ-πιστεύε-σ-τε κανονικά εντελώς.

 

Θα απαντήσω στα ερωτήματα του νήματος μέσα από την προσωπική μου οπτική η οποία αφορά στο D/s. Για να μπω σε μία σχέση D/s θεωρώ απαραίτητο το Κ άτομο να μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Το ρήμα "εμπνέω" είναι σημαντικό, καθώς πριν μπεις σε μια σχέση δεν μπορείς να ξέρεις 100% τον άλλο. Επίσης, κάποια πράγματα αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της σχέσης. Και όταν λέω εμπιστοσύνη εννοώ: πάνω από όλα να έχει ειλικρινή και ουσιαστική πρόθεση απέναντί μου η οποία δεν πηγάζει από εγωιστικά κίνητρα ή κόμπλεξ (κάτι που ισχύει για οποιαδήποτε σχέση - απλά στο D/s όταν το Κ άτομο ρυθμίζει τη ζωή σου 24/7 το κόστος της συσχέτισης με μια κομπλεξική προσωπικότητα είναι άλλο), να έχει άποψη για τον τρόπο που εξασκεί και αντιλαμβάνεται το (δικό του/της) D/s, να έχει στοιχειώδεις γνώσεις ασφάλειας και τεχνικής στις σαδομαζοχιστικές πρακτικές, να αποτελεί αυτόφωτη και συγκροτημένη προσωπικότητα με εμπειρίες και αισθητική άποψη που βρίσκονται πάνω κάτω στην ίδια σελίδα με εμένα ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε στα στοιχειώδη.

• Σχετικά με το πόσο αληθινές είναι οι δηλώσεις/απολογίες διαφόρων s για την καλυτέρευση της ζωής τους, δεν μπορώ να το κρίνω. Πιστεύω ότι κάποιες είναι και κάποιες όχι. Προσωπικά θεωρώ ότι μπορεί να υπάρξουν συγκλονιστικές αλλαγές στο s από τον/την Κ.
• Ποιά είναι τα δεδομένα μου για να εμπιστευτώ έναν/μια Κ; Έως τώρα τα δεδομένα μου ήταν πιο συγκεχυμένα, όμως η εμπειρία μου έδειξε ότι ο ενθουσιασμός δεν είναι και ο καλύτερος σύμμαχος σε αυτές τις περιπτώσεις οπότε κάποια από τα δεδομένα θα μπορούσαν να είναι: η συνέπεια, η αντιστοιχία λόγου-πράξης, η συγκρότηση, η συναισθηματική σταθερότητα, η στοιχειώδης αίσθηση μέτρου και πειθαρχίας στην ίδια τη ζωή του Κ ατόμου.
• Δεν γνωρίζω. Δεν θα έβαζα αξιακό πρόσιμο σε κάτι τέτοιο.
• Δεν ξέρω, δεν είμαι Κ.
• Δεν πιστεύω ότι ο/η Κ έχει οποιαδήποτε "υποχρέωση" απέναντι στο s.

 

Ειναι υποχρεωμενος Ο Κυριος να λέει πάντα την αλήθεια?
Αν δεν την λέει τον εμπιστευεστε?
Κι αν οι προθεσεις ενος Κ πηγαζουν ειτε συνειδητα ειτε ασυνειδητα ΚΑΙ απο τον εγωισμο και τα κομπλεξ του, όπως ολονων μας στην τελικη, δεν τον εμπιστευομαστε?

 

Η απάντηση δεν αφορά μόνο τον Κύριο, αλλά τον καθένα.
Η αλήθεια είναι ο μόνος δρόμος για οπουδήποτε.
Άμα θέλεις να βαδίσεις με τον άλλον, πές του την αλήθεια.
Άμα θέλει κι αυτός το ίδιο, ουσιαστικά, κι όχι τύποις, θα κάνει το ίδιο.
Το ψέμμα του άλλου, τον καθιστά αναξιόπιστο κι εσένα αναλώσιμο.
Εγωισμούς και κόμπλεξ έχουμε όλοι μας, αλλά δουλεύουμε πάνω σ΄αυτά, πολλώ δε μάλλον ένας Κύριος που θέλει να έχει και τον έλεγχο άλλων ανθρώπων.
Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να εμπιστευθώ τους κομπλεξικούς ανθρώπους, ανεξαρτήτως λοιπών τοποθετήσεων.
Θα υποστώ απώλειες σε κάποιο επίπεδο εξαιτίας τους, αυτό μου δείχνει η προσωπική εμπειρία.
Προσέχουμε για να έχουμε, λοιπόν.

 

Επειδή η τρίτη ερώτηση που διατυπώνετε αναφέρεται ενδεχομένως στην προηγούμενη τοποθέτησή μου, θα επιχειρήσω να απαντήσω στα ερωτήματά σας.
Όπως είπα και προηγουμένως ο/η Κ δεν είναι υποχρεωμένος/η για τίποτα. Όσον αφορά στην εκφορά της αλήθειας γενικότερα, πιστεύω ότι αν ένα άτομο είναι συνειδητοποιημένο, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και έχει ξεκάθαρη πρόθεση, αυτό που εν τέλει έχει σημασία (για εμένα προσωπικά) δεν είναι αν θα μου πει "χαρτί και καλαμάρι" τα πάντα αλλά τη στιγμή που θα επιλέξει να πει ή όχι την αλήθεια σχετικά με κάτι, ποια είναι η προθεσή του και αν είναι ωφέλιμο το προσδοκόμενο αποτέλεσμα. Υπό αυτή την έννοια και εντός λογικών πλαισίων (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα) στα πρώτα δύο ερωτήματα θα απαντούσα ότι: α) δεν μπορώ να πω εγώ τι θα κάνει ο/η Κ και τι όχι β) Θεωρώ ότι ένα Κ άτομο με τα στοιχεία που περιέγραψα προηγουμένως, σε περίπτωση που δεν θα πει την αλήθεια δεν πρόκειται να κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου γιατί, πολύ απλά, δεν θα φτάσει καν το σημείο να αντιληφθώ ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σε ένα άτομο που είναι εγωιστικό ή/και κομπλεξικό και σε ένα άτομο το οποίο μπορεί κάποιες φορές να ολισθήσει και να δράσει μέσα από κάποια ανασφάλεια ή μικροεγωισμό. Κανείς δεν είναι τέλειος και εδώ είμαστε για να δουλεύουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Όμως επειδή υπάρχει ειδοποιός διαφορά αναμεσα στις 2 κατηγορίες ανθρώπων, προτιμώ όσο μπορώ να απέχω από την πρώτη.

 

και μετά μου πήγε κάπως..

''Δεν σε εμπιστέυομαι, αλλά σε ακολουθώ.
Το μυαλό, η λογική μου διεργασία, το αίσθημα αυτοπροστασίας, μου δείχνει έναν δρόμο, δύο δρόμους, 3...Ακολουθώ αυτόν που μου δείχνεις εσύ, γιατί αυτό θες για εσένα/εμένα/εμάς και αυτό όρισες τελικά να γίνει.''

 

@brenda αν Ο Κυριος, μου έλεγε την αληθεια όταν πρωτομπήκα στην σχέση, θα την είχα κάνει με μεγάλα άλματα.
Αν έλεγε όλα εκείνα που εκείνος είχε διαισθανθεί, αντιληφθεί, προβλέψει, θα το εβαζα στα ποδια. Και δεν θα ξανακοίταγα προς την πλευρα του βδσμ ποτέ όμως. Όπως λέει και η @de7 και με την οποία συμφωνω, όλα αφορούν την πρόθεση. Αν ελεγε την αληθεια τοτε εγω θα ειχα χασει το πιο ενδιαφερον ταξιδι μου.
Η πρόθεση βέβαια δεν χρειάζεται να είναι ευγενής. Μπορεί και απλα να ειναι "αν της τα πω τωρα θα χρειαστει να ασχοληθω να επιλυσω ολα οσα η αληθεια μπορει να της ξυπνησει και βαριεμαι ν ασχοληθω, οποτε δεν της λεω".
Δεν εννοω να κοροϊδεύει....εννοω να μην λέει πάσα αλήθεια.

@de7 ευχαριστω για την απαντηση. Αντιλαμβανομαι τι λες. Εχω μέχρι σήμερα τουλάχιστον, την πεποιθηση πως ολοι υποκινουμαστε απο τα κομπλεξ ανασφαλειες και εγωισμο. Και καθολου μικρα δεν ειναι. Ειναι τοσο μεγαλα που μας καθοριζουν ως Ds, που μας δημιουργουν την αναγκη να δινουμε και να λαμβανουμε πονο, να εξουσιαζουμε και να εξουσιαζομαστε κ.ο.κ.
Απλά όταν μεγαλώσει η αυτογνωσία μας, παύουμε να είμαστε έρμαια αυτών ασυνείδητα και συνειδητά τα βάζουμε και δουλευουν για μας αντί να βρισκόμαστε σε άρνηση για την ίδια τους την ύπαρξη και καθ αυτον τον τροπο εκπληρωνονται, και δεν μας ταλανιζουν στα υπολοιπα κομματια της ζωης μας.
Το να αντιλαμβανομαστε όλα όσα είμαστε και όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας χωρίς φόβο και πάθος ειναι κατα την γνωμη μου ενας δρομος προς την απελευθέρωση απ την τυφλη εξυπηρετηση αυτών και βεβαίως προς την αυτοπραγματωση.

Και βεβαια διατηρω παντα το δικαιωμα να αλλαξω γνωμη.  

 

Το να παραλήψει κάποια αλήθεια για τον Α ή Β λόγο (αρκεί για μένα να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να ειπωθούν όλες οι αλήθεις και να συζητηθούν κλπ) είναι όντως διαφορετικό από το να μας πει ένα ψέμα ή να μας αφήσει να ζούμε σε ένα ψέμα.
Αργά ή γρήγορα όλα επαληθεύονται και πρέπει τα λόγια να ειναι συμβατα...ή αν δεν ήταν να είχαν πραγματικά πολύ καλό λόγο να μην είναι κατ' εμέ.
(Δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις M/s καθότι δεν γνωρίζω δεν αγγίζω)

 

Είναι υποχρεωμένη η σ. να θεωρεί ως αλήθεια ό,τι λέει ο Κύρης της ή να ζητήσει να αποδεσμευθεί.
Κ. και εγωισμός, είναι απόλυτα συμβατές έννοιες, κατ' εμέ δε και απολύτως απαραίτητο στοιχείο το δεύτερο του πρώτου.
Κ. και κόμπλεξ όμως?..Πώς το εννοείς?